het navolgend artikel van prof dr H. M. Prast uit het FD illustreert ook mijn beleving:
Het is 1970 en ik voel me doodziek. Mijn moeder belt de huisarts, die meteen langskomt en vermoedt dat ik de ziekte heb die je krijgt als je jong bent en de verkeerde mensen kust: Pfeiffer. De dokter zorgt ervoor dat er de volgende dag een mevrouw aan mijn bed zit die bloed bij me afneemt. Het lab bevestigt de voorlopige diagnose, en vanaf dat moment komt de mevrouw elke veertien dagen bloed bij me prikken. Leuk is het allemaal niet, maar ik hoef gelukkig de deur niet uit tot ik weer beter ben.
Het is 2007 en mijn jongste dochter voelt zich doodziek. Haar moeder belt op een doordeweekse dag de huisarts en krijgt de assistente aan de lijn, die zegt dat dochterlief maar een dropje moet nemen. Als de patiënt een week later alleen maar nog zieker is geworden, niet kan slikken en nog steeds hoge koorts heeft, bel ik opnieuw.
De assistente zegt ditmaal dat mijn dochter dan maar langs moet komen, vandaag kan niet meer, maar morgen is er weer inloopspreekuur. En dus sleept mijn dochter zich de volgende ochtend naar de huisarts, die vanzelfsprekend werkzaam is in een groepspraktijk. De dokter stelt haar gerust, het zal wel een griepje zijn, maar geeft na enig aandringen, vooruit dan maar, een formulier mee voor het laboratorium.
Hoe ze het redt weet ze niet, maar ook daar weet mijn dochter zich nog naartoe te slepen. Een week later volgt de uitslag ook mijn dochter heeft, 37 jaar na haar moeder, de kissing disease, en flink ook. Wat is er in die 37 jaar gebeurd in Nederland? We zijn nu anderhalf keer zo rijk als toen en vinden gezondheid niet minder belangrijk. ‘Misschien moet je naar een beschaafd land verhuizen’, aldus een Italiaanse vriend. Ik leg hem uit dat we in Nederland zijn doodgegooid met verhalen over de gestegen kosten van de gezondheidszorg en dat daardoor draagvlak om via hogere premies meer kwaliteit te genereren ontbreekt. Dat heb je als de band tussen betalen en genieten onzichtbaar is.
Intussen vindt de Landelijke Huisartsen Vereniging het initiatief voor de SOS-arts overbodig. Haar leden moeten de kans krijgen verbeteringen door te voeren, want, ‘huisartsen kennen de patiënt het best’. Daar kunnen we een dropje op innemen.
Prof. dr. H.M. Prast is lid van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid en hoogleraar Persoonlijke
Financiële Planning op een Rabo-Netspar leerstoel aan de Universiteit van Tilburg.
Uit een statistisch onderzoekje blijkt dat je in amerika een 9000 keer grotere kans hebt te overlijden door een fout van een arts dan door iemand met een wapen.
De vergeljking was
Het aantal doden door fouten t.o.v. het aantal artsen en het aantal doden door wapens t.o.v het aantal wapenbezitters.
Kort geleden waar gebeurd: mevrouw gaat naar de specialist in een van de ‘Maxima ziekenhuizen’ voor algemeen onderzoek. Ze wordt gemeten: 1,56m. De 45 jarige mevrouw zegt: ‘Goh, ben ik nu al aan het krimpen?, vorig jaar was ik nog 1,60m’. Opnieuw meet de hoogopgeleide medisch assistente de mevrouw op high-tech machinerie, en nu beter: ‘nee hoor, u bent toch echt 1,56m’. Als manlief in de avond thuis komt vraagt de vrouw direct aan hem of hij haar lengte ook eens wil meten. Verbaasd doet de man dat, plaatst de vrouw tegen een deur, cd-tje op het hoofd, streepje tegen de deur: 1,60m! De vrouw blij, maar nog niet 100% overtuigt gaat dan naar de huisarts voor een volgende meetsessie: ‘1,60m mevrouwtje’, en lachen dat de dokter moest…
Ik weet bijna wel zeker dat Prast hieruit de verkeerde conclusies gaat trekken. Dat er een extra kwaliteitscontrole oid ingevoerd moet worden.
Als je tegen een doktersassistente aanloopt -en dat is maar al te vaak het geval- word je meestal sowieso afgepoeierd. De belasting (misleidend verplichte zorgpremie genoemd) heb je immers al betaald. Dus waarom zou je nog geholpen worden ?
Dit soort kwaliteitsinflatie is maatschappij-breed. Waar vindt je nog een vakman?
De oplossing voor een betere gezondheidszorg?
Heel simpel, gooi alle managers eruit, die maken alles kapot door hun bizarre plannen en meer wit aan het bed!
Elke rekening door de arts opgesteld naar de patient sturen ter controle voordat het doorgestuurd wordt naar de verzekeraar, scheelt miljoenen aan ‘spooknota’s’
Nederland wordt een lekker warm land. Global Warming galore en het Cubaanse ideaal inzake gezondheidszorg.
Comments are closed.