Cees Renckens, gynaecoloog en voorzitter van de Nederlandse vereniging tegen kwakzalverij, heeft opmerkelijke uitspraken gedaan. Volgens hem zijn RSI, ME, bekkeninstabiliteit en postnatale depressies geen echte ziektes; alhoewel ME en fybromyalgie internationaal wel erkend worden wijst Renckens deze ook af. Daar laat hij het niet bij; hij stelt zelfs dat zulke ziektes verzonnen en een mode vormen; ze komen even snel als ze gaan.
Veel gezonde Nederlanders zullen direct beamen, ook stiekem zelf wel eens zulke gedachten gehad te hebben. Toch laten we het er meestal bij zitten, omdat het wel erg bot – en immoreel – is om mensen met echte pijn voor aanstellers te slijten.
Mensen als Renckens hebben een vaak ondankbare, maar inmiddels onmisbare taak in onze samenleving verworven. Alhoewel kwakzalvers bij programma’s als Radar vaak reden tot vermaak bieden, moeten we niet onderschatten welk leed deze lieden kunnen berokkenen bij radeloze, wanhopige mensen. Ondanks dat, wordt er toch slecht naar mensen als Renckens geluisterd.
Zo verzet hij zich tegen zogenaamde modeziekten. Het is heel goed dat al die onverklaarbare ziekten van de laatste jaren – en vooral de wetenschappelijk slecht onderbouwde berichtgeving erom heen – eens wat tegenspraak krijgen. Stichtingen als IOCOB en Kinabast, bolwerken van alternatieve geneeswijzers, zijn geen fans van Renckens’ stichting. Types als Renckens zorgen weer voor wat evenwicht.
Hypochondrie
Zonder dat ik met een beschuldigende vinger wil wijzen, beschrijft Elsevier het proces in Nederland als volgt;
“Meestal gaat het zo: de Amerikaanse media ontdekken een nieuwe ziekte. Die wordt opgepikt door de Nederlandse damesbladen en kort daarop worden de huisartsenpraktijken bestormd door mensen die menen aan de bewuste ziekte te lijden.
Volgens (red: voormalig) VVD-minister Hans Hoogervorst van Volksgezondheid is RSI zo’n ziekte. ‘Wie hoor je er tegenwoordig nog over?’ De medische stand lijkt hem in het gelijk te stellen. Artsen besloten afgelopen november niet langer van RSI te spreken. Ook de vermoeidheidsziekte ME (thans CVS geheten) wenst Hoogervorst niet te zien als een ‘echte’ ziekte, omdat het wetenschappelijk bewijs hiervoor zou ontbreken.”
Er zijn wel degelijk belangrijke vragen te plaatsen bij modeziekten. Kosteloos, zonder gevolgen en onschuldig zijn ze namelijk niet voor de samenleving. Over de klachten van de patiënten en de ziektes doe ik geen uitspraken – dat is mijn vakgebied niet. ME en RSI patiënten heb ik persoonlijk altijd sceptisch bekeken. De mensen in mijn omgeving, die zulke ziektes troffen, waren vaak al geneigd tot hypochondrie, erg snel uit het veld geslagen en geen overdreven succesnummers. Maar goed, ik ga geen generaliserende uitspraken doen over losstaande, individuele gevallen – ook dat is geen valide wetenschap en ik wil oprecht lijdende mensen niet tekort doen.
Misbruik van vertrouwen is onvermijdelijk
Homeopaten, psychologen (niet diskwalificerend bedoeld) en alternatieve genezers wijzen de modeziektes meestal niet af, als deze wetenschappelijk onaantoonbaar blijken. Meestal stellen ze dan; “de mensen ervaren wel degelijk pijn en als die pijn tussen de oren zit, dan moeten we daar toch serieus aandacht aan geven.” Met andere woorden, of je fysiek nu wel ziek of niet ziek bent, mensen die zich ziek voelen, zijn wel degelijk ziek. Dit is een erg onwetenschappelijk uitgangspunt, maar vooruit ik ben geen arts en daarom zal ik ook hier geen verdere uitspraken over doen. Dat deze ziektes ‘mode’ worden genoemd gaat wat ver, maar ik ga wel mee in de conclusie dat slechte voorbeelden, slecht doen volgen. Verder ben ik niet van de gedachte- en taalpolitie – zoals progressieven steeds meer ons woordgebruik willen beheersen: de politieke correctheid – en mogen mensen van mij elk woord gebruiken wat ze goeddunkt. Voorzichtigheid met gevoelens lijkt me echter wel op zijn plek – niets menselijks is mij vreemd – een enigszins ‘correcte’ wetenschappelijke benadering is het wel.
