Wanneer  iets in waarde daalt en daarna weer stijgt, slaakt menig belegger een zucht van 
verlichting , zodra de  prijs weer aangeland is op het niveau van de historische kostprijs.
Geheel ten onrechte, want deze nominale historische  kostprijs  is uitsluitend van belang als historisch gegeven.
Iemand die iets tien  jaren vasthoudt en het daarna ten gelde maakt voor  zijn aankoopsprijs, wordt realiter geconfronteerd met een  verlies, dat bestaat uit twee componenten:
01. Een som die bepaald wordt door het percentage van de   sinds aankoop opgetreden  inflatie
02. De reele rente welke verkregen had kunnen worden bij alternatieve belegging. ( nominale rente verminderd met het percentage van de inflatie)
Wie het onder 01. en 02.  genoemde niet in zijn berekeningen betrekt, houdt zichzelf voor de gek.
Proeven zijn genomen door middel van confrontatie van proefpersonen met twee keuzes:
Wat  prefereerden zij:
een nominale rente van zes procent met een geldontwaarding van vijf procent
OF
een nominale rente van twee procent zonder geldontwaarding
Het overgrote deel van de proefpersonen  opteert in een dergelijk geval voor de eerste keuze.
Hoe komt het dat men zich zozeer vastklampt aan het  nominale en niet aan de reele bedragen?
Het antwoord is vermoedelijk : gebrek aan financieel inzicht.
Het is vooral de overheid die van dit gebrek aan inzicht op grote schaal misbruik maakt.
Hugo van Reijen
Behalve gebrek aan financieel inzicht waarschijnlijk ook een psychologisch verschijnsel: het is een anker in barre tijden.
Als je aandelen koopt is verlies nemen moeilijk; je wil het liefst minimaal je inleg terug. Gegeven de lage rente (en inflatie) van de afgelopen 10 jaar is je verlies dan beperkt, hoewel niet nul.
Bij huizen speelt ook nog mee dat mensen het heel vervelend vinden als hun ‘overwaarde’ wegsmelt (en de discrepantie tussen WOZ waarde en hypotheek slinkt).
Echt irritant wordt het natuurlijk als je rente betaalt voor een hypotheek van drie ton, terwijl je huis inmiddels minder waard is dan die drie ton. Dan krijgt ‘historische waarde’ een wrange bijsmaak…
Maar je hebt dus gelijk het is hoogstens een hele groffe maatstaf om je handelen op te baseren, en er zit een principiele fout in je eigen nadeel in.
Macro-economisch (dus voor een heel land bezien) denk ik overigens dat er een marktdempend effect van uitgaat.
Ik zal vast bukken, maar we zien hier dus een van de voordelen van inflatie 🙂
Mensen accepteren nooit een prijsdaling (en het is vaak wettelijk niet eens mogelijk), maar het reele prijspeil kan dalen door inflatie. Dit is bevordelijk voor productie herstel.
Er zijn ook veel mensen die niet zien of ervaren dat er een groot verschil is tussen (subjectieve) WAARDE en PRIJS.
99% van de bevolking kan mijns inziens niet eens meer zelfstandig en rationeel denken. Dan kunnen we hen toch ook niet verwijten dat ze niet kunnen rekenen???
Bovenstaande wordt bevestigd door berichten in de kranten en andere media en in de directe leefomgeving van menigeen.
Hugo J. van Reijen [5] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [4]:
De rekenvaardigheid en het inzicht in de verhoudingen tussen getallen lopen inderdaad reeds vele jaren achteruit.
Ik maak het regelmatig mee, dat voor het aftrekken van 85 van 100 een calculator gebruikt wordt.
In een ander land maakte ik het deze week mee, dat een cassiere vijf minuten met een calculator aan het stumperen was om 2000 op te tellen bij 26025.
Mijn inmiddels reeds lang gepensioneerde docent wiskunde geeft bijlessen aan onderwijzers die niet kunnen optellen en aftrekken. Het is kortom door- en door bedroevend.
Hugo van Reijen
Paul Martens [6] reageerde op deze reactie.
@Hugo J. van Reijen [5]: Juist. Of mensen in de ziekenzorg die absoluut niet met breuken (die van cijfers, niet die van botten) om kunnen gaan. Ik meen het echt: die kunnen bij doseringen niet eens meer 2/5 van 200 milliliter uitrekenen. Ze weten niet meer wat een breuk is, laat staan dat ze 1/4 bij 1/3 op moeten tellen. Daarvoor gaan ze terug op cursus!!! Dat is rekenles vierde klas lagere school (nu groep 6?)!
Of mensen die denken dat de kilometerprijs van hun auto louter uit brandstofkosten bestaat, een enkeling die beseft dat onderhoud er ook bijhoort, omdat hij net 4 nieuwe banden heeft moeten betalen.
Afijn, zulke mensen worden als volwassen en beslissingsbevoegd gezien in dit land en mogen dus ook geld in aandelen stoppen. En lopen dan nu te klagen? Ga toch weg, neem je verlies en ga van dat geld een cursus rekenen of taal nemen, zodat je leert rekenen en lezen om de gevolgen van bepaalde acties te kunnen overzien (of tenminste de risico’s te kennen).
Oh ja, HEBBERIGHEID, dat hebben ze wel geleerd. Vandaar die aandelenportefeuilles?
Hugo J. van Reijen [7] reageerde op deze reactie.
@Paul Martens [6]:
Lang geleden had ik in Amsterdam een medewerkster die niet kon afronden.
Zij deed dit vaak de verkeerde kant op en plaatste na het gebruik van de calculator ook de komma’s in de uitkomsten op de verkeerde plaats. Dit alles met desastreuze gevolgen.
Ik heb haar toen aangeraden aan de overzijde van de straat aan te bellen bij een basischool en te vragen of haar rekenvaardigheid wat bijgespijkerd kon worden.
Maar zij voelde hier helemaal niet voor, dacht dat haar gedoe al goed genoeg was.
Ik moest denken aan het Joodse gezegde : ” Ik wens u veel personeel toe.”
Hugo van Reijen
Comments are closed.