Illegale vrijheid

Een vluchteling zonder papieren is niemand.

Niemand hoort politiek asiel geweigerd te worden.


In 1980 trok zich aan de grenzen van het Koninkrijk een uiterst modern bewapend huurleger samen ter grootte van vijf legerkorpsen met een veelvoud aan nationaliteiten.
De inlichtingendiensten verrichten een helse taak in het verzamelen van informatie en moesten tenslotte eensluidend concluderen dat een aanval op het koninkrijk binnen vier weken zou plaatsvinden.

De onmiddellijke bedoelingen van de leiding van het huurleger werden als volgt omschreven:

1: De verovering van het grondgebied ten gunste van en evenredig verdeeld over de nationaliteiten van de aanvallers.
2: De lokale bevolking dwingen tot het betalen voor het levensonderhoud van de leden van de veroverende partij.
3: Het onderdrukken van officiële uitingen van de plaatselijke religieuze cultuur.
4: Het opleggen van de eigen religieuze cultuur en politiek.
5: Het onderdrukken van vrije meningsuiting in woord en geschrift.

Voorts concludeerden de inlichtingendiensten dat de doelstellingen van het vijandelijke leger er op langere termijn op waren gericht het Koninkrijk om te vormen tot dependances van de landen van herkomst van de veroveraars waarbij het doel de middelen heiligde. In navolging van Amerikaanse maatregelen bij het veroveren van Duitsland in 1945 werd het de soldaten verboden om, na de capitulatie van het Koninkrijk, te verbroederen met de plaatselijke bevolking.
Onmiddellijk na bestudering van de rapporten der inlichtingendiensten werd de noodtoestand afgekondigd, een algemene mobilisatie werd bevolen en met de woedende vastberadenheid die het volk in zowel de eerste als de tweede wereldoorlog kenmerkte werd de vijand tegemoet getreden. Na een heftige strijd werd het vijandelijke leger vernietigd aan de grenzen. De ontstellend hoge verliezen aan eigen zijde werden vooral veroorzaakt door de ongeoefendheid der troepen en een gebrek aan moderne bewapening. Maar dat was een bekend beeld dat zich ook had getoond bij het uitbreken van de twee wereldoorlogen.

Het lijkt een onwaarschijnlijk scenario. Binnen het kader van de NATO is het een onwaarschijnlijk scenario. En toch heeft het zich voltrokken. Alleen was het geen modern leger dat Nederland binnen viel en het binnenvallen voltrok in een tijdspanne van ruwweg 35 jaar. Hetzelfde gebeurde in alle omliggende landen. En net als in Nederland heeft geen regering serieus geprobeerd om die langgerekte invasie te stoppen. Desondanks gedraagt dat invasieleger zich grotendeels zoals werd geconcludeerd door die imaginaire inlichtingendiensten.
Met deels bedoel ik o.a. dat het in verschillende fracties uiteen valt en met verschillende bedoelingen in Nederland aanwezig is. Voor het gemak van de taal zullen we de leden van dat vreemde leger verder migranten noemen.

De Europeanen
Globaal vallen migranten uiteen in twee groepen: moslims en niet-moslims. Het deel niet-moslims valt uiteen in een, letterlijk, kleurrijke schakering van fracties die deels hun oorsprong hebben in de landen van de Unie en dus domweg het recht hebben zich hier te vestigen. Vaak zijn ze in Nederland of België tewerk gesteld of gesteld geweest en zijn er daarna om uiteenlopende redenen blijven wonen. Een andere fractie bestaat uit inwoners van landen van de Unie die Nederland door vakantie, zakenverblijf, de lage straffen op gepleegde misdrijven of om enige andere reden hebben leren kennen en die zo gecharmeerd waren van land en volk dat ze besloten om er verblijfplaats te kiezen en zich aan te passen aan het culturele bestel. Ook Duitsers, Britten en Fransen schijnen hun eigen land vaak benauwender te vinden dan Nederland en België, zodat de Nederlandse en Belgische telefoonboeken een interessante weerspiegeling zijn van het onderdrukte verlangen naar een wat Bourgondischer of vrijere levensstijl. Afgezien van hun eigenaardigheden gaan deze lieden meestal naadloos op in de samenleving en alleen hun accent verraad hun origine. De vaak nogal smalende opmerking dat die migratie om belasting technische redenen plaats vindt is in de meeste gevallen onterecht. Een verblijf in België toont steevast aan dat iedere Belgische, Nederlandse of Europese regelgeving die in het voordeel van de immigrant zou zijn, net niet op hem van toepassing is en dat iedere nadelige regelgeving dat nu juist wel is.