Een onvermijdelijke consequentie zit er wel aan deze gang van zaken. Zodra mensen namelijk vernemen – dat er artsen zijn, die zonder wetenschappelijk gerechtvaardigde diagnose bereid zijn iemand ziek te verklaren – zullen er mensen zijn die daar misbruik van maken. Vervolgens kunnen mensen met zo’n onbewijsbare ziekte om eenzelfde reden nooit meer beter worden verklaard, want als ze zonder wetenschappelijk ziek zijn verklaard, kunnen ze ook niet met wetenschappelijk bewijs beter worden verklaard. Logisch niet?
Ziek zijn, is geen lolletje
Misschien dat ik een gevoelige antenne voor – zo niet, grondige afkeer van – aanstellers heb, omdat ik mijn beide ouders een decennium lang heb zien lijden en uiteindelijk verloren heb aan twee even verschillende als even verschrikkelijke ziektes. Als je nu eenmaal je moeder maandenlang stukjes van haar eigen gal hebt zien uitkotsen, dan reageer je toch wat gelaten op mensen die lijden aan onverklaarbare vermoeidheid of een gokverslaving. Kortom: je kijkt wat anders tegen aanstellers aan. Ik wil benadrukken dat ik er niet aan twijfel dat er mensen zijn die terecht met klachten kampen, die door de huidige geneeskunde (nog) niet geduid kunnen worden. Zij zullen zowel aan onbegrip als aan hun ziekte lijden – daarvoor heb ik natuurlijk alle begrip en mededogen.
Veel chronisch zieken willen overigens graag aan het werk, als ze weer eenmaal aan de beterende hand zijn, bij wijze van overwinning op hun ziekte. Ziek thuiszitten zien zij dan een sta-in-de-weg van hun ambities. Zo scheiden zich, naar mijn mening, de bokken van de schapen. Ik zie het dan ook als een eerbetoon aan de echte zieken in onze samenleving om ons uit te spreken ten opzichte van aanstellers, die in veel gevallen liever lui dan moe (lees: ziek) zijn.
Of – meer toepasselijk – moe en lui gelijk stellen.
————————————————————
Ingezonden door Jimmy
Moeilijk onderwerp.
Laten we Van Dale er maar eens bij pakken:
"ziek (bn.)
1 zich bevindend in een toestand dat de levensprocessen niet regelmatig en ongestoord verlopen, lichamelijk ongesteld => krank
2 misselijk makend => immoreel."
Daar worden we dus niet veel wijzer van.
De grens tussen ziek en niet ziek, tussen gezond en ongezond, is vaak moeilijk "wetenschappelijk" vast te stellen.
Het kan met van alles en nog wat te maken hebben.
Je zou kunnen zeggen, dat het er in de praktijk op neerkomt, dat je ziek "bent" als je niet "normaal" functioneert.
Wat men in de wandeling "ziekte" noemt, hangt samen met het wettelijk begrip "arbeidsongeschiktheid". Daar hangt een een heel zorgstelsel omheen, met alles erop en eraan, inclusief een enorme berg jurisprudentie.
Kortom Ziekte is Big Business en Gezondheid is een Kostbaar Goed.
http://www.wetten-online.nl…
Zou het warme bad van de welvaartsstaat hier iets mee te maken hebben?
Je kunt een jaar ziek zijn zonder iets aan inkomen te verliezen. Daarbij krijg je een boel goedbedoelde aandacht en mag je (letterlijk én figuurlijk) uit allerlei potjes snoepen wanneer je ‘ziek’ bent.
