Door Pamela Hemelrijk
Pamela Hemelrijk schreef twee dagen geleden een artikel over de “stateless society”.
Zie Vrijspreker 5 juni: www.vrijspreker.nl/vs/item/…
Daar kwamen nogal wat hevige reacties op. Hier volgen enkele reacties van Pamela op deze reacties.
Heer Lieve Heiland! Wat zijn de reacties op een pleidooi voor de stateless society toch altijd voorspelbaar, primitief en vooral overijld!
Zo ook op internet; daar tref ik overal dezelfde tegenwerpingen aan (vaak zijn ze ook zo agressief van toon: “O ja? En hoe moet het dan met dit? En hoe moet het dan met dat? En hoe moet het dan met zus? En hoe moet het dan met zo? Hè? Vertel me dat eerst maar eens, jij wijsneuzige ouwe taart!” In die geest.)
Hier volgt dan ook mijn repliek op de meest gedebiteerde tegenwerpingen, die in hun gelijkvormigheid opmerkelijk veel weg hebben van een geconditioneerde reflex.
Tegenwerping: “Wat een ongehoord leuterverhaal! Je schrijft: ‘Bovendien is het verboden wat je doet, want moorden is strafbaar.’ Hoe bedoelu? Als er geen overheid meer is, is er toch ook geen strafrecht meer? En ook geen rechterlijke macht? En ook geen politie? En ook geen gevangenissen? Mens, ga koken!”
Antwoord:
Het is een grote misvatting om te denken dat er in een stateless society geen rechtspraak kan bestaan. Zelfs in ons systeem wordt de rechtspraak geacht volstrekt onafhankelijk van de overheid te opereren (de bekende trias politica). In de praktijk komt daar bij ons geen moer van terecht, want de rechtspraak wordt bij ons gefinancierd door de overheid, en wiens brood men eet etc. Daarom is dit systeem nou juist zo’n flutsysteem. Er zijn allerlei andere manier te bedenken om de rechtspraak te financieren, maar daar willen de mensen niet eens over nadenken, zo verslaafd zijn ze aan een Nanny-state, that tells them what to do.
Tegenwerping van ene Kaatje: “Wie moet de rechtspraak dán gaan financieren? Want als mijn brein nog voldoet, is het nog steeds zo dat de burger nu dus voor de rechtspraak betaald. Belastingen weet je wel. Vertel dus maar eens wie dan anders de rechtspraak moet finacieren.
Kom maar eens met die prachtideeĂ«n voor een ander systeem. En wiens brood de rechters dán gaan eten volgens jou.”
Antwoord: Met alle genoegen Kaatje. Een onafhankelijke rechtspraak zou, evenals ordehandhaving, gefinancierd kunnen worden door degenen die er – in welke vorm dan ook -gebruik van maken. Het bekende profijtbeginsel. Als twee partijen een conflict hebben, en ze leggen dat aan een onafhankelijke rechter voor, dan krijgen ze na afloop gewoon een nota in de bus, die ze kunnen doorsturen naar hun rechtsbijstandsverzekering. (Zo gaat het in onze gezondheidszorg ook, en iedereen vindt dat de gewoonste zaak van de wereld. Als je je blindedarm eruit hebt laten halen, krijg een rekening van het ziekenhuis, en die stuur je door naar de FBTO of de Aegon.) Een banketbakker of een arts wil ook voor zijn diensten betaald worden, dus waarom een rechter dan niet? What makes him so special?
Het grote voordeel van dit systeem is ten eerste dat er geen dwang aan te pas hoeft te komen, en ten tweede dat je er een gigantische hoeveelheid geldverspilling mee voorkomt. De rechtspraak wordt voor zijn dienstverlening rechtstreeks door de klanten betaald, zonder tussenkomst van een miljoenenverslindende overheidsbureaucratie.
Ook beveiliging door een politie-apparaat kan op die manier betaald worden; via de verzekering. Je betaalt (vrijwillig) een jaarlijkse premie, en in ruil daarvoor heb je recht op politiebescherming. Het grote voordeel daarvan is dat zo’n door de verzekering ge-exploiteerd politie-apparaat er groot belang bij heeft om het misdaadcijfer zo laag mogelijk te houden. Dan hoeft de verzekeringmaatschappij namelijk minder schadeclaims uit te keren. In mijn systeem krijgen politiemannen van de verzekeringmaatschappij vette bonussen uitgekeerd als er in hun rayon bijna geen misdrijven zijn gepleegd. (Bij onze staatspolitie is het precies omgekeerd: als er weinig misdaad is, wordt het lokale korps ingekrompen, en als de misdaad de pan uit rijst, krijgt het lokale politiekorps er meer geld bij. Niet echt een incentive om de misdaad doeltreffend te bestrijden, geef toe.)
