LSC *): Schaf het minimumloon af en de markt zorgt voor de rest

1. Of al die werkloosheid alleen aan het minimumloon ligt lijkt me nogal de vraag. In Nederland liggen de meeste lonen daar al ver boven.

   Wellicht zou het een begin zijn om de ontslagbescherming (die in feite een werkloosheidsbescherming is voor degenen zonder baan) en de algemene verbindendheid van de CAO-lonen (die een stuk hoger liggen dan het minimumloon) op te heffen. Bovendien snap ik nog altijd niet waarom er belasting wordt geheven op het minimumloon. Je zou toch zeggen dat er een stuk meer banen ontstaan wanneer het minimumloon voortaan netto wordt gerekend, en alles daaronder belastingvrij is. Dat zou het ook al een stuk goedkoper maken. Dan kun je ook nog eens het minimumloon verlagen naar, hoe verassend, een écht minimum. Het is immers bizar dat de bijstand, wat toch ook als een minimum beschouwd moet worden, een stuk lager ligt dan zelfs het netto "minimumloon".

   Al zullen alle politieke partijen dat wel te "onmenselijk" vinden. Maar hoewel ik deels ook vind dat bijstand me niet echt een prettig bestaan lijkt, vraag ik me af waarom we eigenlijk een minimumloon hebben, als we dit niet op een redelijk objectief minimum vaststellen. Aanzienlijk hoger kan natuurlijk ook, maar dan heb je vrijwel gegarandeerd hogere werkloosheid, hogere prijzen (wat ironisch genoeg weer een hoger minimumloon vereist), of lagere winsten. Geen van die opties is erg aantrekkelijk voor de maatschappij.

   En tenzij je inderdaad mensen gaten wilt laten graven en dichtgooien, betekent het simpelweg veel meer uitkeringen en hogere belastingen om al die "menselijkheid" te betalen.

2. [1] Mensen in de bijstand hebben minder nodig dan het netto minimumloon, omdat zij allerlei kwijtscheldingen krijgen, alsmede subsidies: koelkast kapot, krijg je van de gemeente een nieuwe. Daarom gaan bijstandstrekkers er vaak op achteruit als ze gaan werken; dan vallen al die regelingen weg, de zogeheten armoedeval.

   Oplossing: 15 à 20% flattax, met een belastingvrije voet. Maar ook dan blijft men klagen. Na belastingverlagingen in de US riepen belangengroepen dat de armsten daar niet beter van werden, terwijl die het het hardst nodig hadden.

   Duh, als je geen belasting betaalt levert korting net niks op. Maar ondertussen leef je wel op kosten van de wel betalenden, en klaag je dus eigenlijk dat zij te weinig aan jouw levensonderhoud bijdragen. Maar zelf bijdragen aan je levensonderhoud lijkt dan weer teveel op werk…

   Je hebt recht op streven naar geluk, niet op geluk zelf. Vind je dat je te weinig verdient om gelukkig te kunnen zijn, leer dan een vak. Iedereen is wel ergens goed in; de kunst is om dat te commercialiseren. Minimumlonen en ontslagbescherming horen daar niet bij. Zoals Ludwig von Mises al zei: "In een (echt) ongehinderde markt is alle werkloosheid vrijwillig".

3. [2]
   R. Hartman,

   Goed gezegd. Alleen zijn er natuurlijk altijd wel wat mensen die echt door pech niet in staat zijn om een minimum te verdienen. Wat doen we daar dan mee?

   Natuurlijk kunnen we ervan uitgaan dat ze zichzelf verzekeren, of als ze gehandicapt geboren worden dat hun ouders dat voor ze doen, of dat vrijwillige liefdadigheid ervoor zal zorgen. Maar is dat niet praktisch hetzelfde effect als een bijstandsuitkering (met alle noodzakelijke kosten inbegrepen)? Uiteindelijk betaal je immers toch voor die mensen, hetzij via verzekering, hetzij via liefdadigheid.

   Ik zit nog altijd in dubio of ik nu wel of niet een voorstander ben van een verplichte belastingafdracht\verzekering ten behoeve van diegenen die écht niets kunnen doen aan hun werkeloosheid. Moreel gezien neig ik naar het niet verplicht stellen, omdat je daarbij een ander als slaaf gebruikt. Maar gevoelsmatig vind ik het ook geen prettig idee om mensen aan hun lot over te laten.

   Maar dat alles laat natuurlijk onverlet dat kunstmatig opgeschroefde lonen een nog grotere werkeloosheid, hogere belasting, en daling van de productiviteit veroorzaken. Ik zou alleen niet zeggen dat de vlaktax (boven de belastingvrije voet van het minimum noodzakelijk om van te leven) per se een bepaald percentage moet zijn, maar gewoon zo laag mogelijk.

4. > Goed gezegd. Alleen zijn er natuurlijk altijd wel wat mensen die echt door pech niet in staat zijn om een minimum te verdienen. Wat doen we daar dan mee?

   Niets. Niets collectiefs in ieder geval. Deze lieden worden in hun eigen kleine sociale wereldje geholpen, mensen om hen heen die zo’n stakker helpen en willen helpen.

   Je staat er versteld van hoe vrijgevig je kan worden in een vrije markt. Ik heb nu in 6 jaar T al meer in mijn directe omgeving (weg)gegeven dan in 35 jaar NL.

   Er zullen immer achterblijvers zijn. De socialistische oplossing werkt slechts averechts.

