Het recht op vrij wapenbezit *)

Het recht om vrij wapens te dragen en te bezitten, is immers niet enkel een Amerikaans grondwettelijk verankerd recht, maar in wezen zelfs een algemeen democratisch beginsel dat zijn oorsprong vindt in de teksten van de grote liberale denkers: van een Charles Montesquieu en een Jean-Jacques Rousseau, over een John Locke en een Thomas Hobbes, tot natuurlijk een Thomas Paine en een Thomas Jefferson.

Het verband tussen échte democratie en deze fundamentele vrijheid is immers véél nauwer dan het lakse decadente West-Europese volk vandaag de dag wil inzien.

In iedere democratische staat berusten de wapens bij het soevereine gezag. Geen enkel weldenkende verlichte geest zal dit ontkennen, en ook de idee dat het volk het enige soevereine gezag in een democratisch bestel is, kan door geen enkele liberaal die naam waardig gerefuteerd worden. Bijgevolg zouden de wapens niet zozeer bij de staat dan wel bij de burgers – dat soevereine gezag – moeten berusten. Dat dit in onze onvrije slavensamenleving niet het geval is, is niet enkel een regelrechte aanfluiting van onze intrinsieke vrijheid, maar ook van onze menselijke waardigheid. Het miskennen van het recht op vrij wapenbezit, behelst tevens de miskenning van de volkssoevereiniteit en het primaat van de burgervrijheid op de macht van de staat.

Wat is immers de eerste daad die een dictator stelt zodra hij aan de macht komt? Hij laat beslag leggen op alle wapens in privaat bezit en garandeert zo de vereiste dictatoriale stabiliteit. Hoe kan men dictaturen dus voorkomen? Niet door ons heil te gaan zoeken in socialistische antihaatwetten, in marxistisch geïnspireerde internationale verdragen of in neocommunistische solidariteitsmechanismen, maar door onze eigenste burgers – de enige bouwstenen van een vrije samenleving – het recht te geven henzelf, hun eigendom en hun rechten te beschermen tegen derden met een wapen. Enkel potentaten en despoten geloven niet in de vrijheid van het individu, of in het a priori dat elke vrije burger intrinsiek tot moreel en rationeel handelen in staat is. Want enkel op basis van bovenstaande argumenten kan men een verbod op vrij wapenbezit rechtvaardigen.

In de Verenigde Staten is het recht op vrij wapenbezit nagenoeg absoluut. De Amerikaanse samenleving is dan ook zonder twijfel één van de meest vrije in de wereld en ligt ironisch genoeg, net daarvoor voortdurend onder vuur vanuit het “oude” Europa dat als een geitenwollensokkenidioot de arrogantie aan de dag legt om het land of the free and the home of the brave af te schilderen als een wetteloos asociaal piratennest van schietgrage gekken. Dat net dat stel onopgevoede barbaarse cowboys gans Europa in 1945 bevrijd heeft, wordt dan ook weer angstvallig verzwegen om het Grote Gelijk van het corporatistische Europese establishment niet al te veel te discrediteren.

Het Amerikaanse leger was indertijd nochtans ook volledig opgebouwd rond de “Minutemen”, de regionaal georganiseerde burgermilities die in oorlogssituaties door de staat opgeroepen konden worden. De logge geïnstitutionaliseerde landlegers van Europa verzinken in de aanblik van deze vrijheidsmilities in het niets, maar ook dat willen onze zelfgenoegzame leidende elites niet geweten hebben. Zij investeren liever in massatewerkstelling binnen defensie dan in de échte verdediging van de nationale soevereiniteit en de vrijheden van de burgers. Zij verwaarlozen de noodzakelijke militaire installaties om hun overvette socialistische welvaartsstaten te financieren en verwijten de grootmachten dat ze niet hetzelfde doen. Zij pleiten voor wapenbeperkingen, niet omdat zij dat rationeel kunnen verdedigen, maar gewoon omdat zij de trein gemist hebben en de trein dan liever ook voor iedereen gestopt zien. Zij schuilen wel onder de paraplu van de Verenigde Staten, maar blijven zich desondanks als ondankbare monsters gedragen, met alle gevolgen van dien.