Wat betreft criminelen die iemand hebben beroofd, mishandeld of vermoord: die zou je tot zus of zoveel jaar werkkamp kunnen veroordelen in plaats van ze in de gevangenis te smijten. Het geld dat ze daar verdienen kun je dan gebruiken om die werkkampen mee te financieren (je laat ze als het ware hun eigen water en brood betalen), en wat er overblijft kan aan hun slachtoffers worden uitgekeerd. Bij ons strijkt de staat alle boetes op, en de slachtoffers kunnen het lazarus krijgen. Mijn favoriete schrijver, de Canadees Stephan Molineux, heeft eens een waar woord gesproken: “Als X (misdaadbestrijding) geacht wordt het doel te zijn, en Y (belastingheffing) het middel; en X wordt nooit verwezenlijkt, maar Y des te meer, dan kun je maar Ă©Ă©n conclusie trekken: het is andersom. Belastingheffing is het doel, en misdaadbestrijding en armoedebestrijding zijn het middel om die belastingheffing te rechtvaardigen.”
Mijn alternatieven (of liever gezegd die van het libertarisme, want ik heb dit allemaal niet zelf bedacht – was het maar waar) lijken me alleszins het overwegen waard, maar zoals ik al zei: iedereen begint onmiddellijk als een kip zonder kop te briesen van verontwaardiging als je het waagt het onderwerp zelfs maar aan te snijden. Jij bent verslaafd aan je eigen ketenen; een bekend verschijnsel, bij mensen die langdurig van hun vrijheid worden beroofd. Je ziet het ook bij slachtoffers van gijzelingen. Nou dag Kaatje, als je nog meer vragen hebt dan zeg je het maar.
PS. Tekenend overigens dat je uitgerekend met de termen “begroting” en “subsidie” komt aanzetten. In mijn systeem bestáát er juist helemaal geen staatsbegroting of staatssubsidie. Iedereen betaalt rechtsreeks voor de diensten waar hij gebruik van maakt, al dan niet via een vrijwillige verzekering. Het is duidelijk dat jij je in de verste verte geen voorstelling kunt maken van een maatschappij zonder een stelletje geschifte en incompetente despoten aan het hoofd. Maar je staat dan ook al vanaf de wieg bloot aan overheidspropaganda, zullen we maar zeggen. Zo zie je maar hoe makkelijk het is om een volk te brainwashen, vooral als je het onderwijs en het overgrote deel van de media stevig in je macht hebt – zoals onze overheid.
Reactie Kaatje: “Sodemieter gauw een eind weg met je psychologische praatje van je. Dacht je soms dat ik niet wist hoeveel psychologie er op die sites gesodemieterd worden. Psychologen álom daar. Met je fucking ketenen en daaraan verslaafd zijn.”
Dus alleen wie premie betaalt, krijgt bescherming en of zijn recht. Zijn er nog meer die dáár even over nadenken willen?”
Antwoord: Jij wilt dus liever gedwongen worden om voor je recht en je veiligheid te betalen, en wel door een instantie die eenzijdig de prijs mag bepalen, en die bovendien geen spat waar voor zijn geld levert (vraag dat maar aan die stakker van de Schiedammerparkmoord en dat weggepeste echtpaar uit de Diamantbuurt). Begrijp ik dat goed? Geef je daar de voorkeur aan? Waarom laat je het boodschappen doen bij Albert Heijn dan niet ook aan de staat over, tegen een door de staat eenzijdig te bepalen vergoeding?
Hier volgen de al net zo voorspelbare tegenwerpingen van ene Arend. (Hij scheldt me tenminste niet de huid vol, zoals Kaatje; dat is al heel wat. Dankjewel Arend, dat je me tenminste niet bedelft onder een stroom verwensingen! Ik heb het namelijk toch al zo moeilijk!)
Arend: …”Bij ‘geen overheid’ denk ik toch altijd een beetje aan landen als SomaliĂ«.
