Regelmatig komt de vraag: “Hoe blijf je toch zo optimistisch ondanks de steeds doorgaande collectivisering?”
Ik vraag me dan altijd af of dat inderdaad zo is. Die collectivisering lijkt inderdaad met de dag erger te worden. Maar er zijn ook andere ontwikkelingen. Ook het aantal aanhangers van het vrijheidsideaal groeit!
Pessimisme en optimisme hebben betrekking op de manier waarop je toekomstige ontwikkelingen bekijkt. Ben je pessimistisch, dan denk je in de meeste gevallen dat het negatief is, of negatief gaat aflopen. “Het is een pest-die-mist”.
Een optimist denkt meestal dat het wel mee zal vallen, en dat er ook positieve gevolgen zullen komen. “Hij trekt op-die-mist!”
Echter de toekomst voltrekt zich geheel onafhankelijk van je verwachtingen; gewoon volgens de realiteit. Hoe objectiever en hoe beter je verwachtingen daarbij aansluiten, hoe meer je een realist bent.
Het zal ook niet steeds hetzelfde zijn op welke manier je tegen een ontwikkeling aankijkt. Toen ik het Libertarisme echt ging begrijpen, onder andere na het lezen van Atlas Shrugged, (nu vertaald in ATLAS IN STAKING) dacht ik dat door het uitdelen van een aantal exemplaren van het boek onder vrienden, familie en kennissen die allemaal enthousiast zouden worden. Dat zij dan ook weer zoveel boeken zouden uitdelen en dat dan het hele land binnen een jaar wel Libertarisch zou zijn.
En zo ging het niet. De gedachte was veel te optimistisch, zelfs simplistisch!
Realistisch was dat er wel enkele personen waren die het boek ook lazen en begrepen. Zij werden wel Libertariër (of objectivist) maar slechts een klein deel daarvan had weer het heilige vuur om dat ook verder uit te dragen.
Vele wegen en pogingen om het vrijheidsideaal uit te dragen zijn door libertariërs in de achter ons liggende decennia geprobeerd, en wel met wisselend succes. Er kwam altijd wel iets positiefs uit. Maar het groeiende aantal “vrije mensen” was en is nog steeds onvoldoende om de trend naar socialisering en collectivisering om te keren.
Ondertussen werd echter mijn liefde voor het leven en bewondering voor de vrije mens alleen maar sterker. Evenredig aan de afkeer van tirannie van collectivisten die geweld niet schuwen, zelfs goedpraten, om hun eigen wensen af te dwingen. Net als de afkeer van en ook soms medelijden met de niet-denkende kuddes die dit slaafs volgen of zelfs aanmoedigen omdat ze ook nog geloven dat dit in hun eigen belang is.
Enkele jaren geleden zijn we gestart met een dagelijks commentaar op het Internet. Eerst Hublog, daarna via de Vrijspreker. ( Zie artikel Mijlpaal van 5 maart; www.vrijspreker.nl/vs/item/… )
Dit geeft ons voor het eerst de mogelijkheid om grotere aantallen mensen te bereiken en te wijzen op een moreel alternatief. En ook dat blijkt positief te werken. En het geeft elke keer weer meer bevrediging als er weer blijkt dat weer iemand het Libertarisme ontdekt. Of hij of zij er dan ook mee naar buiten optreden, is secundair. Ook al zou ik en ander libertariërs daar natuurlijk erg blij mee zijn. Het is de weg om ons ideaal te verwezenlijken.
Al moet je je dan wel realiseren dat het nog een heel lange weg is. De collectivistische successen kun je zien als een tegenslag, maar ze zijn ook een stimulans die aangeeft dat het nodig is om er nog harder of nog beter tegenaan te gaan. Het moet geen reden tot pessimisme zijn.
Moeilijker te verwerken is dat er jammer genoeg mensen zijn die de strijd niet kunnen volhouden en teleurgesteld raken omdat het niet vlug genoeg gaat. Of die teleurgesteld raken doordat niet alle libertariërs denken en doen zoals zij zelf. Want zelfs al hebben libertariërs het gezamenlijke ideaal van de soevereiniteit van ieder individu, er zijn er toch geen twee die op alle terreinen precies hetzelfde denken.
