De meeste overheden voelen zich geroepen de economie te ‘sturen’ door het bedrijfsleven aan allerlei regeltjes te binden. Deze regeltjes worden vervat in bij voorkeur vage wetten, zodat de controlerende ambtenaar maatregelen kan nemen, al naar gelang zijn pet staat, en het bedrijfsleven dus min of meer vogelvrij is. Net als bij belastingen gaat het hier om herverdeling van welvaart, met gemiddeld minder welvaart als resultaat.

Ondertussen dweilt men met de kraan open om de negatieve effecten van de eigen handelwijze te compenseren. In een aantal gevallen zal men niet bereid zijn de wet van oorzaak en gevolg zelfs maar te aanvaarden, en dus de verbanden tussen wat men creëert en wat men bestrijdt te erkennen. Wat hebben we zoal?

Ontslagbescherming
Ontslagbescherming is bedoeld om werkloosheid te bestrijden, om bestaanszekerheid te creëren. In werkelijkheid bereikt men het tegenovergestelde, omdat personeel aannemen nu een riskante bezgheid wordt. Immers, als de werknemer niet voldoet, of de markt zakt in, dan heeft men kosten waar geen baten tegeover staan, en die men niet kan vermijden. Dus wordt er minder personeel aangenomen dan op zeker moment zou kunnen; de ondernemer laat wel wat overwerken als het even druk is of een nieuwe kans gewoon schieten. Uitzendbureaus varen daar wel bij, maar innovatie bv. lijdt daar onder. Als gevolg van dit alles is er een hogere werkloosheid, en hebben meer mensen een uitkering, op kosten van de werkenden.

Minimum loon
Minimumloon is ook al bedoeld om bestaanszekerheid te creëren. Probleem is echter dat voor de onderlaag van de bevolking dit loon hoger ligt dan de waarde die men voor een bedijf kan vertegenwoordigen. De overheid geeft hier dus cadeautjes op kosten van de werkgever. Met als resultaat dat alleen de hoogst nodige minimum-arbeidsplaatsen worden ingevuld. De combinatie van minimumloon en ontslagbescherming is dodelijk voor veel, met name kleinere, bedrijven. Zo bevordert de overheid uitbesteding van werk, of zelfs complete bedrijfsverhuizingen naar landen waar men meer vrijheid geniet. Als gevolg van dit alles is er een hogere werkloosheid, en hebben meer mensen een uitkering, op kosten van de werkenden.

Anti-kartel wetgeving
Iedereen heeft wel eens het mopje gehoord van de drie ondernemers die alle drie verschillend gehandeld hadden en toch in de gevangenis zaten omdat de overheid vond dat ze de wet overtreden hadden. Gisteren stond in de krant dat de EU boetes overweegt tegen sanitair fabrikanten wegens het maken van prijsafspraken. Het bericht meldde ook nog even waarom prijsafspraken slecht zijn: het benadeelt de concurrentie en de consument, want die betaalt te hoge prijzen. Dat in deze zin een gigantische tegenstelling zit ontgaat de journalist. Ondertussen worden de betrokken ondernemingen opgezadeld met een enorme schadepost, die uiteindelijk weer op de klanten verhaald moet worden. Daarbij is de laatste keer gebleken dat de Eurocommissaris die dit allemaal beboet, nu de boetes (deels) voor zichzelf wil houden om meer ambtenaren aan de slag te helpen om zo intensiever opsporing te kunnen doen. En doordat de criteria (bewust) flexibel zijn zullen er ook steeds meer bedrijven gevonden worden die kunnen worden beboet. De hogere prijzen die daarvan het gevolg zijn worden uiteindelijk door de consument betaald.

Sarbanes-Oxley
Sarbanes-Oxley, kortweg SOX, is een stuiptrekking in reactie op het Enron debacle. In plaats van de sjoemelende (niet-)controlerende accountants hun licentie te ontnemen legt men nu het complete bedrijfsleven enorme lasten op middels het fenomeen van omgekeerde bewijslast, dat de laatste tijd steeds verder oprukt. Onder SOX heeft de overheid het recht om op elk willekeurig moment van een bedrijf te eisen dat het kan aantonen dat de boekhouding ‘eerlijk’ geschiedt, en dat er geen enkele onjuiste of ontbrekende aanduiding van materiële zaken is. Wat is ‘eerlijk’, wat is een ‘materiële zaak’? Financiële bedrijfsrapportage is de som van het werk van velen; hoe kan een CFO garanderen dat daar geen vergissingen in zitten?

Voor elke afwijking zal het bedrijf moeten bewijzen dat daar geen misdadige opzet achter stak: omgekeerde bewijslast dus. En als een controleur vindt dat er niet ‘genoeg’ gedaan is aan interne controle, is de CFO automatisch een fraudeur. Maar wat is ‘genoeg’? Er zijn al bedrijven die een auditor bij elke vergadering van betekenis aanwezig laten zijn om te kunnen bewijzen dat de vergadering daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. De hogere prijzen die daarvan het gevolg zijn worden uiteindelijk door de consument betaald. Terecht pleit het Ayn Rand Institute voor afschaffing van deze wet. SOX raakt vooral Amerikaanse bedrijven, maar ook niet-Amerikaanse bedrijven met grote belangen in Amerika.

