De honderd grootste financiële instellingen hebben hun uitgaven voor het voldoen aan wet- en regelgeving de afgelopen drie jaar met meer dan 30% zien oplopen tot een geschatte 56 miljard dollar in 2007. Deloitte deed onderzoek naar de impact van de toenemende regelgeving op de financiële sector. In het onlangs verschenen onderzoeksrapport ‘In Control? Gaining competitive advantage through governance, risk and control practice’.
Deloitte denkt dat de kosten van toezicht nog verder zullen oplopen en voorspelt dat de uitgaven voor governance, risk and control voor de 100 grootste financiële instellingen in de wereld in 2010 wel tot 100 miljard dollar kunnen oplopen. In deze schatting zijn de kosten van eventuele nieuwe regelgeving naar aanleiding van de kredietcrisis nog niet meegenomen.
In de afgelopen vijf jaar werd de financiële sector getroffen door een stortvloed aan regelgeving. Dat betrof regels voor de omvang van het risicodragend vermogen zoals Basel II en Solvency II, en regels die betrekking hebben op het handelen op de financiële markten en de omgang met cliënten zoals MiFID. Wereldwijd zijn banken, vermogensbeheerders en verzekeraars geconfronteerd met een sterke toename van de wet- en regelgeving. Tot zover Infinance.
Als libertarier stel ik dan maar even de vraag:
Met die 56 miljard dollar jaarlijks uitgegeven ter voldoening aan regelgeving, is daarmee de kredietcrisis voorkomen? Niet dus en zoals gebruikelijk wordt, ook al was 56 miljard niet voldoende, ‘geredeneerd’, dat dat bedrag dan maar moet verdubbelen.
Met als gevolg? Dat we straks in vijf jaar méér moeten uitgeven om kredietcrises etc te voorkomen, dan wat de huidige kredietcrisis aan verliezen heeft gekost ( nu $ 450 miljard afschrijvingen).
Wanneer in een echte vrije markt, er concurrentie kan ontstaan in zekerheid en veiligheid, naast maximale winst, heb je al die regels helemaal niet nodig. Dan komen er ratings en voelen beleggers en spaarders zich niet onterecht beveiligd door de almaar groeiende regels en hoeven zij ook niet de daarmee gepaard gaande kosten te betalen; want de consument gaat die 100 miljard plus per jaar uiteindelijk betalen!
Overigens zijn de regels ook dusdanig ingewikkeld geworden dat in Nederland bij de toezichthouder AFM, al twee bestuurders ontslag en reprimande kregen, omdat ook zij de regels blijkbaar te ingewikkeld vonden en overtreden hadden. Hoe een normaal mens zich dan nog aan de regels moet houden is dan al helemaal lastig.
Delloite heeft volgens mij een metersdikke klont boter op zijn hoofd want ook zij hebben dik geld verdiend aan allerlei dubieus gegoochel met cijfers bij grote bedrijven.
Die regelgeving heeft de financiële wereld aan zichzelf te danken en ik wil even zeggen dat de kredietuitwassen zijn ontstaan in de VS economie waar de bankwereld geen strobreed in de weg is gelegd in hun jacht naar meer rendement.
Dat de auteur aankomt met een verhaal over een echt vrije markt met bescherming van spaarders en investeerders door een Ratingsysteem is wel erg wrang.
Fannie, Freddie, Ambac en talloze banken hebben/hadden allemaal A ratings terwijl er weinig voor nodig is om ze één voor één om te laten vallen. Kortom; een complete farce dat hele ratingsysteem!
De enige oplossing die ik zie is terug naar de goudstandaard. Geld moet weer een schaars goed worden waar zorgvuldig mee omgesprongen MOET worden. Afschaffen van (centrale) banken die geld uit het niks kunnen scheppen en de verplichting van een bank om een substantieel deel aan goud/zilver aan te houden als back up.
En natuurlijk keihard straffen van corrupt bankvolk als duidelijk is dat ze zich op een ongeoorloofde manier verrijkt hebben over de ruggen van hun klanten.
En over Delloite gesproken;
http://www.briskmagazine.nl/00/nieuws/9257/Beleggers_vervolgen_Deloitte_voor_rol_Ahold-fraude.html
Dat Deloitte geld verdient om de regelgeving uit te voeren of fouten heeft? gemaakt bij Ahold doet natuurlijk niets af aan de constatering dat regelgeving honderden miljarden kost en niet heeft gewerkt.
Hoe te rijmen dat de VS banken geen strobreed in de weg is gelegd, terwijl ze nu al een groot deel van dei 56 miljard aan regelkosten hebben, begrijp ik niet.
Eerder is het denk ik zo dat naar goed amerikaans gebruik, er het maximale uit is gehaald op basis van de regelgeving.
Door verzekering te kopen bij oa Ambac, konden banken, binnen de regels en off balance een veelvoud van gezonde hoeveelheid lenen/uitzetten/verkopen.
