Haagse nomenklatura functioneert soepel

Dit wordt weer eens aangetoond door de benoeming van de PSP/GL politica Andrée van Es tot directeur-generaal op het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, terwijl zij niet aan het functieprofiel voldoet.

Vriendjespolitiek en handjeklap druipen er van af.

Peter Sebelt stuurde ons de volgende documentaire:

Wie denkt Andrée van Es wel dat zij is?
Loor 25 november 2007

Met haar benoeming zal de door een zuurstokroze bril kijkende Van Es, samen met de suïcidale Taliban-fluisteraarster Ter Horst, er alles aan doen om aan ons Nederlanders haar Brede Visie te verkondigen c.q. door de strot te duwen

De benoeming van de voormalige PSP/GroenLinks-politica Andrée van Es (1953) tot directeur-generaal op het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, terwijl zij niet aan het functieprofiel voldoet, heeft zowel binnen de politiek als in de pers voor de nodige opschudding gezorgd. Behalve dat deze functie binnen de ambtelijke top van dit departement slechts tien dagen openstond en deze keer door een vrouw vervuld moet worden – en niet door de meest geschikte kandidaat – is er onmiskenbaar sprake van vriendjespolitiek en handjeklap.

Verantwoordelijk voor de benoeming is Guusje ter Horst, minister van Binnenlandse Zaken en een jeugdvriendin van Van Es. Ter Horst is een voorvechtster van een kabinet dat binnen een paar jaar voor minstens een kwart uit vrouwen bestaat en wederom niet uit de juiste personen op de juiste plek. Precies wat dit land nodig heeft.

Mijn toch al niet bijster grote vertrouwen in de naïeve Ter Horst is, sinds haar krankzinnige voorstel om met de Taliban te gaan onderhandelen, tot ver onder het nulpunt gedaald. Vandaar dat haar keuze voor de zeer intelligente, maar extremistische en wereldvreemde Van Es, die straks als topambtenaar haar vriendin zal gaan adviseren, mij en de rest van oplettend Nederland veel zorgen baart.

Andrée van Es begon haar politieke carrière in 1975, als parttime fractiemedewerkster voor de portefeuille Justitie, Binnenlandse Zaken en Volkshuisvesting bij de Pacifistische Socialistische Partij (PSP). Voor deze functie werd zij aanbevolen door Geert Mak. Mak, de wat elitaire en cultuurrelativerende intellectueel, die tegenwoordig graag verantwoorde verhalen schrijft over steden, geschiedenis en architectuur, was in die tijd docent Staatsrecht aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Naast zijn baan aan de universiteit werkte Mak een paar jaar als fractiemedewerker van de PSP. Hij had de ambitieuze Van Es leren kennen tijdens de colleges die werden gegeven over het (destijds) splinternieuwe keuzevak Vreemdelingenrecht, waarbij ze vooral opviel door haar fanatieke inzet voor uitgeprocedeerde asielzoekers. Een fanatisme dat haar nooit meer zou verlaten.

In 1985 werd Van Es benoemd tot fractievoorzitter van de partij, die later (1990) onder haar leiding met de CPN, de PPR en de EVP opging in het huidige GroenLinks. Een samensmelting waar Van Es al sinds haar aanstelling een groot voorstander van was.

De PSP nam op zijn zachtst gezegd een flink aantal dubieuze politieke standpunten in. Opkomen voor de rechten van jongeren stond hoog in het vaandel van Van Es en haar partij. Zo hoog, dat ze pleitten voor de afschaffing van de strafbaarstelling van pedofilie. Daarnaast is bekend dat de PSP een grote sympathie had voor de ‘Palestijnse zaak’, waarbij Van Es haar bewondering voor de Palestijnse terrorist en huidig PPMS-woordvoerder Ibrahim Al-Baz niet onder stoelen of banken stak. De deelname van PSP’er Evert van der Berg aan een terreuropleiding in een trainingskamp van Palestijnse terroristen, was op zijn minst twijfelachtig.

In het jaar dat Van Es lid werd van de Tweede Kamer (1981), verklaarde ze zich solidair met de gewelddadige, plunderende en antimilitaristische actiegroep Onkruit van Wijnand Duyvendak, het huidige Tweede Kamerlid van GroenLinks. De PSP verzocht om vrijspraak van een aantal veroordeelde leden van de beweging, omdat hun strijd en de doelstellingen gerechtvaardigd zouden zijn. Sindsdien werden de banden tussen Van Es en de links-radicalen stevig aangehaald.

