Jun Jun en zijn vrouw Liza hebben vier kinderen en wonen in de provincieplaats Baguio in de Filippijnen.
De familie is arm, naar welke maatstaf dan ook.
Jun Jun is ongeschoold, maar werkt soms als chauffeur. De oudste van zijn kinderen (drie jongens en een meisje) is 20 jaar. De kinderen studeren niet en werken niet. Zij hangen de hele dag rond in de kleine woning.
Het enige verkoopbare activum waar de familie over beschikt, zijn hun stemmen, waarvan ik vermoed dat zij bij iedere verkiezingsronde aan de meestbiedende politicus verkocht worden ( misschien zelfs aan twee rivaliserende partijen.)
De kinderen zijn er niet toe te porren, een geld opleverende activiteit te entameren. ” Mijn oudste zoon zou als chauffeur kunnen werken”, zegt Jun Jun, “als hij een rijbewijs zou hebben.”
Waarom heeft hij dan geen rijbewijs? Hij beschikt niet over een bedrag van 1000 pesos (17 euro) om dit aan te schaffen. “Maar” , zegt Jun Jun, “als hij 1000 pesos zou hebben, dan zou mijn zoon , voorzien van dit rijbewijs, kunnen gaan werken.”
In het begin was ik naief. Ik gaf zo’n familie 1000 pesos en verwachtte dan dat bij de volgend ontmoeting er een rijbewijs en meer inkomen zou zijn. In werkelijkheid was er nooit een baan en nooit een inkomen. Ik geef ook nu de 17 euro , in de onderstelling dat de familie dan althans een aantal dagen zal kunnen eten. Maar ook die gedachte is soms illusoir en de kans bestaat dat de 17 euro omgezet zal worden in drank of sigarettten, waar vele Filipino’s tot 40 procent van hun inkomen aan besteden. Over de gehele wereld zijn er vele Jun Jun’s. Hoe zij geholpen kunnen worden, weet ik niet. Vele van deze mensen bezoeken een kerk. Toen ik eens tegenover een Filippijnse arts mijn verbazing uitsprak over het feit dat ten gevolge van de invloed van de katholieke kerk het drankverbruik niet aan vermindering onderhevig is, vertelde deze mij dat de priester de eerste is die onder invloed raakt. In elke plaats vindt een keer per jaar een townfiesta plaats. Deze fiesta’s worden gekenmerkt door een hoge graad van gastvrijheid en een ongeremde drankconsumptie. Als iedereen de volgende ochtend weer tot zijn zinnen komt, manifesteert de tentoongespreide gastvrijheid zich nog in een aantal gedaanten die hier en daar op de stoep hun roes aan het uitslapen zijn , maar is er wellicht niets over voor het verschuldigde schoolgeld, wordt het kind van school genomen en breidt de massa werkloze paupers zich uit met een exemplaar.
Hugo van Reijen
Zie hier de geweldige effecten van ontwikkelingshulp in optima forma. Zelfs als geld bij de doelgroep terecht komt wordt het misbruikt. Zoals altijd is alles terug te voeren op de mentaliteit van de ‘stakkers’ zelf. Net als werkloosheid is armoede dus ook vrijwillig…
Het lijkt wel een soort virus. Maar dit voorbeeld hangt samen met gemaakte keuzes, ‘mind set’ en invloed uit de groep. Met verbrassen is op zich niets mis, maar dan moeten de brassers wel accepteren dat zij stil staan op het pad uit de armoede. En dus niet gaan janken dat het de schuld van een ander is. Dit geldt ook voor al die ontwikelingswerkers. Al met al lijkt het mij lastig om los te komen van zo’n negatieve omgeving. Het is hier al niet makkelijk, daar nog minder
Bedrijven zouden heel mooie ontwikkelingshulp kunnen geven, door in de betreffende landen fabrieken te openen en daarbij goede omstandigheden voor de arbeiders te creëren: huizen, scholen noem maar op. Het mes snijdt dan aan 2 kanten, of zie ik dat verkeerd?
[3] Leuk geprobeerd Jonny maar bedrijven zijn geen filantropische instellingen. Dat een bedrijf zicht ergens vestigt heeft meer te maken met economische belangen dan met menselijk leed. Hier, in Thailand, kwamen de afgelopen jaren veel fabrieken van Japanse of westerse bedrijven. Echter nu is het tij aan het keren en is Vietnam en China de vestigingsplaats bij uitstek.
De reden is dat een Thaise arbeider ongeveer 250 euro per maand kost, een Vietnamees ongeveer 60 Euro en een Chinees, buiten de grote steden, 50 Euro. Er moet dus een toegevoegde waarde zijn om je hier te vestigen.
Grote bedrijven hebben een soort van prefab productie systemen die ze per schip eenvoudig kunnen verplaatsen en kunnen binnen 1 maand de productie weer op pijl hebben.
[2] "Met verbrassen is op zich niets mis"
Niet als je het te verbrassen geld zelf hebt verdiend. Maar als je roept dat je zielig bent en geen geld hebt om je positie te verbeteren, en je krijgt daartoe geld aangereikt is met verbrassen alles mis.
Hulpgelden verkwisten = einde hulpgelden.
Simpel.
