(Dit artikel is geschreven op 27 juni)
9 juli ’07 vindt iets bijzonders plaats; van het ene moment op het andere krijg ik plots allerhande bevoegdheden, rechten en plichten die ik luttele seconden daarvoor nooit heb gehad; ik word 18. Plots acht de staat mij bekwaam mijn eigen beslissingen te nemen, destillaten te gebruiken en nog een reeks andere dingen. Het gekke is, dat ik niet verwacht dat ik van 23.59 uur op 0.00 uur zoveel zal veranderen. Ik zal niet subiet de bijzondere gave van destillaatverwerking in mijn lichaam verkrijgen of plots op een meer verantwoordelijke wijze mijn beslissingen nemen. Wel is het mij allemaal toegestaan, en met welke reden? Het is wet en wet is wet.
Het merkwaardige verschijnsel dat wij ontwaren, is dat de wet niet strookt met de werkelijkheid. Ik kan al geruime tijd verstandige beslissingen nemen en mijn kennis van de whisky’s en cognacs van deze wereld overstijgt die van menig meerderjarige. Desondanks wordt het mij pas binnenkort allemaal toegestaan. Een ander en wellicht belangrijker aspect van dit verschijnsel is dat de wet niet strookt met de moraliteit. Ook als ik niet in staat was geweest mijn beslissingen op verstandige wijze te nemen, had ik hier wel, vanuit een moreel oogpunt, recht op gehad. Ook als ik de digestieve dranken met grote teugen mijn maag had ingestuurd, met allerhande narigheid als gevolg, had ik hier recht op moeten hebben. Het was dan aan mijn ouders geweest mij te corrigeren. Dit laatste hoeft en dient moreel gezien nimmer een juridische aangelegenheid te zijn.
In het teken van rechtvaardigheid wil ik de kwestie, bij wijze van een geste, toch ook vanuit het perspectief van de wetgever beschouwen. De verklaring voor de meerderjarigheidsgrens van 18 jaar kent grote bureaucratische logica (veelal een contradictio in terminis). De leeftijd van 18 jaar is gebaseerd op een grove schatting van de gemiddelde leeftijd waarop men de geestelijke volwassenheid verkrijgt. Daarmee wil men dus niet suggereren dat eenieder bij de ingang van het 19de levensjaar plots een grote verandering doorgaat, zoals ik eerder wel (gekscherend) plachte te suggereren. Men stelt simpelweg dat voor iedere adolescent die op zijn 17de volwassen is, er één is die dat op zijn 19de pas is; en zo voor iedere 16-jarige één 20-jarige, et cetera. Met deze redenering ondergraaft de bureaucraat overigens de juridische verantwoording van de leeftijdsgrens. Immers, hiermee wordt geïmpliceerd dat er vele jongeren van 19 en 20 over straat lopen die niet verantwoordelijk genoeg zijn voor hun rechten maar deze rechten wel hebben. Typisch collectivistisch, om van een gemiddelde uit te gaan terwijl je met individuen temaken hebt.
Waar ik eerder de moraliteit van het probleem in beschouwing nam, wil ik dit nu ook doen vanuit het perspectief van de wetgever; deze is nog de meest kwalijke. De wetgever wil namelijk stellen dat de (jonge) mens tegen zichzelf en zijn eigen beslissingen beschermd moet worden. De term die menig oppositielid hiervoor in de mond neemt, betutteling, acht ik niet afdoende fel; slavernij acht ik toepasselijker! De notie dat men zo schaamteloos de soevereiniteit ontkend kan worden, is weerzinwekkend. De waanzin van het verhaal bereikt echter belachelijke proporties wanneer u in beschouwing neemt, het feit dat de soevereiniteit die ik nu heb verkregen, slechts schone schijn is. In werkelijkheid neemt mijn slavernij nu zelf nog grovere vormen aan; ik moet belasting gaan betalen, hopelijk is een sociale dienstplicht nog net te vermijden en ik mag stemmen. Nu klinkt dit laatste wellicht niet als een verplichting. Toch is het wel een kwalijk feit. Nu ik deze mogelijkheid heb, kan men mij namelijk vertellen dat ik mijn klachten via een stem tot uiting kan brengen. De macht is van de overheid en, erger nog, het collectief over mij is op deze manier ogenschijnlijk verantwoord. Nu weet u uiteraard wel beter dan dat. Het gekke is dat de staat bij een stemplicht dit argument minder kracht heeft. Staat er werkelijk niemand stil bij de waanzin van een situatie waarin een (stem)recht nog laakbaarder is dan een (stem)plicht omdat de eerste een geloofwaardigere schijn van moraliteit heeft?