Gedurende haar gehele politiekactivistische carrière had Van Es een voorliefde voor het linkse terrorisme. Tijdens de kerstweek van 1976 vertrok ze met een vriendin naar het toenmalige Oost-Duitsland en schafte daar onder meer het Communistische Manifest aan. In West-Berlijn verzamelden zij alles over de Rote Armee Fraktion (RAF), de actiefste naoorlogse linkse terreurgroep in Duitsland. Over het boek Wie es alles anfing, waarin de RAF-terrorist ‘Bommi’ Bauman zijn ontwikkeling tot terrorist beschreef, onthulde Van Es later dat de inhoud ervan haar en haar vriendin ‘enorm opwond’.

We gaan nog even terug naar het jaar 1975, naar de maand november. In die maand waren 182 illegaal in Nederland verblijvende Marokkanen, onder leiding van de links-radicale Abdou Menebhi, in hongerstaking gegaan. Ze noemden zich het Komitee Marokkaanse Arbeiders in Nederland (KMAN). De acties dreven Den Haag herhaaldelijk tot wanhoop en het kabinet wilde de uitzetting van de illegalen doorzetten. Onder leiding van waarnemend CDA-fractieleider Ruud Lubbers werd een voorstel ingediend waarmee de regering op tactische wijze eieren voor haar geld koos. In het voorstel werd verzocht om de uitzetting van de ‘kerk-Marokkanen’ op te schorten totdat de Raad van State over hun nieuwe zaken een uitspraak zou doen.

Een proces dat uiteindelijk drie jaar zou gaan duren, waarin de met de uitgeprocedeerde Marokkanen sympathiserende Van Es alle tijd had om de publieke opinie en het overheidsapparaat te bewerken. Van Es en haar partij waren tegen uitzetting en eisten vrijstelling van vervolging voor de groep. Sindsdien zet haar partij, het huidige GroenLinks, zich in voor open grenzen en het legaliseren van illegalen – een voortzetting van het oude communistische ideaal Herverdeling van Kapitaal en Arbeid. Alleen noemt men het nu Internationale Nivellering. Volgens Van Es hebben de acties voor de ‘kerk-Marokkanen’ haar gevormd voor de rest van haar carrière.

Aan het eind van 1990 trok Van Es zich terug uit de actieve politiek om zich te gaan richten op een maatschappelijke carrière bij onder meer de VPRO, de NOS, het Amsterdamse debatcentrum De Balie en GGZ-Nederland. Op 24 november van dat jaar, tijdens het oprichtingscongres van GroenLinks, presenteerde Van Es haar ‘afscheidscadeau’, het boek De tragiek van een geheime dienst, waarin privé-gegevens waren gepubliceerd van inlichtingen- en politiemensen in Nijmegen en omgeving.

In zijn boek Eco Nostra (2003) beschrijft onderzoeksjournalist Peter Siebelt de gevolgen daarvan: “Door de publicatie kunnen de inlichtingenmensen in Nijmegen en omgeving hun werk niet meer doen. Hun identiteit is bekend geworden en het zoeken naar infiltranten is bijna onmogelijk geworden. Het zal veel moeite, tijd en geld kosten voordat de inlichtingendienst zich van deze klap kan herstellen.” Een rechterlijk verbod op de verspreiding van het boek werd door het extreemlinkse solidariteitsfonds XminY, dat voor de financiering van het boek verantwoordelijk was en een aanzienlijke rol had bij het uitgeven en de verspreiding ervan, ijskoud naast zich neer gelegd.

Gezien het bovenstaande mag het dan ook opvallend worden genoemd dat juist Van Es als topambtenaar op het ministerie van Binnenlandse Zaken een grote verantwoordelijkheid krijgt over de politie- en inlichtingendiensten.

Van Es, het mooiste meisje van een rebelse partij, trouwde in 1996 met het ‘linkse geweten’ van de brave PvdA, Maarten van Traa, met wie zij sinds 1990 een relatie had. Beiden eigenzinnig, links en idealist. En beiden verbeten in hun verdediging van asielzoekers. Van Traa kwam in 1997 om het leven door een tragisch verkeersongeluk.

