Ron Paul in de schijnwerpers

Als het loopt en spreekt als een Republikein is het Ron Paul, want het is met zekerheid géén van die andere gasten.
Drie maanden geleden zei Liberty over Republikein Ron Paul (Texas) het volgende: “Wij zien wel wat in Ron Paul, maar het beste wat hij zou kunnen bereiken is aandacht te trekken voor één idee”, n.l. de terugtrekking uit Irak; dit was destijds een idee dat ook door Republikein Senator Chuck Hagel (Nebraska) omarmd werd.
Sinsdien heeft Senator Hagel het af laten weten, en is Ron Paul in het gat gesprongen. Nu is het Paul die schittert en Hagel die verbleekt.

Vertaald artikel van Bruce Ramsey uit Liberty.

Na het debat tussen tien Republikeinse kandidaten op 15 mei j.l., belde een inwoner van Indiana op naar C-Span en zei “Ron Paul steekt met kop en schouders boven de rest uit”; een andere beller uit Louisiana zei “De rest zijn een stelletje marionetten”; en een beller uit Arkansas zei “Ik heb medelijden met de Republikeinen die daar moeten zitten en de waanzin van Rudy Giuliani en McCain aan moeten horen. Ron Paul was de enige die zinvolle zaken had te melden”.

Paul had de motieven van de 9/11 terroristen uitgelegd: “Heb je ooit gelezen wat de redenen waren dat zij ons aanvielen ? Ze vielen ons aan omdat wij daar waren, we hebben Irak 10 jaar lang gebombardeerd. Op dit moment bouwen we een ambassade in Irak die groter is dan het Vaticaan. We bouwen 14 permanente bases. Wat zouden wij doen als China dat deed in ons land of in de Golf van Mexico ? We zouden er bezwaar tegen hebben. We moeten kijken naar wat we doen vanuit het perspectief wat er zou gebeuren als iemand anders het ons aan zou doen”.

De Fox News talking head werd er door getroffen als een donderslag bij heldere hemel. “Stelt u dat we in feite om de 9/11 aanvallen gevraagd hebben, meneer ?” “Ik stel dat we moeten luisteren naar de mensen die ons aanvielen en de reden waarom ze dat gedaan hebben” zei Paul, de uitspraak omzichtig vermijdend als zou de VS er om gevraagd hebben.

Giuliani interrumpeerde: “Dat is een uitzonderlijke uitspraak, als iemand die de aanval van 11 september overleefd heeft, dat we om de aanval gevraagd hebben omdat we Irak aanvielen. Ik geloof niet dat ik dat eerder heb gehoord, en ik heb al een aantal behoorlijk absurde verklaringen voor 11 september gehoord”. Giuliani’s supporters juichden, en de koploper (die Paul zijn stelling al eerder moet hebben gehoord) draaide het mes: “En ik zou de Congressman willen vragen dat commentaar terug te trekken en ons te zeggen dat hij dat niet werkelijk meende”.

Paul trok niet terug. “Ik geloof werkelijk dat de CIA gelijk heeft wanneer ze het hebben over ‘blowback’ (terugslag)”. “Als we geloven dat we kunnen doen wat we willen in de wereld zonder haat op te roepen, dan hebben we een probleem. Ze komen niet hier om ons aan te vallen omdat we rijk en vrij zijn. Ze komen hier en vallen ons aan omdat wij daar zijn”.

Lew Rockwell, op de libertarische webpagina LewRockwell.com, noemde dit “een van de grote momenten in de geschiedenis van de moderne Amerikaanse politiek”, en dat was het met zekerheid.

De aanhangers van de oorlog waren furieus. Toen Paul na het debat op Hannity & Colmes verscheen, vroeg Hannity indringend “Wat hebben we gedaan om deze aanval te veroorzaken? Wat heeft Amerika gedaan om de aanval van 9/11 te veroorzaken?” Voor de tweede keer werd op nationale televisie de loyaliteit van de gemolesteerde Paul betwijfeld; ondanks dat gaf hij hetzelfde antwoord. Toen kwamen de on-line opinie-onderzoeken, die aantoonden dat hij publieke ondersteuning had. Toen kwamen de emails en de telefoontjes van de kijkers. En toen de experts.