SpuNose heeft een punt. Of je ziek bent of niet doet er niet toe. Of je "Arbeidsongeschikt" bent doet er toe!
Een bekende van mij heeft fibromyalgie, of in ieder geval 80% van alle symptomen die het ziektebeeld van deze aandoening behelsen. Ik stel empirisch vast dat dit geen prettige ziekte is (understatement). Is in de 50 en werkt 55+ uur per week; heeft sinds jaar en dag karrevrachten belasting betaald, en mag nu nog even een eindspurt trekken voor een redelijk pensioen, voordat hij echt niet meer kan werken.
Ik vraag mij ook af in hoeverre deze kwesties vooral eentje van een verzekeringsaard zijn. En van een wetenschapsfilosofische aard; immers, hoe ga je een ziekte écht vaststellen als er symptomen onder geschaard worden die inhouden dat je alle symptomen van bijvoorbeeld een ernstige ontsteking hebt (pijn, zwelling etc.) maar het lichaam dit slechts foutief heeft vastgesteld.
Natuurlijk zal het best zo zijn dat sommige mensen makkelijk ziek en lui zijn en de sociale vangnetten en het zorgsysteem misbruiken. Aan de andere kant heb je mensen die serieuze, levensvreugde beperkende klachten hebben en opeens niet meer ziek zijn omdat er aan hun symptomen geen eenduidige ziekte gekoppeld kan worden.
RSI is echt. Het is zoals een tenniselleboog maar dan ter hoogte van de pols.
RSI is inderdaad echt. Heb na een periode hard werken zes maanden het gevoel gehad dat mijn arm sliep. Een beter toetsenbord leidde tot oplossing.
[1] Ik moet zeggen dat ik dat ook wel een stiekum dacht, maar sinds mijn armen pijn doen, weet ik het zeker:rsi is echt.
RSI komt ook vaker voor in de burnout hoek van mensen die er te fanatiek tegenaan gaan.
[6] sorry, was geen reactie op spynose, maar op het hoofdartikel
Allereerst: aanstellers zijn verwerpelijk. Verder: Mijn mening is dat je dit onderwerp iets te zwart/wit ziet. Een aantal ziektes die je noemt bestaan weldegelijk, maar worden misbruikt door aanstellers, maar ook door gemakzuchtige artsen. Om nog een ander voorbeeld aan je ziektes toe te voegen: ADHD is er zoeen. Sinds er aandacht en een naam voor dit ziektebeeld is, heeft een groot deel van de kinderen ADHD. Was je vroeger gewoon een druk kind, tegenwoordig heb je ADHD als je als kind hinderlijk gedrag vertoont. Veel huisartsen schrijven zonder onderzoek gewoon Ritalin voor, een middel dat onder de partydrugs zou vallen als het geen geneesmiddel zou zijn.
Dit geldt ook voor het zogenaamde ‘hoog begaafd’. Als kinderen zonder een zichtbare kwaal niet al te goed mee doen zijn ze ineens hoog begaafd, in plaats van lui, dromerig, speels, etc..
Bij beide voorbeelden bestaat de echte kwaal weldegelijk, maar wordt uit gemak van de arts of bezorgdheid van de familie en de hokjesbehoefte van de mensheid in zijn geheel veel te snel gekozen voor het stickertje ADHD of Hoog Begaafd.
Ik denk dat ook jou voorbeelden wel degelijk bestaande ziektebeelden zijn, maar veelvuldig misbruikt worden.
n.b. Wat betreft ME denk ik dat dat een verzamelnaam is voor een scala aan kwaaltjes waar geen duidelijke diagnose voor is. De kliekjes op een hoop zeg maar, waar ook volstrekt onschuldige en nietsbetekenende symptomen aan zijn toegevoegd om het geheel een beetje volume te geven.
Zijn proefschrift hierover is sterk bekritiseerd…onzorgvuldige onderzoeksmethoden.
Hij gooit m.i. het kind met het badwater weg. Er zijn natuurlijk veel mensen die gebruik maken van dit soort modeziektes met "vage"klachten…maar je zult er zelf maar échtlast van hebben. Wat RSI betreft klopt het wat Pcrs schrijft, het treft meestal de fanatieken. Alleen melkt de "Zorg" dit RSI-koetje wel uit en krijgen de werkgevers de nota voor hun kiezen.