Ook zonder belasting te heffen kun je blijkbaar eigen legertjes creĂ«ren door een beroep te doen op het groepsgevoel van de eigen clan, of van allerlei religieuze en etnische groepen…”
…”Mensen zijn groepsdieren, die graag achter leiders aanlopen. Ook agressie is een wezenlijk onderdeel van de menselijke natuur. Dat kun je niet zomaar ‘afschaffen’, dat kun je hooguit reguleren. En in mijn ogen heb je daar toch een staat voor nodig. Die staat heb je trouwens ook nodig voor zaken als infrastructuur en gezondheidszorg. Niet alles is winstgevend; een school op het platteland, een (spoor-) weg door dunbevolkt gebied, het ontwikkelen van medicijnen tegen zeldzame ziekten; de markt lost dat niet op”…
…”Het is heel goed mogelijk om rechters door particulieren te laten betalen in plaats van door de overheid. Maar wie bepaalt de strafmaat? Dat lijkt me toch meer iets voor een gekozen regering (een overheid dus) die vanzelf weer medewerkers aanneemt om dingen te organiseren als verkiezingen, voorlichting, het bouwen van gerechtsgebouwen etc.”
Beste Arend,ouwe reus:
Niet alle voorzieningen zijn winstgevend, daar heb je gelijk in. Maar de grote gewetensvraag is of je moreel het recht hebt om anderen te dwingen voor die verliesgevende voorzieningen te betalen, zelfs als ze er niet om hebben gevraagd en er geen gebruik van maken. Ik vind van niet. EĂ©n ding staat vast: als je dat toch doet, dan wordt verliesgevendheid beloond en rentabiliteit afgestraft. Het enige wat je daarmee bereikt is dat steeds meer mensen gedwongen worden om steeds harder te werken teneinde steeds meer verliesgevende ondernemingen op de been te houden. Dit is niet bevorderlijk voor de welvaart, kan ik je verzekeren. En dus ook niet in het “algemeen belang”.
Om op je andere tegenwerpingen in te gaan:
– Inderdaad, ook zonder belastingen kun je eigen legertjes creĂ«ren, daar heb je gelijk in. Maar je voelt zelf ook nattigheid, anders zou je dat verkleinwoord niet gebruiken. Een privĂ© “legertje” is iets heel anders dan de Wehrmacht en de Waffen SS, dat zie je zelf ook wel in. Natuurlijk heb je ook in een stateless society gewapende conflicten, maar die zullen per definitie kleinschaliger en lokaler zijn, omdat de combattanten niet over onbeperkte hoeveelheden belastinggeld kunnen beschikken. Dat is in elk geval mooi meegenomen, zou ik zeggen.
– Inderdaad; mensen zijn groepsdieren die graag blindelings achter een leider aanlopen. Dat blijkt wel uit het verontwaardigde geschuimbek van Kaatje (“sodermieter gauw een eind weg met je fucking ketenen”). Maar wat wil je daarmee zeggen? Dat ik aan die kuddedieren een voorbeeld moet nemen? Dat ik niet mag uitleggen hoe desastreus volgens mij de gevolgen zijn van dat blindelings achter leiders aanlopen? Zo nee, wat beoog je dan met het intrappen van deze open deur?
– Nee, je hebt de staat niet nodig voor gezondheidszorg, zoals ik hierboven al omstandig heb beargumenteerd, en ook niet voor infrastructuur. De eerste grote Amerikaanse spoorlijnen zijn aangelegd door private ondernemingen; ze functioneerden uitstekend, en de tarieven bleven dankzij onderlinge concurrentie keurig binnen de perken. Het ging pas mis toen de Amerikaanse overheid zich ermee begon te bemoeien. Die meende de aanleg van spoorlijnen te moeten bevorderen door enorme stukken grond aan weerszijden van het tracĂ© cadeau te doen aan spoorwegmaatschappijen. En die spoorwegmaatschappijen gingen vervolgens uitaard massaal onrendabele spoorlijnen aanleggen van niks naar nergenshuizen, alleen maar om voor die “land-grants” in aanmerking te komen.
Hier in Nederland hebben private ondernemers ooit aangeboden om een extra wegennet aan te leggen bovenop de bestaande verkeersknooppunten (doorgaand verkeer kan tegen een bepaald tarief de bovenste rijbaan gebruiken, waar geen afslagen en geen opstoppingen zijn, en wie daar geen behoefte aan heeft neemt gewoon de onderste rijbaan, die gratis is. De aanbieders waren bereid dat hele project op eigen kosten te realiseren, want ze hadden berekend dat het rendabel gemaakt kon worden. Hier deed zich dus een unieke gelegenheid voor om het leeuwendeel van de files op te lossen, zonder dat daaraan een cent belastinggeld hoefde te worden besteed. Maar je snapt het zeker wel: Verkeer en Waterstaat wilde er niets van weten, en het project werdijlings getorpedeerd. Stel je voor dat het zou slagen! Dan zou daarmee de volstrekte overbodigheid van Verkeer en Waterstaat worden aangetoond! Dat konden ze bij Verkeer en Waterstaat natuurlijk niet riskeren. Het plan ligt dan ook al jaren in de onderste la van een raamambtenaar.
