De zwakste schakel

Zelden heb ik zo verwachtingsvol naar een PvdA-congres uitgekeken als nu. Tot mijn grote genoegen in de kranten uitgesmeerd is het hopelijk op handen zijnde vertrek van kleine Woutertje. Na het wegvallen van het partijbestuur, verschillende uitspraken van ‘prominente’ PvdA-ers over het leiderschap dat beter in handen kan zijn van een kamerlid dan een minister en nu ook een zogenaamde ‘slip of the tongue’ van Tichelaar is het dan hopelijk zover.

Hoewel Tichelaar geen groot intellectueel is, is hij intelligenter dan zijn onnozele gelaat doet vermoeden en is het praktisch ongelofelijk dat hij ‘per ongeluk’ een uitspraak zou doen waaruit ook maar de schijn van twijfel aan Bos zijn leiderschap blijkt. Het is wel duidelijk, ook Tichelaar ziet Bos niet meer zitten. Maar, lieve lezer, laat u zich alstublieft niet in het ootje nemen door het gebrek aan vertrouwen van PvdA-ers in hun leider. Hoewel dit gebrek aan vertrouwen volledig gegrond is, kan, nee mág het nooit voor een teken van intelligentie binnen de PvdA aangezien worden. Deze partij, die enkel bestaat bij gratie van gebrekkigheid, is, wellicht symbolisch, dan ook het toppunt ván deze gebrekkigheid; socialisme, voor idioten, door idioten! Gelukkig blijkt al die gebrekkigheid van tijd tot tijd onverbiddelijk uit de acties van PvdA-ers en, het is bijna eng, ook dit leidt dan weer tot een ander gebrek, namelijk een gebrek aan zelfvertrouwen, een gebrek aan vertrouwen in de partijbonzen.
Gebrekkigheid, zoals we die bij de PvdA zien, is dan ook een kettingreactie; let wel, een ketting met enkel zwakke schakels! De paradox is dan ook dat, ondanks al die zwakke schakels, de ketting onbreekbaar is. De verzameling van al die schakels, van al die onnozelheid, is de ketting van de meerderheid die het individu vastketent in gevangenschap.

Maar goed, het moment nadert dat huidige opperschakel Bos het veld wellicht moet ruimen voor nieuw ijzerwerk. Gelijk de voormalige leegte in zijn boord waar nu een miezerig dasje dienst doet, gelijk de leegte tussen het ijzeren rondingen van de schakel, is de schedelinhoud van de kiezer die hem verkozen heeft. En nu is dan het einde van mijn tirades aan Woutertjes (als partijleider) adres wellicht nabij. Mijn blijdschap valt echter jammerlijk tegen. Enerzijds omdat deze zeer vergankelijk is gezien het feit dat Woutertje nog geruime tijd de belangrijkste ministerspost kan bekleden en anderzijds omdat een nieuwe schakel met een al even grote leegte in het midden zich weldra zal aandienen.

Als groot fan van de klassieke retorica ben ik aangenaam verrast dat ik erin ben geslaagd een cirkelrede van maar liefst één geheel jaar met dit artikel rond te maken.
Het is vandaag namelijk één jaar en 50 artikels geleden dat ik in mijn eerste artikel als Vrijspreker, “Château Woutertje ’07”, beschreef hoe de Nederlander, als hij eenmaal 18 wordt, aan de ernstigste vorm van staatsslavernij onderworpen wordt. Toeval wil, dat ikzelf binnenkort die omineuze leeftijd zal bereiken. Daar ik nog een jaartje links onderwijs voor me heb, is het nog niet meteen van toepassing maar eindelijk heb ik dan het antwoord gevonden op het probleem dat ik een jaar geleden schetste. Weinig origineel edoch zeer effectief: emigratie! Of, zoals Nina Simone zie in het toepasselijk getitelde nummer “I wish I knew how it would feel to be free”: “I wish I could break all the chains holding me!”