Nu de financiële crisis zich ook in de economie doet voelen, gaan de politici zich ook daar druk maken. Zij willen zo graag iedereen redden, maar weten maar al te goed dat ze dat niet kunnen. Daarom is het (voor hen) belangrijk dat ze hun kiezers ervan proberen te overtuigen dat zij toch echt de grote redders zijn.
Dat dit werkt, zie wel aan de populariteit van Wouter Bos die toch maar even de banken gered heeft. Wat de latere gevolgen zijn, ziet bijna niemand. En dan kan hij altijd wel weer de Amerikanen de schuld geven.
In Amerika spelen in deze fase van de economie bijzonder de problemen in de auto-industrie. In Detroit zijn gevestigd Ford, Chrysler en General Motors. Die zijn samen goed voor honderdduizenden personeelsleden. Die industrie is “veel te groot om verloren te gaan. Amerika zou niet zonder deze industrie kunnen leven.”
En daarom moeten de politici zo nodig geld van de belastingbetaler pikken om de automakers aan de praat te houden.
Jeffrey Tucker schrijft een briljant verhaal dat dit onzin is. Amerika leefde en bloeide ook toen er nog geen auto-industrie was.
Vóór die tijd (1870 -1930) was na een huis, de piano het grootste en duurste huisraad. Iedereen moest er een hebben en miljoenen en miljoenen werden er verkocht. Er kwam een piano-industrie tot stand die zo groot was dat Amerika niet zonder kon. Maar het is wel gebeurd en goed gekomen.
Ook met de auto-industrie kan de markt beter zijn gang gaan dan dat kunstmatig de belastingbetaler gedwongen wordt om de auto-industrie in leven te houden.
En datzelfde geldt voor Nederlandse industrieën als DAF en dergelijke, ja zelfs voor “kranten”. (Waarbij natuurlijk eveneens oneerlijke, gemonopoliseerde of gesubsidieerde concurrentie moet worden afgeschaft.)
Het verhaal van Jeffrey Tucker is best leuk en leerzaam:
“The End OF the Piano Industry.
Where’s Sock Puppet’s Bailout?
http://www.youtube.com/watch?v=aRVRTTMwhK8
Nu we het toch over DAF hebben; ik voorzie ongeveer eenzelfde scenario voor de VS autoindustrie. Faillisement en doorstart dus.
Het heeft bij DAF ook aardig gewerkt alhoewel er wel asociale dingen zijn gebeurt daar…
Ik zie de grootste klappen vallen bij GM, Chrysler (helemaal failliet?) en vooral de gepensioneerden van the big tree.
Die laatsten zitten in een omslagstelsel dat gewoonweg niet houdbaar is.
Eerst van die ballast af (hoe tragisch ook) en daarna “mean and lean” verder.
Met alle respect Hub maar de autoindustrie vergelijken met de piano industrie gaat toch wel een brug te ver.
Gezien het feit dat vele Amerikanen in de suburbs wonen is vervoer toch wel een levensader voor de economie voor zowel woon/werk verkeer als voor handel en warentransport.
Dit kan natuurlijk wel een stuk minder (door bv technolgische vernieuwingen en mensen weer aansporen dichter bij het werk te wonen) maar toch.
Paul Martens [3] reageerde op deze reactie.
@GB [2]: Ik sluit me aan bij jouw gedachte, GB, dat de vergelijking tussen de piano-industrie vroeger (voor een paar miljoen?) Amerikanen absoluut niet te vergelijken is met de auto-industrie, waarin nu direct en indirect al 3 miljoen mensen werkzaam zijn, laat staan hoe groot de globale consumptie is.
Die vergelijking gaat niet op in Hub’s stukje.
Waar ik het wel volledig mee eens ben in Hub’s stuk, is het smerige feit dat enkele infantiele en naïeve politici over de rug van de burger mooi weer zitten te spelen, nota bene met de centen van diezelfde burger. (Okay, ik druk me misschien iets te plastisch uit).
En wat me nog het meeste stoort is de statische, inactieve, luie, lakse en ongeïnteresseerde houding van het grootste deel van mijn mede-Nederlanders, die dergelijke politici dan ook nog eens huldigen. Dat ze vanwege pure laksheid alles, wat hun Volkskrantje en NRC’tje te melden heeft, en de Grote Haagse Zwendel maar blijven accepteren. Of die in andere westerse landen, natuurlijk, daar is het niet anders.
“Vóór die tijd (1870 -1930) was na een huis, de piano het grootste en duurste huisraad. Iedereen moest er een hebben en miljoenen en miljoenen werden er verkocht. Er kwam een piano-industrie tot stand die zo groot was dat Amerika niet zonder kon. Maar het is wel gebeurd en goed gekomen.”
Als ik die semi-criminele rap-‘muziek’ hoor die tegenwoordig uit de VS komt zo hoor, dan is het helemaal niet meer goed gekomen op dat punt.
Gelukkig zal Amerika aanstonds gedwongen worden 3 toontjes lager te zingen en verder af te zinken naar derde wereld-status om er nooit meer boven op te komen.
Good riddance Amerikwa!
Comments are closed.