In het begin van de negentiger jaren had de Filippijnse overheid een fantastisch plan. Via een groot aantal cooperaties werden kleine agrariers microcredieten verleend, waarvoor ten hoogste 18 procent interest berekend mocht worden.
De Landbank, een overheidsinstelling, werd opgedragen voor het verlenen van deze credieten de benodigde fondsen ter beschikking te stellen tegen een rente van 14 procent.
De Landbank is inmiddels al het geld kwijt, want :
01.
noch de ambtenaren in de Landbank, noch de besturen van de cooperaties beschikten over het vereiste financiele inzicht
02.
de leners gebruikten bijna al het geld voor consumptieve doeleinden
03.
de marge van vier procent welke de cooperaties gegund was, bleek volstrekt onvoldoende voor het dekken van de kosten
Eenzelfde fiasco had al een keer eerder plaatsgevonden tijdens het Marcos-regime, toen honderden provinciale banken aangemoedigd werden om zonder zekerheid leningen te verstrekken aan kleine boeren. Ook dat geld raakte bijna allemaal weg.
Nu is een derde ronde gestart.
De manager van een credietcooperatie die ik ontmoette in het door bergen omringde Banaue, vertelde mij dat de cooperatie nu geld leent van een overheidsbank tegen 2,5 procent per maand.
Dit geld wordt tegen 4 procent doorgeleend aan vrijwel bezitsloze paupers met doorgaans grote gezinnen , die reeds een winstgevende activiteit uitoefenen (bij voorbeeld het produceren en uitventen van koekjes, snoepjes, ijslollies of jam), maar moeilijkheden hebben met de financiering . Een borg moet nu meetekenen.
Wat men vaak ziet in dergelijke gevallen is, dat de eerste maanden terugbetaling plaatsvindt en dat deze daarna stopt. Soms komt dit omdat de lener begint, het geld consumptief te besteden, hetzij voor een in de familie optredende calamiteit zoals ziekte, hetzij voor vervulling van de behoefte tot consumptie van alcoholhoudende dranken en sigaretten. ( Bij gesprekken met Filipinos is mij gebleken dat tot 40 procent van het familiebudget hieraan besteed wordt.)
Toen ik de manager van de cooperatie vroeg , of hij zich realiseerde wat een rentepercentage van vier procent per maand betekent en hem vertelde dat de meeste bedrijfjes een dergelijke financieringslast niet op kunnen brengen, bleek hij niet over enig inzicht in deze materie te beschikken.
Men behoeft geen hoogleraar in de economie te zijn om te beseffen, dat het ook deze keer mis zal gaan en dat van de verstrekte leningen weinig terecht zal komen.
Ik heb mij afgevraagd waarom de overheid dit soort schema’s lanceert, waar de mislukking vanaf de conceptie ingebouwd is en ben tot de conclusie gekomen dat het van het begin af aan de bedoeling is , op deze wijze een hoeveelheid ontvangen belastinggeld te herverdelen onder arme personen die in ruil hiervoor de regering steunen door middel van stemmen voor hun lokale politici.
Wij zien hier een duidelijke analogie met leningen verstrekt aan ontwikkelingslanden , waarvan bij voorbaat vaststaat dat terugbetaling nimmer zal plaatsvinden. Dat is het doel van deze leningen ook niet. Het doel is slechts, onontwikkelde landen aan te moedigen , voort te gaan met hun corrupte en inefficientie , armoede genererende en garanderende systemen en ze aldus in een convenierende en permanente staat van afhankelijkheid te houden. Wanneer daarna in de Verenigde Naties over een bepaald onderwerp gestemd wordt, of een exploratieverdrag getekend moet worden, volstaat een enkel telefoontje om de zaak in de gewenste richting te leiden.
Hugo van Reijen
Weer een mooi voorbeeld van corrupt collectivisme.
Moge het voor vele PC-en een eye-opener zijn.
[1]
Voor diegenen die zich afvragen waar de hier veel gebruikte afkorting ‘PC’ voor staat: Political Correctness / Politieke Correctheid.
Zie ook dit artikel (met name de video): http://www.vrijspreker.nl/v…
Oppertroetelallochtoontje Maximuts vult haar dagen ook al met die micro-krediet zwendel. Geeft er zelfs les over…
Tuurlijk, als er wat uittepersen is zijn de Oranjes er als de kippen bij. En daar zij ook in de toekomst moeten kijken en misschien de Nederlandse bron opdroogt is het goed zakelijk instinkt dat ze ergens anders op deze wereld gaan roven.
In het kader van de Nobelprijs van de Vrede van vorig jaar schreef Jeffrey Tucker op mises.org ook een mooi artikel over de weldaad van microkredieten: http://www.mises.org/story/…
Comments are closed.