(Dit akkefietje bevestigt weer eens de stelling van mijn vriend Molineux, dat belastingheffing – en het voortbestaan van de bureaucratie zelf – het doel is, en gemoraliseer over solidariteit, armoedebestrijding, onderwijs, gezondheidszorg, wegenaanleg of what have you) het middel om dat doel te bereiken.)
– Wie bepaalt de strafmaat? De strafmaat voor elk delict ligt al sinds jaar en dag keurig vast in het Wetboek van Strafrecht. Het enige wat de politiek af en toe doet is die strafmaat verhogen of verlagen, of nieuwe dingen verzinnen om strafbaar te stellen. Ik zie niet in waar dat goed voor is. Het is zelfs heel slecht, want daardoor wordt het strafrecht net zo onberekenbaar als de damesmode; wat nu is toegestaan kan morgen strafbaar zijn, en andersom. Dus weet je als law-abiding citizen niet waar je je aan te houden hebt. Een mooi voorbeeld van deze willekeur is Janmaat, die een celstraf kreeg opgelegd vanwege de slogan “vol is vol”. Diverse politici en zelfs ministers hebben hem dat inmiddels nagezegd, maar ze zijn niet vervolgd. Het is juist dit soort meten met twee maten dat een rechtsstaat tot een farce maakt.
EĂ©n ding nog, tot slot: iemand brengt te berde dat de stateless society een onhaalbare kaart is, “omdat de mens nu eenmaal geneigd is tot alle kwaad”. Hoe vaak ik dĂ t al niet heb gehoord!
Beste reaguurder: als dat zo is, dan is het kiezen van een regering helemáál een onzalig idee. Want als de mens geneigd is tot alle kwaad, dan geldt dat ook voor politici. Of behoren die soms niet tot het menselijk ras? Dan zitten er in regering en parlement dus verhoudingsgewijs net zoveel schurken als overal elders. En die schurken zijn dan duizendmaal zo gevaarlijk als gewone huis-tuin-en-keuken criminelen, want zij mogen bepalen wat legaal is, beschikken over onmetelijke hoeveelheden belastinggeld, en kunnen politie en leger afsturen op wie ze maar willen. Te luit je winst.
Tot zover mijn repliek. Nieuwe verontwaardigde reacties, verwensingen en bedreigingen kunt u inspreken na de piep.
[19] Je kan wel tegen het recht van de sterkste zijn, het bestaat nu eenmaal. En of je dat recht met pistool, mes of met woorden haalt maakt niet zoveel uit.
[31] Precies Arjan,
Alhoewel met een pistool of mes de gevolgen vaak direct meetbaar zijn en dader ook makkelijker valt aan te wijzen.
Woorden hebben een langere incubatietijd en je kan achteraf altijd zeggen dat je niet goed bent begrepen c.q. de schuld ontwijken…lol
Een pleidooi tegen de staat is altijd een mooie zou ik zeggen. Hoewel ik zeer geinteresseerd ben heb ik toch nog wat vraagjes:
– De "privatisering" van rechters snap ik. Prima idee trouwens. Maar aan welke wet houden deze rechters zich? Wat vormt de leidraad bij hun uitspraken? En wie stelt die wet, die leidraad vast?
– Wie of wat legitimeert en controleert het optreden van de "private" politie? Want als een "private" agent mij oppakt…heb ik dan niet evenveel recht om hem te arresteren voor vrijheidsberoving?
Oh en ik ben een vraagje vergeten:
– Hoe verdedigen we ons tegen al die ‘niet-stateless societies’ met ouderwetse legers die onze libertarische samenleving willen veroveren?
