Mogelijke gevolgen van de politiek

Democratie te koop


Deel 2 van 3 van essay over maatschappijbeschouwing van Cor Brouwer *).

Deel 1 verscheen gisteren, deel 3 morgen.

Democratie is een betalingsmiddel
De één koopt er zijn mandaat mee
De ander zijn bijstandsuitkering

Hoe de staat functioneert, weten we nu wel. De vraag is:”Hoe moet ze functioneren”
Daar kan maar één antwoord op bestaan: PERFECT.
Maar zolang allerlei politieke mandaatjes geld in het privé laatje brengen, politici invloed (proberen) uit te oefenen op het gerecht en de politie, politici domweg en openlijk de wet overtreden, politici zich gedragen als politieke windvanen en van partij naar partij hollen in de hoop hun inkomen uit de staatsruif te redden en partijen allerhande wazige figuren strikken om hun kieslijsten te komen versterken (Je weet wel, die BBBB’s, Billen,Borsten,Buik,Bagina. Of wordt dat laatste met een V gespeld) is een perfect staatsbestuur niet mogelijk.
Daar rijst natuurlijk wel de vraag:”Wil je wel een perfect staatsbestuur.” Want als het inderdaad perfect werkt, kun je misschien niet meer slordig zijn met je belastingaangifte, is de politie een volledig onafhankelijke organisatie waarvan de leden de flexibiliteit van een plaat graniet hebben, waar jij gaat opdraaien voor de schade als je zoontje zich in zijn pas verworven auto met veel te hoge snelheid in de vernieling rijdt, waarvan iedereen bij de geboorte het DNA wordt bepaald om het vaderschap correct vast te stellen zodat de gemeenschap niet hoeft op te draaien voor de onzorgvuldige amoureuze uitspattingen van de moeder en de natuurlijke vader opdraait voor de kosten van de opvoeding, waar een misdadiger alle door hem aangerichte schade moet vergoeden d.m.v. dwangarbeid tot de laatste cent is terug betaald, waar iemand die het verdomt te werken ook geen geld krijgt omdat die lieden, die zich wel bezig houden met die vermoeiende activiteit, niet hoeven te betalen voor iemand die het zelf niet wil of zich opzettelijk onbruikbaar maakt of houdt voor werk. Ik zou zo nog wel een boek kunnen vullen met eisen waar een perfecte staat aan moet voldoen. Maar misschien bedank je nu al voor zo’n soort staat. In dat geval zou ik al niet naast jou aan de toog willen staan filosoferen en een biertje met je te drinken. Want ik denk dan dat je ook iemand bent die de wet naar eigen inzicht gehoorzaamd. Ah, je wilt dat biertje toch wel hebben en mijn gezwets neem je er dan wel bij. Oké. Ik heb je gewaarschuwd.

Idealisten Pur Sang
Kun je jezelf een staat voorstellen met een absoluut heldere en niet voor tweeërlei uitleg vatbare wetgeving? In feite is dat niet zo moeilijk. Alles wat niet nadrukkelijk is toegestaan is dus verboden. Dat is simpel genoeg om iedereen, die zijn hart verpand heeft aan een recht toe recht aan staat tevreden te stellen. In België en Nederland, maar in feite in heel de Europese Unie, bestaan veel meer wetten, regelgeving, verordeningen en decreten die voorschrijven wat je niet mag doen als wat je, niet vervat in enige wetgeving, wel mag doen. Daarbij zijn er een fors aantal die stammen uit het begin van de vorige eeuw.
Als leuk voorbeeldje moge dienen: een Amsterdamse politieverordening verbood aan vrouwen om hun ramen aan de buitenzijde te lappen op de eerste verdieping. De reden lag voor de hand. En als je dan denkt dat zo’n verordening tegenwoordig overbodig is, vergeet dat dan maar. Denk maar aan die bedrijfsrechercheur bij een groot warenhuisconcern in de jaren zeventig. Afgezien van het in de kuif pakken van winkeldieven bestond de taak ook uit het wegjagen van zo’n sympathiek heertje dat onder aan de roltrap stond te wachten en intussen zorgelijk rondkeek alsof hij zich afvroeg waar zijn echtgenote bleef. De toen heersende mini mode was daar niet vreemd aan, want als een stel winkelende meisjes de roltrap af kwam meende hij absoluut dat zijn wettige gade in aantocht was en bleef kijken tot ze beneden waren en hij er even absoluut zeker van was dat zijn vrouw er toch niet bij was. De geijkte opmerking tegen zo’n vent, na een inleidend praatje, was:”U lijkt me echt het type dat aan de voeten van zijn vrouw ligt. . . . . . . . . . omhoog te kijken.” Elke zomer opnieuw kan in de grote waren huizen en andere gebouwen met roltrappen geconstateerd worden dat die politieverordening eigenlijk een soort universele wet zou moeten zijn omdat ze nog steeds bestaansrecht heeft.