Het is misschien wel het moeilijkste om te verwerken als je meemaakt dat medestrijders ophouden met actief mee te werken. Ook al is dat om begrijpelijke en persoonlijke redenen. Pijn doet het toch. En ook dat is een realiteit.
Maar de wetenschap dat we de moraliteit en de werkelijkheid aan onze kant hebben, geeft dan weer de energie om vol te houden, om niet de toekomst over te geven aan de politici en de profiteurs, en uiteindelijk een betere wereld te realiseren. Een wereld met soevereine mensen.
En deze realiteit, en dit optimisme zou ik graag iedereen willen meegeven.
Het is net als met een gebitsbeugel: eeen beetje druk over langere tijd zorgt ervoor dat de boel zich verplaatst. Een harde ram werkt gewoon niet zo goed.
Hoi Hub
Bedankt voor deze hart onder de riem. Ook ik voor dagelijks een strijd om de collectivisten van hun geloof af te helpen.
Het blijft inderdaad jammer dat weinigen het Libertarisme oppikken.
Maar helpt zoals je schrijft "Maar de wetenschap dat we de moraliteit en de werkelijkheid aan onze kant hebben,"
We blijven strijden voor onvoorwaardelijke vrijheid van het individue.
Als de Libertarische Partij groter was, zou ik direct switchen van de VVD naar de Libertarische Partij. Liever een Libertarier, dan 30 nepliberalen.
Het is hoog tijd ook, met al die socialistische en Rooms-Rode tendensen om ons heen dat er weer eens voor een kleine overheid wordt gepleit. Lage belastingen, eigen verantwoordelijkheid, zelfredzaamheid en vrij denken.
[2]
Je kan het natuurlijk zien als een dagelijkse strijd om collectivisten te overtuigen van hun ongelijk. Maar persoonlijk vind ik strijd zo vermoeind klinken. Voor je het weet drukt die zelf opgelgde druk je neer in een gevoel van pessimisme. En dat is niks gedaan.
Zelf zie ik het meer als het hebben van lol. Lekker trappen tegen wie je wilt, want de keuze van mensen en instellingen waartegen te trappen is groot te noemen. Groot aangezien het collectivisme in deze hele maatschappij vertegenwoordigd is. Maar ook groot omdat er altijd wel ergens een van die personen of instellingen in de fout gaat, zeker op plaatselijk niveau. Die plaatselijke nieuwsforums zijn daar heel goed voor.
Lol hebben met en ten koste van collectivisten dus. Volgens mij is dat veel leuker dan de strijd aanbinden met een betonnen muur. En mocht er een of andere wijsneus dan gaan vragen wat jij bent, dan ben je libertariër (linkje bijvoegen naar de vrijspreker) en/of anarchist ofzo. Maar in ieder geval FUCK THEM.
En om met de woorden van Frank Zappa te besluiten:
‘That’s right, you asked for it,
remember there is a big difference between kneeling down and bending over . . .’
Goed stuk Hub !!
OF zoals meneer Kaktus het wist: "geef nooit op" !!
Ook op andere vlakken kun je het individuele vrijheids-principe invoeren, dat dan weer als een voorbeeld kan dienen voor de individuele deelnemers. Denk daarbij bijvoorbeeld aan clustervorming op vrijwillige basis door min of meer elkaar aanvullende bedrijven die op basis van vrijwillige samenwerking op markt-opprtunities inspelen.
Als ik mijn persoonlijke omgeving mensen tegen kom die wel zeer intelligent zijn, maar het desondanks niet erg vinden om m.i. slaafs behandeld te beworden, wordt ik daar toch wel is moe van.
Zeker als ik dan vurig mijn argumenten bepleit en de ‘slavendrijvers’ belachelijk maak. Dit levert steevast gelach op en mensen kunnen er geen argumenten tegen inbrengen maar zeggen gewoon: "Zo werkt het gewoon, doe je niks aan."
