Wanneer Imelda Marcos haar riante appartement in Manila verlaat en naar Ilocos Norte , de geboortegrond van Marcos vliegt, gaat alles als vanouds: VIP-kamers bij vertrek en aankomst worden opgepoetst en lokale dignitarissen maken na de vlucht van 45 minuten hun opwachting op de internationale luchthaven van Laoag. De limousine van de gouverneur staat klaar en overnacht wordt in de presidentiele suite van het Fort Ilocandia resort hotel dat, gebouwd ter herberging van de gasten ter gelegenheid van het huwelijk van haar dochter Irene, nu een speelplaats is van de rijken uit zowel Taiwan als Canton die hun tijd doorbrengen in het aan het hotel verbonden casino.

Wie loopt door de gangen van dit opulente hotel , waant zich inderdaad in de periode waarin Marcos nog president van de Filippijnen was. Weliswaar is de charismatische zoon Ferdinand de tweede, in de volksmond Bombong genaamd, net afgetreden als Gouverneur van de provincie, maar dat is omdat hij er geen zin meer in had. Hij bekleedde dit ambt reeds op zijn 21ste verjaardag!
De grote foto in de hal van het hotel , genomen in 2004 ter gelegenheid van een verkiezing van Miss World, toont , zoals het onderschrift luidt: “Imelda Marcos , First Lady of the Philippines”, temidden van de deelnemers aan de competitie.
Inderdaad is het moeilijk , zich te onttrekken aan de immense en onweerstaanbare charme van deze vrouw die, geboren in de arme tak van de Romualdez-familie, als een ster aan het firmament omhoogschoot en nog steeds hoog scoort in elke populariteitspoll. Geboren in een krot, waar zij sliep op een aantal gestapelde melkkratten, wist zij als geen ander de mogelijkheden die de functie van haar man haar bood, te apprecieren en daar gebruik van te maken, bewonderd en op handen gedragen door grote segmenten van de bevolking.
Wie deze bewondering niet deelden, moesten dat soms bezuren. Toen de Beatles een bezoek brachten aan de Filippijnen, wezen zij een uitnodiging op het presidentiele paleis af. Tijdens hun vertrek van de luchthaven van Manila werden zij daarop afgerost door enkele lieden die opdoken uit het niets.
Hugo van Reijen

6 REACTIES

  1. Typisch voorbeeld van hoe domme mensen hun uitzuigers blijven liefhebben. Deze ‘dame’ is een parasiet pur sang die "nog steeds hoog scoort in elke populariteitspoll". Gevalletje Stockholm syndrome?

  2. Wij hebben ook zo’n een geval. Deze dame, koningin Beatrut genaamd, verzamelt geen schoenen maar hoeden. Voor de rest plugt ze haar familie leden in allerlei leuke functies. Ze heeft een zoon, vaak prins Pils of prins Waterhoofd genoemd, die reist de hele wereld af om samen met zijn vrouw, dochter van een Argentijnse massa moordenaar, te pas en te onpas te vertellen hoe belangrijk ze zijn.

    Naast deze zoon bestaat de familie uit een paar zussen, met een hoog inteelt gehalte, welke buiten het warm houden van bomen niet meer doen dan ademhalen.

    Maar het volk houd van ze, allemaal. We zijn zo blij met ze dat we ons kapot werken om ze een prettig leven te geven en staan met tranen in onze ogen als we na 40 jaar beulen een prachtig stukje oranje textiel krijgen. Als dit is aangevraagd en is goed gekeurd natuurlijk.
    Ook staan we ons in grote getale te vergapen aan hun prachtige rijtour die jaarlijks in september maken.

    Het is leuk zo’n stukje folklore in je land.

  3. [2]
    Folklore mag wat kosten… Maxima is geen Minima, zij gaat zeker de deur niet uit in een creatie onder de 1000 euro, buiten de peperdure sieraden, schoentjes en tasjes. Let wel, van mij mag ze zichzelf helemaal volhangen met nog veel meer Cartier, Emilio Pucci, Rolex, Oscar de la Renta, Natan, Valentino enz. enz. maar
    a.u.b. niet van mijn belastingcenten, deze luxe-dame, ("prinses" van een land dat niet bestaat) zou zich diep en diep moeten schamen.

  4. Na het lezen van dit stukje aanbidding ben ik helemaal overtuigd: Libertarisme is het antwoord!

  5. [5] Helemaal gelijk FLOOZIES of GOLDDIGGERS schamen zich totaal nergens voor, ze zijn spijkerhard en super-geraffineerd.

Comments are closed.