Al Gore won de Nobelprijs in december 2007.
De andere genomineerde kanshebber Irena Sendler kon het schudden. Deze Poolse oorlogsactiviste redde 2,500 kinderen uit de klauwen van de Nazi’s en stierf vorige week in alle stilte.
Een schande voor de mensheid.
In memoriam Irena Sendler, 1910-2008
Vorige week was ik geschokt door het overlijdensbericht van de Poolse katholieke verzetsactiviste Irena Sendler. Ook al had ik van haar tot voor dan nooit gehoord, toch was zij een vrouw met een ongeziene staat van dienst voor de mensheid én de menselijkheid. Haar moedig levensverhaal staat in schril contrast met het latente gebrek aan aandacht dat zij doorheen haar leven gekregen heeft van de pers, de politiek of de gewone man in de straat. Enkel in Israël en Polen werd zij naar waarde geschat en beloond voor haar werk.
Zij zocht nooit de schijnwerpers op, liet zich voor niemands kar spannen en bleef tot aan haar einde een lichtend voorbeeld voor velen, een onbekend voorbeeld dat wel, maar zeker een voorbeeld. Een eerste en laatste internationaal eerbetoon viel haar pas vorig jaar te beurt toen zij genomineerd werd voor de Nobelprijs van de Vrede, maar tot scha en schande van het Nobelprijscomité gepasseerd werd door de gebuisde politicus en zelfverklaarde klimaatprofeet Al Gore.
Het huiveringwekkende palmares van een vrouw als Irena Sendler moest het afleggen tegen de paniekcultiverende verfilming van een gehyped buikgevoel. Als degradatie van de Nobelprijs en als miskenning van échte uitzonderlijke mensverheffende verwezenlijkingen kon dat tellen. Een pijnlijke vaststelling dus, een échte onaangename waarheid.
Irena Sendler was een Poolse verpleegster die er eigenhandig in geslaagd is om tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 2,500 joodse kinderen uit de klauwen van de Nazi’s te redden door hen tijdig uit het getto van Warschau te smokkelen en bij vrienden en kennissen elders in Polen onder te brengen. De rest van haar leven wijdde zij aan het alles in het werk stellen om die kinderen met hun families te herenigen, met wisselend succes, daar het merendeel van hun familieleden door de Nazi’s omgebracht was in de kampen.
In 1943 werd Sendler door de Nazi’s betrapt en naar Treblinka gedeporteerd om er maandenlang gefolterd te worden. Zij weigerde – zelfs onder foltering – de namen van de geredde kinderen te geven en werd uiteindelijk door de Nazi’s ter dood veroordeeld. Gelukkig voor haar én de kinderen werd ook zij op haar beurt door verzetslieden gered, maar in plaats van nadien de schaduw op te zoeken en onder te duiken, zette zij haar werk gewoon verder. Ook na Treblinka zal zij nog honderden joodse kinderen redden uit het getto.
In het laatste kranteninterview voor haar dood liet Irena Sendler de wereld nog eens in het diepste van haar ziel en hart kijken: “Every child saved with my help is the justification of my existence on this Earth, and not a title to glory. (…) We who were rescuing children are not some kind of heroes. Being called a hero irritates me greatly. In fact the opposite is true – I continue to have qualms of conscience that I did so little. I could have done more. This regret will follow me to my death.”
Net zoals Oscar Schindler bij de bevrijding in tranen uitbarstte omdat hij zich plots realiseerde dat hij nog meer kampgevangenen had kunnen redden, bleef het aan Irenda Sendler knagen dat ze misschien nog meer joodse kinderen van een gewisse dood had kunnen redden. Dit soort van wroeging, hoewel in onze rationele ogen totaal onterecht, siert deze personen oneindig veel meer dan wij kunnen verwoorden. Dit typeert hen nog meer als mensen die in onmenselijke omstandigheden bovenal mens gebleven zijn, en aan zulke moed en sereniteit kunnen anderen zeker en vast nog een punt zuigen, Al Gore op kop.
En het laatste wat wij vandaag nog kunnen doen om Irena Sendler en haar levenswandel te eren, is een film over haar leven maken, haar postuum een Nobelprijs geven en haar voorbeeldig nalatenschap nooit vergeten.
En om hoe wij omgaan met Irena Sendler even te duiden: zij heeft niet eens een Nederlandstalig Wikipedia-artikel…
————————————————-
Ingezonden door Vincent De Roeck
NASCHRIFT: Vincent De Roeck is beheerder van Libertarian.be, ondervoorzitter van het Liberaal Vlaams Studentenverbond en secretaris van de Mises Youth Club.
Sinds mensen als Yassar Arafat in 1994 de Nobelprijs gekregen heeft, hecht ik niet veel waarde aan die prijs.
Hij is bovendien ook zwaar politiek getint.
Kon iemand nog verdienen aan Irena Sendler? Kan iemand verdienen aan vieze Gore?
Nobelprijs? Of geldprijs?
En dan te bedenken dat de Polen en Russen in de oorlog enorm werden gehaat door de Duitsers en zelf ook zwaar hebben geleden. Mijn vader heeft vele Poolse en Russische krijgsgevangenen van dichtbij meegemaakt en heeft bijna aan de lijve ondervonden hoe link het was om alleen al deze mensen af en toe van wat eten te voorzien. Kun je nagaan hoe deze vrouw, waar ik overigens nooit iets over heb gehoord en wiens bestaan ik niet kende, haar nek heeft uitgestoken.
[1] Inderdaad. Nobel prijs stelt geen ene moer meer voor. Ik denk dat Alfred Nobel zich in zijn graf omdraait.
Och de ‘Grote Drie’ (Adolf, Joseph en Benito) zijn allemaal genomineerd geweest, dus is het niet meer dan normaal dat iemand van die andere Seite, ook slechts die eer ten deel viel.
Ik herinner me nog de ‘vergeten’ hoofdstukjes uit Keynes werk te lezen waarin deze grootheid stelde dat hij zeer verheugd en excited was hoe deze Grote Drie het ervan af gingen brengen met hun vooruitstrevende maatschappij-ideologieën. Het waren enerverende tijden!
Wanneer de CO2-hype voorgoed gedebunked is zal iemand aan Gore moeten vragen de nobelprijs vrijwillig terug te geven zodat deze postuum aan deze dame kan gegeven worden, met excuus van het nobelprijscomite, dat daarna voorgoed kan besluiten de nobelprijs voor de vrede te schrappen.
[5]Bud,
Wie zou dat aan deze grote "katholieke" windbuil moeten vragen ? De Paus wellicht ?
Misschien is het een idee om haar verjaardag te gedenken, opdat zij eeuwig voortleve.
[5] Gaat niet gebeuren. Nog los van het klimatisme verhaal is Gore al een crimineel vanwege zijn aanbidding van Rachel Carson, voor wie hij nog een voorwoord in haar boek geschreven heeft.
Wie Rachel niet kent: zij is direct verantwoordelijk voor honderdduizenden, inmiddels waarschijnlijk al weer miljoenen malaria-doden door haar succesvolle kruistocht tegen DDT, één van de veiligste, minst schadeijke en meest effectieve anti-malaria middelen ooit. Het werd alleen wat overdreven kwistig gebruikt, maar in plaats van dat te matigen werd het verbannen.
Gore had daarna nog het gore lef om de toename van malaria-slachtoffers aan Global Warming te wijten, terwijl hij dus beter weet. Dus Gore past eigenlijk best wel goed in het rijtje Nobel-kandidaten en -winnaars…
libertyforum.org/showflat.php?Cat=&Board=news_history&Number=294379618
zie link
Comments are closed.