Hartelijk gefeliciteerd! En je verwoordt het zo goed dat je daarmee de (overigens reeds bestaande) status van volwassenheid overduidelijk aantoont!
[1]
Daar sluit ik me bij aan. Van harte gefeliciteerd !
In verband met het betalen van belasting (of beter gezegd het achterwege kunnen laten daarvan) zou je kunnen overwegen om passende maatregelen te nemen 🙂
Ook van harte gefeliciteerd met het bereiken van de "jaren des onderscheids".
Hopelijk zul je een goede bijdrage leveren aan de vrijheid. Met name en in eerste plaats je eigen vrijheid natuurlijk. Maar als je wat tijd en energie overhebt, kan het wellicht ook geen kwaad (en in je eigen belang zijn) om de vrijheid in het algemeen te bevorderen.
Op z’n minst is het een leuke hobby, waarbij je je overtuigingskracht en redenatievermogen kunt verbeteren. Al lijk je wat dat betreft al een flink eind op weg te zijn.
Inderdaad, van harte! En erg leuk en duidelijk gezegd. Een genoegen om te lezen. Ben het ook niet eens met allerlei arbitraire leeftijdsgrenzen, of het moest zijn om zwakkeren tegen sterkeren te beschermen.
"Het was dan aan mijn ouders geweest mij te corrigeren."
Waarom wel aan je ouders?
Is het niet collectivistisch van je ouders om beslissingen voor je te nemen als je zelf vindt dat je die beslissingen als kunt nemen?
Immers, je ouders zijn moreel toch ook verplicht je op een bepaalde leeftijd lost te laten?
Waarom geldt die leeftijdsgrens wel voor je ouders?
Wat als je het er met je ouders over oneens bent wat je wel zelfstandig kan doen, en wat niet?
Immers, we hebben met individuen te maken, dus wat voor hun gold hoeft niet voor hun kinderen te gelden.
Dus op welke leeftijd is het dat kinderen zelf moeten kunnen bepalen wat ze doen, ongeacht wat hun ouders daarvan vinden?
En de volgende vraag: wat als het slechte ouders zijn, die zich totaal niet bekommeren om de rechten van het kind en als nare, totalitaire mensen optreden (zonder daarbij de wet te overtreden)?
Ik ben benieuwd naar de vaste, aantoonbare grenzen, die duidelijke verschillen aangeven tussen ouders en wet, en kinderen en ouders.
Immers, zoals de situatie nu is (normaal gesproken) ben je op een bepaalde leeftijd kwa rechten vrij van ouders en overheidswetten (of dat zou i.i.g. zo moeten zijn), maar als er een principieel, moreel en libertarisch verschil is tussen ouders en wet, dan zou ik graag weten wie dat bepaalt, hoe dat bepaald wordt, en hoe een meningsverschil daarin opgelost wordt.
En overigens gefeliciteerd met het behalen van een leeftijd waar je opeens klaar bent bevonden voor rechten en vrijheden.:)
[5] Cannon,
Toen ik het onderwerp van de ouderlijke macht aansneed bij het schrijven van dit artikel, wist ik dat het om een omstreden en lastig a priori vast te stellen libertarische kwestie ging.
Ik heb het geluk dat mijn ouders, al ruim voordat ik juridisch volwassen was, inzagen dat ik dit op basis van rationele gronden al eerder was. Er was in die zin sprake van een overeenkomst tussen mijn ouders en mij. Wellicht dat in dit voorbeeld de – enigzins vage – oplossing voor het probleem ligt; de volwassenwording van een kind vindt plaats op basis van een overeenkomst met de ouders op basis van rationele gronden. Dit is wellicht een weinig duidelijke grens maar dat is niet langer relevant als je in beschouwing neemt dat de individuele soevereiniteit van een kind er ook bij geboorte al hoort te zijn. Als het kind bepaald ouderlijk gezag vervolgens niet accepteert, is dat wellicht een teken dat de ouders niet geschikt zijn voor een functie van dergelijke verantwoordelijkheid.