   De reeds eerder genoemde flat-tax is een oplossingsrichting. Geef elk individu een minimaal inkomen.

   Ik ben er wel voor om voor zwaar behinderde individuen (authisten, mongolen) een soort collectief noodfonds te genereren. Maar dan praten we over 0,02% van de bevolking.

   Maar ook dat kan in de privé sfeer worden opgelost. Een mongool zal nimmer in zijn eigen levensonderhoud kunnen voorzien, that’s your bad, maar ze zullen over het algemeen ook niet meer kosten dan een "gewoon" kind.
   Een potje voor extraordinaire uitgaven voor hem of haar, daar kan ik mee leven.

   Ik besef dat ik me hiermee begeef op een hellend vlak (wat is een mongool?) maar ik verwacht dat het aantal dusdanig klein is en daarom beheersbaar.

5. [3] "Wat doen we daar dan mee?"
   Burg geeft al een goed antwoord [4]

   Maar de vraag is niet juist. Hij zou moeten zijn:
   Wat doe ik daar dan mee.
   En eventueel: Wat doe jij daar mee.

   Ik heb ontelbare van dergelijke gesprekken gehad. Daaruit wordt steeds de conclusie versterkt dat verreweg de meeste mensen zorg hebben voor echt ongelukkigen en graag bereid zijn om te helpen. Ook dat licht Burg hier dat goed toe.
   De pest is, dat door de verzorgingsstaat een mentaliteit gekweekt wordt van dat je dat niet zelf hoeft te doen. Dat wordt wel door de overheid gedaan met het geld dat ze van je afgedwongen hebben.

6. [5]
   Hub,

   Dat is waar. Bovendien "doe" je het uiteindelijk in een verzorgingsstaat ook nog steeds "zelf". Maar dan via een inefficiënt systeem waarbij je geen keus hebt welke (dure) derde persoon de hulp verleent. En vaak ook "hulp" wordt verleend aan mensen die het niet nodig hebben, of zelfs helemaal niet willen.

   Hoogstens zou je vanuit "eigenbelang" kunnen redeneren dat een ander de rekening wel betaalt. En dat blijft een zwak punt van liberalisme. Weliswaar kunnen we aan mensen duidelijk maken dat het uiteindelijk niet in hun belang is om een overheid van willekeur en misbruik te steunen, maar het trieste feit is dat het voor veel mensen wel degelijk (vooralsnog) in hun belang is om anderen voor ze te laten werken.

   Ik denk dat dat wel iets is waar we over moeten nadenken: hoe maken we mensen duidelijk dat het NIET in hun belang is om anderen te (laten) misbruiken voor hun eigen doeleinden? Ook al lijken ze er op dit moment beter van te worden. Ik zie bijvoorbeeld Beatrix ook niet één, twee, drie haar troon opgeven omdat het immoreel is om anderen te dwingen voor haar te betalen. Zelfs al heeft ze dit besef, is het namelijk niet in haar belang dit te doen, of wel? En datzelfde kan gelden voor velen onproductieven of minder productieven, die onder de huidige regeling meer krijgen dan ze in een vrije samenleving zouden doen.

7. dat iedereen die in een uitkering zit vind dat ze daar ‘recht’op hebben is echt onzin. ik ken genoeg mensen in zo’n situatie die wel degelijk dankbaar zijn aan de rest van nederland voor hun inkomen en die wel behoefte hebben om te werken (of in ieder geval een bijdrage te leveren in de vorm van vrijwilligerdwerk). overigens begrijp ik wel waarom mensen liever geld geven aan bedelaars ver weg: het is voor hen blijkbaar leuker als iemand in hun gezicht ‘dank u wel’ zegt, dan wanner ze anoniem geven.(en het ís natuurlijk ook gewoon leuk om de rijke , vrijgevige witte meneer uit hangen)

   ik vind het nogal raar dat mensen die een bijstandsmoeder haar kleine inkomen misgunnen, vaak geen probleem hebben met managers die een bedrijf helemaal leeggraaien. ik ben niet alleen voor minimumlonen, maar ook voor maximumlonen. met als uitzondering: a: mensen die hun eigen bedrijf hebben grootgemaakt(de dorpsbakker die nu een hele keten winkels heeft) en b: managers die hun werk daadwerkelijk goed hebben gedaan (en dus concrete, zinigge doelen hebben gehaald, dit liefst ter beoordeling van de arbeiders in het bedrijf)

8. [7]
   Clytamnestra,

   Het verschil is dat die bijstandsmoeder ten eerste vaak zelf verantwoordelijk is voor haar situatie, zeker in een land waar het krijgen van kinderen niet is dat je zomaar "overkomt". Ten tweede wordt haar uitkering betaald uit onvrijwillige belastingbijdragen. Het loon van een manager wordt betaald uit de winst van de aandeelhouders, die er altijd voor kunnen kiezen dat loon niet te geven, of hun aandeel in het bedrijf te verkopen. Jij als consument kunt bovendien ervoor kiezen niet bij grote bedrijven met hoge topsalarissen te winkelen.

   En waarom zou je iemand een hoog loon misgunnen? Als je een bijstandsmoeder een onverdiend inkomen gunt, kan het je toch ook niets schelen dat iemand anders vrijwillig veel betaald krijgt? Zelfs als het "onverdiend" zou zijn (wat ter beoordeling is van de aandeelhouders die de manager in dienst hebben), dan nog. Ben je ook tegen loterijwinnaars?

Comments are closed.