In de Sowjet-unie stond een schoenenfabriek. Deze fabriek draaide volgens de goede oude Sowjet-methodiek, precies volgens de 5-jarenplannen. Elke vijf jaar kreeg de fabriek gedetailleerd te horen hoeveel men moest produceren. In het plan voor deze fabriek stond dat men per jaar 100.000 schoenen moest maken. De directeur had al snel door dat de makkelijkste manier om zo veel schoenen te maken eenvoudig was: hij besloot voortaan alleen nog maar linkerschoenen te maken.
Dat scheelde de helft van de machines, was véél efficiënter, en zodoende haalde men de planning vijf jaar achter elkaar. De magazijnen vulden zich met linkerschoenen, maar geen mens die daar over zeurde, de planning werd immers gehaald. De directeur-kameraad werd al snel bevorderd, kreeg de gouden tractor opgespeld van de locale partijbons, kortom: iedereen tevreden. Behalve de lange rijen wachtenden voor de schoenenwinkels, waar geen fatsoenlijk paar schoenen te krijgen was.
Ik moest aan deze (waargebeurde) anekdote denken toen ik keek naar de scholierenstaking. Socialistisch Nederland werkt met dezelfde soort plannen als het gaat om het onderwijs. Hier moeten geen 100.000 schoenen worden geproduceerd, maar leerlingen moeten 1.040 uur in een klaslokaal zitten. De scholen regelen dit wel, maar niet op de manier die men in Den Haag had bedacht.
Leerlingen worden opgesloten in lokalen zonder enige vorm van les te krijgen, om maar hun huiswerk te maken. Uit het woord huiswerk zou je al kunnen afleiden dat het thuis gemaakt zou moeten worden, maar die diepere gedachten zijn niet aanwezig uiteraard. De overheid vraagt 1.040 uur, ze krijgt 1.040 uur. Targets SMART stellen (Specifiek, Meetbaar, Acceptabel, Realistisch en Tijdgebonden), dat is een kunst die men in Den Haag niet verstaat.
Men formuleert een doelstelling die kiezers oplevert, of die enkele mede-politici die ook geen flauw benul hebben tevreden stelt, en men gaat er voor. Dat deze wijze van ‘regeren’ uiteindelijk tot ellende leidt is in de volledige maatschappij zichtbaar.
Ondertussen houdt men in Den Haag parlementaire onderzoeken naar waar het nou mis is gegaan in het onderwijs. Hele hordes onderwijsdeskundigen, agogen, doorgeleerde types, vernieuwers, antivernieuwers en politici spelen hun rol in dit toneelstukje, waarvan de uitkomst nu natuurlijk al duidelijk is: niemand is verantwoordelijk. Die drie woorden worden ‘samengevat’ in een honderden pagina’s dik rapport, waarna alles weer bij het oude blijft. En wéér zijn er een aantal diepe Haagsche bureauladen die hun broodnodige opvulling gaan krijgen.
De werkelijke oorzaak van de ellende in onderwijsland (en in justitieland, zorgland en verkeersland, om er maar een paar te noemen) is de macht van de overheid. Niets meer en niets minder. Er is nog nooit een onderzoek nodig geweest naar waar het nou mis is gegaan bij de supermarktvernieuwing. Nooit was er een onderzoek nodig naar de autovernieuwing. Naar de televisievernieuwing, de computervernieuwing, de consultancyvernieuwing, alles ging en gaat prima. Met incidenteel wel blunders, zoals de ombouw van de Edah naar de Konmar-formule, maar de markt loste dat allemaal snel en prima op.
Het geheim van al deze vernieuwingen? Ze gingen geleidelijk, en zonder sturing van bovenaf. Dit in tegenstelling tot al die onderwijsvernieuwingen die in één klap werden opgelegd door een overijverige minister of staatssecretaris. En dit is nu eenmaal onvermijdelijk in een systeem dat top-down geregeerd wordt.
In een normale, dat wil zeggen niet-socialistische, maatschappij zouden scholen gewoon bedrijven zijn. Zoals supermarkten, autodealers en het LOI. Bedrijven dus die zelf wel kunnen bepalen in hoeverre hun product, in dit geval het leveren van scholing, voldoet aan de wensen van de consument. Zodra de leerlingen niet meer komen, zodra de werkgevers de afgestudeerden niet meer wensen aan te nemen, zodra ouders zich laten horen, juist dan is er sprake van een noodzaak tot vernieuwing. Waarbij iedere school voor zich kan bepalen of en hoe het gaat vernieuwen. Een particuliere school als instituut Blankestein (www.inbl.nl) weet prima wat ouders en leerlingen wensen, en speelt daar dus op in. Resultaat? Fantastisch onderwijs tegen een hoge prijs. Het vernieuwende van Blankestein is simpel: terug naar oude waarden en normen.