Onze warwinkel van wetten is echter van dien aard dat geen normaal mens, die toch geacht wordt de wet te kennen, er nog wijs uit wordt. In feite wordt die wetgeving stevig misbruikt door iedereen die meent daar voordeel uit te halen. Het is beschamend voor een rechtsstaat dat je een advocaat in de arm moet nemen om je recht te krijgen. En het doet er niet toe of dat nu is in een strafzaak, een civiele procedure of domweg het verkrijgen van dat waar je recht op hebt van overheidswege is. Is dat jouw schuld als burger? Als kiezer? Zeker wel. Want jij verkoopt je stem aan iemand die jou iets aanbiedt. Jij bent één van de velen die regelmatig een brief aan de krant schrijft met een opmerking, wens, commentaar op een gebeurtenis of gewoon in woedende frustratie. Al die zich politici noemende mandatenjagers nemen daar wel degelijk kennis van. Vooral als er een vloedgolf van klachten of opmerkingen over hetzelfde onderwerp los komt. Als die vloedgolf maar groot genoeg is hoef je niet eens zoveel fantasie te hebben om het beeld te zien van een stel politici die driftig bezig zijn om die vloedgolf in een politieke verklaring te gieten die de oorzaak van die vloedgolf moet wegnemen. Die politieke verklaring is dan dat aangebodene dat jou ertoe brengt om op zo’n partij te stemmen. Is de vloedgolf weg geëbd, dan gaan we weer over tot de orde van de dag en spookt de oorzaak van die vloedgolf ons nog slechts vaag door de geest. Het beste voorbeeld is misschien wel die beroemde Witte Mars in België. De gemoederen liepen redelijk hoog op en in feite bestond er toen een zeer explosieve situatie. Als er een half miljoen mensen op de been komt voor zoiets goors als juist de reden voor die mars, dan zijn die mensen ook zwaar emotioneel geladen. We mogen ook best eens in gedachten nemen dat dat nota bene 5% van de gehele Belgische bevolking was. Het toverwoord om al die mensen in het morele gareel te houden was: “SERENITEIT”. Alles moest SEREEN. Als ik dat woord net zo vaak op mijn computerscherm op exact dezelfde plaats had gezet als het uitgesproken was door politici, was dat scherm nu ingebrand geweest. Zelfs één der ouders van de slachtoffertjes gebruikte het te pas en te onpas. En waarachtig. Iedereen bleef in het gareel. Na die Witte Mars toog iedereen huiswaarts en zag je inderdaad de belangstelling wegebben. Uiteraard ook bij de politici. Het bleef nog even een item voor de verkiezingen maar toen had het zijn doel ook wel gediend en werd zachtjes van de politieke agenda afgevoerd. En gelijk hadden ze, die politici. Er zal waarschijnlijk nooit meer een zo enorme protestoptocht komen en er is dus geen reden voor enige politieke zorg. Die zou er overigens wel zijn geweest als de vonk in het kruitvat was geslagen en die half miljoen demonstranten zich in Brussel hadden gedragen zoals enige tijd geleden een stel Marokkanen i.v.m. de dood van één hunner. Het politieke landschap zou dan echter zo grondig gewijzigd zijn dat de nieuwe politici letterlijk van voren af aan hadden moeten beginnen. Maar dank zij de sereniteit hoeft er niets meer beloofd te worden betreffende de strijd tegen pedofilie. Het volgende item zal ongetwijfeld het politieke toverwoord ‘Migranten” zijn. Net voor de verkiezingen van 2007 kwamen alle partijen met de natte kreten als: “Iedereen moet zich aan de wetten van dit land houden”, “vreedzaam naast elkaar leven” en “respect voor elkanders cultuur”. Je bedenkt dan onmiddellijk dat dit dan ook moet gelden voor die hasj rokende junk Van Quickenborne, die snelheidsmaniakken die kennelijk door alle geledingen van de politieke partijen en het Koningshuis lopen, die woordbrekende overlopers en die bewijzen-van-een-misdrijf vernietigende SPA minister.