[5] [8] [9]
He,
Om die reden heb ik ook zo’n 5 keer gesteld dat ik mensen die wel ziekten hebben, niet meereken. Zwart-wit stel ik het bewust niet.
Ik stel verder, dat ik geen expert ben mbt ziektes en dat ik er daarom geen oordeel over vel.
Ik stel slechts dat als ziektes niet goed bewezen kunnen worden, ze ook niet gemakkelijk onwaar bevonden kunnen worden; whiplash is er een. Niemand zal er aan twijfelen dat deze bestaat.
Ik stel slechts dat de situatie – waarin de wetenschap geen volledige duidelijkheid verschaft over de aard van de aandoening – ook mensen aantrekt, die bewust frauderen. Zeker zou ik niet willen stellen dat iedereen fraudeert.
Een zeer incorrect onderwerp om over te discussieren, maar dat is soms wel nodig. Hoogervorst werd keihard aangevallen toen hij suggereerde dat ME niet wetenschappelijk aantoonbaar was.
Dat gezegd hebbende, en met alle respect voor oprecht lijdende mensen, een vriendelijke groet.
[10] Hoewl ik erg veel tijd achter de computer doorbreng heb ik persoonlijk geen ervaring met RSI, en uit mijn omgeving slechts één geval.
Eenmaal heb ik een opdracht verworven omdat iemand ‘arbeidsongeschikt’ was geraakt wegens RSI. Ik heb de (jonge) man een aantal keren gesproken, en de zieligheid straalde er van af. Hij vond het heel vervelend dat hij bijna niks kon en sprak ook vrijwel nergens anders over, met iedereen die maar bereid was te luisteren. En bij iedereen ontmoette hij ook volop begrip, behalve bij mij; hij was vooral geïnteresseerd in interessant doen en vooral ook zielig, en daar had ik geen boodschap aan. Ik heb dan ook niet veel last meer van hem gehad.
Hoewel ik niet uitsluit dat er mensen zijn die echt last hebben maar niet continu aandacht vragen voor hun zieligheid heb ik RSI destijds, vooral door dit voorval, tot modeziekte bestempeld. Ik werk in de branche en ben verder nooit iemand tegengekomen, die klaagde over RSI.
[11] Ik heb er zelf last van gehad als gevolg van Acad-werk. Oplossing: monitor op juiste hoogte zetten, goed zitten, naar Fysio en luisteren naar de adviezen. Mijn fysio zij dat massage tijdelijk helpt, maar er zelf iets aan doen is constructief. Ik moest gaan zwemmen en oefeningen doen, na twee maanden was het weg. Ik zwem nog steeds en heb er nooit meer last van.
zo zie je, met zielig doen blijf je in de problemen zitten (dit is naar mijn mening een direct gevolg van de verzorgingsstaat, of mischien zelfs de oorzaak), door zelf initiatief te nemen en actief en gemotiveerd naar een oplossing toewerken los je de problemen op.
ja, fybromyalgie en Me zijn serieuze ernstige aandoeningen. HERSTEL : als je het ECHT hebt. Ik ken dmv mijn werk een paar mensen die echt strontziek zijn en niet normaal de dag door kunnen komen. Veel lijden door hevige pijnen en uitputting en tal van andere ellendige kwalen die hun leven verzieken. Maar>> ik weet ook dat er mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze een van deze ziektes hebben, maar in werkelijkeheid niks mankeren. Als je na 10 uren werk en 20 koppen koffie en een slecht eetpatroon zegt dat je zo vaak hoofdpijn hebt en veel moe bent val je mi toch echt in een andere categorie. of helemaal geen. Mede hierdoor zijn wij nederlanders er weer als de kippen bij om de mensen die ECHT wat mankeren af te doen als oplichters en aanstellers. ( ‘want ik heb een buurvrouw en die ..blabla.)