En daar komen we op een pijnlijk punt: particulier onderwijs wordt als ‘duur’ ervaren, en ‘dus’ slecht voor de ‘armen’. Onzin natuurlijk, de Aldi en Lidl leiden ook een prima bestaan, dus er zouden ook goede scholen komen voor minder rijken. Slechter dan de huidige staatsscholen zouden deze in ieder geval niet kunnen zijn. Commercieel geproduceerde producten hebben namelijk de neiging steeds beter en voordeliger te worden. Daar waar voor overheidsproducten precies het tegenovergestelde geldt. Wie een tegenvoorbeeld heeft mag het hieronder plaatsen.
Het is te hopen dat al die scholieren bovenstaande gaan beseffen. Het ligt niet aan hun school, aan hun docenten of aan hun directeuren. Nee, het ligt aan het socialistische systeem. Daar waar de overheid zaken gaat regelen gaat het fout. Altijd en overal. Als de scholieren dat nu eens zouden gaan inzien, dan is er nog heel veel hoop voor de toekomst.
waarom zou je gouwe handel opgeven?
In het onderwijs worden de klanten aangeleverd en zelfs beboet en vervolgd wanneer ze niet in je nering komen.
Daarnaast krijgt de school gegarandeerde betaling per geleverd produkt.
Natuurlijk gaat onderwijs niet zozeer om de kinderen alswel de tijd die ouders vrij om te werken d.m.v. het dumpen van de handenbindertjes in de ophokfabrieken.
Maar het mooiste is; ‘iedereen’ vindt het nog belangrijk ook en je bent een a-so als je niet wil betalen voor vullis dat toch niet wil leren 😉
Sinds april ben ik leraar aan een ROC in Rotterdam. Ook op ROC’s geldt een urennorm (zij het iets lager) en de stunts die ik door het management uitgehaald zie worden om die norm te halen zijn lachwekkend en triest. Steeds weer worden middelen tot doel verheven met alle gevolgen van dien.
Op dit moment geef ik het "vak" BZW (begeleid zelfstandig werken) maar in werkelijkheid is het BHT (bezigheidstherapie). Leerlingen zitten te MSN-en, te hyven, of spelletjes te doen.Een enkeling zit huiswerk te maken of probeert (als de computers meewerken)aan een project te werken.
Het onderwijs kan mij niet snel genoeg geprivatiseerd worden en ik zal alles in mijn macht doen om dit te realiseren.
Een private school praat met ouders. Een publieke school met het Ministerie. Geen wonder dat je met zo fundamenteel afwijkende gesprekspartners én geldschieters totaal andere antwoorden krijgt op de vraag, wat te doen..
Ik heb al eerder vermeld dat mijn dochter op een prachtige privé school zit ver weg van Nederland. Ik betaal hier grof geld voor maar ik mag dan ook wat eisen.
Ze heeft 42 weken, van 36 uur, onderwijs per jaar. Alhoewel ik niet verder ben gekomen dan de lagere school, zo noemden ze dat 50 jaar geleden, kom ik op een totaal van 1512 uren onderwijs. Op de zaterdagen heeft ze speciale onderwerpen en alleen de zondag is echt vrij.
Al haar resultaten, werkstukken, urenstaten en vorderingen zijn on-line opvraagbaar. 2 Maal per jaar is er door de leerlingen een leerkrachten evaluatie en ook deze is on-line zichtbaar.
Het is jammer dat ik Nederland zie afglijden want juist onderwijs is een van de peilers die een land een voorsprong kan geven op andere landen.
Blijf maar lekker slapen… de regering waakt over u…..
[2] Interessant. Maar even een wellicht wat wereldvreemde vraag: wat is een ROC?
Ik kom nog uit het tijdperk dat je VWO, HAVO en MAVO had en ik meen dat dat laatste omgedoopt is tot VMBO. Maar waar ROC voor staat (anders dan voor Taiwan), weet ik helaas niet.
