Hierbij een vertaald relaas van Dr. Tawfik Hamid over de problemen met zijn religie:
Een paar jaar geleden publiceerde de briljante oriëntalist Bernard Lews een korte geschiedenis van de neergang van de Islamitische wereld onder de titel: ,,Wat ging er verkeerd?” Verbazingwekkend was het dat er onder veel westerse ‘progressieven’ een duidelijke afkeer was voor deze titel. Het is een verkeerd uitgangspunt, zo protesteerden deze critici. Zij negeerden de impliciete stelling van de heer Lewis dat dingen rechtvaardig konden zijn, of zouden kunnen zijn.
Maar inderdaad, er is heel veel wat duidelijk verkeerd is met de Islamitische wereld. Vrouwen worden doodgestenigd en ondergaan genitale verminking. Homo’s hangen aan galgen met de goedkeurende blikken van de voorstanders van de shari’a, de wettelijke code van de Islam. Soennieten en Sjiiten maken elkaar dagelijks af in Irak. Palestijnse moeders leren hun driejarigen het ideaal van martelaarschap. Men zou verwachten dat het orthodoxe Islamitische deel van de samenleving deze klachten zouden ontkennen of ontwijken, maar nog ongelukkiger de non-moslim priesters van de verlichting in het westen zijn ter verdediging van deze islamisten opgekomen, zowel actief als passief.
Deze ‘progressieven’ citeren vaak de noodzaak tot onderzoek van de ‘wortels’. Met betrekking tot de wortels hebben zij gelijk: Terrorisme is alleen de manifestatie van een ziekte en niet de ziekte zelf. Maar de wortels van deze ziekte zijn behoorlijk verschillend van wat zij denken. Als voormalig lid van de Jemaah Islamiya, een groep die werd geleid door Al’Qaeda’s tweede commandant Ayman al-Zawahiri, ken ik uit de eerste hand dat de onmenselijke training van de islamistische ideologie een jonge, goedhartige ziel dat kan transformeren in een terrorist. Zonder de ideologische wortels van de radicale Islam aan te pakken zal het onmogelijk zijn om deze te bestrijden. Terwijl er veel ideologische ‘worteltjes’ van het islamisme zijn, heeft de grootste wortel een naam: Salafisme of Salafi-Islam. Een gewelddadige ultra-conservatieve versie van de religie.
Het is essentieel om te begrijpen, dat traditioneel en zelfs regulier islamitisch onderwijs geweld accepteert en bevordert. De shari’a bijvoorbeeld staat toe dat afvalligen worden vermoord, het slaan van vrouwen om hen te disciplineren, de non-moslims te onderwerpen als dhimmi’s en het toestaat dat er oorlogen worden verklaard om dit te doen. Het oefent druk uit op goede moslims om joden uit te roeien voor het ‘einde der dagen’. De bijna oorverdovende stilte van de moslimmeerderheid tegen deze barbaarse praktijken is bewijs genoeg dat er iets fundamenteel fout zit.
De ernstige situatie die we nu zien in de islamitische wereld is het gebrek aan goedgekeurde, theologisch rigoureuze interpretaties van de Islam dat duidelijk de gewelddadige aspecten van de shari’a uitdaagt. In tegenstelling tot het Salafisme hebben liberalere takken van de Islam, zoals het Soefisme geen essentiële theologische bais om de wrede uitwassen van hun Salafistische tegenstanders teniet te doen. En dus, meer dan 20 jaar ben ik bezig met het ontwikkelen van en het werken aan een theologisch regoureuze Islam dat vrede leert.
Toch is het ironisch en ontmoedigend dat veel niet-moslims, westerse intellectuelen, die voortdurend hameren op het respecteren van mensenrechten, hindernissen zijn geworden om de Islam te hervormen. Politieke correctheid onder westerlingen verhindert duidelijke kritiek op de onmenselijkheid van de shari’a. Zij vinden soci-economische of politieke excuses voor het islamistische terrorisme, zoals armoede, kolonialisme, discriminatie of het bestaan van Israël. Welke motivering is er voor moslims om te hervormen, wanneer westerse ‘progressieven’ de weg bereiden voor de islamistische barbaarsheid? Inderdaad, als het probleem was van het religieuze geloof, dan moet men zich afvragen waarom Christenen die onder moslims leven in de zelfde omstandigheden afzien van het op brede schaal leveren van systematische terreurcampagnes.