Vaak neem ik dan wraak op z’n marcellus, door personen of instanties te betrappen op fouten en die breed uit te meten.
[6]
🙂
wraak op z’n Marcelus’
.. klinkt goed. Wraak, lol, maakt niet uit zolang er maar betrapt wordt, fouten krachtig genoemd worden en er altijd maar zand in de radartjes van de machine gestrooid wordt.
[3] Rumsfeld, en anderen, wat let je om gewoon lid van de bestaande LP te worden en van daaruit te zorgen voor meer acties?
Als lid bepaal je dat mede!
[4] Marcellus, ga beslist door met lol te hebben in die acties..
Wat betreft mijn woord "strijd" moet je dat niet zien als een constant gevecht tegen een muur. Ik bedoel er meer een "sportwedstrijd" mee waar je plezier in hebt. Misschien had ik een ander woord dan strijd moeten gebruiken
En dat lekker trappen tegen de collectivisten en politici kan inderdaad lollig zijn.
Maar verwacht niet dat je daar anderen verder mee brengt in de richting van het libertarisme. Integendeel, zij zullen zich gegrepen voelen, geen goede argumenten hebben, maar zich snel in hun cocon terugtrekken en proberen jou een hak te ztten.
Scoren in eigen kring is leuk. Maar meer medestanders krijg je er niet door.
Het ligt er maar aan wat je wilt bereiken.
Ik ken dat gevoel. Ik heb soms succes door het gesprek te kappen en te vragen of ze bereid zijn een fundamentele vraag te beantwoorden.
Als dat lukt, is de vraag: "Vind je dat jij recht hebt op jouw eigen leven, of dat ik of de maatschappij recht hebben op jouw leven?"
Meestal krijg je een "Ja, ik natuurlijk",
en dan heb je kans op een volgende vraag.
Succes!
[9] Juist gezegd Hub, het ligt er maar net aan wat je wilt bereiken. Ik ben al blij als ik met de nodige hersengymnastiek nog enig plezier kan beleven aan politici. Dat vind ik al een doel op zich en zo krijg je nog iets terug van je belastinggeld. Hoe schamel dat ook is.
De kunst is natuurlijk om ze wel te kakken te zetten of om in ieder geval je eigen punt over te brengen op een duidelijke wijze zonder dat men zich van je afkeert. Tenminste, bij sommigen. Want er zijn er ook waar de pek en veren behandeling nog te goed voor is. Oefening baart kunst denk ik dan al oefenend.
Mochten er bij het oefenen/strijden andere mensen zich weer aangesproken voelen dan is dat alleen maar meegenomen.
Om weer af te sluiten met Zappa:
"You say yer life’s a bum deal
‘N yer up against the wall . . .
Well, people, you ain’t even got no kinda
Deal at all
‘Cause what they do
In Washington
They just takes care of NUMBER ONE
An’ NUMBER ONE ain’t YOU
You ain’t even NUMBER TWO"
[The Meek Shall Inherit Nothing]
[4] "Lol hebben met en ten koste van collectivisten dus. "
Lol hebben kan alleen als je niet direct het slachtoffer bent van de overheid. En met "slachtoffer" heb ik het niet over belastingen of andere algemene inperkingen, maar serieuze mensenrechtenschendingen.
Verreweg de meeste mensen hebben alleen indirect te maken met de dwang van de overheid. Het is net als brand, iedereen denkt dat het hem/haar niet treft, maar als het gebreurt zijn de effecten ernstig.
Zo’n uitspraak als hierboven doet mij dus vermoeden dat de respondent (en anderen op dit forum) slechts theoretische libertariers zijn – salonlibertariers dus.
P.S. Helaas moet is toegeven dat Hubs betoog mij te idealistich klinkt om overtuigend te zijn. Het is veel kost-effectiever om aan zelfontplooiing te doen dan aan zending. Maar verder wens ik hem veel success toe.
Comments are closed.