De echte politieke vluchtelingen.
Een andere fractie bestaat uit lieden van over de gehele wereld die politiek vluchteling genoemd kunnen worden omdat ze inderdaad de keus hadden tussen een door de staat opgelegde euthanasie op een meestal nogal morsige wijze of een snelle en overhaaste vlucht uit het geliefde vaderland. Enkele vraagtekens zijn daarbij op zijn plaats. Veel landen kennen het begrip uitreisvisum. Vooral dictatoriaal geregeerde landen passen die toe om controle uit te oefenen op diegenen die proberen de plaat te poetsen. Het ligt dus al niet voor de hand dat politieke vluchtelingen uit dergelijke landen zich vrolijk aanmelden bij een reisbureau, een trip naar Europa boeken en vervolgens ongestraft door de controle op het vliegveld komen. Een werkelijke politieke vluchteling uit b.v. het Chili van Pinochet, het Argentinië van Videla of het Vietnam van Ho Chi Min was al blij als hij heelhuids na een barre reis een buurland wist te bereiken. Van verder reizen naar waar dan ook was geen sprake. Een dergelijke reis eindigde onveranderlijk in een vluchtelingenkamp voor zover het een Aziatisch land betrof en in armoede in een duister gehucht in Zuid Amerika. De deerniswekkende beelden in de kranten en opiniebladen van het einde van de jaren zeventig van Vietnamese vluchtelingen in Hong Kong, Laos en Cambodja en de documentaires over de Zuid Amerikaanse landen spreken nu nog tot de verbeelding. Zouden die lieden werkelijk door middel van een wonder een Europees land hebben bereikt, dan zouden dat de werkelijke politieke vluchtelingen zijn geweest die recht hadden op de genade van politiek asiel. Maar juist zij konden dat niet bij gebrek aan dat wonder. Er zijn er althans maar weinigen die het tot West Europa wisten te redden.

Een interessanter aspect aan die politieke vluchtelingen, die een West Europees land bereikten, is dat ze vaak na betrekkelijk korte tijd naar het land van herkomst kunnen terugkeren maar het niet doen. Als voorbeeld moge gelden de Afghaanse vluchtelingen. In Nederland deed zich het volgende fenomeen voor. Afghaanse vluchtelingen die de zegeningen van het pro Sovjet bestuur ontvluchtten wisten Nederland te bereiken en beriepen zich op hun vluchtelingenstatus. Ze werden gehuisvest in asielzoekerscentra. Ze beriepen zich overigens op hun vluchtelingenstatus omdat ze vervolgd werden op grond van hun geloof. Het zij toegegeven dat de Sovjet Unie religies met misnoegen beschouwde en het praktiseren ervan niet aanmoedigde. Maar de oorlog in Afghanistan was zeker niet gericht tegen moslims maar wel tegen diegenen die de opmars van het communisme weerstreefden. Toen echter de oorlog was afgelopen en de Taliban de touwtjes in handen nam, werd Afghanistan door hen onmiddellijk omgevormd tot een moslimstaat. Het volgende dat gebeurde was, dat Nederland weer een portie politieke vluchtelingen uit Afghanistan te verwerken kreeg die uiteraard eveneens gehuisvest werden in asielzoekerscentra. Die beriepen zich op het feit dat ze in Afghanistan vervolgd werden op grond van hun politieke overtuiging, n.l. hun hang naar het communisme. Waarom ze zich niet eenvoudig bij de Sovjettroepen aansloten die naar het rode vaderland terugkeerden is me een raadsel. Ze zaten dan immers tussen hun communistische vrienden? De eerst aangekomen groep, waarvan er inderdaad enkele waren die op hun lichaam de sporen van martelingen droegen,, werden nu geconfronteerd met hun folteraars die zich in de tweede groep bevonden. Die moslimvluchtelingen zouden nu, als ik als tooghanger even logisch nadenk, dol van geluk hebben moeten zijn omdat ze weer naar hun vaderland mochten terugkeren. Niet dus. Moslim kun je ook in Nederland zijn, je hebt er het recht om naar je eigen cultuur te leven wat tevens inhoud dat je, als je tot de juiste moslim sekte behoort, je echtgenote in zwarte lappen wikkelt als ze op straat komt en je je pasgeboren dochtertje een genitale verminking laat ondergaan. Wat nog merkwaardiger is: de folteraars werden niet vervolgd voor hun wandaden in Afghanistan en bleven hun status als asielzoeker behouden.
Je zou je dan ook afvragen of de gefolterden logen, in welk geval ze dus hun vluchtelingenstatus zouden moeten inleveren en weggestuurd moesten worden of dat de Nederlandse autoriteiten de folteraars zouden moeten berechten of terugsturen voor een in dat geval volkomen gerechtvaardigde berechting door de Taliban. Het werd dus van alles niets.