[4] Ja, zo is het blijkbaar gesteld met de moraal. Maar het zijn niet alleen de ondernemers die dit veroorzaken, de consumenten doen er uitgelaten aan mee door steeds naar de laagste prijs te kijken. Pas als het individu weer verantwoordelijk wordt voor eigen handelen, iets dat niet is af te dwingen omdat het dan geen eigen verantwoordelijkheid is, kan er verbetering ontstaan.
[6] "de consumenten doen er uitgelaten aan mee door steeds naar de laagste prijs te kijken"
Is daar iets mis mee? Ik durf wedden dat jij dat zelf ook doet. Of koop je alles altijd voor de hoogste prijs?
[7] Ik vind dat daar veel mee mis is. Ik kijk zelf altijd in de eerste plaats naar kwaliteit, en dat betreft ook de kwaliteit van de samenleving. Als ik iets meer moet betalen bij een kleine ondernemer die goed advies geeft en voor het geleverde produkt in staat, betaal ik graag iets meer.
Daarnaast leidt de zucht naar steeds goedkoper produceren tot een devaluatie van de kwaliteit, daar heb ik helaas al heel veel voorbeelden van gezien op vele gebieden, zoals computerapparatuur, gereedschappen en machines, fietsen, auto’s noem maar op.
[8] Helaas voor jou heb je geen zeggenschap in waar en hoe een product wordt gemaakt. Wat vroeger werd beschouwd als kwaliteit top merken komt vandaag de dag uit de zelfde fabriek als waar het oosterse imitatie product uitkomt.
Wat sommige fabrikanten nog doen om de schijn hoogte houden, zoals B&O, is de units volledig te laten maken in Azië behoudens 1 klein gedeelte. Dat wordt in Europa in de unit geplaatst en zie hier is een Made in Europa product.
Vooral een land als Ierland is hier groot door geworden. Door EU subsidies werd het systeem staande gehouden. In feite betaalde je 2 keer voor het product. 1 keer bij de winkelier en 1 keer via de belastingdienst.
Philips, onze nationale trots, is in feite niet meer dan een handelshuis met een ontwikkelings afdeling. Het fabriceren wordt uitbesteed aan fabrieken. Dit is waardoor het komt dat imitatie en echt niet te onderscheiden zijn.
[9] Als je goed zoekt kan je nog wel kwaliteit vinden, ook nog in europa gemaakt, je betaald dan wel de hoofdprijs.
Ik heb een aantal gereedschappen en machines die niet uit het verre oosten komen, dat is gewoon goed en betrouwbaar spul. Ik maak daar mooie dingen mee:
http://www.woodarts4u.com/
Ik weet dus heel goed waar ik het over heb en ben er vroeger ook wel eens ingestonken, bijvoorbeeld toen Elu de spulletjes in goedkope-lonen landen liet maken. Reclameer je daarover bij de leverancier wordt je een lastige klant genoemd!
Enkele terloopse opmerkingen:
1. De Filipinos met ook maar een beetje opleiding en ambitie zijn inmiddels over de hele wereld uitgewaaierd. En dat geldt zowel voor mannen en vrouwen, als voor jong en oud. En de lieden die Hugo aantrof behoren letterlijk tot het maatschappelijk residu die elders he;emaal zouden omkomen. Hugo’s verhaal is dus … neither here nor there.
2. Omdat Hugo beslist geen (beroeps) toerist of liefdadiheidswerker is (ondanks zijn meermalige plaatselijke giften) is de vraag dus eerder, wat hij nog van die ongelukkige mensen probeert los te peuteren weshalve hij zich aldaar bevindt?
[4] De fabrieken verdwijnen, maar andere bedrijfsonderdelen blijven achter. Vergelijk Taiwan. Nog geen 20 jaar geleden was ‘Made in Taiwan’ een soort ‘Made in China’. Nu zijn de mensen daar aanzienlijk rijker ondanks dat de productie nu naar China en Vietnam verdwenen is.
Het feit dat de lonen in de landen waar de fabrieken hoopg blijft ook na vertrek, geeft aan dat men nu hoger gekwalificeerd werk doet.
Wat dat betreft is kapitalisme zo mooi. En verbazingwekkende is wel de fenominale snelheid waarmee het werkt. Binnen één generatie kan een land sposm al van 3e wereld naar 2e wereld opschuiven en weer een generatie later is het een land van onze rijkdom. Daar kan geen ontwikkelingshulp tegenop.
Zie trouwens ook
http://www.meervrijheid.nl/…
[12] Precies de ontwikkelingshulp die ik bedoel. Ben alleen een beetje idealistisch, daarom wil ik graag de groeipijn vermijden, als dat even kan….
[13]
En ik ben in dat opzicht kapitalistisch Darwinist …
Enige jaren terug hadden 1 van mijn dochters en ik gedurende 10 jaren een fabriekje in het Caraibische waar een 2-duizend vrouwen werkten.
Met kerst kregen alle werkers van ons betonnen blokken en andere bouwmaterialen zoals dakbedekking als bonus, waarmee zij hun zeer bescheiden houten optrekjes die steeds door de hurricanes werden weggeblazen, konden vervangen. De fabriek (en wereldpatenten) hebben wij aan een mondiale consumenten bedrif verkocht die de hele zaak naar het Verre Oosten verhuisde.
Laat nu de helft uit vrije keuze weer in krakkemikkere houten hutten wonen … of zijn naar de BIJLMER verkast …
Comments are closed.