Het feit dat ouders bepaalde zaken aan hun kinderen legaal kunnen opleggen, is kwalijk. Dat ouders hun kinderen dingen opleggen, is veelal echter een onderlinge overeenkomst waar geen wet bij hoeft komen te kijken. Om met een voorbeeld te illustreren: Een kind gooit de ruit van zijn vaders auto in en zijn moeder stuurt hem naar zijn kamer. Stelt jezelf de vraag of dit kind zou weigeren naar zijn kamer te gaan als hij wist dat hij hier juridisch recht op heeft. Volgens mij zou het kind naar zijn kamer gaan omdat medewerking aan de eigen opvoeding een evolutionair verschijnsel is dat uiteindelijk het eigen belang van het kind dient.
Toch kaart je terecht aan dat er ook gevallen zijn waarin ouders niet bekwaam zijn. Zoals gesteld, een kind behoudt het recht op zijn soevereiniteit en een situatie waarin ouders (waaronder ook tirannische mishandelaars) geen bijzondere rechten over hun kind hebben, is waarschijnlijk bevorderlijk voor de mate van kindermishandeling door ouders.
Het is niet fool-proof maar het is wel een moreel correct systeem.
Lodderzat
Uiteraard ga ik je niet feliciteren met je verjaardag. Dat zou een slag in het gezicht zijn van iemand die terecht opmerkt dat er helemaal niets verandert om middernacht. Dan zou het lijken alsof ik het met de inhoud van je artikel oneens ben.
Neen, Lodderzat, met je verjaardag feliciteer ik je geenszins. Ouder worden gaat (op jonge leeftijd) vanzelf. Gewoon geen zelfmoord plegen en niet door het noodlot getroffen worden. Een prestatie is dat niet en felicitaties verdient zulks allerminst.
Wel wil ik je feliciteren met wie je bent. Met wie je al een tijdje was. Nl. een volwassen intelligente kerel die al lang voor de overheid hem als volwassen beschouwde het libertarisme ontdekt, begrepen en omarmd had. Daar mag je trots op zijn. Het gros van wat ik standaardmensen pleeg te noemen, zal nooit jouw niveau halen. Heel hun leven lang niet.
Dus met die prestatie, beste Lodderzat, wil ik je van harte graag feliciteren.
[8] "Ouder worden gaat (op jonge leeftijd) vanzelf"
Hoezo? Waarom alleen op jonge leeftijd? Zolang je niet stopt met ademhalen wordt je vanzelf ouder, al ben je 100. Da’s een natuurlijk gegeven ;-).
Veel succes met je verdere carriere ! Ik waardeer je stukjes ten zeerste door hun luciditeit en originaliteit. Ga zo door !!
Groet,
SpyNose
[7]
Dit is een lang stuk om volledig duidelijk te maken wat mijn probleem is.
Om het te kunnen plaatsen, post ik het in twee delen:
Deel 1:
Lodderzat,
Ik begrijp je argumenten best, en ik begrijp ook het idee dat het enigszins collectivistisch is als een ieder "kind" qua rechten en vrijheden gebonden is aan een leeftijd omdat andere "kinderen" nog niet klaar zijn.
Echter kleven er zoveel vragen en problemen aan de situatie die jij schets die volstrekt immorele zaken kunnen genereren ofwel instand houden, en kunnen deze situaties dan ook makkelijk geexploiteerd worden door tegenstanders van het libertarisme, die (terecht) zorgen hebben om de mogelijke uitspattingen die kunnen plaatsvinden als gevolg van een situatie die niet duidelijk is.
Ayn Rand noemde het libertarisme geloof ik een "zwevende abstractie", en ik begin naar mate de tijd vordert steeds meer te begrijpen waarover ze het heeft.
Het een en ander laten afhangen van volledig abstracte zaken, zal enorme gevolgen kunnen hebben, en, zoals gezegd, makkelijk worden aangevoerd om tegen het libertarisme te ageren.
Als we het over kinderen hebben, is dit eens te meer zo, omdat het nu eenmaal rationeel vast te leggen is dat zij zich psychologisch ontwikkelen, en dus niet ten alle tijden zich bewust zijn van de aard van situaties, van de invloed van hun handelen (indien niet beperkt), en van oorzaak en gevolg.
