Er was eens,
een mannetje.
Het mannetje was erg muzikaal
en zat vol dromen.
Als het mannetje een wens mocht doen,
dan wenste het haar.
Het mannetje wou vrij zijn,
maar ging gebukt onder zware belastingen.
Het mannetje smolt bij regen
en blonk in de zon.
Het mannetje had moeite met sleutels, vuilniszakken en beloften.
Het mannetje vergat dat hij vergat.
Op een dag besloot het mannetje te vertrekken naar een ver land.
Maar het mannetje kleurde het leven van vele mensen.
Waar zouden ze nog zo een leuk mannetje vinden?
De mensen legden hun slimme koppen samen:
ze warmden de aarde op
schaften de belastingen af
verboden sleutels
en overal klonk hemelse muziek.
Hopende dat het mannetje terug zou komen.
(Ann Westen)
Hoe het verder ging
Het mannetje kwam aan op het eiland van zijn dromen en vond daar veel geluk.
Hij ontmoette nieuwe mensen en kleurde hun leven.
Hij blonk meer dan ooit in de zon.
Het kleine landje had veel wetten, de meeste blindelings ingevoerd om vóór de vijand lid te kunnen worden van de grote club van criminele organisaties. Maar bijna niemand hield zich aan die wetten. De mensen hadden er hun weerstand tegen bemoeizucht nog niet helemaal verloren.
En de regering hield er zich vooral bezig met datgene waar regeringen meestal het liefste mee bezig zijn: oorlogje spelen. En daarom had ze geen geld meer over voor de wetshandhaving.
Maar het mannetje vergat waarom hij was vertrokken.
En omdat hij weende bij de gedachte dat zijn vertrek zoveel verdriet had veroorzaakt, keerde hij terug.
En wat zag hij: belastingen waren vervangen door bijdragen, retributies en inflatie, de vuilniszakken door renderende containerparken.
Sleutels waren niet meer nodig omdat iedereen een chip kreeg ingeplant.
En de hemelse muziek was niets meer dan een publiek gefinancierde feel good propaganda, doorregen met verborgen politiek correcte boodschappen en een opgestoken vingertje over wat het mannetje wel allemaal niet mocht doen.
Na een week vluchtte het mannetje opnieuw, ditmaal voorgoed, en vergat nooit meer waarom. En hij speelde een elegie over de onvrije burgers van zijn land.
(Het mannetje)
Het mannetje had iets geleerd, wat hij nooit zou vergeten en wat elk jaar wordt herdacht: de domoren zullen het nooit leren. Prettige Pinksterdagen.
Het mannetje had iets geleerd, en dat zal hem beslist helpen door om ondanks weemoed het kleine land objectiever te beschouwen, begrijpen, en daardoor gelukkiger te zijn.
Het mannetje had iets geleerd. Het mannetje is daardoor voor andere niet-domoren een lichtend voorbeeld..
en laat het mannetje weten: in welk (ei)landje dan ook, er is altijd een vrij-sprekende familie te vinden.
Het mannetje schrijft nu parabels en kan daar later alle kanten mee op. Het mannetje begint m.a.w. trekjes van politici te vertonen.
Het mannetje is goe bezig !
Comments are closed.