Heel erg naar voor de mensen die echt kampen met deze aandoeningen en hiermee niet of minder serieus worden genomen. Aan hen wil ik de tip geven:
Jammer dat iedereen vindt dat hij wat moet vinden. Wat kan jou het schelen wat een ander vindt. Jij weet hoe het zit en dat is waar het om gaat.
.
Elk mens is een individu en UNIEK.
Dus geen geval is gelijk. Sterkte en genezing voor alle zieken!!!
HEE WALT! En al die andere gasten die denken dat we het over mode ziekten hebben!
Ok, cool, ADHD bestaat niet, RSI bestaat niet, Walt, kom er een keer naast zitten als ik 5 (vijf) minuten met een muis werk. Nu ik een tablet met pen heb is het vrijwel verdwenen, maar al werk ik maar even met een muis verkrampt mijn hand, en dat is zelfs te zien.
Ik ben daar nooit voor thuis gebleven, van mijn werk, of naar een dokter voor geweest, ook ben ik, nooit gestopt, al werd mijn hand gevoelloos, of begon het enorm te steken, of kon ik de hele nacht niet slapen van de uitstraling naar mijn rug en schouder. Toch naar me werk en door rammen, want stel je voor dat je de kans geeft kritiek te krijgen. Dat heb je namelijk je hele leven al gehad van alle kanten.
Wat een aansteller he?
Over ADHD kan ik hetzelfde vertellen.
het bestond wel voordat het ADHD heette, hoor, en het is ook aanwijsbaar, met hersenscans. Vroeger heette het MBD. (Minimal Brain Dysfunction).
Heeft te maken met zuurstof tekort tijdens de geboorte. Mijn jeugd is een schoolvoorbeeld van de ADHD-er.
Ik ben overal altijd lastig bevonden, onstuurbaar, opstandig. En in elk rapport staat: hij kan het wel, maar hij wil het niet.
Ik hoefde nauwelijks op te letten, en slaagde toch.
Hee, hoog begaafd he?
Ik heb zoveel talenten voor van alles en nog wat, omdat mijn brein net effe sneller werkt en harder associeert en verbanden legt dan de gemiddelde mens, die zonder ADHD. het is geen vereiste, mar het komt wel vaak samen voor in een persoon.
Ik heb vrijwel niks kunnen doen met al mijn talenten, omdat ik een chaoot ben van de bovenste plank, en enorm gevoelig voor kritiek, waardoor ik altijd heel snel stopte met iets, omdat ik me te minderwaardig voelde. Ik kan bijna alles wat ik wil, van schilderen tot lassen, van musiceren tot constructiewerk, van heftig ingewikkelde software tot de heerlijkste maaltijden. Hoe? tja gaat vanzelf. Na een hele jeugd vol commentaar krijgen en straf en gezeik, terwijl je niets echt bewust loopt te verkloten (ja op het laatst wel hoor..)
Affijn, whatever. Ik vind je een enorme kortzichtige zak omdat je overduidelijk totaal niet weet waar je het over hebt, en mocht je nog eens kinderen krijgen, lijkt me leuk als er een adhd-er tussen zit. Een zwáre. Ga zo door!
[14] Behalve spellen dan, he daar had je zeker wel moeite mee, maar behalve ADHD heb je zeker ook nog eens last van dyslexie?
[15] last van dyslectie? wat versta jij onder last van dyslectie?
ADHD is ook iets van tussen de regels door lezen en niet zo vastklampen aan autoritair gedrag.
Daar hebben andere mensen weer moeite mee alleen hebben ze dat zelf niet door ook al proberen ze een vrijspreker te wezen.
Je noemt stichting IOCOB een bolwerk van alternatieve genezers, maar stichting IOCOB is juist heel genuanceert, je moet bijvoorbeeld eens op hun bioresonantie pagina’s kijken…Daar kan Renckens nog een puntje aan zuigen!http://www.iocob.nl/bioreso…
Ik zou willen dat ik de energie had van mijn oudste broer!
Dat ik altijd maar kan sporten na mijn werk, en op de fiets 25 km heen en terug.
Daarnaast ook nog comite hier, voorzitter daar. Ik zou maar wat graag willen dat ik daar de fut voor had.