In 2001 speelde Van Es een belangrijke maar wederom twijfelachtige rol bij de inburgering van Máxima Zorreguieta. Want pleitte de PSP destijds niet voor afschaffing van de monarchie en het legaliseren van pedofilie? Dit moet een onthutsende wetenschap zijn geweest voor het prinselijk echtpaar, dat onlangs een rechtszaak aanspande tegen de pedofielenwebsite Martijn, waarop foto’s van prinses Amalia waren geplaatst. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft haastig laten weten dat Van Es niet langer de toenmalige standpunten van de PSP, inzake het legaliseren van pedofilie, onderschrijft. De principiële Van Es laat dus, als het zo uitkomt, haar principes varen, hetgeen veelbelovend klinkt voor de toekomst.

In de functie van voorzitter van het bestuur van GGZ Nederland (sinds 2002) maakte Van Es zich binnen die brancheorganisatie sterk tégen het uitzetbeleid en vóór de geestelijke verzorging van asielzoekers. Schijnhuwelijken als instrument voor actieve immigratiepolitiek zijn volgens Van Es volstrekt gerechtvaardigd. Vanuit ditzelfde voorzitterschap nam zij plaats in het Comité van Aanbeveling voor het Project 26.000 Gezichten – een filmproject dat werd gestart in reactie op het Tweede Kamerbesluit dat in 2004 werd genomen om een grote groep asielzoekers uit te zetten, van wie duidelijk was dat ze geen asielzoekers maar gezinsmigranten waren.

‘Een allochtoon heeft een alternatief’ is een uitspraak die Van Es tijdens menig debat tegen de borst stuit. Ze is van mening dat als allochtonen kunnen en soms moeten terugkeren naar het land van herkomst, dit op termijn tot een duurzame ontwrichting van onze samenleving zal leiden. Volgens haar heeft vergrijzend Nederland juist behoefte aan de tweede generatie Turkse ondernemers en goed opgeleide Marokkanen, die steeds vaker teruggaan naar het land van hun ouders of grootouders. Autochtoon Nederland dient meer begrip te hebben voor allochtone jongeren die hun weg moeten vinden in drie verschillende werelden: thuis, op school en op straat. “We moeten ons realiseren dat de grote groep Nederlanders met een andere culturele achtergrond in staat is de welvaart en het welzijn van alle Nederlanders te verhogen. Hun individuele creativiteit, empathisch inzicht (!), doorzettingsvermogen en goede wil worden nu onvoldoende benut en veelal in de kiem gesmoord. We hebben in Nederland ‘goud’ in handen, maar we wachten tot het zilver wordt en uiteindelijk gaat eroderen en alle glans verliest”, aldus Van Es, die pleit voor een eerherstel van het VOC-gevoel en ‘een cultuuromslag die doordendert tot in de haarvaten van onze samenleving’. Zij ziet de noodzaak van een Brede Visie, gedragen door Groot Leiderschap.
Mooie en utopische woorden. Maar de keerzijde van het door haar bejubelde immigratiesysteem laat Van Es onbelicht. Harde cijfers tonen aan dat het met een aanzienlijk deel van de immigranten uit niet-westerse landen slecht gaat, waarbij de problemen zich voortzetten bij de tweede en derde generatie. Culturele verschillen, een laag opleidingsniveau en een slechte taalbeheersing maken hun uitgangspositie ongunstig. Het ‘goud’ dat we volgens Van Es in handen hebben, is nogal mager van kwaliteit: aan het eind van het basisonderwijs is de taalachterstand voor Turkse, Marokkaanse en Antilliaanse leerlingen gemiddeld ruim twee jaar. Alleen al in Amsterdam wordt een derde deel van de Turkse en Marokkaanse leerlingen als zorgleerlingen aangemerkt. Er zijn kansen voor deze immigranten, maar de harde noodzaak om deze te benutten wordt vaak niet gevoeld.

Met haar benoeming zal de door een zuurstokroze bril kijkende Van Es, samen met de suïcidale Taliban-fluisteraarster Ter Horst, er alles aan doen om aan ons Nederlanders haar Brede Visie te verkondigen c.q. door de strot te duwen. ‘Coup Van Es’ is een feit. We zijn gewaarschuwd.
—————————————————————————
Ingezonder door Peter Siebelt