Zouden daar ratings op bais van gezonde balansverhoudingen en goud op zijn losgelaten zie je tweede alinea, dan was er veel ellende voorkomen.
Dat dat soort ratings nog niet in concurrentie bestaan, is nu juist het gevolg omdat daar geen markt voor was: immers, alles was toch al goed geregeld!
Ik ben geinteresseerd in economie maar ik ben geen expert.
Daarom aan jou de vraag; hoe zie jij concurrentie op ratings? Je gaat als bank toch altijd shoppen bij die instantie die jou de beste rating wil geven?
Hoe en vooral wie controleert ratings? De overheid of (kuch) Deloitte??
Ik heb daar weinig vertrouwen in. Net zo min als balansen die 100% kloppend zijn.
De mens is geneigd tot gesjoemel met waarheden in hun eigen voordeel.
Het probleem moet daarom volgens mij bij de basis worden aangepakt. Een beperkte hoeveelheid edelmetaal als basis voor een beperkte hoeveelheid geld.
Dat beperkt kans op gesjoemel sterk.
Ook hier zijn nadelen maar meer geld heeft het laatste deccenia alleen maar tot grote luchtbellen en geen grotere economische groei geleid.
Maar dit gaat niet gebeuren omdat de winst van deze luchtbellen bij de grote jongens komt en de pijn altijd bij Jan-met-de Pet.
het blijft natuurlijk altijd zo dat de koper moet opletten wat hij koopt en waar hij op vertrouwt.
Wanneer ik jou een belegging verkoop, gedekt door goud, hangt het van mijn reputatie en jouw vertrouwen af, of jij dat goud wil zien, genoegen neemt met een briefje van Deloitte, een rating agent die al 100 jaar in business is of eentje die gisteren begonnen, of mijn woord.
Daarnaast zijn er weer allerlei onderzoekers al of niet tegen betaling die jou kunnen vertellen wat de hardheid van die rating (procedures) is. en jij zal bijv. geen genoegen nemen met een briefje van Deloitte gezien hun Ahold reputatie, ik misschien weer wel want Deloitte heeft hopelijk geleerd van Ahold.
Maar totale zakerheid, is er helaas nooit, zelfs niet met dat blokje goud onder je matras, maar mijn punt is dat die zekerheid er OOK niet is als het overheidsgereguleerd is.
Ik als bank kan wel gaan shoppen bij rating agencies, maar aan jou te bepalen wie en welke je vertrouwt, cq wie als agency weer de grootste garanties en verzekering heeft etc
Klopt. Alles is gebasseerd op vertrouwen.
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
De financiële instanties die hier goed mee zijn omgegaan zullen op de langere termijn ook de blijvertjes zijn. De sjoemelaars gaan vroeg of laat naar de klote. Het is alleen zo jammer dat de verantwoordelijke er vaak mee weg komen.
De overheid (zie Hub hieronder) zou ik zeker niet als DE controlerende macht willen zien.
Hoe zou je het systeem bij private instellingen kunnen verbeteren?
Bonussen voor de top op een langere termijn pas uitkeren?
Hogere strafmaat voor witteboord criminelen?
Het blijft natuurlijk lastige materie maar ik denk dat met de goudstandaard al minimaal 50% van de uitwassen worden geëlimineerd.
Ik kan de link even niet zo snel vinden maar ik las vorig jaar een artikel op Mises, dat stelde dat er in Panama geen toezicht op banken was maar de markt haar werking prima deed. Als er al eens een bank failleerde (wat in de afgelopen decennia wel eens voorkwam maar niet vaker dan in de VS met o.a. zijn S&L debacle), dan waren rekeninghouders meestal niet de dupe omdat een concurrent die vaak overnam en wel betaalde (uit commercieel eigenbelang om dan grote klantentrouw te hebben). Conclusie leek te zijn, dat ofschoon het systeem wellicht niet helemaal 100% perfect was, het in elk geval niet minder goed was dan al dat toezicht wat er in andere landen bestond. En we hebben het niet zomaar over een of ander willekeurig Afrikaans land of zo. Panama is een soort Zwitserland van Latijns-Amerika en heeft een paar honderd banken op anmper 3 mln inwoners.
Ook in een vrije maatschappij zullen er (private) controle instanties opstaan omdat klanten niet zo dom zijn dat ze alles wat een leverancier zegt voor zoete koek aannemen.
Je kunt denken aan verzekeringen of iets als (private!) consumentenbond.
Maar waarom zou het nodig zijn dat de overheid dat doet? De overheid is de grootste zwendelaar en valse munter in de maatschappij. Die vertrouw je toch ook niet voor de controle?
Het ergste is dat de overheid dit niet toegeeft.
Een politicus die de zwendel niet expliciet toegeeft zou eigenlijk bij voorbaat van de verkiezingen uitgesloten moeten worden.
Hugo van Reijen
Er was geenszins een vrije markt.