Conclusie
Er zijn nog vele, vele andere voorbeelden te geven van overheidsdwang en haar gevolgen, denk ook aan importheffingen, maar het vorenstaande mag toch duidelijk maken dat overheids’sturing’ van het bedrijfsleven bepaald ongewenst is. Het zal niet moeilijk zijn in te zien, dat er bedrijven failliet gaan, enkel en uitsluitend door dit soort absurde regels. Zo wordt veel geld verspild aan zaken dat anders prachtig had kunnen bijdragen aan verhoging van de welvaart, voor iedereen die bereid is de handen uit de mouwen te steken. En de macht van de overheid neemt steeds verder toe.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  1. Prima stuk!

    Maar aan de andere kant zijn er hele bedrijfstakken die welvaren bij het oerwoud van regels en vergunningen opgelegd door de overheid. Dit oerwoud kan er voor zorgen dat het moeilijker wordt voor nieuwkomers om te starten of dat bestaande bedrijven minder hoeven te concurreren met elkaar.

    Neem het voorgestelde rookverbod in de horeca. Er zijn genoeg horeca-ondernemers die voorstander zijn van een algeheel rookverbod. Dan hoeven ze geen duur afzuigsysteem te laten installeren en ze hoeven niet meer te concurreren op dit gebied, immers iedereen zit in het zelfde schuitje.

  2. Het wordt steeds verwonderlijker dat er nog ondernemers zijn die dit allemaal slikken.
    Het is de "sanction of the victim" en een mogelijke verklaring waarom er te weinig jonge mensen zijn die een eigen bedrijf willen (durven) te beginnen.

  3. [1] Horeca is niet helemaal goed gekozen; die dure afzuigsystemen zijn tenslotte ook alleen maar verplicht vanwege regeltjes door diezelfde overheid. Qua concurrentie heb je gelijk, maar na een aftast-periode zou er best een balans kunnen ontstaan tussen rookvrije en rokers café’s gebaseerd op hoe de verdeling van niet-rokende en rokende klanten is.

    Als die verplichting ingaat kon de horeca als bedrijfstak wel eens een behoorlijke omzet teruggang gaan merken. Of alle klanten gaan steeds even buiten staan om te roken. Fijn voor de buren. En natuurlijk lastig voor de ondernemer: gaat die klant die nog niet betaald heeft even roken, of ervandoor?

  4. Eerst de hele mensheid failliet, dan pas weten we wat de overheid voorstelt!

  5. [3]
    Het schijnt dat de horeca in Ierland er na het verbod niet op achteruit is gegaan (ik heb daar geen cijfers van).

  6. [2]
    Dat is inderdaad verwonderlijk. Aan de andere kant ook weer niet. Je laat je tent niet zo maar verramponeren door de Haagse klaplopers en consorten. Sterker nog, je gaat in de tegenaanval door zoveel mogelijk soepsidies aan te boren. Helaas is dat voor de frietboer om de hoek niet zo maar mogelijk. En dan kom je uit op het ontbrekende hoofdstukje "overheids-soepsidies" in dit verhaal. Soepsidies is een inefficiënte (want door de overheid uitgevoerde) manier van inkomensherverdeling van bedrijven en particulieren voor willekeurige, door de overheid bepaalde "doelen" naar willekeurige, door de overheid bepaalde bedrijven. De ontvangende bedrijven moeten zich ten behoeve van controle door de overheid wel onderwerpen aan extra controle van diezelfde overheid. We willen ten slotte niet dat herverdeeld gestolen geld voor andere dan door de dief bepaalde doelen aangewend wordt..

    Afschaffen die hap.

  8. [6] "Soepsidies is een inefficiënte (want door de overheid uitgevoerde) manier van inkomensherverdeling van bedrijven en particulieren voor willekeurige, door de overheid bepaalde "doelen" naar willekeurige, door de overheid bepaalde bedrijven."

    Je vergeet nog: "op een willekeurig, door de overheid bepaald moment en naar aanleiding van een willekeurige, door de overheid aangewezen, waan van de dag."

    Het is stuitend te zien hoe weinig onze ‘beleidsmakers’ aan het maken van beleid doen, en hoe vrijwel al hun handelen ingegeven lijkt door bepaalde, zich toevallig voordoende incidenten, waar men een mogelijkheid in meent te zien deze voor electoraal gewin te misbruiken. Trendmatige zaken, zoals de Islamisering en de verruwing van de maatschappij, worden stelselmatig genegeerd.

    Het laatste wordt nog wel eens aangehaald als excuus voor misstanden, niet als incentive om er wat aan te doen. Kan ook niet natuurlijk, want die verruwing is een rechtstreeks gevolg van de socialistische pamperstaat. Een overheid die hufterig gedrag beloont kweekt nu eenmaal hufters.

  9. als je deze reacties leest van al die mensen vraag ik mij toch af waarom doet niemand iets waar blijft die eenheid onder de bevolking als mijn persoon de macht had liet ik al die z,g goedwillende leiders opsluiten of verbannen naar een ijsplaneet in de cosmos weg met dat gespuis.dat is nog eens v.o.c. mentaliteit.

Comments are closed.