Onderwijsfrustraties

Een van de grote voordelen van een wekelijkse column, is de rekening voor de psycholoog die je jezelf bespaart. Elke frustratie kan je kwijt in een taal die méér dan voldoende middelen biedt om deze frustraties te nuanceren of kracht bij te zetten. Vanochtend dan ook nodige frustraties, voor u, mijn lezer, mijn gratis psycholoog…

Het is niet meer dan passend voor een scholier om over de perikelen van zijn dagelijks leven in die hoedanigheid zijn beklag te doen. Veelal betreft het een aversie tegen werk, leren en de opoffering van vrije tijd. Dit hoort nu eenmaal bij de leeftijd zullen we maar zeggen. Het is dan ook met moeite dat ik de grenzen van bescheidenheid ruimschoots achter me laat en tóch mijn beklag doe over de waanzin die het Nederlands onderwijs en, nog veel belangrijker mijn onderwijs, vormt. Bescheidenheid moet maar wijken voor eerlijkheid in dit geval. De Nederlandse cultuur kan mij dan wel van clichématige scholierengeklaag betichten, ik weet wel beter! Meerderheid en ad hominem argumenten moeten wijken voor de rede!

Het is de rede die slachtoffer is van het verdraaide groepsgeneuzel waar het onderwijs en bovendien haar leerlingen onder moeten lijden. Niet alleen omdat rede geen plek meer heeft in het inherent linkse curriculum en plaats heeft gemaakt voor feodale tijdverspilling maar ook omdat het wezen van onderwijs, namelijk onderwijs, niet langer voorop staat. Het is toch niet meer dan redelijk dat het leren over de wereld, haar bewoners en hun omgang voorop dient te staan in degelijk onderwijs? Of wil men zeggen dat het redelijk, logisch of überhaupt gezond is om het behalen van ambtelijke quota vóór dit onderwijs te laten gaan. Op mijn eigen school heeft men nog recentelijk de dramatische slagingspercentages van het afgelopen jaar in de nieuwe schoolgids stiekem opgehoogd! De nieuwe norm waarbij ik als leerling in de zesde klas verplicht 700 lesuren in een jaar moet volmaken en waarbij men in lagere klassen een of ander duizendtal lesuren moet volmaken, is ronduit abject!

Er is niets mis met het maken van een bepaald aantal uren in de week of in het jaar. Maar om dit aantal verplicht te stellen, ‘bekrachtigd’ met een eveneens absurde verlenging van de leerplicht, is crimineel, het is slavernij! Op mijn school heeft het de creatieve ambtenaren tot allerhande beleidsmaatregelen ‘gedwongen’. Zo moeten minderjarige leerlingen, die tien keer in het jaar te laat komen (en dit kan ook slechts één minuut of enkele seconden te laat zijn) zich bij de leerplichtambtenaar melden en bovendien een straf bij bureau Halt in ontvangst nemen. Ik zie over enkele maanden de gymnasiasten al propjes rapen! Daar hadden we de Wenergroep toch voor? Daarnaast kan men ook één minuut te laat komen en vervolgens 20 minuten van de les missen terwijl men in de rij staat voor een briefje dat, enkel met een Jodenster gelijkende schoolpas kan worden verkregen. Het beleid gaat zelfs zó ver dat er tijdens zogeheten Banduren, waarin men verplicht in het studiehuis moet zitten, ongeacht of men daar iets te doen heeft, razzia’s gehouden worden! Afwezigheid bij een dergelijk uur betekent strafklas, vrijdagmiddag tot half vijf. Overigens is de naam strafklas, wonderbaarlijk, letterlijk de term die de school hanteert. Afgelopen vrijdag kon zo’n veertig procent van de zesde klas deelnemen aan deze strafklas. Men heeft namelijk dit jaar het briljante idee gehad een Banduur op dinsdagochtend, het eerste lesuur te houden. Vanzelfsprekend heeft men daar weinig trek in; veelal door luiheid maar ook om zeer gegronde redenen. Een lesuur uitslapen maakt mij voor de rest van de dag productiever en als iemand wil beweren dat ik in het Banduur relevant werk zou kunnen verzetten, kan hij een flinke discussie verwachten.

