Veel van de ‘rechtvaardiging’ van de welvaartstaat ligt besloten in het reduceren van inkomensongelijkheid door het overhevelen van inkomen naar ‘de armen’. Dat hier in de praktijk absoluut geen postieve resultaten mee geboekt (kunnen) worden is duidelijk voor een ieder die de moeite neemt naar de resultaten van ‘ontwikkelingshulp’ te kijken. Het overgrote deel van het geld verdwijnt in zakken waarvoor het ‘officieel’ niet bedoeld is.
Edgar K. Browning, professor in de economie aan de A&M Universiteit van Texas, heeft een nieuw boek gepubliceerd over de effecten van dit streven naar nivellering. Het boek heet passend “Stelen van Elkaar” en heeft als ondertitel “Hoe de Welvaartstaat Amerikanen Berooft van Geld en Geest”. Het streven naar het gelijkheidsideaal drijft mensen ertoe van elkaar te gaan stelen.
Op zich is er niets mis met streven naar gelijkheid. Het maakt echter wel heel veel uit welke criteria je hanteert. Gelijkheid volgens de Amerikaanse grondwet is een groot goed, omdat het gelijkheid van rechten en mogelijkheden, kansen, betreft. Het recht op leven, vrijheid en het streven naar geluk zou voor iedereen inderdaad gelijk moeten zijn. Objectivisten en libertariërs koesteren deze vrijheden dan ook. Zie ook de zeer verhelderende animatie De Filosofie van de Vrijheid aan de rechterzijde van deze pagina.
De welvaartstaat heeft echter helemaal niets met deze vorm van gelijkheid. Het gelijkheidsstreven van de welvaartstaat richt zich op de gelijkheid van resultaat, in plaats van op de gelijkheid van mogelijkheden. En dit is een flagrante inbreuk op het recht van eigendom, dat de basis vormt van alle vrijheid. Bij gelijkheid van mogelijkheden zal de één zijn kansen beter benutten dan een ander, door inzicht, aanleg of simpelweg de bereidheid harder te werken. Daardoor zal hij meer inkomen verwerven dan die ander, inkomen dat hij weer kan investeren om zijn positie nog verder uit te bouwen.
De welvaartstaat vindt het echter oneerlijk dat hij meer verdient, en pakt dat inkomen af om aan die ander te geven, in een poging het resultaat gelijk te trekken. Dit heeft funeste gevolgen: de werkende wordt gedemotiveerd om nieuwe kansen te benutten omdat hij daar wel meer lasten maar niet meer lusten voor terugkrijgt, en de luie wordt gedemotiveerd om te gaan werken omdat hij het geld ook gratis kan krijgen. Dit is echter maar een deel van het verhaal, zoals ontwikkelingshulp, binnen- dan wel buitenslands, helder aantoont, en door professor Browning maar weer eens van wat harde getallen is voorzien.
In 2005 bedroegen de totale uitgaven van de Amerikaanse federale, staats- en lokale overheden aan 85 liefdadigheidsprogramma’s 620 miljard dollar, meer dan de uitgaven dat jaar aan defensie (495 miljard) of openbaar onderwijs (472 miljard). Officieel waren er in 2005 37 miljoen ‘arme mensen’ in Amerika. De liefdadigheidsuitgaven in 2005 bedroegen dus 16.750 dollar per ‘arme’, oftewel 67.000 dollar voor een ‘arm’ gezin van 4 personen. Geen slecht inkomen, zou je denken, en dat geheel zonder ervoor te hoeven werken.
In werkelijkheid krijgt men nog meer, want particuliere liefdadigheid en ‘normale’ programma’s als sociale zekerheid en gezondheidszorg zijn hier nog buiten beschouwing gelaten. Conclusie: er bestaan geen armen meer in de VS, want met een dergelijk inkomen kun je een leuk leventje leiden, zelfs al heb je een overmaat van tijd om het uit te geven, simpelweg omdat je niet werkt.
Het zal de lezer duidelijk zijn: die conclusie klopt niet. Waarom niet? Omdat het overgrote deel van het geld dat in naam van de armen wordt uitgegeven belandt in de zakken van hen die niet arm zijn.
Browning heeft ook nog even uitgerekend wat deze ‘goeddoenerij’ ons allemaal kost. Hij focust daarbij op kwantitatieve economische kosten, onder erkenning dat er ook niet-economische kosten zijn, zoals de grove inbreuk op de individuele vrijheid. De demotiverende effecten van de nivellering kosten ca. 10% van het GDP, de federale belastingen 9% (dat zou hier een stuk hoger liggen), en tekorten uit het verleden 3,5%. Hij schat de liefdadigheidsprogramma’s het GDP voor 2,5% geschaad hebben, daarmee uitkomend op een negatief resultaat ten aanzien van het GDP van maar liefst 25%. Zonder deze effecten zou het Amerikaanse GDP dus 18 triljoen zijn geweest in plaats van 14 triljoen.
