Mijn week van de democratie

Het valt onderhand toch wel op, hoe vaak ik mijn betogen aanvang met een blijk van puur afgrijzen, walgen en, soms in grafische bewoording en dientengevolge, uitgebreide beschrijving van mijn persoonlijk vomeren bij de beslommeringen van de maatschappij. Vandaag zal geen uitzondering zijn, vrees ik.
De afgelopen dagen heb ik en, zo vermoed ik, nog een behoorlijke groep mensen, kunnen aanschouwen hoe, in een aaneenschakeling van calvinistische jaknikkers, de “week van de democratie” in volle ‘glorie’ de publieke omroep, zo mogelijk, nog meer bevuilde.

Nu ben ik van tijd tot tijd best in voor een goede goedkope horrorfilm. Zeker niet te vaak want het dagelijks leven in de Nederlandse maatschappij verschaft al méér dan voldoende kwalitatief goedkoop amusement; werkelijk, soms denk ik dat ik de hele dag SBS zit te kijken, als ik deze waanzinnige wereld bezie! Resumé: horror is van tijd tot tijd prima. Edoch, om nu een dagenlange horrormarathon op de buis te vertonen, gaat alle perken te buiten! Dat is immers hoe ik, als vrij denkend mens, een fenomeen als de week van democratie noodzakelijk zie. Eén avond werd geteisterd door een ellenlange discussie over respect en goed burgerschap in relatie met het Nederlands onderwijs. Mijn grote ‘vriend’, onderwijsdeskundoloog pur sang, Mischa de Winter – of hoe men die naam ook mag spellen – vergezeld door meerdere sujetten van dien aard, was verwikkeld in een eindeloze herhaling van politiek correcte stellingen, telkens weer ander geformuleerd en soms zelf in exact dezelfde bewoording als tevoren gesteld. Dit alles is niet meer dan vanzelfsprekend binnen een toch al redelijk schaamteloze vorm van uiterst subjectieve democratische indoctrinatie.

De strekking van de ‘discussie’ is trouwens erg gemakkelijk samen te vatten: men moet tegenwoordig ook in de omgang met en opvoeding van kinderen plachten te polderen. Kan het nog gekker?! Is men dan zo verdwaasd in die geitenwollensokkenmentaliteit?! stelletje achterlijk bomenknuffelaars en ongelofelijk zwakkelingen…

Vanzelfsprekend doel ik niet op u, waarde lezer, maar u zult mij het zwart op wit zetten van mijn constant groeiende en stress bevorderende frustraties maar moeten vergeven. Immers, buiten het profane, kan ik ook uiteenzetten waarom mijn consternatie zo groot is. Met kinderen moet men namelijk niet polderen en men moet van de opvoeding ook geen boot camp maken. Breng een kind de nodige beschaving bij, zo simpel is het! Opvoeding is, in grote tegenstelling tot wat de, bij de gratie van zijn eigen stelling bestaande, de Winter stelt, geen academisch vak. Het is net zozeer een echte studie als ‘duurzaam ondernemen’ of sociologie aan de ‘universiteit’ van Nijmegen! Juist dóór de overmatige analyse en onderzoekermentaliteit ten aanzien van kinderen, ontstaat een samenleving waarin het mogelijk is voor mij om in helder daglicht te aanschouwen hoe jongetjes van hooguit acht jaar een oud mannetje op de fiets trachten uit te dagen om hun aandacht vervolgens op mij te richten. Ik vertel u, dit soort schorem, de overgrote en groeiende meerderheid van de Nederlandse jeugd, dat enkel zo geworden is door een opvoeding zoals de Winter die voorstelt, heeft groot geluk dat ik hen noch hygiënisch noch de energie waardig acht, in te gaan op hun uitdagingen. Een simpeler ziel, met mijn zelfde leeftijd en aversie tegen dit soort, voor de rest van hun leven verpeste, rotjochies had dat rapaille zo het ziekenhuis of een voortijdig graf ingeramd! Het natuurlijke referentiekader, waarmee ze zouden moeten kunnen bepalen dat het niet verstandig is iemand van vier á vijf koppen groter uit te dagen, is door de uitermate tegennatuurlijke opvoeding volledig weggevaagd.
Waar zijn de ouders nog? Ze zijn er wel maar ze verwaarlozen hun taak dusdanig dat er ronduit, Lord of the flies -achtige taferelen, voor mijn ogen, werkelijkheid worden.

Frustraties en beangstigende overdenkingen daargelaten, afgelopen maandagavond bood de week van de democratie een welkome verlichting van mijn pijn: de Bos-tapes! Welk een genot en gelukzalig leedvermaak! Dat maakt véél goed!