Lees dit artikel maar eens over bijvoorbeeld het programma van de Libertarische Partij in Amerika (in 1990):
http://www.fortfreedom.org/…
Er is gewoon geen ontsnappen aan de realiteit, en je kunt een gedachtengang en de gevolgen daarvan in de realiteit niet onderbouwen met abstracties, wensen of fantasieën. De realiteit is zoals ie is, en onvolwassenen zullen per definitie hun groeiende rationaliteit pas op latere leeftijd kunnen gebruiken om het ene van het andere te onderscheiden. Rechten horen bij rationaliteit, en de manier waarop je daarmee om kunt gaan.
Om die reden hebben dieren ook niet dezelfde rechten als mensen.
Voor wat betreft abstracties, hier een denkbeeldige dialoog:
-Een onvolwassen persoon kan zelf bepalen wat goed voor hem is.
-Maar wie bepaalt dat?
-Het kind.
-Maar was als het kind het mis heeft?
-Dat is zijn recht.
-Moet de ouder dan voor de gevolgen boeten?
-De ouder is verantwoordelijk.
-Maar als de wet die leeftijdsgrenzen bepaalt collectivistisch is, waarom is de verantwoodelijkheid voor kinderen bij ouders neerleggen, als kinderen zelf mogen bepalen wat zij doen, dat dan niet?
Dit is de rationaliteit:
-Wat als wat de ouders willen, niet is wat het kind wil?
Bepaalt dan het kind of de ouders?
-Het kind > dan zijn ouders niet verantwoordelijk voor de gevolgen.
-De ouders > Zij zijn verantwoordelijk voor het handelen en het gedrag van kinderen, dus hebben zij zeggenschap over het kind, en de realiteit kan niet worden ontlopen dat zij in dat geval dan ook *voor de wet* zeggenschap hebben, en dus zijn de rechten van kinderen leeftijdsgebonden.
Elk onderscheid wat je vervolgens hierin maakt tussen "rationele" 16 jarigen en minder "rationele" 6 jarigen is leeftijdsgebonden en dus "collectivistisch", om niet te zeggen even arbitrair als de wettelijke leeftijd van 18 jaar.
Als de wet niet zorg moet dragen dat een kind tegen zichzelf wordt beschermd, waarom dan wel de ouders, en wie bepaalt dat als het niet de wet is die dat bepaalt?
Wat als de ouders dat niet willen/niet kunnen/daar niet in slagen?
Wie bepaalt dat, en HOE, en volgens welke objectieve standaard?
Immers, principieel gezien mag de wet niet bepalen wat goed is voor het kind, maar volgens hetzelfde principe mag de wet dan ook niet bepalen wat goed is voor de ouders, en welke plichten zij hebben, waardoor ouders het *recht* hebben te doen wat zij goed achten voor zichzelf, ook al is dit verwaarlozend richting het nog afhankelijke kind.
Volgens dit principe mogen ouders hun kinderen verwaarlozen als zij hun recht om voor zichzelf te leven gebruiken en geen geweld direct initiëren tegen het kind.
Of de wet handelt collectivistisch, of niet. You can’t have your cake and eat it too.
Deel 2:
Als je abstract denkt, moet je bereid zijn deze tot aan zijn logische mogelijke conclusies door te trekken.
Je kunt niet wetten en rechten op abstracties baseren, en vervolgens opeens limieten stellen als die abstracties tot de grootst mogelijke wantoestanden leiden.
Bij volwasssen is dat anders, bij kinderen niet omdat iedereen weet dat zij "rationeel" gezien in ontwikkeling zijn, en per definitie niet klaar.
Er MOET dus een vast principe zijn, een objectief te bepalen regel die niet zweeft in abstracties en die niet selectief toepasbaar is, want dan kunnen deze principes al naar gelang men wil gebruikt en MISbruikt worden.
Want als een kind zegt dat het zelf wel kan bepalen wat goed voor het is, hoe is dat dan te bepalen? En wie bepaalt dat? En wie is dan nog verantwoordelijk als een kind dat bepaalt?
En wat als een kind van 12 dat zegt, hoe wordt bepaald dat een kind van 12 dat niet kan en een kind van 16 wel, en wie bepaalt dat?
Dit kan slechts 1 van 2 dingen betekenen:
Ofwel kinderen moeten aan hun lot worden overgelaten als ze bepalen zelf te weten wat goed voor hun is, met alle gevolgen van dien.