Henkiepenkie werpt hier een legitieme vraag op. Zelf zou ik daar ook geen raad op hebben geweten, maar gelukkig is er nog onze vriend Stephan Molineux die hier een briljante reeks effectieve en spotgoedkope oplossingen voor heeft bedacht. (Als je wilt weten wat de DRO’s zijn, waar het hij over heeft: bezoek dan zijn website http://www.freedomain.blogs…)
Personal threats against warlike foreign leaders always dissuades invasion; so, what is the best way to threaten the lives of such criminals? So far, the only answer has been the proliferation of WMDs. In a free society, cheaper and less dangerous methods will surely be discovered. Here are some possibilities.
Suppose Canada wanted to invade a government-free US. The Canadian PM starts making threatening speeches and massing troops along the border.
How could the stateless society respond? Well, DROs are the agencies most threatened by invasion, because if the Canadian government takes over, they will be the first to go. So let’s put ourselves in the shoes of a group of worried DRO leaders. What would we do?
First, we would get to the root of the problem, which is that the Canadian PM is the person responsible for fermenting war. Given this fact, we would avoid threatening Canada’s troops or its general population, who are not the problem, and have no power to prevent the invasion. If we threaten the troops, we’ll make them more belligerent; and if we threaten the general population, we’ll make them more supportive of the war.
So how can we defuse the situation? Here are some ideas (in escalating order):
Offer the foreign troops sanctuary, property and jobs if they lay down their arms, desert and cross the border peacefully.
Declare that, if the troops are not disbanded, no offensive action will be taken against soldiers or civilians, but instead political leaders will be targeted.
Arm everyone along the US side of the border with any weapons they liked – for free (In Switzerland, for instance, every household has to have a gun – and the Swiss have not been involved in a war in 800 years, despite being right in the middle of Europe!).
If the threat continues to escalate, offer $100 million in gold to anyone who can convince the Canadian PM to demobilize his troops (using whatever methods work the best).
Drive all politicians underground by putting massive bounties on their heads.
Kidnap the PM’s family and hold them hostage until the troops are demobilized.
Naturally, things can escalate from the above in ways that are easy to imagine; although I am sure that the problem would be dealt by the first one or two items.
Let’s suppose, though, that none of the above works, and foreign troops end up invading the stateless society. Remember that, in such a society, there are no legal limits on the weapons that private citizens can possess. (It is likely that DROs, though, would refuse to represent those who possessed certain weapons; a limit that would doubtless be lifted in the case of imminent invasion!).
Thus the invading army cannot tell which citizens have which weapons. This raises a significant "fog of war" problem. The US felt safe invading Iraq because the general Iraqi population had been legally disarmed by Saddam Hussein, and so could not retaliate. If the US could not determine which people had which weapons; impossible without legal disarmament; they would never invade. Even now, when they are nominally in charge of the country, they face constant attrition from guerilla fighters. Now that the Iraqi population has access to arms, they have the upper hand even in the face of overwhelming US military power. (The main reason for this is that the US military has developed the capacity to blow away armies standing out in the open; with the inevitable result that no army ever opposes the US by standing out in the open, but instead uses guerilla tactics and a war of attrition. It’s as if Vietnam never happened! But that’s inevitable; state armies are not designed to protect citizens, but to create conflict and spend money, and big thump weapons are far more expensive than guerilla training.)
Last but not least, if invasion seems close, DROs will hire mercenaries to repel the invaders. In the unlikely event that DRO combatants do actually engage government troops, it will be a case of private incentives versus government inefficiencies; FedEx versus the Post Office. Does anyone believe that a government-run army, which is just the Post Office in fatigues, can beat a private army?
[33] [34] Voor reactie/ antwoord van Pamela zie hierboven bij [35]
Bedankt voor de reactie!
Helaas zijn de eerste twee vragen niet beantwoord, terwijl ik die stiekem nog het meest interessant vond.
Wat ik mis in het antwoord van Stephan Molinieux is het volgende: ook in een staatloze samenleving kunnen mensen gemobiliseerd worden. De veiligheid aan de grens is immers ook de veiligheid van mensen verderop in het land.
Persoonlijk ben ik er ook nog eens van overtuigd dat meer vrijheid een groter gevoel van verantwoordelijkheid schept. Om het Christelijk te zeggen: in een vrijere samenleving zijn mensen eerder geneigd elkanders broeders hoeder te zijn simpelweg uit welbegrepen eigenbelang.
Helaas is deze discussie alweer van de voorpagina verdwenen dus ik verwacht er niet veel reacties meer op. Jammer. Zijn er andere mogelijkheden om met Pamela in gesprek te treden? Ik zal dan natuurlijk mijn pseudoniem afwerpen!
Comments are closed.