Vanuit rechts merkte Patrick Buchanan op dat Paul de enige kandidaat van de tien was die tegen de oorlogsresolutie in 2002 had gestemd. Pat: “Hebben de laatste vijf jaren het gelijk van hem niet aangetoond?”. Vanuit links gaf Alexander Cockburn Paul krediet door te stellen dat er sprake was van “een intrusie van rationeel denken” in “een broeinest van stommiteiten”.

Sommige commentaren waren bagger. Juan Williams van de Beltway Boys refeerde aan de uitspraken als “Ron Paul’s samenzwerings theorie . . . over waarom we op 9/11 werden aangevallen”, en Paul Krugman van de New York Times stelde dat “elke kandidaat behalve John McCain marteling voorstond”, iets dat Paul ook had veroordeeld. Objectivist Robert Tracinski stelde ongerijmd op RealClearPolitics dat Paul’s omarming van “het basieke anti-oorlogsargument van links” aantoonde “waarom Ayn Rand gelijk had door Libertariers als ‘rechtse hippies’ af te danken”.

In deze heksenketel deed ik als regionale columnist een duit in het zakje door op 30 mei mijn mening weer te geven dat Paul gelijk had over de oorlog en dat de Republikeinen naar hem zouden moeten luisteren. Dit werd op diverse plaatsen gepost en ik ontving meer dan 90 emails, waarvan 73% het met Paul eens was. Veel van de Paul supporters waren pissig op mij omdat ik ook had geschreven dat “er geen enkele manier is waarop deze medische dokter uit Texas de republikeinse nominatie gaat winnen”. Die uitspraak scoorde geen punten bij de Paul supporters.

Eén lezer schreef mij: “Hoe weet jij dat nou ? Welk recht van spreken heb jij ? Waar zijn je objectieve gegevens ? Als een journalist zou je moeten weten dat je een verkiezing ondermijnt en helpt om de democratie in Amerika te vernietigen als je pretendeert dat je reeds weet wie er gaat winnen”.

Anderen hadden het gezegd. In feite was het een herhaling. Justin Webb van de BBC had gezegd “Paul zal niet winnen”. Cathy Young van de Boston Globe had op de Reason web pagina geschreven: “Paul heeft geen kans”. Columnist Bruce Bartlett had gezegd dat Paul niet kon winnen.

Paul’s standpunt betreffende de oorlog is aantrekkelijk voor links, maar hij is niet links en de meeste van zijn standpunten zullen nooit aantrekkelijk zijn voor hen.

Waarom zeggen columnisten deze dingen ? Omdat ze hun geloofwaardigheid moeten bewaren. Als ze het niet zeggen, dan zullen ze worden geidentificeerd als fantasten en gekken – en terecht. Paul deed het fantasisch in de internet opiniepeilingen, maar in de wetenschappelijke peiling van 1 juni door de Washinton Post stond hij op 1%, een gedeelde zevende plaats op gelijke hoogte met Sam Brownback, Duncan Hunter, Tom Tancredo en Tommy Thompson. In de 7 juni peiling voor Fox News stond hij op 2%. Met 2% ga je niet winnen.

Fans mogen natuurlijk geloven. Als wij journalisten zouden zeggen dat Paul zou kunnen winnen, dan zouden andere mensen het ook kunnen gaan zeggen, en dan zou het zo kunnen zijn. Maar het is een bizarre visie, die blogger Timothy Virkkala omschreef als “een massale domino-reaktie van gecopieerde voorkeurs-falsificatie”. Ik weet niet precies wat dat inhoudt, maar ik ga het niet doen.

Onmiddellijke victorie is niet het enige. Eugene McCarthy won de nominatie voor de Democratische Partij in 1968 niet, maar hij lanceerde in feite wél de anti-oorlogs-groepering die de partij vier jaar later overnam.