De economische vluchtelingen.
De jaren tachtig werden gekenmerkt door de komst van asielzoekers uit landen over de hele wereld die wél in staat bleken om een commerciële vlucht bij een luchtvaartmaatschappij te boeken en politiek asiel vroegen en kregen. Diegenen die bij voorbaat wisten dat hun verzoek zou worden afgewezen vernietigden eenvoudig hun reisdocumenten en deden dat vruchteloze beroep op asielrecht. Aangezien er geen enkele vaststelling omtrent hun identiteit kon worden gedaan konden ze ook nergens heen worden gestuurd. Ze bleven. Het begin van de jaren tachtig kenmerkte zich vooral door de mare die de wereld rond ging en veel later op simpele wijze werd verwoord door de Belgische Premier Verhofstadt. N.l. : Je komt naar België (of een ander Europees land), je vraagt politiek asiel, je krijgt geld. Het werd één van de belangrijkste drijfveren om naar Europa in het algemeen en naar Nederland en België in het bijzonder te komen. Nu komen migraties van individuen altijd en over de hele wereld voor. Dat is nu zo en dat is altijd zo geweest.
Beginnend met de trek en de verspreiding van de Cro Magnon (die naar verluidt het gebruik van pijl en boog kende) over Europa, waarbij de Neanderthaler (die het nooit verder dan knots, pebble tool en speer heeft gebracht) het loodje legde, via de veroveringsoorlogen van de Mediterrane culturen tot de trek naar de koloniën vanuit West Europese landen door gelukszoekers hebben die migraties altijd tot doel gehad de eigen levensvoorwaarden te verbeteren. Zelfs de emigranten die tussen 1945 en 1960 massaal vanuit de door de oorlog geteisterde West-Europese landen naar de Verenigde Staten, Canada en Australië vertrokken hadden dezelfde drijfveren. Oppervlakkig gezien is er in veertigduizend jaar dus niet veel verandert. Het maakt tenslotte weinig verschil of je veertigduizend jaar geleden, gewapend met je speer en pijl en boog, je familie op je nek neemt om elders een dikkere antilope aan het spit te rijgen of in de jaren vijftig van de twintigste eeuw je schamele inboedel te verkoopt, met je familie op je nek het ruim van een oceaanstomer binnengaat om 10 dagen later uitgespuwd te worden in een vreemd land waar de hamburgers van betere kwaliteit zijn dan de vette braadworst in je land van herkomst.
Het mag, na de teloorgang van de koloniën van de West-Europese landen en daarmee het verdwijnen van wat we gemakshalve Recht en Orde in die voormalige koloniën zullen noemen, geen wonder heten dat uit al die landen de economische vluchtelingen juist naar de gebieden van de voormalige koloniale mogendheden trekken om dat te vinden wat ze kwijt raakten toen die mogendheden zich terug trokken uit hun koloniën. Misschien zit er zelfs een grond van rechtvaardigheid in.
Hoe dan ook, in wezen zoeken ze niets meer dan een dikkere antilope om aan het spit te rijgen.
Als ik een krant open sla en begin me door een weekend editie heen te lezen, dan stuit ik regelmatig op reportages over West-Europeanen die naar het buitenland vertrokken zijn en daar succes hebben geboekt in hun carrière. Het eerste dat me daarbij bekruipt is een onwillig soort bewondering. Ze durfden iets anders van hun leven te maken dan een duf baantje in Nederland of België onder het alziend oog van een vakbeweging. Ze durfden een uitdaging aan te gaan en vertrouwden daarbij alleen op eigen kennis en inzicht en wonnen ook nog, getuige het feit dat hun succesverhaal de krant haalde. Ik zeg met opzet durven, want in de meeste landen buiten de Unie vallen er maar weinig sociale uitkeringen te rapen als het mis mocht gaan.