Ofwel voor andere individuen (zoals ouders) gelden niet dezelfde principes en rechten als voor kinderen en andere individuen.
Maar wie bepaalt dat ouders, in het tweede geval, dan wel verantwoordelijkheden hebben? Dit kan alleen als met principes en rechten wordt gemarchandeerd.
Een voorbeeldje:
Een volwassen man heeft een glaasje op en klimt achter het stuur. Iedereen weet dat hij de risico’s op een ongeval vergroot, maar zolang dit nog niet is gebeurd, is het "slachtofferloze" misdaad. De volwassene weet zelf dondersgoed wat goed voor hem is, wat hij wel kan hebben en niet, heeft vaker dronken achter het stuur gezeten en nog geen ongeluk veroorzaakt, en niemand die het recht heeft hem te stoppen zolang die nog niet het geval is.
Nu is het een 13 jaar oud jochie dat alcohol drinkt omdat hij zelf denkt te weten wat hij wel kan en wat niet. Hij klimt achter het stuur (het recht auto te rijden kan immers niet leeftijdsgebonden zijn) omdat hij denkt dat hij dat wel kan. De risico’s worden daardoor nog groter omdat hij zich nog minder bewust is van de gevolgen van zijn handelen.
Wie bepaalt dat dat 13 jaar oude jochie gestopt mag worden, en volgens welke principes of wetten, als deze gebaseerd zijn op het libertarisme waar elk individu ongeacht zijn leeftijd dezelfde rechten heeft?
Wie zegt dat dat jochie niet weet waar hij mee bezig is, en wie bepaalt vervolgens dat hij tegen zichzelf in bescherming moet worden genomen?
Zijn ouders? Wie bepaalt dat? En wat geeft deze ouders dat recht als de rechten van het jochie niet leeftijdsgebonden zijn? Wat geeft deze ouders het recht als de wet het niet mag bepalen? Collectivisme is collectivisme en libertarisme is libertarisme, en deze begrippen zijn of wel leeftijdsgebonden, of niet.
Marchanderen is niet mogelijk.
Dus de conclusie is dan duidelijk. Of een 13-jaar oud jochie kan alles doen wat hij wil, omdat leeftijdgrenzen niet correct zijn, of ze zijn wel correct en in dat geval moet objectief vastgesteld worden welke leeftijd dat is.
Rechten, plichten, vrijheden kunnen niet onderhevig zijn aan subjectiviteiten en abstracties.
Voor wat mijzelf betreft, zolang er niet duidelijk een antwoord is op dit soort vragen over abstracte ideeen, ben ik geneigd te geloven dat Ayn Rand een punt heeft over het libertarisme als ze het een van abstracties samenhangend systeem is. En ikzelf moet dan concluderen dat de meest bizarre en verschrikkelijke (zie artikel over legitimatie pedofilie) situaties zich kunnen voordoen.
Net zoals dieren geen rationeel denkende wezens zijn, zijn kinderen tot op een bepaalde hoogte dat ook niet, en rechten (afgezien van basisrechten zoals die tegen geweld en dergelijke) moeten zoveel mogelijk gerelateerd zijn aan bewustzijn over de aard van die rechten.
Dat het punt waarop dit wordt bepaald dan ook objectief te bepalen moet zijn, en niet afhankelijk van onduidelijkheden lijkt me ook duidelijk.
Maar als anderen hier dat wel vinden, of een methode kunnen aangeven waarop wel principieel en objectief kan worden vastgesteld wanneer iemand "klaar" is voor rechten, dan lees ik dat graag.
Bravo! Een duidelijk voorbeeld van iemand die zijn taalvaardigheid niet slechts door het overheids-onderwijs heeft verkegen.
[12] (Dit is een reactie op beide posts)
Cannon,
Dat er sprake is van misstanden bij een situatie waarin kinderen als soeverein worden beschouwd, zal ik niet ontkennen. Ons meningsverschil ligt dan ook niet daarin maar in de verschillende ethiek die wij hanteren. Voor jou is de consequentie dat er ook voorbeelden van verwaarlozing en irrationeel gedrag van en door kinderen plaats vinden, een limiet. Je hanteert gevolgenethiek.