Heeft niets met luiheid te maken. Ik ben gewoon stuk na een dagje werken. Alles doet pijn tot in mijn hersens, en aan sporten hoef ik al helemaal niet te denken.
Dat vind ik dus oneerlijk verdeeld. Ik zou het ook wel willen die energie!!!
[1] in 1995 ben ik begonnen met naar de dokter te lopen ivm mijn lichamelijke klachten.Er werd me verteld dat dit kwam door het plotse overlijden van mijn zoontje…dus psychisch was !ik wist dat het iets anders was omdat ik 2 jaar voor ik zwanger was,na veel pijn te hebben in elk bot dat ik mijn lijf had,naar het ziekenhuis werd gebracht omdat ik niet meer op mijn benen kon staan door de pijn in mijn bekken en benen…lumbago werd me verteld…maar na weken met krukken te lopen was ik nog niet genezen
1995 enkele jaren later,probeerde ik weer me te laten onderzoeken…veel pijn en veel depressies…dokters kwamen tot de conclussie dat ik het beste naar de psychiatrie ging,daar vertelde ik over de pijn die ik had…cronische hyperventilatie was de vaststelling en mijn pijn zou verdwijnen als ik mijn ademhaling onder de knie zou hebben…2tellen inademen en 3tellen uitademen,als het nog niet overgaat beginnen springen,zwaaien met je armen,NIET GAAN LIGGEN…VOORAL BLIJVEN BEWEGEN,…sommige van mijn eigen familie geloofde me niet…en springen,zwaaien,…alles wat ik moest doen deed me de dag daarop in bed belanden…
toen ik in 2002 op invaliditeit werd gezet omdat ik na een periode stempelen toch iedere in ziekenkas belandde…de controledokter(in de gemeente naar waar ik verhuist )was nam me wel au serieux,had ik helaas pech omdat er meer dan 10 jaar voorbij was gegaan dat ik voor het laatste gewerkt had en mijn uitkering werd berekend op mijn stempelgeld en het gevolg was dat mijn uitkering van 722 euro zakte naar 600 euro…
ik ben terug naar mijn moeder moeten gaan wonen…ik zo gezegd boven en zij beneden…1 kamer heb ik
helaas hebben wij een groot huis
en heb ik ongeveer 5 jaar me hier in huis kapot gewerkt…we zijn met 5 kinderen.ik ben de jongste 44…
familieleden en één van mijn zussen verplichtte me alles te aanvaarden omdat ik blij mocht zijn een dak boven mijn hoofd te hebben…
terug naar een dokter gezocht heeft me naar een fysioterapeute gestuurd…
en die heeft me direct met fatsoen behandeld en onderzoeken gedaan…
‘ZIJN DEZE ONDERZOEKEN NOOIT GEDAAN’vroeg ze me?
en ze heeft me direct medicatie voor geschreven…ik moet minstens één keer naar de kine en deze keer word ik volledig terugbetaald…FIBROMYALGIE is wat ik heb…12 jaar is er voorbij gegaan…20kg ben ik bijgekomen(ik dierf niet me niet meer te forceren…)
mijn moeder is 77 en gelukkig is ze me beginnen te geloven…als zij sterft ben ik dakloos,ik ben nl terug op invaliditeit moeten gaan omdat ze me aan het werk wilde zetten…
ik heb een diploma van beeldend kunstenaar,ik ben veel afwezig geweest op school doordat ik niet op mijn benen kon staan…600 euro kan je niets van huren…werken zal me toch niet meer lukken…ik weet niet hoeveel een mens aankan…hoelang dat ik het uithoud…van natuur ben ik een vrolijk mens…als ik me rustig houd,is het is ongeveer 2 keer per maand dat ik niet op mijn voeten kan staan…als ik niet meer kan gaan,zie ik niemand meer buiten mijn familie…
en als ik in een rolstoel moet,wie gaat dat dan betalen…het moet een electrische zijn want geregeld kan ik mijn armen en handen niet gebruiken door de pijn…stilaan is de kracht uit mijn vingers verdwenen
ik ben een vrouw die zelfs fietsen en brommers repareerde…