De Moslim immigrant.
Reeds in de jaren vijftig van de twintigste eeuw deed zich het fenomeen van een tekort aan arbeidskrachten voor. Dat was niet zo verwonderlijk, gezien het grote aantal emigranten dat vanuit België en Nederland naar de Verenigde Staten, Canada en Australië vertrok. Maar wat was het voor volk dat vertrok? Bedenkend dat West Europa na de oorlog een periode van wederopbouw doormaakte en er dus werk genoeg was voor iedereen zou men kunnen veronderstellen dat er, ondanks de nogal magere lonen, genoeg te verdienen viel. Dat kon ook, maar zelfs dan nog verdiende een ongeschoolde arbeider nog altijd minder dan een geschoold vakman. Gedurende de periode van 1960 tot 1966 voer ik als zeeman bij de Nederlandse handelsvaart en leerde de Amerikaanse oostkust kennen als mijn broekzak. Van Brownsville in Texas tegen de Mexicaanse grens tot Portland in Maine tegen de Canadese grens bezocht ik elke redelijk grote haven en kwam er in contact met de inmiddels tot Amerikanen omgetoverde Nederlanders. Omdat het een leuke ervaring was, ging ik ook op iedere uitnodiging om ze te bezoeken in en werd me onveranderlijk de oren vol getoeterd over waarom ze Nederland hadden verlaten, dat ze het de eerste jaren in de VS zo moeilijk hadden gehad, dat ze het goed naar hun zin hadden en dat ze best weer eens naar Nederland terug wilden om er een kijkje te nemen. Klonk allemaal goed, maar wat me vooral opviel was, dat het vaak ongeschoolde arbeiders waren geweest die in Nederland gedoemd waren geweest om hun leven te slijten als sjouwerman in de bouw, vloerenveger of transportarbeider in een fabriek of afwasser of schoonmaker in een restaurant of bedrijf. Dat wilden ze niet in Nederland. En wat waren hun baantjes in de eerste jaren in de VS? Juist: Sjouwerman, vloerenveger, transportarbeider, afwasser en schoonmaker.
Ik mag veronderstellen dat dit evenveel Belgen, Duitsers (behalve als je raketspecialist was geweest in het Derde Rijk), Fransen enz. overkwam. Maar het liet een leemte na in die landen. Voeg daarbij het feit dat lang niet iedereen bereid was om te emigreren om de toiletpotten elders schoon te maken maar evenmin dat karweitje in eigen land wilde opknappen en de basisvoorwaarden om dat soort werknemers elders te zoeken waren geschapen. Ten eerste kwamen er de Spanjaarden, Italianen, Portugezen en een minderheid Grieken naar het noorden. Italianen waren erg gewild in de kolenmijnen in België en Nederland terwijl ik op vrijwel alle schepen, waar ik op gevaren heb, wel een aantal Spaanse en Portugese collega’s aantrof. Van deze nationaliteiten zijn over het algemeen alleen de Italianen gebleven. De algemene benaming voor deze mensen was gastarbeider. Ze werden geacht weer op te rotten na een tijdje in België of Nederland gewerkt te hebben. Dat gebeurde, zeker waar het Italianen betrof, niet en degenen die hier bleven werden keurig opgenomen in de gemeenschap en hun kinderen zijn niet meer te onderscheiden van welke andere Belg of Nederlander dan ook. Alleen hun naam verraadt hun origine. Overigens is het bedrieglijk om op de naam af te gaan om aan te nemen dat het kinderen van vroegere gastarbeiders zijn. Bij die veronderstelling, eens geuit tegen een korporaal in het Nederlandse leger die een opvallend Spaanse naam droeg, keek die verbaasd op en vertelde dat hij vermoedelijk afstamde van een Spaanse militair. En dat soort vaklieden hebben we sinds de tachtigjarige oorlog toch niet meer in Nederland gezien.