Ik baseer mij echter op het principe van algehele individuele soevereiniteit. Een situatie waarin deze bestaat is, ondanks misstanden, een a priori rechtvaardige situatie. Dit betekent niet dat ik blind geloof in het juiste handelen van de mens. Ik denk echter dat bepaalde instincten en bovenal de rede (in welke beperkte mate van aanwezigheid dan ook) de mens tot verstandige beslissingen dwingen. Dat sluit niet uit dat er ook voorbeelden zullen zijn van laakbaar gedrag. Zo is de verwaarlozing van het kind uitermate laakbaar. Mijn antwoord hierop komt dan ook voort uit een tweestrijd van de rede en het gevoel waarbij de rede heeft overwonnen; pech!
De individuele soevereiniteit is ongeschonden en – voor de gevolgenethicus – het betreft een zeldzaam geval dat logisch voortkomt uit de evolutie. Een zwak geslacht (dat bijvoorbeeld de nodige maternale of paternale instincten ontbeert) leeft niet voort.
Het voorbeeld van de 13-jarige joyrider heeft m.i. geen betrekking op deze specifieke kwestie. Onze delinquent heeft namelijk (redelijkerwijs) andermans soevereiniteit, d.m.v. ingevaarbrenging, geschonden.
Omdat gevaar moeilijk te kwantificeren is, is dat echter een ander heikel punt binnen het libertarisme. Dat is echter een andere discussie.
De leidraad van dit betoog is dat de vraag "wanneer iemand klaar is voor rechten" vanuit een moreel standpunt geheel niet relevant is. Ongeacht of iemand klaar is voor rechten, ongeacht of dit voor zijn of haar bestwil is, hij of zij heeft die rechten en ook die verantwoordelijkheid. Dit principe strookt ook met de basisprincipes van de natuur. Een ouder is geprogrammeerd om voor zijn kinderen te zorgen. Dat hierop uitzonderingen zijn, is geen reden om arbitraire leeftijdsgrenzen op te leggen. Dan benadeel je een hele groep mensen omdat enkelen zich niet kunnen gedragen.
Als redelijkheid een criterium wordt voor vrijheid, kan het onderdrukken van 70% van de bevolking gemakkelijk worden gelegitimeerd. Hoewel de aristocratie die daaruit voortvloeit nauw bij mijn gevoel aansluit, is dit rationeel niet verdedigbaar.
Er is geen sprake van vrijheid, als deze met een zekere willekeur kan worden uitgedeeld. Vrijheid moet absoluut en unaniem zijn en is dus, ironisch genoeg, een plicht.
groet,
Lodderzat
[14]
Lodderzat,
Interessant gesteld. Doet me een beetje denken aan stukken van Murray Rothbard die ik op Mises.org heb gelezen. Hoewel ik niet weet in hoeverre ik daarin mee kan gaan. Ik zat al in een eerdere draad met Cannon te discussiëren (althans, ik gaf toe het niet echt te weten) over in hoeverre een leeftijdsgrens redelijk is of niet.
Ben je nu van mening dat ouders een "plicht" hebben om hun kinderen (levenslang?) hulp en verzorging te bieden indien ze dit nodig hebben? Of mogen ouders dan ook de verzorging verwaarlozen in de veronderstelling dat iemand anders dat dan wel overneemt, of zelfs het kind laten verhongeren als dit niet gebeurt? Want dat is natuurlijk de keerzijde van het vermeende "recht" van ouders om over kinderen onder een bepaalde leeftijd of een bepaald "verstandelijk vermogen" te mogen beslissen.
Het voorbeeld van de joy-rider is overigens op te lossen (althans voor degenen die door hem "in gevaar" worden gebracht) door de eigenaar van de weg of het terrein waarop hij rijdt te laten beslissen onder welke criteria mensen over zijn terrein mogen rijden. Dit wordt natuurlijk wat lastiger voor een "openbare" weg. Maar dat terzijde.
Op "verstandige beslissingen" door kinderen of volwassen valt trouwens wel heel wat af te dingen. Want dat suggereert dat er bij iedere menselijke keuze een "rationele" optie is. Maar ratio is slechts een instrument om irrationele behoeftes te bevredigen. Dus als een kind ongelovelijk snakt naar een bord patat iedere dag, zal hij dat ook de meest "rationele" keus vinden. Alleen als hij gevoelsmatig een langer leven meer waardeert, zal hij voor een gezondere levensstijl kiezen, mits hij weet wat dat is.