Politici en wetenschappers in het westen hebben de mantra aangehangen van dat islamitisch extremisme veroorzaakt werd door het Arabisch-Israëlisch conflict. Deze analyse kan geen enkel rationeel persoon overtuigen, omdat de islamistische moord op meer dan 150.000 onschuldige mensen in Algerije, die de afgelopen decennia heeft plaatsgevonden, of het afslachten van honderden Boedhisten in Thailand, of het wrede geweld tussen Soennieten en Sjiiten in Irak niets van doen heeft met het Arabisch-Israëlisch conflict.
Westerse feministen vechten in hun thuislanden voor gelijke salarissen en kansen, maar schijnbaar negeren ze onder de façade van cultureel relativsme, dat grote aantallen vrouwen in de islamitische wereld leven onder bedreiging van slaag, executie en genitale verminking, of kunnen niet stemmen, auto’s rijden of kleden zoals ze zelf willen.
De tendens van veel westerlingen is zich te beperken tot zelfkritiek die verder zorgt voor verhindering van de islamitische hervorming. Amerikanen demonstreren tegen de oorlog in Irak, maar doen dat niet tegen de terroristen die onschuldigen ontvoeren en hen onthoofden. In het zelfde geval in Madrid na de treinaanslagen, toen miljoenen Spanjaarden tegen de ETA demonstreerden en zich later realiseerden dat moslims achter deze aanslagen zaten, zij direct hun demonstraties staakten. Dit voorbeeld geeft een boodschap aan de radicale islamisten om hun gewelddadige methoden voort te zetten.
Westerse ‘appeasement’ van hun moslimgemeenschappen heeft het probleem verergerd. Gedurende de periode van vier maanden na de publicatie van de Mohammed-cartoons in een Deens blad waren er zeer weinig gewelddadige demonstraties door moslims. Binnen een paar dagen na hun formele verontschuldigingen braken er rellen uit in de gehele wereld. Deze verontschuldigingen werden door islamisten opgevat als zwakte en toegeeflijkheid.
Het ergste van alles is misschien het anti-Amerikanisme van veel westerlingen. Het is een haat die zo sterk is, zo diepgeworteld, zo binnen de persoonlijke identiteit dat het bij velen heeft geleid, bewust of onbewust, tot de morele ondersteuning van de vijanden van Amerika.
‘Progressieven’ moeten zich realiseren dat de radicale Islam gebaseerd is op een anti-liberaal systeem. Zij moeten wakker worden ten aanzien van de onmenselijke politiek en praktijken van de islamisten over de gehele wereld. Zij moeten oog krijgen voor het feit dat islamisme de dood betekent van de liberale waarden. En zij moeten het respect voor mensenrechten en waardigheid, welke wij vandaag de dag ervaren in Amerika en de rest van het westen niet op de koop toenemen.
Goedbedoelde interkerkelijke dialogen met moslims zijn hoofdzakelijk vruchteloos gebleken. De deelnemers moeten eisen, tot zover doet men dit niet, dat moslimorganisaties en wetenschappers specifiek en onomstotelijk de gewelddadige Salafistische componenten veroordelen in hun moskeeën en in de media. Moslims die niet luidruchtig de wrede shari’adecreten veroordelen moeten niet worden gezien als ‘gematigden’.
Al met al maakt dit het werk van moslimhervormers moeilijker. Wanneer westerlingen politiek-correcte excuses maken voor het islamisme, dan brengen zij de levens van de hervormers in gevaar en heeft het in veel gevallen geleid tot het onderdrukken van hun stem.
Tolerantie betekent niet de tolerantie voor wandaden onder de paraplu van het relativisme. Het wordt tijd voor ons allen in de vrije wereld om oog in oog te staan met de werkelijkheid van de Salafi-islam, of anders zal de werkelijkheid van de radicale Islam oog in oog blijven staan met ons.
Dr. Tawfik Hamid is een voormalig lid van de Jemaah Islamiya oftewel Moslim Broederschap, een islamistische terroristengroepering. Hij is een medisch arts en moslimhervormer in het westen.
Dit artikel verscheen eerder in The Wall Street Journal op 3 april 2007.
