Stimulus

President Obama’s stafchef, Rahm Emanuel, liet zich per ongeluk ontvallen dat je een crisis niet moet verspillen (“a crisis should not go to waste”), dat een crisis de gelegenheid biedt maatregelen door te voeren waar je anders niet mee weg zou komen.

Het cynisme dat uit deze uitlating spreekt, dat tijdens een crisis het angstige publiek zich gemakkelijk een oor laat aannaaien, zou genoeg moeten zijn om alle alarmbellen af te laten gaan.

Het betekent niets minder dan dat je de kans om je eigen bedenkelijke politieke agenda door te voeren moet benutten, voordat de crisis zomaar helemaal op eigen kracht weer overgaat, en het volk (misschien) weer kritisch wordt. Dus moet je wel opschieten.

Die haast werd vorige week getoond, toen het Amerikaanse congres er binnen twee dagen een ‘spending bill’ van meer dan 1000 pagina’s door joeg, die dus door vrijwel niemand gelezen, laat staan begrepen zal zijn.  Waarom die haast? Omdat de Obama’s op vakantie waren gebeurde er daarna drie dagen helemaal niets mee. Een wat zorgvuldiger behandeling was dus mogelijk geweest en, zeker gezien de consequenties voor de Amerikaanse burger, meer op zijn plaats.

Er is echter meer nodig dan overduidelijke inconsistenties om de Barak-aanbidders van hun geloof af te laten vallen. Daar zou wel eens een ramp voor nodig kunnen zijn. En die ramp zou zomaar kunnen plaatsvinden bij de club amateurs die momenteel de Amerikaanse helmstok hanteert.

Thomas Sowell schreef hierover een prima artikel, Rush to Wait, op National Review. Lees het hier.

Plaatje: Political Cartoons.