Draagt Browning ook oplossingen aan? Allereerst refereert hij aan het bijbelse gebod “Gij zult niet stelen”. Een tikkie wrang in Nederland, waar de meest graaiende overheid ooit tevens de meest gristelijke ooit is. Browning’s werkelijke oplossing is: “Zeg gewoon nee!”. Dat is dus een opdracht aan de kiezer, die ervoor dient te zorgen de staat geen inkomen van sommige burgers naar andere burgers overhevelt. James Madison, vader van de Constitution, zei al: “I cannot undertake to lay my finger on that article of the Constitution which granted a right to Congress of expending, on objects of benevolence, the money of their constituents.” Dat artikel bestaat namelijk simpelweg niet.
Maar in Nederland, waar inmiddels de helft van de kiezers afhankelijk is van de staat en netto belastingontvanger is in plaats van betaler, dus letterlijk aan het staatsinfuus ligt, is de kans dat die kiezer zijn gedrag gaat veranderen niet zo groot. Zeker niet als de verslaafden absoluut zullen stemmen om hun infuus aan de gang te houden en de tegenstanders daar uit principe geen tegenstem tegenover (willen) stellen.
Hat tip: Walter Williams
Geluk bij een ongeluk is dat de mensen die het geld krijgen het ook weer uitgeven, waaraan weer verdient kan worden. Dit aspect overslaan maakt het artikel wat oneerlijk, nietwaar?
Dat apsect wordt overgeslagen omdat de mensen van wie het afgepakt is het ook uitgegeven zouden hebben. Dit aspect is er dus een die zichzelf opheft en geen rol speelt.
Nee want economisch gezien klopt het niet wat je zegt. Eerst heb je geld verdient, dat wordt afgepakt door de overheid en aan iemand anders gegeven. Als hij het weer bij jou uitgeeft moet jij er wel voor werken dus je hebt 2 keer zo hard moeten werken voor het zelfde geld. Welvaartsverlies!
zeg gewoon nee… dat is wat ik wel probeer 🙂 dus ik loop tegen van alles en iedereen aan en men vindt mij maar vervelend. gek genoeg vinden veel mensen dat ik gelijk heb maar zeggen dan iets van ‘wat kun je er nou aan doen’.
die geldherverdelingsmachine waar straks 90% van de bevolking aan werkt, die het nodig maakt dat ieder beetje informatie bij de heilstaat bekend is en een heel onderdrukkingsapparaat nodig heeft om iedereen vrijwillig mee te laten doen.
Je ziet het gewoon in Nederland. Onze verzorgingstaat is vooral zekerheid voor de middenklasse. Tegen een prijs ja, maar de werkelijke slachtoffers zijn de mensen die iets meer verdienen, die voortdurend afgeroomd worden en de mensen onderaan die welliswaar niet hoeven te klagen, maar elke kans op vooruitgang ook wordt ontnomen.
Wie een modaal salaris heeft en werkloos wordt of arbeidsongeschikt krijgt via de WW en WIA/WAO een salaris dat ongeveer je welvaart op peil houdt. Wie daaronder zit, krijgt nietmeer dan de bijstand. Je betaalt dus (zelf via je bruto-naar-netto loon en via je loonruimte) premie, maar wat je krijgt is niet meer dan wat je ook zou krijgen zonder die verzekeringen.
Wie daarboven zit, moet zich bij verzekeren of sparen, want anders moet je alsnog een inkomens’hit’ accepteren met mogelijke gevolgen voor behoud huis etc. Op zich geen pronbleem, want dat is vrije keurze, maar wie ervoor kiest zich niet te verzekeren, betaalt over de eerste 32K nog steeds wel die premies. Voor noppes dus, want dat is net zoiets als maar de helft van je huis verzekeren tegen brand.
Bij zorgverzekeringen, onderwijs en AOW is het nog erger: of je nu betaalt of niet, je krijgt altijd hetzelfde. Wie inkomen heeft wordt echter afgeroomd. Ondertussen maken die zaken arbeid duur, hetgeen met name voor de onderste inkomensgroepen problematisch is.
Ontslagbescherming en minimumloon is een prachtig systeem dat jij mete en baan beschermt tegen hen die er geen hebben. Wie een middeninkomen heeft en geniet van een uitkering heeft daar niet zo veel last van, maar wie onderaan bungelt heeft het niet zo breed maar wordt wel kansen ontnomen om een baan te accepteren.
Ontwikkelingshulp is geld van arme mensen in rijke landen geven aan rijke mensen in
arme landen!
Comments are closed.