ik ga nu stoppen voor ik me weer in m’n zelfmedelijden verdrink
het deed me goed eens even te kunnen klagen
bedankt
Annemie
Ik had al een heel epistel klaar als reactie, maar vond het te lang worden en vooral inhoudelijk niet zo naar mijn zin. Vandaar dat ik maar opnieuw begin. Er is namelijk over bovenvermeld artikel, evenals op sommige reacties, genoeg te zeggen. Alsook over mijn eigen situatie omdat ik onder de noemer val van ME/CVS-patiënten. Objectief gezien is het wel waar dat diverse onverklaarbare klachten onder de ME-paraplu gestopt worden. Maar maakt dat die klachten dan meteen minder waar, alleen maar omdat de meeste artsen er niets mee kunnen, of omdat het een zgn. modeziekte zou zijn? In wezen zijn alle ziekten die nu wel erkend worden ook ooit als onbekend gezien. Totdat de een of andere arts de symptomen als een ziekte of een syndroom erkende, met zijn naam eraan gekoppeld. “De ziekte of het syndroom van…”
Van ME is inmiddels bekend dat niet zelden een voorafgaand virus, bijv. in de vorm van
een griep die maar niet over gaat, een grote oorzaak kan zijn. Bij mij zijn al mijn klachten ooit begonnen na een oogontsteking, maar van ME had ik toen nog helemaal niet
gehoord. En dus ben ik daar niet door beïnvloed. De term modeziekte vind ik belachelijk,
ongeacht om welke ziekte het dan ook gaat! Wel denk ik dat er sommige ziekten kunnen zijn of kwalen die toenemen zoals allergieën, die samenhangen met deze tijd. Vanwege alle vervuiling die er is (denk hierbij ook aan chemtrails), kunstmatige voedingsstoffen,
allerlei zaken die je immuunsysteem aantasten, e.d.
Neem bijv. amalgaamvullingen in je gebit; bij mij is pas zo’n beetje na 25 jaar gebleken dat ik hiervoor allergisch ben! Uit wetenschappelijk onderzoek (met schapen, de arme beesten) is duidelijk gebleken hoe schadelijk amalgaam en kwik zijn. Nadat je vullingen vervangen zijn door porceleinen, kan het nog heel lang duren voordat dat kwik uit je systeem is. En al die tijd kun je daar behoorlijk ziek van zijn! Die kwik gaat sowieso in je hersenen zitten; het kost me dan ook best wel moeite om over te kunnen brengen wat ik wil zeggen. En dat terwijl schrijven me vroeger heel gemakkelijk af ging.
Dit van dat kwik is dan nog maar één voorbeeld. Hoewel geest en lichaam samengaan, kun je het lichaam vergelijken met een chemische fabriek. Je kunt al last hebben van één of een paar stofjes, zeker als je er allergisch voor bent. Zoals mensen dat bijv. zijn voor gluten of voor melk. Of omgekeerd, omdat je een stofje(s) mist.
Wat betreft de diagnose van artsen: uit bloedonderzoek bijv. komt niet altijd alles. Kwik bijv. al niet. Maar omdat er niets uit onderzoeken komt heet het dan dat het dan wel tussen je oren zal zitten. Soms kunnen inderdaad psychische problemen mede een oorzaak zijn. Zoals gezegd, geest en lichaam gaan samen. Maar omgekeerd kan ook; als
je maar te lang ziek bent zonder dat je weet wat je precies hebt en alles al geprobeerd hebt, dan kan ik uit eigen ervaring vertellen dat je op een gegeven moment de wanhoop nabij bent! Soms is ziekte een combinatie van factoren.
Even ter illustratie, zonder “zielig te willen doen”: ik heb járen op bed moeten liggen – en nog regelmatig – omdat ik kapot was van de moeheid. Ik kon niet eens mijn ogen openhouden en een uur of 18 achter elkaar slapen was gewoon voor mij. Naast alle vreselijke pijnen die ik in mijn hele lichaam had en vaak nog heb. Waarbij eten, drinken, verzorging, licht, frisse lucht, beweging e.d. er allemaal bij inschoten.