[5] Regionaal Opleidings Centrum
Verzorgt oa Middelbaar Beroeps onderwijs.
Het ROC van Amsterdam is een megalomane organisatie van centraal bestuur, daaronder werkmaatschappijen met daaronder de scholen.
Elk niveau natuurlijk met eigen directeuren en zaaltjes administratief personeel.
Personeelsadvertenties betreffen meestal beleidsmedewerkers, geen docenten.
Die laatsten worden veel ontslagen, omdat wegens het zelfstandig leren het aantal contacturen sterk is verminderd.
De ROC’s zijn eigenlijk een levend bewijs van een falende overheid.
Een wetje dat verbiedt organisaties te subsidiëren die meer dan 20% overhed kennen, zou het probleem oplossen.
"Het is te hopen dat al die scholieren bovenstaande gaan beseffen. Het ligt niet aan hun school, aan hun docenten of aan hun directeuren. Nee, het ligt aan het socialistische systeem."
Je vergeet dat een systeem alleen kan werken als mensen het uitvoeren. De docenten en directeuren zijn het er ook niet mee eens, maar zeker de 2e groep doet er wel aan mee. Ze zouden er niet aan mee moeten doen en dan veel betere resultaten halen dan die ‘systeemscholen’, zodat het systeem zou kunnen veranderen.
Dit kan natuurlijk ook met particuliere scholen, maar die worden in Nederland bijna de nek omgedraaid.
[2] "Het onderwijs kan mij niet snel genoeg geprivatiseerd worden en ik zal alles in mijn macht doen om dit te realiseren."
That’s the spirit! Ik vraag dat ook altijd aan leraren, maar die maken er alleen grappen over zonder echt in actie te komen.
[8]
Sinds 5 jaar ben ik lid van de (landelijke) partijcommissie onderwijs van de VVD en een van de redenen om leraar te worden was om van dichtbij te zien waar de pijn zit. Ik wil mij over een aantal jaren verkiesbaar stellen om dan vanuit de tweede kamer aan de privatisering van het onderwijs te kunnen werken.
Ondertussen laat ik mijn leerlingen duidelijk weten dat ze niet voor mij of Plasgootje op school zitten, maar voor hun eigen toekomst. Van mij krijgen ze een hoop vrijheid (geen betutteling) maar ook een hoop verantwoordelijkheid. En hoewel ik pas sinds april les geef, heb ik het gevoel dat het aanslaat.
Ik ben eigenlijk nog nooit een leraar tegengekomen die niet zei dat ie een unieke aanpak had, apart.
overigens (het is niet persoonlijk) (reactie op quintus), je primaire taak als ‘leeraar’ is cipier, de kinderen in de klas houden. Dat verklaart ook wel dat elke leraar ‘vrij is om te experimenteren’, de basistaak doen ze toch wel (leuk hé! dat soort conclusies!)
[10]
Je zal mij niet horen zeggen dat mijn aan pak uniek is, er zullen vast wel (mag ik hopen) andere docenten zijn die het net zo doen.
Ik weigen om cipier of politieagentje te spelen. Ik zie het niet als mijn taak om leerlingen in de klas of in het gareel te houden. Dat laat ik over aan mijn (collectivistische) collega’s/
Leerlingen zijn bij vrij om te komen en te gaan (ook tijdens de les; als ze de les maar niet verstoren)
In de eerste les vertel ik een klas altijd dat ik sta voor vrijheid en verantwoordelijkheid. Dat ze vrij zijn om te komen en te gaan om welke reden dan ook, maar dat ze ook zelf verantwoordelijk zijn voor het halen van toetsen en het afronden van de opleiding en dat ik ook niet gevoelig ben voor allerlei redenen waarom ze een toets niet konden maken.
Resultaat is dat een sommige leerlingen idd tekenen voor presentie (moet van school ivm urennorm etc) en de rest blijft om iets te leren.
Ik zie het niet als mijn taak mijn leerlingen op te leiden om in het gareel te lopen. Ik wil ze leren om zelf na te denken.
Mijn aanpak wordt niet door alle collega’s gewaardeerd en de directie zouden het als ze het zouden weten waarschijnlijk ook niet goedkeuren, maar ik kan het voor mezelf en dus ook naar anderen verdedigen.
Ik zie het als mijn basistaak om mijn leerlingen kennis bij te brengen en om ze zelfstandigen mensen te maken die zelf kunnen nadenken.
Comments are closed.