"Toch is het ironisch en ontmoedigend dat veel niet-moslims, westerse intellectuelen, die voortdurend hameren op het respecteren van mensenrechten, hindernissen zijn geworden om de Islam te hervormen. Politieke correctheid onder westerlingen verhindert duidelijke kritiek op de onmenselijkheid van de shari’a. Zij vinden soci-economische of politieke excuses voor het islamistische terrorisme, zoals armoede, kolonialisme, discriminatie of het bestaan van Israël. Welke motivering is er voor moslims om te hervormen, wanneer westerse ‘progressieven’ de weg bereiden voor de islamistische barbaarsheid?"
Leg dat maar eens uit aan een progressieve Nederlander. Zij snappen er echt helemaal niets van; zij redeneren in ons spiegelbeeld. Volgens mij had Kant echt gelijk toen hij zei dat er voor elk voorargument een tegenargument bestond. Het is kortom een vruchteloze discussie. Ze moeten het echt voelen voor ze het gaan merken, zoals Theodor Holman na de moord op Van Gogh. Ineens snapte hij het.
– Als je het onredelijke cultuurrelativisme benoemt, dan komen zij met ons ‘besmette’ verleden en zelfbeklag.
– Als je terrorisme noemt, dan komen zij met het imperialistische Amerika
– Als je de demografische verschuivingen noemt, dan komen zij met de reformatie, ‘die moslims worden vanzelf Westers’
– Als je stelt dat onze cultuur op schuld is gebaseerd en die van immigranten veelal op eer en dat je dus krachtig moet optreden om respect te krijgen, dan stellen dat je je moet inleven in de immigrant. Daarom komen ze altijd met discriminatie, armoede, zweetvoeten, etcetera.
– En zo ga je maar door. Wij zijn altijd fout en de migranten altijd goed.
Voor elke Hirsi Ali bestaat er wel een Karen Armstrong. Voor elk Leon Dewinter bestaat er wel een Anja Meulenbelt. Voor elke Rita Verdonk bestaat er wel een Femke Halsema. De onnozelheid van deze lieden is zo overduidelijk, dat ik niet meer naar Nova kan kijken. Het bloed schiet me af en toe uit de ogen.
De progressieve elite vertegenwoordigt onze belangen al lang niet meer. Mijn belangen hebben ze nooit vertegenwoordigd, maar ik heb dat ook nooit nodig gehad en nooit gewenst. Ik denk werkeleijk dat mensen als ik 2 tot 3 zo ‘rijk’ zouden zijn zonder de progressieven en al hun onzalige interventies in ons leven. (En waarschijnlijk ook een stuk veiliger.)
Ik ben optimist op de lange termijn, maar je moet wel blind zijn als je niet inziet dat het fout gaat lopen in Europa.
Anja Meulenbelt en Femke Halsema zijn natuurlijk aparte gevallen en deze extreem-collectivistes neem ik zelf al jaren niet meer serieus. Een paar jaar geleden had ik met een GroenLinks kamerlid een discussie over de problemen van de islam en na een groot aantal bewijsvoeringen te hebben geleverd haakte hij af door te zeggen dat hij niet genoeg van het onderwerp begreep en dit na ging vragen bij een islamitische collega. Je kunt raden dat ik nooit meer iets gehoord heb verder. Bij partijen als PvdA, SP en GroenLinks weet men natuurlijk genoeg over de islam en de dreiging die hiervan uitgaat ten aanzien van onze westerse samenleving, maar vanwege electorale redenen doet men er het zwijgen toe. Het gedraai van Bos en Marijnissen over diverse problemen is wat dat betreft treffend. Deze politici waren ook heel stil na de moord op Van Gogh. Je hebt ook gelijk met betrekking tot de collectivisten (hier ‘progressieven’ genoemd), dat deze alleen maar voor hun eigen belangen zitten en niet voor de problemen van de gemiddelde Nederlander. Dus is het natuurlijk oliedom om als Nederlander nog op deze partijen te stemmen. Een soort sado-masochisme tezemen met een obsessie voor een failliete verzorgingstaat. Maar ja de gemiddelde Nederlandse collectivist heeft maar een korte visie, zoveel is duidelijk.
Het lijkt op de periode 1970 – 1989 van de Koude Oorlog, toen veel westerlingen, zowel progressieven als liberalen en christendemocraten, zich in allerlei bochten wrongen om het communisme in Oost-Europa en China niet te bekritiseren, met de neutronenbommenoptochten als dieptepunt. De ‘fellowtravellers’gebruikten bizarre semihistorische en folkloristische redeneringen, dat ‘hun’ (de Chinees, Rus, Hongaar) cultuur altijd al anders was geweest, de invloed van het tsarisme en de horigheid, het typische gemeenschapsgevoel van die mensen, etcetera, etvetera.