Waarom zou ik toch op die lui blijven hameren?
Al die politici doen zich voor als ware idealisten. Ze hangen het ideaal aan van een echt socialistisch maatschappij of een echt liberale maatschappij of een echt Christelijke maatschappij en in de nabije toekomst een echte moslim maatschappij. Daarbij trachten ze de indruk te wekken dat het welzijn van hun achterban ze absoluut aan het hart gaat en absolute voorrang heeft in hun streven naar het creëren van die maatschappij. En dan heb ik hun toverformule te pakken. Zij pogen. Weet je wat de definitie van een poging is? Juist. STREVEN ZONDER SLAGEN. En om vooral te verdoezelen dat het slechts een streven zal blijven omdat ze nu eenmaal dingen beloven die gewoon niet waargemaakt kunnen worden, is hun taalgebruik zo wollig dat moeder de vrouw er een paar truien van kan breien voor het hele gezin en nog een hesje voor het hondje op de koop toe. Nu zouden dat wollige taalgebruik, die loze beloften, dat gezwets vol valse verklaringen bij overloperij en dat gehak op de andere partijen nog allemaal te verteren zijn als ze in ieder geval dat deden wat er van ze geëist kan worden. N.l. een voortreffelijke voorbeeldfunctie neerzetten in hun efficiënte controle op de regering. Want dat is waarvoor volksvertegenwoordigers gekozen worden. En wat moet die regering doen. Juist. De wetten van dit land doen naleven. En wat heeft ze daarvoor. Juist een sterke arm ofwel de politie en een korps ambtenaren dat een veelvoud is van wat Nederland en België werkelijk nodig hebben.