Zo zag ik een tijd terug een documentaire over mensen met "Prader Willi syndroom". Dat zijn mensen, vaak met een licht verstandelijk handicap, die altijd honger hebben. Ze leven vaak in een beschermde omgeving, en een dokter of eigenaar van zo’n centrum vertelde dat deze kinderen en mensen "geen vrije wil" hebben. Ik vroeg me toen af in hoeverre die man zelf eigenlijk wel een "vrije wil" heeft. Want waar haalt hij het vandaan dat die mensen beter een langer leven vol met honger moeten leiden (of lijden), maar niet zichzelf naar bevrediging vol kunnen eten en dan eerder sterven?
Nog zo’n (libertarisch) dilemma dus. Is er überhaupt wel iets waartegen men mensen of kinderen zou kunnen "beschermen", zonder dat men zijn eigen subjectieve levensdoelen aan een ander oplegt? Misschien alleen als de persoon in kwestie de consequenties van zijn daden niet begrijpt? Dus als iemand ofwel psychotisch of geestelijk gehandicapt (of jong) is tot het punt waar hij niet langer kan weten dat B gebeurt als hij A doet?
[15] Owl,
De ouders dienen geen wettelijke verplichting te hebben om voor hun kinderen te zorgen. Die plicht behoren zij zelf (o.a. vanuit hun natuurlijke instincten) uit te voeren. Zij hebben wettelijk gezien dan wel het recht hun kind te verwaarlozen. Hoewel er uitzonderingen zouden zijn waarin dit ook daadwerkelijk zou gebeuren, is dit een noodzakelijk kwaad dat dit libertarisme met zich meebrengt.
Het libertarisme baseert zich veelal op natuurlijke gedragspatronen de vrije loop geven in de wetenschap dat wij niet kunstmatig betere gedragpatronen kunnen fabriceren (wat collectivisten en socialisten plachten te doen). Ook hier is sprake van een natuurlijk patroon; echter op grotere maatschappelijke schaal. De natuur is er op berekend dat ‘zwakke geslachten’ zichzelf uitroeien met verkeerde beslissingen. Dit zou ook gebeuren wanneer ouders – en dus ook waardeloze ouders – hun kind niet langer moéten verzorgen.
Het is een harde werkelijkheid maar uiteindelijk (als ik dan toch op de collectivistische toer ben) een humanere oplossing.
Zie deze redenering overigens niet aan voor evolutionisme zoals dat in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw bedreven werd. Dáár zijn grote verschillen tussen. Het belangrijkste onderscheid is dat ik de soevereiniteit van het individu onderken en dat ‘het recht van de sterkste’ derhalve enkel op de vrije markt behoort te gelden.
Ik denk dat, voortvloeiende uit deze rederering, de vraag of iemand ‘goed opvoed’ of niet, niet langer relevant is. Dit is een vrijheid en een slechte opvoeding, zolang de soevereiniteit van het kind maar niet geschonden is, is een recht van de ouders.
[16]
Lodderzat,
Ik weet niet of ik daar geheel in mee kan gaan, maar op zich heb je wel een punt.
Of ik graag zou zien dat kinderen verhongeren vanwege onverantwoordelijke ouders, weet ik nog zo net niet. Natuurlijk staat het me aan de andere kant vrij om zo’n kind zelf de zorg te bieden die het nodig heeft of waar het om vraagt. Ik moet er denk ik nog wat langer over nadenken.
Zolang ik het niet weet neig ik uiteraard wel naar het zoveel mogelijk vrijlaten van de opvoeding.
[12] "Voor wat mijzelf betreft, zolang er niet duidelijk een antwoord is op dit soort vragen over abstracte ideeen, ben ik geneigd te geloven dat Ayn Rand een punt heeft over het libertarisme als ze het een van abstracties samenhangend systeem is"
Dit is een heel interessant punt Cannon.
Zou je daar eens iets verder over door kunnen/willen gaan?
Hier, of via een nieuw artikel?
Je kuint dat laatste eventueel rechtstreeks aan mij sturen:
hub@vrijspreker.nl
En, het zou ook wel interessant zijn om er eens persoonlijk over te praten. Als je daar ook voor voelt, mail me dan ook op het net genoemde adres.
Comments are closed.