Toen Karel van het Reve al rond 1970 schreef dat er bijna geen Rus meer was die in het communisme geloofde, werd hij uitgelachen. Het belangrijkste dat Van het Reve toen zei was dat juist wij vrije mensen die gruwelijke regimes moesten bekritiseren, omdat de bewoners het zelf niet konden en durfden.
Zoiets geldt ook voor de islamieten, zowel hier als in de islamitische landen zelf. Velen willen leven als wij met veel meer vrijheid, maar dat kunnen ze niet uiten. Slechts een enkeling heeft het lef, waaronder niet geheel toevallig veel vrouwen. Juist daarom horen westerlingen de uitwassen van de islam en radicale stromingen als het Salafisme te bekritiseren en vragen te stellen. Dat verwijt ik cultuurrelativisten, dat ze honderden miljoenen moslims in de steek laten door alles goed te praten en te relativeren. De cultuurrelativisten zijn de meest gedweee slachtoffers van de islamisten en terroristen.
[3] In de jaren ’70 en ’80 stelde ik me de USSR en het oostblok voor als 1 grote gevangenis waar 10 % communisten
de overige 90 % van de bevolking onderdrukte en waar die 90 % dan ook voortdurend zocht naar een gaatje in het ijzeren gordijn om te kunnen vluchten naar het "vrije westen".
Ik heb die opvatting, na de ex-USSR en
bijna alle ex-Oostblok dikwijls bezocht te hebben en met allerlei mensen ginds gesproken te hebben, toch bijgesteld.
Mijn indruk is dat de meeste Russen in de USSR min of meer gelukkig waren zoals de meeste Nederlanders nu min of meer gelukkig zijn.Veel lui die ik ginder gesproken heb, verwijzen naar de Breznjev-tijd (1964-1982) als de
gelukkigste periode van hun leven en de Jeltsin-jaren (1991-1999) als de slechtste jaren van hun leven.
Onder Breznjev nam de levensstandaard toe, veel Russen gingen op vakantie
naar de kaukasus en de zwarte zee
waar dan vrolijk gefeest werd ,
er was amper werkloosheid, gratis medische zorg en men was fier op de USSR waarvan men dacht dat het het meest vooruitstrevende en geavanceerde
land ter wereld was (van het Westen
werden de negatieve aspekten getoond door de media aldaar).Tuurlijk was er
ergernis over de lange wachttijden in de winkels, de vaak slechte kwaliteit en schaarste van consumptiegoederen ,
de corruptie van de partij enz…. maar ik denk dat die ergernis te vergelijken viel met soortgelijke ergernis in Nederland nu.Men moppert
over de regering maar het loopt niet storm bij revolutionaire groepen die ’t bewind omver willen werpen.
Tuurlijk waren er ook andere stemmen de dissidenten, Christelijke kerken….
die ingingen tegen het regime en daarmee een hoop last kregen maar de
meerderheid van de Russen conformeerde
zich (net zoals de meerderheid van de Nederlanders en meerderheid van Amerikanen) naar het regime.
(De Gorbatsjov – en Jeltsin jaren daareentegen worden door velen gezien als de magere jaren…de jaren dat men zijn werk verloor, oude zekerheden verdwenen, er financieel vaak fors op achteruit ging….)
In de rest van het Oostblok lag dat wat anders : in landen als Polen, Tsjechië, Hongarije en Oost-Duitsland, west-Oekraïne (waar stalin geweldig heeft thuisgehouden) en de door de Russen bezette Baltische staten was meer onvrede en meer verzet tegen het communistisch regime.In Polen bijv
was zowat iedereen die ik gesproken heb, blij dat het communisme was gevallen , de gehate Russen het afbolden en men weer onafhankelijk was….
Toch is het opmerkelijk dat ook in die landen de tot sociaal-democraten omgedoopte communisten het electoraal vaak goed doen (net zoals bij ons de
sossen het vaak goed doen bij de stembus).
