Iemand die de wens bezit, geamputeerd te worden zonder dat daar een medische noodzaak toe bestaat, lijdt aan apotemnophilia.
Zo iemand schijnt zich tevens vaak aangetrokken te voelen tot andere geamputeerden ( acrotomophilia).Wat moet een arts doen als hij benaderd wordt door een iemand met deze eigenschappen die hem verzoekt amputatie van een ledemaat te verrichten ?
Ik las een uiteenzetting waarin betoogd werd dat de arts aan een dergelijk verzoek dient te voldoen.
Het toepassen van de vrijemarktheorie op deze situatie zou er namelijk toe leiden dat de klant hier kan bepalen wat er gebeurt.
Ik moet zeggen dat ik, indien ik arts ware, niets zou voelen voor dergelijke amputaties en de patient zou verwijzen naar een psychiater.
Hugo van Reijen
———————–
RED: Die uiteenzetting dat op de vrije markt de klant kan bepalen wat er gebeurt is net zo’n onzin als dat ik als klant een dure Rolce Royce op de vrije markt ga kopen voor 900,- euro.
Op de vrije markt zijn er vrijwillige overeenkomsten zowel van de koper als de verkoper.
Als er een recht op zelfmoord en euthanasie bestaat zou apotemnophilia ook moeten mogen. Ik zie het als een vorm van plastische chirurgie. Ik ben het met Hugo eens dat je in een vrije markt dan wel een arts moet vinden die bereid is de handeling te verrichten.
Drie opmerkingen:
1. Allereerst speelt bij medische handelingen het vraagstuk van medische noodzaak. Waar een borstvergroting / neuscorrectie gerelateerd kan worden aan een minderwaardigheidsgevoel of andere psychische problemen lijkt het hier om andere psychische problemen te gaan, waarbij de behandeling dus ook in een andere richting moet worden gezocht.
2. Omdat de overheid vooralsnog het monopolie heeft op het burgerlijk huwelijk speelt daar de discussie of een ambtenaar mag weigeren een huwelijk te voltrekken. Als de overheidsinvloed op de zorg zo groot is als hij is, geldt hier wellicht ook het non-discriminatiebeginsel. Maar de medische diagnose prevaleert.
3. Als je inderdaad een arts vindt krijg je een vraagstuk vergelijkbaar met die kannibaal die ik laatst in de pers tegenkwam: hoe ver gaat de contractsvrijheid? Wiens rechten worden geschonden als een arts en een patient dit overeenkomen? Als mijn dochter op haar achttiende een piercing wil, kan ik haar niet meer tegenhouden, maar ik zou problemen hebben met een arts die zonder problemen een been zou amputeren.
Contracten zijn meerzijdige overeenkomsten. Die impliceren aanbod (patient) en aanvaarding (arts).
Daarnaast heb je te maken met derden/belanghebbenden.
Ingevolge de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WGBO) behoort de arts de standaarden van de beroepsgroep in aanmerking te nemen.
Het lijkt mij evident, dat de arts, behoudens medische noodzaak, gehouden is het aanbod / verzoek te weigeren.
Anderzijds zou ik hem aanraden een onafhankelijke deskundige collega (psychiater) in te schakelen, die zijn bevindingen, na zorgvuldig onderzoek van de patiënt, op papier zet, alvorens te overwegen enige onomkeerbare operatie uit te voeren. Het is immers niet ondenkbaar, dat de psychiater wel een medische noodzaak aanwezig acht.
Ik zou welk eens willen zien, welke argumenten een psychiater voor amputatie zou aanvoeren. Een Amerikaanse psychiater zal vermoedelijk bang zijn voor een aanklacht wegens malpractice achteraf na het uitvoeren van deze niet omkeerbare ingreep. Je vraagt je ook af, waar in zulke gevallen de grens dan ligt: een basket case zonder armen en benen? ( de naam basket case is ontstaan tijdens de Vietnamoorlog).
hugo van reijen
Ik kan mij voorstellen dat zoiets in een discussie met een tegenstander van de vrije markt opduikt, die wil “aantonen” dat de “logica van de vrije markt” tot absurditeiten leidt.
“Ik las een uiteenzetting waarin betoogd werd dat de arts aan een dergelijk verzoek dient te voldoen.”
de zinswending “DIENT” te voldoen duidt al aan dat de beweerder van deze stelling het in ieder geval niet over een vrijemarktsituatie heeft.
Alsof een dokter iets zou moeten.
Ik denk dat de vrije markt op dit moment (crediet crisis en vrijemarkt-haat) een betere dienst is bewezen om de voordelen er van in het dagelijks leven in het voetlicht te zetten, dan om de extremiteiten te belichten en de boel te shockeren.
Theoretisch ben ik het met het artikel eens maar praktisch heeft het wat mij betreft een hoog Professor Zonnebloem (de wereldvreemde professor uit de Kuifje strips) gehalte.