Bij het begin van de jaren zeventig deed zich opnieuw de vraag naar gastarbeiders voor. Aangezien die niet meer uit Zuid Europa te halen waren (Om wat voor reden dan ook) werd een beroep gedaan op vooral Turken en Marokkanen. Dat lukte wonderwel en men kon toen een gestage stroom sjouwerlieden, transportarbeiders, vloerenvegers, afwassers en schoonmakers tegemoet zien. Het was ook toen al dat, waar de Zuid Europese gastarbeiders zich zonder veel problemen aan Belgische of Nederlandse wetten en gewoonten aanpasten, de Marokkanen en Turken dit niet deden. Het was ondenkbaar dat een meisje naar school kon lopen en zich tussen de groepjes jongens en meisjes op het schoolplein kon bewegen. Het was ondenkbaar dat een moeder van een Marokkaans meisje naar de ouderavond op een school ging om over de resultaten van haar kinderen te praten. Zelfs al zou ze de taal beheersen, wat meestal niet het geval was. Het was ondenkbaar dat ze in de huiskamer bleef toen ik, wonend in Weert, bij een Turkse buurman op bezoek ging. Ze serveerde de mij aangeboden koffie en verdween als een schicht in de keuken.
In die beginjaren van de aanwezigheid van die gastarbeiders uit moslimlanden moest regelmatig de politie erbij worden gehaald om de ouders te dwingen hun dochters naar school te laten gaan. Dat was overigens niet zo merkwaardig als men daarbij bedenkt dat die gastarbeiders per definitie uit de armste streken van Turkije en Marokko kwamen waar de religie de grootst mogelijke invloed heeft op het familieleven van de dorpsbewoners en er betrekkelijk weinig tolerantie bestaat ten opzichte van andere gewoonten, culturen en religies. We hoeven ons daarbij overigens helemaal niet op de borst te rammen over onze verdraagzaamheid ten opzichte van andere culturen, gewoonten en religies want zelfs na de oorlog bestond bij kleinere Nederlandse ondernemingen en werkgevers een aversie jegens katholieken of protestanten, al naar gelang de eigen religie, en stadjes als Staphorst, Heerde, Elburg en vele andere kleine gemeenten op de Veluwe in Nederland met een grote, streng gereformeerde gemeenschap waren zo mogelijk nog fanatieker dan de strengste aanhanger van de Islam. Reeds na enkele jaren werden de eerste tekenen zichtbaar van de problemen waar de West Europese landen nu mee geconfronteerd worden en iedere politicus kon die ook zien, zag ze waarschijnlijk ook, hoefde er echter niet mee te leven en imiteerde een struisvogel.
Het resultaat kennen we thans in de vorm van een belangrijke minderheid moslims in West Europa en het niet weg te cijferen gevaar van een staat binnen een staat die geen controle toestaat door wettelijke instanties die moeten toezien op de naleving van de wetgeving in de West Europese landen en een zware belasting vormt voor de armzalige middelen van de schatkist. Zware belasting? Natuurlijk. Evenals zijn Nederlandse of Belgische evenknie in de vorm van een beroepswerkeloze of niet-al-te-invalide invalide ontdekte de immigrant, ongeacht zijn origine, dat er talloze uitkeringsmogelijkheden zijn voor lieden die een comfortabel bestaan wensen zonder enige inspanning. Maar elk systeem van de verzorgingstaat dat uitkeringen omvat is een gesloten systeem dat even feilloos berekenbaar is als de premie van een overlijdensverzekering. Een staatssysteem voor pensioenen dat gebaseerd is op 2 miljoen maandelijkse uitkeringen op 17 miljoen inwoners(b.v. AOW) komt al snel onder druk te staan als er geleidelijk 3 miljoen uitkeringen per maand moeten plaatsvinden. Kortom: De spoeling wordt dun. En dat geldt voor alle uitkeringen waarvoor de Staat verantwoordelijk is. Maar het geldt ook voor ziekteverzekering in Nederland. En het resultaat ervan is goed bekend sinds 1 Januari 2007.

———————————–
Ingezonden door Cor Brouwer