Dit artikel over de politieke machinaties van de EU en de VS in Servie werd geschreven door Bojan Ratkovic (1987) en gepubliceerd op Serbianna.com. Het werd voor de Vrijspreker vertaald door SpyNose. De publicist is een Political Science Honours student aan de Brock University in Ontario, Canada. Hij is de huidige Student Representative van de Brock University Political Science Department en publiceert geregeld op Serbianna en andere websites.
Wiens verkiezingen waren het eigenlijk ?
Op 11 mei 2008 hield men in Servië parlementaire en gemeenteraadsverkiezingen, wat werd bestempeld als een nieuwe historische kruising tussen Oost en West, verleden en toekomst, isolatie en Europese integratie. De vroegere regeringscoalitie stortte ineen nadat geschillen over het EU-lidmaatschap en de gevoelige Kosovo-kwestie tot bittere verdeeldheid binnen de regering hadden geleid. President Tadic’s pro-EU blok gelooft, dat het nastreven van het EU-lidmaatschap Servië’s topprioriteit moet zijn, terwijl zijn voormalige coalitiepartner Premier Kostunica het lidmaatschap wil verbinden aan de conditie, dat de EU Servische wettelijke grenzen zal erkennen inclusief de provincie Kosovo.
De eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring door Albanese separatisten in februari van dit jaar maakt het behoud van de territoriale integriteit van Servië het dringendste issue voor de vele machtige politieke stromingen in het land, inclusief Kostunica’s Democratic Party of Serbia (DSS) en de oppositiepartij de Serbian Radical Party (SRS). Tadic en de zijnen continueren een “EU heeft geen alternatief” politiek.
Naarmate de verkiezingen naderden, toonden alle peilingen een voorsprong voor de oppositionele SRS, zoals verwacht, omdat 20 van de 27 EU-landen Kosovo’s illegale onafhankelijkheidsverklaring hadden erkend.
De Westerse media raakten in complete paniek en waarschuwden voor de schade die de ineenstorting van de zogenaamde “anti-Milosevic” coalitie zou kunnen aanrichten aan Servie’s Euro-Atlantische integratie.
De SRS werd afgeschilderd als “ultra-nationalistisch” (men neemt gemakshalve aan, dat “nationalistisch” niet angstwekkend genoeg klinkt) en als loyalisten van Milosevic, die de donkere en door de oorlog verscheurde 1990’s vertegenwoordigde, terwijl het EU-blok werd gedoodverfd als de vertegenwoordiger van een helder en welvarende Europese toekomst.
De gebruikelijke verdachten, van EU’s Javier Solana en Dmitrij Rupel tot de VS-ambassadeur in Servië, Cameron Munter, bleven keer op keer hun hoop en wens benadrukken dat Servië “pro-Europees” zou stemmen, doelend op Tadic & Co. (Dit was niet de eerste keer, dat de VS en de EU publiekelijk partij kozen bij democratische verkiezingen in Servië – ze hebben dat feitelijk gedaan in alle Servische verkiezingen sinds Milosevic.)
Een “aangename verrassing”
Minder dan twee weken voor Election Day nam de EU het verbijsterende besluit Servië de lang verwachte Stabilisatie en Associatie Overeenkomst (SAO) aan te bieden, een actie direct gericht op de versterking van het pro-EU kamp voor de verkiezingen van 11 mei.
Ofschoon Tadic’s pro-EU Democratische partij (DS) enkele dagen eerder een deal met Rusland (EU’s politieke en economische rivaal in de Balkan) inzake een belangrijke oliepijplijn weigerde te tekenen, met het argument dat de “waarnemend” regering voor de verkiezingen geen mandaat had zulks te doen, sprongen Tadic en zijn partijgenoot gedeputeerd eerste minister Bozidar Djelic bovenop de gelegenheid de Stabilisatie en Associatie Overeenkomst te tekenen. Geen issues over mandaat deze keer. Premier Kostunica en de SRS verzetten zich heftig tegen de ondertekening en noemden het verraad, daar de handtekening de EU instellingen legitimeert op een moment, dat dat de meeste EU-lidstaten een onafhankelijk Kosovo erkennen en dat EULEZ, een illegale EU-missie in Kosovo, die Servië officieel betwist, door de EU-lidstaten werd doorgedrukt.
