Een van de meest verkwanselde landen ter wereld moet toch wel Zimbabwe zijn. Nadat het internationaal impopulaire en moreel failliete minderheidsregime van Ian Smith afstand moest doen van de macht, kwam er een nieuwe dictator.Zijn naam: Robert Mugabe.
De leider van de ZANU-PF zou het land ten goede hervormen. Enthousiast werd deze bevrijder van bezet gebied onthaald. Zimbabwe was vrij! Nou niet dus. Mugabe heeft het veelbelovende Zimbabwe veranderd van een bescheiden en relatief Afrikaans succes in een poel des verderfs; een snijpunt van hardnekkige problemen.
De belofte; de roep om een sterke man
Nadat Mugabe de burgeroorlog had gewonnen, nam hij de macht over. De roep bij de arme bevolking om een sterke man werd gehonoreerd. De socialist Mugabe beloofde zijn wanhopige bevolking gouden bergen; gelijkheid, welvaart, vrijheid. Hij zou dat bereiken via collectiviseringen, planeconomie en isolationisme. Deze plannen bleken al snel weinig succesvol. Logisch, alle socialistische planeconomieën falen vroeg of laat.
De zondebok en de revolutie
Mugabe zocht daarom een groep zondebokken en ja die was voorhanden: de blanke boeren. Mugabe ontnam de 2% blanke boeren hun landbouwgrond. Zij hadden namelijk als kleine minderheid wel zo’n 40% van Zimbabwe’s grond in bezit. De blanke boeren emigreerden veelal naar buurlanden Mozambique en Zuid-Afrika. De boeren die hun lot niet accepteerden, verklaarde Mugabe vogelvrij. Zij konden dan ook bezoekjes verwachten van gewapende milities, die de ‘farms’ hardhandig in bezit namen. Wie niet weg is, is gezien.
De centralisering en de verloedering
Zimbabwe ontnam de boeren hun landbouwgrond en herverdeelde deze aan de ‘warvets’; zwarte huurlingen zonder werk, maar met veel onvrede. De zwarte bevolking mocht de grond bewerken, maar had geen verstand van landbouw. De blanke boeren, die er wel verstand van hadden, waren inmiddels weg. Gevolg: er ontstond voedseltekort en hongersnood. De economie stortte in en de gehele bevolking crepeerde. De hyperinflatie van de Zimbabwaanse Dollar was zo hevig, dat The Economist in januari 2007 stelde dat één vel WC-papier in het Westen meer waard is.
De repressie en de propaganda
Jaren daarvoor had Mugabe protesten van burgers en oppositie al hardhandig neergeslagen. Het mocht de pret niet drukken en Mugabe besloot om nog maar weer een ambtstermijn aan zijn regeerperiode te plakken. Mugabe nam bloedig wraak en vernielde de sloppenwijken van het armste gedeelte van zijn bevolking, zo’n 700.000 mensen. De gezondheidstoestand van zijn bevolking verslechterde drastisch, net als de levensverwachting, die daalde van de hoogste van Afrika in 1975 (57 jaar) tot een van de laagste nu (37 jaar); – lager dan Sierra Leone; alleen Botswana en Lesotho staan er nog slechter voor. Al stelde Mugabe dat het allemaal de schuld was van Tony Blair, het Gemene Best, het Westen, Amerika en George Bush – die mag nooit ontbreken. Het land zou spoedig weer succesvol zijn, mits Mugabe nog langer zou aanblijven. De oppositie werd neergezet als terreur en oppositieleider Morgan Tsvangirai werd onlangs ontvoerd, gevangen gezet en zwaar mishandeld. De pers is niet vrij, de politie is repressief, de economie is gesloten, de mensenrechten worden geschonden, de oppositie zit gevangen. Zimbabwe is één grote hel, behalve voor haar nomenklatura.
Aldus, eindigt de weg…
Zimbabwianen, die in opstand komen, worden vervolgd. Hiermee eindigt de zogenaamde weg naar ‘servitude’; oftewel ’the road to serfdom’. Zimbabwianen zijn slaven van een nieuw totalitair systeem, alleen zijn het dit keer geen Europese onderdrukkers, maar Afrikaanse onderdrukkers. Zimbabwe stond bekend als de graanschuur van Afrika. Nu is Zimbabwe helemaal niets meer; het land en haar bevolking zijn op sterven na dood.
Daarom stem ik toch maar niet op socialisten. Ze brengen ons op het verkeerde pad. Het begint mooi, maar het eindigt verschrikkelijk.
———————————————-
Ingezonden door Jimmy
