De staat van Israel

Een golf van corruptieschandalen trekt
dit jaar over Israël, van de laagste
ambtenaar tot premier Olmert
lijkt betrokken bij machtsmisbruik,
smeergeld en oplichting.
De bevolking heeft zijn vertrouwen
verloren in de overheid en menigeen
overweegt om het land de rug toe
te keren.
Hoe staat het met de staat Israël ?

Israëls minister van Financiën, Avraham Hirchson, wordt ervan verdacht miljoenen sjekels (enkele tonnen euro’s) te hebben verduisterd uit vakbondsfondsen en een aantal stichtingen. Hij zou illegaal verkregen geld hebben witgewassen en belasting hebben ontdoken.
Ook tegen premier Olmert loopt al lange tijd een politieonderzoek. Hij zou onder meer een huis onder de prijs hebben verkregen, in ruil voor andere diensten aan een aannemer. Er lopen al met al zo’n vijftien spraakmakende zaken van corruptie op hoog niveau in Israël.
Volgende week publiceert de commissie Winograd haar eerste rapport over ‘de tweede Libanese oorlog’. De verwachting is dat de regering er behoorlijk van langs krijgt.
Politici en topambtenaren maken het zo bont in het Beloofde Land dat 85% van de Israëliërs hun politieke leiders als corrupt zien. Daarnaast vind 94% dat corruptie het land gevaarlijk verzwakt. Hoewel de Israëlische economie redelijk draait, heeft dit zijn weerslag op de emi- en immigratiecijfers.

Voor het eerst in meer dan twintig jaar ligt het aantal mensen dat Israël verlaat hoger dan het aantal immigranten dat het land binnenkomt. Dit meldt de Israëlische krant Jediot Achronot.
Volgens de krant willen veel mensen die kort geleden naar Israël emigreerden nu alweer vertrekken. Verwacht wordt dat komend jaar 14.400 mensen Israël binnen zullen komen en 20.000 mensen het land zullen verlaten.

Zo’n negatieve balans kwam slechts twee keer eerder voor. Ten tijde van de Jom Kippoer oorlog in 1973 en aan het begin van de jaren ’80 van de vorige eeuw toen een torenhoge inflatie het leven voor veel burgers moeilijk maakte.

Uit een onderzoek van de krant Maariv blijkt dat één op de vier Israëliërs erover denkt om het land te verlaten. Bij jongeren is dat zelfs de helft. De voornaamste redenen zijn het gebrek aan vertrouwen in de politiek, de staat van het onderwijs en zorgen over de veiligheidssituatie in het land.
De resultaten van beide onderzoeken zijn pijnlijk voor de leiders van de staat Israël die Joden overal in de wereld aanmoedigen om zich in de Joodse staat te vestigen.

Naast dit massale wantrouwen in de overheid, kampt Israël sinds jaar en dag met de Palestijnse buren en andere omliggende Arabische (buur-)staten.
Na de holocaust zou de creatie van de staat Israël zorg dragen voor de veiligheid van Joden zodat ze niet meer afhankelijk hoefden te zijn van de goede wil van buitenlandse staten. Het omgekeerde lijkt nu eerder het geval.
Joden zijn overal relatief veilig behalve in Israël zelf. En Israël is totaal afhankelijk van de goede wil van de Verenigde Staten. Wat is er verkeerd gegaan ?

Het wordt wel gezegd dat Israël ‘een staat op de verkeerde plaats is.’ Maar het probleem zit niet in de plek maar in het begrip staat. De staat Israël is na WO II extern kunstmatig opgericht waardoor haar soevereiniteit intern wordt betwijfeld.
Hetzelfde probleem met een kunstmatige staat zag je terug in Joegoslavië en nu in Irak.
Een moderne staat, en vooral als zij democratisch claimt te zijn, is alleen levensvatbaar als het over een totaal homogene en uniforme bevolking heerst. Maar bevolkingen gaan in de loop der tijd steeds meer onderling verschillen. Door onderwijs, cultuur, bezit of nieuw etnisch bewustzijn neemt het onderscheid toe. De staat reageert hierop door de verschillen te onderdrukken via bijvoorbeeld economisch ingrijpen tot en met etnisch zuiveren. Daarnaast zet de staat de identiteit van de bevolking af ten opzichte van omringende afwijkende identiteiten om het gemeenschapsgevoel te versterken.
Tegelijkertijd stelt de staat strikte regels en wetten op waar iedereen zich aan moet houden. In de praktijk blijkt dat politici, ambtenaren en de zakelijke elite zich hieraan onttrekken. Hier geldt als vuistregel: hoe complexer de staat, des te moeilijker dit misbruik te ontdekken.

Het bestaan van de staat Israel is erg nuttig voor Arabische oligarchieën en andere, voornamelijk Moslimlanden. Zij hoeven het gewone volk alleen maar voldoende op te winden tegen het ‘zionistische gevaar’ om de aandacht af te leiden van binnenlandse kritiek en/of oppositie tegen hun eigen regime. Ook hier zien we het typische staatsoptreden van het ‘verheffen’ van het volk ten koste van buurvolkeren.

Israël vierde gisteren voor de 59ste maal zijn onafhankelijkheidsdag. Columnist Ben Kaspit schreef er het volgende over in het dagblad Maariv:
‘We leven van oorlog naar oorlog, van verkiezing naar verkiezing. Nooit wordt er een behoorlijk plan gemaakt; alles gebeurt onderweg. Alles is één lange improvisatie, een lange serie toevalligheden. Israël is een land zonder doel, een dolende natie.’