En leerde Europa uit WO2 dan zijn lesje niet? Neen, na tientallen hervormingsplannen bleef het Europese leger uitblinken in inertie en onbeweeglijkheid, met als kers op de taart de Balkanoorlogen uit de jaren 1990 toen de EU tot zijn eeuwige schaamte beroep moest doen op net die Amerikaanse revolverhelden om de Balkan, nochtans onze allereigenste achtertuin, te komen uitmesten. Ondertussen blijven de Europese leiders zonder dralen het Amerikaanse maatschappijmodel aanvallen en halen ze zelfs de afschaffing van de basisvrijheden van hun eigen burgers aan als stichtend voorbeeld voor hoe de andere landen op onze aardkloot zich zouden moeten gedragen. De schaamte voorbij dus, en begrijpen wie nog begrijpen kan, of nog begrijpen wil.

Is het trouwens wel een toeval dat een relatief pro-Amerikaans land als Engeland pas in het begin van de jaren 1990 échte wapenwetten doorvoerde? Is het een toeval dat dit net gebeurde op het moment dat linkse krachten meer macht kregen in het Verenigd Koninkrijk na het debacle van John Major en het verraad van Maastricht? Of heeft deze harmonisering van de wapenbeperkingen misschien te maken met de totalitaire tijdsgeest waarin de Europese continentale staten de Europese Vrijhandelszone plots wilden omvormen tot het Euromonster dat we vandaag de dag kennen? De vraag stellen is ze beantwoorden.

Nochtans is niet gans continentaal Europa het slachtoffer geworden van dit dictatoriaal geïnspireerd wanbeleid. Zwitserland is één van de veiligste landen in Europa. Tussen 1995 en 2005 kwamen er in Zwitserland welgeteld 812 mensen om ten gevolge van vuurwapens. In diezelfde periode kende België – een vergelijkbaar land qua bevolking en oppervlakte – een slachtoffertol door vuurwapens van maar liefst 2,357 of bijna drie keer zoveel. Nochtans kent Zwitserland een nagenoeg absolute vrijheid van wapendracht en wapenbezit, en België niet, tenzij dan voor terreurgroepen die het pact met de Belgische overheid honoreren, waarbij ze ongestoord op het Belgisch grondgebied hun gang mogen gaan voor zolang ze in België zelf geen aanslagen plegen. Deze cijfers bewijzen de absurditeit van het koppelen van het vrij wapenbezit aan het aantal doden door vuurwapens.

Het privaat bezit van “militaire wapens” in Zwitserland omvat de Volksmilitie (400,000 leden, elk met een wapen in huis), de Gezinswacht (365,000 gezinnen, elk met een wapen in huis) en de Gedemobiliseerde Soldaten (300,000 man, elk met een wapen in huis). Het aantal “oorlogswapens” (het leger, de politie en andere ordediensten) en “sportwapens” (voor pure recreatiedoeleinden) zit hier nog niet eens in vervat. Kortom, Zwitserland is een tot op de tanden gewapende burgerdemocratie waar de staat op wapenvlak minder sterk staat dan de burgers. Een “balance of power” zoals het in een verlichte democratie altijd zou horen te zijn. Zelfs Machiavelli oordeelde in zijn magnum opus “Il Principe” dat e Svizzeri sono armatissimi e liberissimi, oftewel dat alle Zwitsers uitermate bewapend zijn en daardoor ook uitermate vrij.

Andere cijfers geven volgens het Canadese “Fraser Institute” aan dat het beperken van vrij wapenbezit meer geweld tot gevolg heeft. Klinkende voorbeelden zijn Engeland, Australië en Canada. Sinds Engeland het wapenbezit aan banden legde, is het aantal moorden met een kleine 60% gestegen en het aantal gevallen van geweldpleging met een vuurwapen met iets meer dan 40%. Sinds Australië vijf jaar geleden een strengere wapenwet doorvoerde, is het aantal gewapende overvallen met meer dan 166% gestegen. Tussen 2000 en 2006 kende Canada, ondanks de mooie propagandafilm van vrijheidhater Michael Moore, een gemiddelde jaarlijkse misdaadratio van 963 aangiftes per 100,000 inwoners. In de VS bedraagt dat 475 aangiftes per 100,000 inwoners, dus ongeveer de helft.

