Moszkowicz vs. Kelder

Wie onlangs de website van Stan de Jong heeft bezocht heeft daar een opmerkelijk artikel kunnen lezen over het kort geding dat Bram Moszkowicsz heeft aangespannen tegen Jort Kelder, en de merkwaardige uitspraak van de rechter daarin. Mijn oog werd echter getroffen door een hele andere merkwaardigheid.

Zoals Stan de Jong al schrijft draait een en ander om overweging 4.6:
4.6. De stelling van Moszkowicz, dat Kelder de grenzen van de in het maatschappelijk verkeer betamelijke zorgvuldigheid heeft overschreden, ziet met name op de volgende uitlatingen van Kelder:
(a) dat Moszkowicz een beroepsleugenaar is;
(b) dat Moszkowicz (door Holleeder) met zwart geld, afpersingsgeld, betaald wordt;
(c) dat Moszkowicz zijn geheimhoudingsplicht jegens (wijlen) Endstra heeft geschonden;
(d) dat Moszkowicz maffiamaatjes is met Holleeder en
(e) dat Moszkowicz nauwe banden met de onderwereld heeft, namelijk vriendschappelijke betrekkingen.

De rechter stelt dat alleen punt (d) onrechtmatig is, en dat de (a), (b), (c) en (e) zijn toegelaten. Terwijl de strekking van punten (d) en (e) in populair taalgebruik gelijk is.

Maar laten we eens naar de positie van de rechter kijken:
(a) Van de rechter mag Moszkowicz een beroepsleugenaar genoemd worden, want het gaat “hier dan ook niet om een feitelijke aantijging, maar veeleer om een negatief waardeoordeel”. Wie is de rechter om hier een uitspraak over te doen? Als je kijkt naar de verwikkelingen in (ik doe maar een greep) de zaak Chipshol, de Schiedammer Parkmoord, de Deventer Moordzaak, de kwestie Joost Tonino, de kwestie Joris Demmink en de jongste uitlatingen van Harm Brouwer in de pers waarin hij (o.a. “bovenwereld”)verdachten openlijk waarschuwt dat ze binnenkort opgepakt gaan worden (onder het motto “wie niet weg is wordt gezien”) kan de hele juridische beroepsgroep wel met een dergelijk “waardeoordeel” worden aangeduid. Om nog maar te zwijgen over wat Paul Ruys door de jaren heen gemeld heeft over deze beroepsgroep.

(b) Hier lijkt me niet zoveel discussie over mogelijk. Strafpleiters die criminelen verdedigen zullen doorgaans met crimineel verkregen geld betaald worden. Het is aannemelijk dat het leeuwendeel van het vermogen van een crimineel uit criminaliteit afkomstig zal zijn. Maar ook hier geldt: wie is de rechter om hier een uitspraak over te doen? Het justitiële apparaat wordt zelf in zijn geheel met afpersingsgeld gefinancierd. Dus alle daar in onderheidsdienst aan verbonden functionarissen verkrijgen hun inkomsten uit geld dat door die onderheid bij de burger is afgeperst. Wie het hier niet mee eens is moet maar eens stoppen met het betalen van belasting, of slechts een deel van zijn zuurverdiende inkomen afdragen aan de fiscus. Dan wordt het vanzelf duidelijk. En waar criminelen vaak ook nog legale activiteiten ontplooien (in de regel als dekmantel) heeft de onderheid dat excuus niet. Alle onderheidsinkomsten worden middels afpersing verkregen. Zo heeft de rechter nog niet zolang geleden de betiteling “struikrover” aangaande Koos Spee toelaatbaar geacht. Het feit dat de onderheid haar eigen handelen legaal verklaart doet niets af aan de morele en ethische onjuistheid van haar handelen. Als de maffia aan de macht zou zijn zou zij ongetwijfeld eveneens het eigen handelen legaal verklaren.

(c) Hier kan ik inhoudelijk niet over oordelen. De rechter geeft een wat vaag verhaal met als basis dat hier geen harde uitspraken liggen.

(d) Dit mag dus niet, hoewel het gewoon ‘straattaal’ is voor (e), zoals Stan de Jong ook terecht opmerkt.

(e) Hier doet zich weer hetzelfde fenomeen voor als bij punt (b). De rechterlijke macht zelf onderhoudt vriendschappelijke betrekkingen met de onderheid, en we hebben al geconstateerd dat dit een criminele organisatie is, daar deze de werkende burger onder dwang van (een groot deel van) zijn geld berooft. Hoewel er formeel een scheiding van machten zou moeten zijn (Trias Politica) is deze er feitelijk niet. Het simpele bestaan van een Ministerie van Justitie schendt de Trias Politica al, en deze wordt dan ook nog uitsluitend gebruikt door de onderheid als excuus om misstanden binnen het OM niet aan te pakken. Het grote manco is hier natuurlijk dat het justitiële apparaat zijn geld van de onderheid krijgt, en het aloude adagium wiens brood men eet, diens woord men spreekt zorgt er afdoende voor dat justitie de onderheid nooit terugfluit, vice versa. Simpel voorbeeld is het Generaal Pardon. De rechter heeft deze groep illegaal en onrechtmatig verklaard, middels individuele, gevalsgewijze afwegingen, die de belastingbetaler al een godsvermogen hebben gekost. Echter, de onderheid gaat op de stoel ven de echter zitten en doet, gehinderd door inzicht noch feitenkennis, doch zuiver uit electorale motieven, een tegengestelde uitspraak. De financiële gevolgen daarvan komen wederom ten laste van diezelfde belastingbetaler, om over de demografische gevolgen nog maar te zwijgen. Heeft iemand protesten vanuit de rechterlijke macht vernomen? Nee toch?

Merkwaardig…

Dit alles is mijns inziens terug te voeren op één fenomeen: hypocrisie. Om te beginnen is de hele kwestie geen rechtszaak waard. Daarin verschil ik dus van mening met Stan de Jong. Dit is een typisch gevalletje vrije meningsuiting dat niet ontvankelijk verklaard had moeten worden. Naar mijn mening zijn beide heren zowel narcistisch als publiciteitsgeil; beiden vertonen zich graag in de media, en vallen daarin graag op. Dat mogen ze doen, en ik hoef daar niet naar te kijken. En als Kelder zegt dat Moszkowicz een beroepsleugenaar is moet deze dat ofwel negeren, ofwel door Kelder laten toelichten. Dan komt Kelder ofwel met een aantal onderbouwingen, op basis waarvan een discussie kan worden gevoerd, ofwel met een slap “dat vind ik gewoon”, waarmee verdere discussie overbodig wordt. Daar hoeft geen rechter aan te pas te komen, en het voorkomt potsierlijke vertoningen zoals hierboven uiteengezet. De kwestie is natuurlijk wel prachtig illustratief voor mijn betoog dat rechtspraak nooit onafhankelijk kan zijn van de onderheid als zij voor haar financiering op diezelfde onderheid is aangewezen…