Een vierkante cirkel

Onze Europese leiders hebben een akkoord bereikt bij de top in Lissabon omtrent de nieuwe Europese grondwet, excuus, het totaal vernieuwde en verbeterde verdrag.
De media is lovend over deze top-prestatie van de Europese leiders. En het is ook wel een huzarenstukje, men geeft ons een vierkante cirkel.

Als je het nieuws mag geloven brengt dit nieuwe verdrag ons namelijk een ‘besluitvaardiger en democratischer Europa’. Het lijkt er op dat Balkenende en consorten dit ook daadwerkelijk geloven. Niets geks, pathologische leugenaars geloven vaak ook echt in hun eigen web van leugens, maar dit terzijde.

Democratie heeft best wel voordelen. Het geeft de mogelijkheid om het volk mee te laten beslissen over het beleid. Het voornaamste nadeel is echter dat het alleen kan werken binnen een eensgezinde club. Als bestuursvorm voor bijvoorbeeld een tennisvereniging is democratie prima. Alle leden willen immers hun hobby, tennissen, zo goed en leuk mogelijk beoefenen. Men heeft dus een gemeenschappelijk doel. Het wordt anders zodra er een vereniging ontstaat van tennissers, voetballers en de Sociëteit ter bevordering van het sigarenroken.

Hoe ga je die clubs verenigen in één democratisch model? De sigarenrokers ergeren zich er aan dat hun contributie gebruikt wordt voor de aanleg van voetbalvelden, de tennissers willen na hun spelletje niet in de sigarenrook zitten, etcetera. Het gevolg: de democratische besluitvorming zal traag worden, er is immers geen gemeenschappelijk doel meer.

In de samenleving zien we hetzelfde gebeuren, bijvoorbeeld rondom de aanleg van nieuwe snelwegen. Automobilisten zijn voorstander, milieubeschermers zijn tegen, en zo spelen er tal van krachten in een samenleving die er voor kunnen zorgen dat het aanleggen van een snelweg tientallen jaren duurt. Dankzij de democratie;.

Democratische besluitvorming heeft daarom per definitie als nadeel dat het lijdt tot trage besluitvorming.

Zo niet in de EU volgens het nieuwe verdrag. Dit zal leiden tot meer democratie én meer besluitvaardigheid. Een interne tegenstrijdigheid die gewoon niet waar kán zijn. Het zal dus of het één, of het ander zijn. Waarbij dan ook nog eens beide mogelijkheden niet in uw of mijn belang zijn.

Stel, de EU wordt inderdaad democratischer. In een statenbond van meer dan 25 landen is de stem van die paar Nederlanders vergelijkbaar met die van D66 in het Nederlandse parlement. De soevereiniteit van Nederland wordt hierdoor verder uitgehold. De Tennisvereniging Nederland wordt democratisch geleid vanuit een club met 25 andere sportclubs. Zou dit echt goed zijn voor de tennisliefhebbers?

De andere optie is dat de EU meer besluitvaardig wordt. Ook dan betekent het dat we minder zeggenschap over ons eigen land krijgen. De nieuwe EU-president kan over ons beslissen, zonder ons daarin te kennen, meerderheidsbesluiten komen in de plaats van een veto-recht.

Kortom: welke van de twee het ook wordt, besluitvaardiger óf democratischer (allebei kan dus niet), beter zullen we er niet van worden. Een prettige constatering.

De beste optie is natuurlijk om weer gewoon zelfstandig te worden. En alleen maar de vrije handel tussen landen propageren. Dan, en alleen dan, zou iedereen er beter van worden.