Wat Paul mag hopen – en dat zou een erg goed resultaat zijn – is dat hij een groep gaat leiden die zichzelf als Republikein willen identificeren tegen een buitenlandse politiek van offensieve oorlog. Als een vooraanstaand figuur als Peggy Noonan schrijft (in de Wallstreet Journal, 1 juni) dat de buitenlandse politiek van Bush te “utopisch en aggressief” voor haar is, dan kan men een opening bespeuren.

Maar er is een probleem. Paul is niet uitsluitend een buitenlandse-politiek Eisenhower. Hij is een buitenlandse-politiek Robert Taft – een ‘America Firster’. Paul’s non-interventionisme reikt verder dan buitenlandse-politiek “realisme”. Toen hem daarnaar gevaagd werd door Charles Davis namens LewRockwell.com, zei Paul “Ik heb het over waar we zijn en welke kant we opgaan. De realisten lijken nu ineens op redelijke mensen vergeleken met de radicale neo-conservatieven”. De realisten zitten vaak fout, zei Paul, maar “op zijn minst zouden ze in meer dan de helft van de gevallen gelijk kunnen hebben”.

Paul’s meer radicale standpunt tegen ‘world management’ klinkt de meeste conservatieven vreemd in de oren, en niet een klein beetje links. En een deel van de support voor Paul komt van links. Ik had een pro-Paul email van een lezer die zichzelf omschreef als een “fanatieke, alhoewel compleet on-ideologische linkse jongen”. Paul supporter Laura Ebke schreef over een “meetup” in Nebraska dat de organisator een “pro-life groene katholieke Democraat” was. Sommige van Paul’s media bewonderaars waren ook links, inclusief Rosie O’Donnell, die hem in haar show ophemelde; Bill Maher, die Paul zijn “nieuwe held” noemde, en politiek comediant Jon Stewart. Paul kreeg applaus van Stewart’s publiek door te zeggen dat Amerika geen vrijheid moest verspreiden “met geweren”, maar toen hij begon te praten over vrije-markt gezondheidszorg, was het publiek stil. Paul heeft een positie over de oorlog die links aantrekt, maar hij is niet links en de meeste van zijn standpunten zullen hen nooit aantrekken. Hij zal een aantal converteren, en dat is een netto winst, maar de meeste van zijn linkse bewonderaars zullen geen Republikein worden.

Paul zijn basis is op rechts. Zijn politieke standpunten zijn libertarisch. Op zijn fondswerving op 19 mei in Austin zei hij: “Het enige doel van politieke activiteit, als het aan mij ligt, zou de bescherming van individuele vrijheid moeten zijn”. Maar zijn bericht gaat vergezeld van een sterke conservatieve smaak, en hij neemt deel als “een echte conservatief”, hetgeen hem in de Republikeinse tent houdt. En hij is aantrekkelijk voor hen. Op de enveloppe van een fondswerving-uitnodiging uit begin juni stond “Tijd voor een echte conservatief!”. De vier pagina’s grote brief vermeldde het woord “conservatief” 13 keer, alle op de eerste of laatste pagina, en niet één keer “libertarisch”. Het gebruikt de term “werkelijk pro-Amerikaanse buitenlandse politiek” in plaats van “non-interventionistisch”, en het maakt geen melding van het feit dat hij voor terugtrekking uit Irak is. Het vermeldt verder niet dat hij voor de Constitution is, dat hij uit de Verenigde Naties zou stappen en weerstand zou bieden aan de trend richting de “New World Order” en de “North American Union”. Het stelt ook dat hij illegale immigratie als “een invasie” ziet. Het lijkt allemaal als of het gericht is op de lezers van “The New American”.

Paul biedt een mix van conservatieve- en libertarische posities, inclusief vele overlappende. Hij is tegen abortus en voor het terugdraaien van Roe vs. Wade; hij is voor de lokale optie om gebed aan te bieden op publieke scholen. Hij is voorstander van Clinton’s “niks vragen, niks zeggen” beleid betreffende homo’s in het leger. Hij stemde tegen de Patriot Act en de Military Commisions Act, en hij stemde voor de aanval op Afghanistan en is voorstander van het jagen op Osama bin Laden. Hij is tegen het recht op burgerschap door geboorte en amnestie voor illegalen maar stelt dat immigratie goed zou zijn “in een werkelijk vrije economie”. Hij is tegen een nationale ID kaart en voor het recht op habeas corpus. Hij is voor een munt gebaseerd op goud en zilver. Hij is tegen handelsovereenkomsten als NAFTA wanwege nationale souvereiniteit. Hij zou tegen militaire interventie zijn om Zuid Korea tegen Noord Korea te beschermen of Taiwan tegen China, en hij denkt niet dat Iran een gevaar vormt voor de Verenigde Staten (“Ze praten oorlogszuchtig” zei hij tegen Tucker Carlson).