Voor libertariërs is dat een bizarre constatering want Vrijheid is toch het
ultieme doel…evenwel in de realiteit des levens denk ik dat de meeste mensen naast vrijheid nog andere doelen hebben zoals voer in de bak
en zekerheid dat men morgen ook nog voer in de bak zal hebben…
Terloops gezegd : hier wreekt zich de
invloed van Ayn Rand….deze gesjeesde
juffer met haar romantesk gefantaseer
(niet voor niks was ze aktief in Hollywood) over in werkelijkheid niet bestaande helden als Howard Roarke en John Galt heeft het libertarisme van in oorsprong geïnjecteerd met een fixe portie whistling dixie met als triest gevolg dat libertairen in regel stekeblind zijn voor wat mensen drijft.
Terug naar onderwerp :
Ik vermoed eigenlijk in veel Islamitische landen hetzelfde aan te treffen als in de USSR : dat de meerderheid daar wel min of meer tevree is met de situatie (deels omdat men niet beter weet, deels omdat de zaken toch wat anders en complexer liggen dan wij van hieruit kunnen zien).Men wil veranderingen en verbeteringen maar dat men daar nu "en masse" neerkijkt op eigen cultuur en opkijkt naar het Westen als zijnde het lichtend voorbeeld , geloof ik niet.
Groetz,
Cincinnatus
[1][2][3][4]
Jimmy, Albert S., Fred, Cincinnatus,
Goed artikel. Inderdaad lijkt het erop, dat politieke correctheid, zelfgenoegzaamheid, (denk)luiheid, vluchtgedrag, onverschilligheid, al dit soort motieven menselijke uitingen zijn met een gemeenschappelijke grondoorzaak, die gelegen is in de menselijke psyche.
Ik houd het er voorlopig op, dat de mens zonder voldoende prikkel gauw geneigd is achterover te leunen en allerlei soorten van tyrannieke krachten ruim baan te geven. En dan staat er altijd wel een filosoof op, die het daaruit voortvloeiende groepsgedrag rechtvaardigt.
Een van die filosofen is de invloedrijke Amerikaanse politieke filosoof John Rawls. Hij schreef o.a. “A Theory of Justice” (1971) en “Political Liberalism” (1993). Hij zegt bijvoorbeeld, dat de meeste mensen vrijheid minder belangrijk vinden dan een goede baan. Op grond daarvan en andere soortgelijke platitudes stelt hij een rechtvaardigingstheorie op voor het sociaal-liberalisme, wat niets anders is dan sociaal-democratie en de verzorgingsstaat, die door hem dan ook als hoogste vorm van een rechtvaardige samenleving wordt afgekondigd.
SpyNose
[4] Cincinnatus
Je hebt gelijk dat veel Russen nu terugkijken naar de Breznjewtijd als de goede oude tijd, vergelijkbaar met een idealisering van de jaren vijftig en zestig in het Westen. Maar dat is achteraf.
Niet voor niets donderde het communisme in de Sovjet-Unie als een kaartenhuis in elkaar, omdat het economisch failliet was. Dat veel Russen na 1991 slechter af zijn in hun welvaart, is mede een gevolg van het communisme en de veel te hoge militaire uitgven (Afghanistan!). Verder werd in tegenstelling tot China het kapitalisme in een keer ingevoerd, hetgeen de situatie verergerde. Poetin draait het momenteel deels terug. Hij lijkt China te willen navolgen: voorzichtige economische vrijheid onder een semi-dictatoriaal regiem.
In de jaren zestig en zeventig, die Breznjewtijd dus, werd er zelfs niet een beetje gemopperd zols jij meent, men durfde nauwelijks openlijk te mopperen, want men kon elkaar niet vertrouwen. Het was vooral die sfeer van verklikkers waar men genoeg van had. Ook al was de KGB minder gruwelijk dan tijdens Stalin, die invloed van Stalins terreur hield mensen nog dertig jaar in het gareel. En iedere Rus wist wat hoge partijfunctionarissen in hun speciale winkels konden krijgen, goederen die voor het leeuwendeel van de Russen niet verkrijgbaar waren. Het was in die Breznjewtijd verdomd lastig om te verhuizen of een andere baan te vinden (die volledige werkgelegenheid bestond door vele zinloze Melkertbanen avant la lettre) of zelfs maar te reizen wanneer men wilde, ook binnenlands. De meeste partijleden geloofden zelf niet meer in het communisme als werkend economisch systeem. Lees Efraim Sevela’s "Verhalen uit het badhuis" maar eens.
[6] Sory een foutje in mijn vorige reactie: het boek van Sevela heet niet ‘verhalen uit het badhuis’, maar ‘de helden van het badhuis’.
Comments are closed.