Heel wat institutionele beleggers kunnen pas obligaties kopen als die minstens 2 goede ratings hebben, afkomstig van een groot buro (en dat waren er maar 3: Moody’s, “Poor Standard” en Fitch). Grappig is dus dat de overheid beleggers juist in handen duwt van rating agencies die zich niet moe hoeven te maken om kwalitatief werk te leveren.
En zo ging het ook met de Basel rules trouwens: die zijn juist de oorzaak van veel elende. Immers er gelden solvabiliteitsvoorschriften voor banken.
Voor elke “gewogen” uitstaande euro aan kredieten, moeten ze (ik meen) 8 cent eigen vermogen aanhouden. Maar hypotheken werden als dermate veilig aanzien (wegens het onderpand) in vergelijking met bv. bedrijfskredieten dat hun gewicht maar 50% is, waardoor een bank per hypotheek maar half zoveel eigen vermogen op zij moet zetten. Of omgekeerd: gegeven haar eigen vermogen kan ze 2 keer zoveel hypothekenverstrekken als gewone leningen. Dus tenzij een andere lening 2 maal zoveel marge (boven LIBOR) oplevert, werden banken dus juist door de Basel rules gestimuleerd om vooral veel hypotheekleningen te verstrekken.
Het grappige is dus dat -naast de goedkoop geldpolitiek van centrale banken- het JUIST de regelgeving van de toezichthouder (“hoeder van de veiligheid van het systeem”) is, die tot deze toestand heeft geleid.
Overigens: weet je wat de weging is van supranationals (en ik dacht ook AAA staatsleningen)?
0% (ja, je leest het goed: n-u-l p-r-o-c-e-n-t). Dus voor leningen aan bv. de VN, de EU, de EIB, EBRD, IFC, etc. hoeft een bank NIETS aan eigen vermogen te reserveren (*).
Misschien vinden ze dat dus wel nog aantrekkelijker dan hypothecair krediet?
Misschien wordt daar door sommigen dus wel roekeloos veel aan geleend.
Wordt lachen als ineens pakweg de Wereldbank een lening niet blijkt te kunnen aflossen. Zou dit een volgende crisis kunnen zijn?
We leven in interessante tijden…
Ik adviseer u een gouden toekomst 😉
(*) en als ik me goed herinner dat leningen aan AAA staten onder hetzelfde regime vallen, dan zou dus ook voor leningen aan de US government 0% opzij gezet zijn. Wellicht dat men een onderscheid maakt tussen obligaties (die immers een koers hebben) en onderhandse leningen.
Natuurlijk is het onzin van Deloitte, zonder dreigende Staatsgeweldenaren die regels verzinnen heb ik geen accountant nodig, dus ze happen naar de hand die hun voedt.
Dat die administratie industrietak uiteindelijk zo groot wordt dat de Staat daar weer komt halen/beknotten is logisch. Het uiteindelijke lot van de Accountancy is hetzelfde als die van de Apothekers of Gezondheidszorg. L von Mises heeft daar in On Socialism mooi over geschreven.
Ik vind een drugsdealer moreel hoogstaander dan deze private ambtenaren, maar voorlopig kent ik niedt zonder ze. 😉
Hoewel het vazallen van de Staatsduivel zijn, zijn het echter ook maar mensen die toch ook een baan moeten hebben.
Dus verzin nog een paar regels en er zijn weer een paar mensen aan het werk.
Accountants doen me denken aan het verhaal van een kennis van me die op vakantie was in India. Hij ging wildwaterraften met houten-‘rafts’.
Boven op dw heuvel moest die ‘raft’ in elkaar gezet worden en geinspecteerd door een groep ambtenaren, toen uit elkaar gehaald en op een aanhangwagen gelegd, weer controle of alles goed vastlag. Waarna het hele zooitje 200 meter verder op de rivierbedding werd afgeladen en opnieuw in elkaar gezet, met wederom inspectie e.d.
Is Deloitte al achter het bedrag die de banken hebben geïnvesteerd in buitenlandse driemaal A obligaties waarmee de Amerikanen uiteindelijk een leuke oorlog konden financieren. Beter gezegd; hoe groot is of was de Europese bijdrage aan de oorlog in Irak? Of is dat door de bomen en het bos regelgeving niet meer te achterhalen?
Weet ook iemand wie die 56 miljard per jaar ontvangt?
Zouden dat zo maar eens die regelgevers kunnen zijn (direct dan wel indirect)?
Voor een deel zijn dat personeelskosten aan “eigen” personeel van de bank zoals bv. compliance officers. Maar dan gaat het wel om interne collaborateurs van de toezichthouder die zonder die regelgeving dit (verkapt) ambtenarenbaantje nooit gehad zouden hebben. Zelfde geldt voor externe auditors zoals Deloitte. Ook die profiteren van de “behoefte” aan hun “diensten”.
Comments are closed.