De dokter moet helemaal niets!
Afgezien daarvan, als iedereen die een “rare” mening heeft of een “bizarre” keuze wilt maken meteen naar een psychiater wordt gestuurd, dan hebben we hier in NL voorlopig wel genoeg werk te verrichten!
“Ik wil graag het geld van mijn buren gebruiken voor mijn eigen idealen!” -> Psychiater
“Global warming bestaat!” -> Psychiater
“Politici zijn eerlijke mensen” -> Psychiater
“Ik wil een iets andere neus” -> Psychiater
“Ik wil naar de kapper” -> Psychiater
“Wij hebben geen overheid nodig!” -> Psychiater????
Hoe je het ook bekijkt, het gaat erom of de verzekering betaalt. En dat maken de Haagse psychiaters tegenwoordig uit.
Artsen zijn gebonden aan de eed van Hippocrates, waarbij ze geen onnodige verminkingen mogen aanrichten, of zoals in de eed staat: ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ook staat er in dat de arts de grenzen van zijn mogelijkheden zal erkennen. In dit geval lijkt mij een doorverwijzing naar een psychiater dus voor de hand te liggen.
De volledige eed:
“Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten. Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd. Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen. Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.”
ffi reageerde op deze reactie.
R. Hartman (NI) reageerde op deze reactie.
@Fred:
de eed van hypocrates is niet juridisch bindend ook is het maar de vraag wat lijden is, de amputatie of de wens tot amputie
verder is apotemnophilia denk ik een ziekte die zich niet zou voordoen in een vrije markt…er speelt in dit geval vaak nog een 3de partij mee, wie draait er voor de kosten op, niet alleen de ingreep maar ook voor inkomstenderving van de apotemnofiel?
zag een tijdje geleden trouwens een docu over een amerikaanse psychiater met apotemnophilia, zijn apotemnophilia was overigens de reden dat hij psychiater werd, uiteindelijk heeft een schotse chirurg zijn been geamputeerd…
Als we zulke mensen hun hoofd amputeren is het probleem opgelost.
Ze zullen zich nooit achteraf bedenken en een aanklacht indienen. De taak van de psychiater is dus om de patient aan te praten dat het veel cooler is om je hoofd te ampputeren dan je been 🙂
Ach overigens: waarom zou het netto iets moeten kosten?
Micchien zijn er wel kandidaat kopers voor zo’n ledemaat.
Varierend van andere geestesgestoorden die graag een been in hun koelkast willen bewaren tot verkeersslachtoffers die liever een menselijk vervang-been zouden krijgen (in de toekomst zonder meer medisch mogelijk) dan een prothese.
Zo is iedereen dan geholpen: de man die geamputeerd wil worden en de kandidaat koper voor het lichaamsdeel. Er kan een heuse markt in ontstaan. Misschien kan ik wel een OTC forward contract afsluiten. Als men nu maar niet gaat naked shorten …
Ach en overigens: als een geamputeerde spijt krijgt, kan ie wellicht gewoon een nieuw ledemaat (van een verkeersslachtoffer of een nieuwe geesteszieke) kopen en laten aanzetten.
Ik zie het probleem dus niet.
@Fred: Hippocrates is regelmatig Hypocritus. Wat te denken van artsen die zonder medische noodzaak besnijdenissen op weerloze kinderen uitvoeren?
Frenkelfrank reageerde op deze reactie.
@R. Hartman (NI): Ja die vrouwenbesnijdenissen!!! Erg fout!
Maar in NL is het geen probleem dat jongetjes besneden worden. Is goed voor ze! Toch? Ontwerpfoutje van god zullen we maar denken….
Trouwens, die kids vallen niet lief in slaap nadat ze besneden zijn, maar ze vallen flauw van de pijn…..
De Arts moet helemaal niets doen waar hij niet achter staat.
Als iemand graag zijn arm eraf wil laten halen, ook al werkt deze arm prima dan is dat zijn keus. Het is dan aan deze man om een Arts/Chirurg te vinden die deze arm er af WILT halen.
Als er nergens iemand te vinden is die deze operatie wil uitvoeren dan heeft de man pech.
Toevallig vind ik vandaag pas een interessant artikel over deze problematiek in de bijlage van de NRC van 11 october 2008.
Het is geschreven door de neurobioloog Dick Swaab.
hugo van reijen
Ik ben zo iemand die BIID heeft, ik ben dus al een jaar of wat bezig een arts te vinden en heb vele contacten met andere die al dan niet al geamputeerd zijn. Er wordt op dit moment over de gehele wereld best wel veel onderzoek gedaan maar het blijft een lastige discussie.
Graag zou ik van Hugo horen welk artikel hij in eerste instantie gelezen heeft. Zijn er hier wellicht nog meer mensen op het forum die ook een been kwijt willen?
Comments are closed.