Zoveel begrip of medeleven krijg je ook niet altijd, vooral omdat je niet iets duidelijks hebt en ook omdat het al zo lang duurt. Sterker nog, je raakt in een isolement omdat je niet meer mee kunt komen. Dit voor diegenen die denken dat je door je ziek zijn per sé positieve aandacht krijgt. Wat ik wél duidelijk heb is een aangeboren ruggengraatafwijking, waar ook veel klachten vandaan komen.
Voordat dit relaas ook weer heel erg lang wordt: het reguliere artsencircuit heeft natuurlijk ook zijn goede kanten, maar niet m.b.t. “onverklaarbare ziekten.” Het alternatieve circuit is hier dan eerder geschikt voor, hoewel ook aan dit wereldje haken en ogen kunnen zitten. Het is m.i. soms teveel een wildgroei geworden.
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken: ik weet dat ik alles gedaan heb – en nog altijd – wat in mijn vermogen ligt om beter te worden. Ook dat ik graag had of zou willen kunnen werken en ook anderszins lekker bezig zou willen zijn.
Maar numero één: GEZOND zijn en een “normaal” leven leiden, i.p.v. lijden. Want van nature ben ik erg vrolijk, levenslustig en ondernemend. Toch vlei ik me maar met de gedachte dat ik hopelijk op mijn manier ook een bepaalde bijdrage kan leveren aan deze
wereld. 🙂 Door een positieve houding te hebben, alles en iedereen zoveel mogelijk met respect te behandelen, begrip te tonen daar waar nodig of wenselijk, goede doelen te steunen en ook door me bezig te houden met datgene wat “waar” is en dat zoveel mogelijk naar buiten te brengen. (Dit alles niet slijmerig of arrogant bedoeld :-)) Want je kunt werken maar ondertussen een grote hufter zijn, die heb je toch ook… Ik bedoel maar, werken is niet per sé de enige norm. Hoewel wel een norm om na te streven natuurlijk.
Tot slot zou ik willen zeggen tegen diegenen voor wie dit geldt: probeer niet alle zieke mensen over dezelfde kam te scheren. Het is moeilijk lezen in anderman’s (gezondheids)boek. Hetzelfde geldt ook voor een aanpak om beter te worden; wat goed is voor jou hoeft niet goed te zijn voor een ander. En dat iemand dan helaas niet altijd (gauw) beter wordt, betekent nog niet dat die persoon dan zijn best er niet genoeg voor doet! Die vlieger gaat echt niet altijd op. Wie is er nou ziek voor de lol?! Je mag dankbaar zijn als je zelf wél gezond bent of weer geworden bent!
Bij deze wens ik iedereen dan ook veel sterkte en beterschap toe die ziek is of problemen heeft en bedank ik diegenen die o.a. mij dit als zieke ook gewenst hebben! Warme woorden in al dan niet spreekwoordelijke kilte doen heel erg goed! 🙂 Groetjes.
Mijn herschreven reactie vind ik zelf weliswaar inhoudelijk beter dan degene die ik eerder had, zij het niet ingestuurd. Maar ook dit relaas is bij lezen achteraf erg lang geworden. 🙂 Dat komt gewoon omdat het me enorm veel moeite kost om mijn gedachten goed te kunnen formuleren. Zoals gezegd vanwege die kwikvergiftiging, uitputting en alles bij elkaar. Maar wil dit aanvullend toch nog even opnieuw uitleggen omdat ik me soms een beetje bezwaard voel dat ik het niet zo kort kan houden zoals ik soms wel zou willen…
Trouwens, het is me opgevallen dat als ik een reactie instuur, mijn zinnen soms afgebroken worden en op de volgende regel weer doorgaan. Dit terwijl ik mijn reactie toch normaal intyp. Weet iemand misschien hoe dat komt en wat ik daaraan kan doen?
Dat zou de lengte van mijn ingezonden reacties ook meteen weer ietsje korter maken. 🙂
Momenteel doet mijn Inbox het niet, dus als het kan s.v.p. misschien even een reactie hier op deze site? Eventueel alvast bedankt!
🙂 Judith
Comments are closed.