Sommige van deze zaken zijn in recente berichten genoemd, maar de meeste mensen zijn niet in hem geinteresseerd (dat zouden ze wel zijn als ze hem als president zien). Paul is slechts in de schijnwerpers vanwege één reden: omdat hij op een intelligente manier de Republikeinse orthodoxe leer over 9/11 en Irak in kwestie stelt. En dat is de moeite waard. Dat is met name de moeite waard met de Republikeinse partij als podium. Paul’s greep naar de schijnwerpers zou niet werken als hij presidentskandidaat voor de Libertarische Partij zou zijn, zoals in 1988. De nationale media geven niks om die partij, omdat Amerikanen er niet voor zullen kiezen. In de Republikeinse race is Paul nog steeds zoiets als een “ver doel”, zoals zijn campage woordvoerder toegeeft, maar het stelt hem wel in staat om de koplopers lastig te vallen en iedereen te laten weten dat paardenpoep niet onopgemerkt blijft.

Kijk naar het stof dat hij liet opwaaien door de rel met Rudy. Kort daarna riep Paul een persconferentie uit met Michael Scheuer, die eens het CIA team voor Osama bin Laden leidde, en de twee droegen Giuliani op een aantal boeken te lezen. Deze waren Scheuer’s “Imperial Hubris, Why the West Is Losing the War on Terror”; Chalmers Johnson’s “Blowback: The Costs and Consequences of American Empire”; Robert Pape’s “Dying to Win: The Strategic Logic of Suicide Terrorism”; en het rapport van de Federale Overheid zelf: het “9/11 Commission Report”. Het idee was niet dat Rudy ze zou lezen, maar dat het publiek dat zou doen. En sommigen zouden dat kunnen doen; sommigen zouden tevens in Paul’s libertarische wereldvisie kunnen gaan interesseren. Schreef David Beito, geschiedenis professor aan de Universiteit van Alabama: “In het algemeen heb ik afgegeven op de visie dat politiek det publiek kan ‘onderwijzen’ in libertarische principes. De Paul campagne is mijn mening aan het bijstellen”.

De Paul campagne heeft ook een kader van politieke straatvechters samengesteld. De voorzitter, Kent Snyder, die hem tot de race overtuigde, is een medestander geweest sinds hij voor de LP deelnam. Negen jaar leidde hij Paul’s Liberty Committee, waarvan Paul zich recentelijk moest scheiden in verband met nieuwe ethische regels van het Huis. Campagne manager Lew Moore was stafchef voor voormalig Republikein Jack Metcalf, R-Washington, een rechtse populist die tegen de Federal Reserve was. Paul’s woordvoerder Jesse Benton was perswoordvoerder voor Grover Norquist’s groep, ‘Americans for Tax Reform’.

De supporters van Paul hebben al zijn rivalen op internet verslagen. Na het derde Republikeinse debat op 5 juni, toen Worldnet Daily 2.748 stemmen had gelogd over de winnaar, was Paul koploper met 43.5%, gevolgd door Tom Tancredo met 22.8%. Het onderzoek was niet wetenschappelijk, maar het was er wel. “Over ons wordt meer geblogd en er wordt meer naar ons gezocht dan naar alle andere Republikeinse kandidaten bij elkaar” aldus Jesse Benton.

Wat er van zal worden weten we niet. Maar het bestaat, en het groeit. Het maakt lawaai. Iemand moest dat lawaai gaan maken, en Dr. Ron Paul maakt het.

www.RonPaul2008.com
www.Holland4RonPaul.blogspot.com
www.LewRockwell.com/blog