Volksvertegenwoordigers
Dit woord geeft precies aan wat de door ons gekozenen moeten zijn. Mannen en vrouwen van waaruit een aantal lieden wordt gekozen die het land voor ons besturen middels uit hun gelederen gekozen regering en vervolgens permanente controle uitoefenen op het gedrag van die regering. Nu zouden we wel een erg doodse bevolking hebben als we precies allemaal dezelfde wensen hebben m.b.t. de wijze waarop het land bestuurd moet worden en wat geboden en verboden moet zijn. Als het aan fundamentele christenen zou liggen zouden we voor iedere vloek, in het openbaar geuit, waarschijnlijk een jarenlange kerkerstraf moeten ondergaan (ben ik het niet mee eens), als het aan een moslim, fundamenteel of niet, zou liggen worden moordenaars gedood (ben ik het niet mee eens), als het aan socialisten zou liggen krijgt iedereen, ongeacht of hij nu iets bijdraagt aan het functioneren van de staat of niet, een uitkering waarvan hij in ieder geval kan leven (ben ik het niet mee eens), als het aan de liberalen ligt staat het iedereen vrij om te werken en te leven zoals hij wil en zolang hij zich aan de wetgeving houdt (ben ik het wel mee eens), als het aan de nationalisten ligt dient de eigen cultuur bewaard, beschermd en levend te worden gehouden zonder concurrentie (ben ik het wel mee eens) en als het aan de groenen ligt eten we allemaal gras en houden een bunzing als huisdier (ben ik het zéker niet mee eens.)
Het is precies dat “ben ik het wel of niet mee eens” dat aangeeft dat je niet overal je zin in kunt krijgen als je gaat stemmen. Maar, vaststellende dat we in een democratisch land leven, mogen we van onze vertegenwoordigers eisen dat ze ervoor zorgen dat de uit hen verkozen regering de wetgeving, wat er ook aan mankeert, zonder enig voorbehoud doet naleven en dat ze daar haar volle dagtaak van 8 uur aan besteedt. Doen ze dat ook? Gaat een volksvertegenwoordiger werkelijk eens naar een kantoor van de belastingdienst om te kijken hoe men daar werkt? Gaat hij naar een politiecommissariaat om te zien hoe de toestand daar is en of die agenten efficiënt werken? Gaat hij eens een volkswijk in om met bewoners te praten, vragen of hij binnen mag komen om te zien hoe ze leven? Durft hij in de 2e kamer een minister op het matje te roepen en van hem te eisen dat de wetgeving waarvoor zijn ministerie verantwoordelijk is ook nageleefd wordt? Als 150 kamerleden dagelijks 6 uur besteden aan inspecties op ministeries, departementen en bezoeken aan de bevolking, 1 uur gebruiken om hun bevindingen op papier te zetten en 1 uur te vergaderen om te beraadslagen over de door hen uitgebrachte rapportages dan hebben ze een goed gevulde werkdag en hebben ze hun geld dubbel en dwars verdiend. Dan geven ze ook werkelijk inhoud aan hun functie van controleur van de het kabinetsfunctioneren. Natuurlijk zou uit overwegingen van onpartijdigheid een volksvertegenwoordiger nooit een minister, geleverd door zijn eigen partij, mogen controleren.
Nu lijkt het kiezen van een volksvertegenwoordiger een simpele zaak. Maar alleen al het feit dat we de laatste jaren geconfronteerd zijn geweest met lieden die openlijk liegen, (Dhr. Van Hecke met zijn GSM ligt me nog steeds zwaar op de maag), ernstige tekenen van instabiliteit vertonen (Dhr Ansiaux is nog steeds op zoek naar de naald van zijn politieke kompas), aan waanvoorstellingen lijden (Dhr De Wael verwart voortdurend Adolf De Winter met Filip Hitler. Pardon, nou ja, je weet wel wat ik bedoel), zich als malafide autohandelaar gedragen (Dhr. De Gucht koopt een afgeleefde Van Hecke op, deukt hem uit, geeft hem een nieuw lakje en probeert hem als bijna nieuw aan een argeloze klant te slijten met garantie tot de hoek van de straat), de wet overtreden of er anderszins blijk van geven het begrip ‘voorbeeldfunctie’ aan de laars te lappen, maakt het kiezen van het soort door jou gewenste vertegenwoordiger een stuk gecompliceerder. Je zou je af kunnen vragen of we die volksvertegenwoordigers echt nodig hebben, want als ze op het moment dat je dit leest allemaal tegelijk doodvallen denk ik dat het functioneren van de staat gewoon doorgaat. Het zal in ieder geval niet slechter gaan omdat er taalkundig na slechtst geen vergrotende trap meer is. Het moet echter beter en daarvoor zijn er wat mogelijkheden aan te dragen.

We missen dus duidelijk een organisatie die ons kan behoeden voor het soort lieden dat uiterlijk volkomen stabiel lijkt maar de mentaliteit van een cowboy spelend jongetje heeft en op een onbewaakt moment met een zwaar pistool in zijn tuin begint te schieten en daarbij een echt jongetje doodt zoals enkele jaren geleden een Nederlands jongetje door een Belgisch politicus overkwam. Of misschien een persoon met de uiterlijke betrouwbaarheid van een gecastreerde priester die er een hobby van maakt om zijn hele familie aan goed betaalde baantjes te helpen. Maar wat voor organisatie kan dat wel zijn? Ik geloof dat het wel voor de hand ligt in de vorm van een Korps Politieke Politie (KPP).
——————————————
Deel 1 verscheen gisteren en deel 3 verschijnt morgen.
——————————————
*) Cornelis Brouwer is de schrijver van onder andere het Nederlandse boek
“CASTRA AETERNA” (ISBN 90-5179-225-7 Gopher Publihers