Om de zaken nog ingewikkelder te maken, bevroor de EU de zojuist getekende SAO met Servië, totdat het land Generaal Ratko Mladic en andere van oorlogsmisdaden beschuldigde Serviërs zou uitleveren, en dit alles slechts weken nadat Ramusj Haradinaj, een voormalig leider van de terroristische KLA, onschuldig van alle tenlasteleggingen was bevonden door het Internationale Strafhof voor Voormalig Joegoslavië (interessant genoeg, dezelfde landen die Servië onder druk zetten om van oorlogsmisdaden beschuldigden terecht te doen staan voor een internationaal hof, schonden op schaamteloze wijze het internationale recht, toen zij een onafhankelijk Kosovo erkenden.)
Haradinaj, die zelf toegaf Servische politie-officieren te hebben gedood in zijn officiële biografie, werd vrijgesproken ondanks het feit, dat niet minder dan 9 getuigen van de aanklager werden vermoord talloze anderen werden geïntimideerd gedurende zijn proces.
Surprise, surprise
Ondanks de duidelijke hypocrisie die de ondertekening van de SAO begeleidde, hielp zij het pro-EU blok op 11 mei. Tadic en zijn DS wonnen een meerderheid in het parlement met bijna 39% van het aantal stemmen, ondanks het feit, dat de meeste peilingen voor de verkiezingen een voorsprong van de SRS aangaven. De Westerse media juichten de uitslag toe als een duidelijke overwinning van het pro-EU blok en een teken dat Servië goed op weg was een modern, welvarend en 15% kleiner land te worden.
De euforie verstomde toen de Westerlingen zich realiseerden, dat een meerderheid in het Parlement niet noodzakelijk machtsovername betekent. Als dat het geval was dan zou de SRS Servië de afgelopen 4 jaar hebben geregeerd. Zo werd het mediacircus en de Westelijke druk opnieuw opgevoerd met meer “hopen”, “wensen” en “oproepen”, dat een pro-EU regering werd gevormd. Ook bedreigingen werden van stal gehaald, waarbij de EU waarschuwde, dat alleen een regering die door het pro-EU blok werd geleid, EU-steun en goedkeuring zou ontvangen, duidelijk implicerend, dat een andere uitkomst kon leiden tot diplomatieke en economische repercussies.
Van een anti-Milosevic coalitie tot een “sociaal verantwoordelijke regering”
Toen het pro-EU blok zich realiseerde, dat de DSS (Kostunica c.s., SN) en de SRS (radicale oppositie, SN) zich hadden vastgelegd op een “Kosovo eerst”-coalitie, ging het pro-EU blok op zoek naar partners in een onwaarschijnlijke hoek … de Socialistische Partij van Servië (SPS), de partij opgericht door voormalig President Milosevic zelf.
Tadic noemde de SPS een “natuurlijke partner om nationale verzoening te bereiken”, omdat deze twee partijen (DS en SPS, SN), volgens Tadic, “Servie’s authentieke vertegenwoordigers pre- en post-2000 waren”.
Wat een plotselinge verandering van retoriek met slechts enkele weken tevoren toen de SPS, samen met de SRS, werd afgeschilderd als een van de partijen die het donkere verleden van de 1990’s vertegenwoordigde. In feite werd de SRS in de Westerse media regelmatig geïdentificeerd als loyalist van wijlen Milosevic alleen vanwege de vorming van een regeringscoalitie met de SPS van 1998 tot 2000. Nu vragen de pro-Westerse en pro-EU kampioenen van democratie en vrijheid Milosevic’s eigen partij zich bij hen te voegen in een coalitie ?