Vrij wapenbezit vermindert de onveiligheid. Tot deze conclusie komt ook de Nederlandse veiligheidsexpert Michiel Smit in zijn boek “Meer wapens, minder misdaad” dat in wezen een Nederlandse implementering is van het alom geprezen boek “More guns, less crime: understanding crime and gun laws” van de Amerikaanse activist John Lott. De Amerikaanse holebivereniging “Pink Pistols” publiceerde in 2007 een rapport waaruit bleek dat sinds hun oproepen aan de holebigemeenschap om wapens te dragen, het aantal aanvallen op holebi’s in de VS met meer dan de helft afgenomen is. Ook de dagelijkse radioshow “What They Didn’t Tell You Today” en de wekelijkse televisieshow “Crime Strike” zijn gewijd aan de talrijke gevallen waarbij gewapende burgers misdadigers te snel af zijn.

Volgens de wereldvermaarde historicus Stephen Halbrook is het recht op vrij wapenbezit ook de beste verdediging tegen een externe vijand. Opnieuw geldt Zwitserland als het stichtende voorbeeld. Het was immers het enige Europese land met een geringe omvang dat de Nazi’s nooit hebben kunnen of willen innemen. Dat het te onherbergzaam was, is fout daar de Nazi’s wel de ontoegankelijke Kaukasische republieken veroverd hebben. Dat het neutraal was, is eveneens onjuist daar de Nazi’s wel de neutrale Lage Landen geannexeerd hebben.

Volgens Halbrook beschikte Zwitserland over een uitzonderlijke defensie van een geweer in elk huis die elke externe dreiging onmiddellijk kon pareren. Ook de decentralisatie speelde in het voordeel van Zwitserland. Elk kanton afzonderlijk kon de strijd immers voortzetten omdat oorlogs- en vredesverdragen geen centrale bevoegdheden waren en geen enkel kanton door andermans beslissing de strijd dus moest staken. Volgens Halbrook is het dus het Zwitserse systeem van waarachtige volkssoevereiniteit, gedecentraliseerde democratie en vrij burgerlijk wapenbezit, dat de Alpenstaat buiten de Tweede Wereldoorlog heeft gehouden.

Kortom, ikzelf zie geen enkele reden, laat staan ook maar enige justificatiegrond, om geen “tweede amendement” naar Amerikaans voorbeeld in de Europese grondwetten op te nemen. Of zijn onze leiders misschien bang voor de beslissingscapaciteit van hun burgers? Hebben zij misschien dan toch de vaak gesuggereerde ambitie om onze rechten en vrijheden verder in te perken en vrezen zij het volk dan ook in hun queeste naar oneindige macht? En hoe kunnen onze leiders rijmen dat ze enerzijds niet geloven in de rationele keuzevrijheid van burgers op wapenvlak, maar anderzijds wel in hun rationeel stemgedrag in verkiezingen?

John Locke – nochtans voor menig hedendaags politicus ergens wel een inspiratiebron – beschreef zelfs de plicht van elk volk om in opstand te komen tegen een in onmin gevallen overheid. Maar hoe kan het volk die kerntaak ooit vervullen als het niet over de middelen daarvoor, met name de wapens, beschikt? Democratie zonder een grondwettelijk gebetonneerd recht op vrij wapenbezit blijkt steeds meer een lege doos en wij, de naar vrijheid snakkende burgers, zijn eens te meer overgeleverd aan de willekeur van onze leiders.

*) Deel 2 van 2.
Deel 1 verscheen gisteren (woensdag)
—————————————–
Ingezonden door Vincent De Roeck,
info@libertarian.be www.libertarian.be
De auteur is beheerder van Libertarian.be, nationaal politiek secretaris van het Liberaal Vlaams Studentenverbond en voorzitter van de denkgroep Nova Libertas.