Het Banduur is voor mij het ultieme voorbeeld van de waanzin van bureaucratie. Het idee is dat men aan een zelfgekozen vak gaat werken, alleen of in een samenwerkingsruimte, op de computer of aan een tafel. Stilte is buiten de samenwerkingsruimte het geldende edict. Klinkt allemaal prima, denkt u niet? De realiteit is echter dat, wanneer ik als gemotiveerde leerling, in alle stilte placht te werken, ruw verstoord word door leraren, die met fascistoïde geschreeuw slechts fluisterende leerlingen tot stilte manen. De realiteit is dat op dinsdagochtend, halverwege het uur een razzia, compleet met letterlijk schreeuwende leraren en het doorkrassen van leerlingennummers door de kennelijk naamloze leerlingen, plaatsvindt. De realiteit is dat leraren vaak zó ver doordraven dat ook de samenwerkingsruimte met veel geweld tot stilte wordt gemaand. De realiteit is zelf zó Orwelliaans dat leraren regelmatig kunnen worden betrapt op uitspraken als: “in dit studiehuis moet jij niet aan dingen buiten de school denken, ook in de samenwerkingsruimte”. De repliek dat er simpelweg niets te doen is, of omdat het onderwijs te weinig uitdagend is, dan wel omdat er geen computer beschikbaar is om wél aan te werken, blijkt, ook al is deze correct, niet voldoende. Typisch bureaucratie; zélf een tekort aan werk en uitdaging doen ontstaan met genivelleerd onderwijs en vervolgens klagen dat men niet de gehele dag aan het werk is.

Ik wil nog even terugkomen op de 700 urennorm. Deze wordt namelijk ook op verbijsterend bureaucratische wijze toegepast. Zo heb ik dit jaar meer dan 800 schooluren (inclusief Banduren) maar moet ik niettemin bij alle Banduren aanwezig zijn. Dit terwijl men, elke keer als ik mijn beklag doe over de Banduren, de repliek geeft dat deze verplicht zijn om de 700 urennorm vol te maken. Vele schooldagen zijn gevuld met tussenuren waarin ik werkelijk niets kan doen terwijl ik thuis, als autodidact vele malen productiever kan zijn. Van de 700 uren zijn er overigens maar weinig als echt nuttig te betitelen. Ik zie nog enig nut in mijn wiskundeles en ik waardeer zeer mijn economie, geschiedenis en filosofielessen. Echter, waarom ik bij Aardrijkskunde moet aanhoren hoe we ‘allemaal wat kunnen doen aan klimaatverandering’, waarom ik letterlijk knip en plakopdrachtjes heb moeten doen gedurende vijf jaar Levensbeschouwing – een les waarvan u zult begrijpen dat ik deze niet nodig heb gehad – waarom ik Engels – een taal die ik al sinds mijn vijfde jaar vloeiend spreek en waarin ik zonder studeren nooit lager dan negens heb gescoord – moet volgen, het is mij een waar raadsel!

Dan is er nog het niveau, waarover ik al vaker mijn beklag heb gedaan. Het gaat zó ver dat ik, nota bene door leraren, gemaand word het niveau van mijn taalgebruik aan dat van de zwaar Brabants dialect uitkotsende klas, aan te passen. Anders verstaan de anderen niet wat ik zeg, volgens menig leraar. Met het feit dat ik tussen de zware en onsmakelijke dialecten en profaanheden van de rest geen verstaanbaar Nederlands woord kan ontwaren, wordt echter geen rekening gehouden. Elke poging een discussie tot een hoger niveau te tillen wordt bruut afgekapt omdat de examenstof niet zover gaat, of omdat een stelletje klaplopers, dat zonder de Mammoetwet nooit op een gymnasium was toegelaten, de discussie niet begrijpt. Hun zwakte drukt mijn ontwikkeling, de bureaucratie krenkt mijn vrijheid en ik ben het (onderhand op mijn toetsenbord rammend) zat!!!

Was getekend,

LodderZat!