Het zal interessant zijn te zien hoe de Westelijke media dit verhaal in elkaar draaien, maar de gewone verdachten in de EU en de VS blijven Tadic onder druk zetten om koste wat het kost een pro-Westerse regering te vormen. Bij de huidige stand van zaken is de SPS diep verdeeld tussen de pro-EU en “Kosovo eerst” blokken en een nieuwe patstelling en zelfs nieuwe verkiezingen zijn heel wel mogelijk.
Aan het eind van de dag zullen de grootste verliezers in de verkiezingen opnieuw de Serviërs van Kosovo zijn, van wie de ruzie en onenigheid in Belgrado de Albanese separatisten en de NATO ruimschoots gelegenheid biedt de Servische oppositie tegen Kosovo’s illegale afscheiding ongehinderd de mond te snoeren.
Als de Canadese journalist Scott Taylor mag worden geloofd, ziet de nabije toekomst er voor de Kosovo-Serven niet goed uit. In plaats van de toekomst in eigen hand te nemen, blijft het Servische volk zich laten verdelen door buitenlandse krachten, zelfs op een moment, dat nationale eenheid van kritisch belang is.
De EU en de VS zien de Servische verkiezingen als de hunne; zij blijven de Serven manipuleren om de besluiten in de achterkamers van Brussel en Washington te weerspiegelen, in plaats van die van de Servische kiezers. Loze beloften worden gedaan aan de ontmoedigde Servische burgers en ongeldige overeenkomsten worden gesloten als vlammetjes van hoop in een zee van teleurstellingen, maar deze valse hoop, die het Westen biedt, polariseert en verdeelt Servië meer en maakt Kosovo kwetsbaar.
Men kan alleen hopen en bidden, dat het Servische volk zijn land, zijn verkiezingen en zijn toekomst zal terugnemen voor het te laat is.
*) Publicatie: 17 juni 2008.
http://www.girodivite.it/Election-2008-in-Serbia.html
http://www.serbianna.com/columns/ratkovic/ (Gehacked)
Reken er maar op dat Ierland momenteel soortgelijke druk te verduren heeft en dat als Balkenende niet zelf al pro-EU was geweest, die ook achter de schermen duidelijk gemaakt was dat instemmen moet….
Demokratie is toch ook in essentie het kopen van stemmen? Als je het openlijk doet, en zegt “Ik bied iedereen die op mij stemt 1000 euro uit mijn ingezamelde campagne-kas”, dan word je waarschijnlijk vervolgd. Maar als je zegt “Stem op mij, en ik zal jou 1000 euro van een ander geven”, dan heet dat een “partijprogramma” of “solidariteit”. Evenzo gaat het dus internationaal. Als de EU, de VS, Rusland, China of welk ander groot of klein land dan ook iets wil, biedt het een bepaald bedrag, een concessie, uit een dreigement, of wat dan ook, om de stemming naar haar hand te zetten. Blijkbaar laat de Servische kiezer net als de meeste kiezers in de meeste demokratieën, zich makkelijk omkopen of intimideren.
Overigens proef ik uit het artikel ook een zekere weerstand tegen het onafhankelijk worden van Kosovo, maar dat lijken me twee gescheiden zaken, en daar heb ik persoonlijk geen bezwaar tegen. Als de meerderheid (in Kosovo 90+ %) van de bevolking in een streek uit een ander volk bestaat dan het territorium waar het officiëel toe behoort, en zeker als het een volk is dat territoriaal één geheel vormt met haar verwante groep in een buurland (en dus geen enclave vormt), en al helemaal als het nergens anders een thuisland heeft (zoals de Koerden en Tibetanen), zie ik geen reden waarom het zichzelf niet onafhankelijk mag verklaren en desgewenst mag aansluiten bij het verwante linguïstisch of ethnisch gebied.
Comments are closed.