CARE, één van ’s wereld’s grootste liefdadigheidsorganisaties, heeft ingezien dat de huidige vorm van voedselhulp contraproductief is. Zij zal haar activiteiten op dit gebied dan ook tussen nu en 2009 uitfaseren, daarmee zo’n 45 miljoen dollar per jaar aan Amerikaanse federale steun mislopend.

Inmiddels is er natuurlijk een verwoede discussie ontstaan over deze stap en haar achtergronden. CARE meent dat het verkopen van tonnen gesubsidieerde Amerikaanse landbouwprodukten aan Afrikaanse landen valse concurrentie geeft met de oogsten van lokale boeren, die daardoor hun producten moeilijker kwijt kunnen.

“Als iemand je wil helpen, dan moet hij dat niet doen door uitgerekend dat te vernietigen what hij propageert te promoten”, zei George Odo van CARE. “De import van Amerikaanse producten belemmert de lokale groei”.

Organisaties als Catholic Relief en Save the Children zijn met CARE eens dat het systeem inefficiënt is, maar bestrijden dat het de lokale economie schaadt. Deze organisaties verdienen veel geld met de verkopen van geschonken Amerikaans voedsel aan de lokale bevolkingen, en weigeren met hun activiteiten te stoppen tenzij Congress (hence the taxpayer) hen compenseert voor de verloren inkomsten, “omdat ze dat geld voor de armen gebruiken”.

Naar mijn mening illustreren deze organisaties met deze opstelling vooral dat zij totaal niet geïnteresseerd zijn in de Afrikaanse landen die zij zeggen te helpen, maar uitsluitend in het geld dat ze daarmee ophalen om do-gooder te kunnen spelen voor hun eigen ‘armen’. Men erkent niet Afrika te schaden maar is wel bereid de huidige praktijken te staken, mits het maar geen geld kost.

Lees het hele verhaal op www.nytimes.com/2007/08/16/…

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

8 REACTIES

  1. Er is op dit moment, mijns inziens, maar 1 land dat werkelijk zaken met Afrika doet en dat is China.

    Om de motor van de Chinese economie draaiend te houden hebben ze grondstoffen nodig. Dat zij dit doen zonder te kijken naar politiek en corruptie maakt dat zij werkelijk wat bereiken in Afrika.

    De meeste westerse landen zijn nog steeds als de missionarissen van 300 jaar geleden bezig ze het enige ware geloof door de strot te duwen in ruil voor voedsel dat in de eigen landen via belastingdruk word geroofd van de bevolking hier.

  2. "Als iemand je wil helpen, dan moet hij dat niet doen door uitgerekend dat te vernietigen what hij propageert te promoten", zei George Odo van CARE.

    Ja, vrije markt economen en libertariers wijzen daar al jaren op.

    Uit artikel blijkt niet alleen dat veel hulp organisaties er alleen maar zijn om zichzelf te helpen, maar toch ook dat er soms mensen tot de juiste conclusies komen zoals George Odo.

  3. jemig te pemig, er is hoop, straks houden ze ook nog op met sportstadions in Kenya te bouwen en misschien dat als laatste de wapenlobby zelfs het loodje moet leggen.
    Zou de waarheid dan eindelijk naar boven komen ?

  4. erkennen dat iets inefficiënt is maar ondertussen doorgaan met de avictiteiten om geld binnen te slepen voor eigen haard, koste wat het kost…typisch Amerikaans en ik zou bijna zeggen typisch "christelijk" gedrag…

  5. [4] Dus jij beweert dat dit buiten Amerika nooit voor zou komen, omdat het typisch Amerikaans is.

  6. [4] Wees gerust, het is des mensen.
    Pardon: ik bedoel des gesubsidieerde collectivisten (zoals ambtenaren, NGO’s etc.) maar dit ongeacht hun nationaliteit.

  8. Ik was in december 2006 in Mozambique om een jong gezin (nichtje + man + 2 jonge kinderen) op te zoeken. Ze zijn in 2001 van hun boerderij in Zimbabwe gegooid en hebben in Mozambique voor 18 maanden in een tent gewoond, zonder electriciteit of water (regenwater opgevangen) om eerst een verwaarloosde boerderij van een gevluchte Portugees in 1975, weer te ontginnen. Deze mensen hebben van niemand ooit hulp gekregen (behalve familie) en zeker niet van vluchtelingenhulp.

    We reden voor 70 km op een zandweg langs Afrikaanse dorpjes en ik zag dat van zonsopgang tot zonsondergang mensen niets doen behalve voor hun hut zitten. De kleine kiosks waren leeg dus zelfs geen cola of water te kopen. De mangos hingen aan de bomen te rotten. Op mijn vraag ‘wat deze mensen de hele dag deden’ werd geantwoord ‘niets, ze wachten op hun voedselpakketten die door Oxfam-Care-save the Children, iedere week thuis werd bezorgd. Mijn mond viel open, een heel land verslaafd aan hulp. Het was ook moeilijk voor dit gezin om aan personeel te komen, logisch.

Comments are closed.