DE ZEGEN VAN VERNIETIGING.

Het is mij opgevallen dat in bepaalde artikelen met betrekking tot belastingen, milieuheffingen, subsidies en andere overheidsinmenging door mensen die hierop reageerden, oorzaak en gevolg en de mogelijke consequenties daarvan niet geheel juist werden geïnterpreteerd.

Hieronder volgt de vertaling van Henry Hazlitt “Economics in one lesson” oftewel “economie in een les”. (Hoofdstuk 2)

Dit boek werd geschreven in 1946 met een herziene druk in 1962.

Het is frappant dat na het verschijnen van het eerste exemplaar van dit boek, zo’n  60 jaar geleden, de situatie zoals Hazlitt die beschreef, nu nog steeds van toepassing is.

Het boek is een analyse van economische denkfouten. En aan de hand van voorbeelden geeft hij aan wat deze economische denkfouten zijn en wat de gevolgen daarvan zijn.

In zijn voorwoord stelt hij; er is momenteel echter geen enkele overheid in de wereld, waar het economische beleid niet alleen door sommige van deze denkfouten wordt beïnvloed, maar waar deze zelfs bijna geheel geaccepteerd zijn.

DE ZEGEN VAN VERNIETIGING.

 We hebben het hoofdstuk met de gebroken ruit beëindigd. Een elementaire denkfout. Om het even wie, zou men denken, zou het na een paar ogenblikken erover nagedacht te hebben kunnen vermijden. Maar toch is de denkfout met betrekking tot de gebroken ruit, onder honderd vermommingen, het meest blijvend in de geschiedenis van economie. Het is meer ongebreideld nu dan ooit in het verleden. Het wordt opnieuw elke dag plechtstatig bevestigd door grootindustriëlen, door Kamers van Koophandel, door de leiders van de vakbonden, door redactieschrijvers en krantenkroniekschrijvers en radio – en televisiecommentators, door geleerde statistici die de meest geraffineerde technieken gebruiken en door professoren in de economie op onze beste universiteiten. Op verschillende manieren weidden zij over de voordelen van vernietiging uit.

Hoewel sommigen van hen geringschattend zouden zeggen dat het netto voordeel uit kleine handelingen van vernietiging gering is, zien zij een bijna eindeloos voordeel dat te behalen valt uit enorme handelingen van vernietiging. Zij vertellen ons hoeveel beter we het economisch hebben in oorlogstijd dan in vredestijd. Zij zien „wonderen van productie”, waar een oorlog voor nodig is, om dit te bereiken. En zij zien een wereld die welvarender wordt gemaakt door de “geaccumuleerde” of de „gesteunde” enorme vraag. In Europa, na de tweede wereldoorlog, telden zij vreugdevol de huizen, de gehele steden die met de grond gelijk waren gemaakt en die „moesten worden vervangen.”

In Amerika telden zij de huizen die tijdens de oorlog konden worden gebouwd, de nylonkousen die niet konden worden geleverd, de versleten auto’s en de banden, de verouderde radio’s en de ijskasten niet. Alles tezamen zijn dit formidabele bedragen.

Het was slechts onze oude vriend, de denkfout van de gebroken ruit, in een nieuw jasje, en buiten alle porties van erkenning gegroeid. Dit keer werd het ondersteund door een gehele bundel van verwante denkfouten. Het verwarde behoefte met vraag. Hoe meer de oorlog vernietigt, des te meer verarmt het land, des te groter is de naoorlogse behoefte. Ongetwijfeld. Maar behoefte is geen vraag. De efficiënte economische vraag vereist niet slechts behoefte maar overeenkomstige koopkracht. De behoeften van India nu zijn onvergelijkbaar groter dan de behoeften van Amerika. Maar de koopkracht en daardoor de „nieuwe zaken” die het kan bevorderen, is onvergelijkbaar kleiner.

 Aangezien dit artikel te lang is voor de beschikbare ruimte op de Vrijspreker kunt U het vervolg verder lezen op: Libertarian.nl – De Startpagina voor Individuele Vrijheid