[HTML1]
Bij alle politieke ontucht die we op ons levenspad tegen komen dreigen we misschien te vergeten, dat we blij mogen zijn met de dingen die het leven ons schenkt en waarvan we mogen genieten. De mens mag zijn eigen geluk nastreven, en daar zijn libertariers zich diep van bewust. Maar hoe doe je dat? Is geluk niet veel te vergankelijk? Stefan Molyneux draagt enkele van zijn filosofische opvattingen voor, waarin hij laat zien, dat geluk een discipline is, die je meestal grotendeels kunt leren, oefenen en waarderen.
Heel interessant en belangrijk vind ik dat Stefan begint met het benadrukken van “REASON”. Van het verstand en de Rede.
Via dat kunnen we ons bewust worden van ons Geluk, dat vooral een “Emotie” is.
Dit onderwerp is zo belangrijk dat we er meer over zouden moeten communiceren.
Spy-Nose [2] reageerde op deze reactie.
@Hub Jongen [1]:
Precies, Hub. Het past allemaal als een prachtige legpuzzel in elkaar.
Hij zegt: Reason = Virtue = Happiness.
Maar je moet er wel wat voor doen.
Wat dan, legt hij ook uit. Het is allemaal niet zo moeilijk, dat “duurzaam geluk” voor bijna iedereen is weggelegd.
Maar men moet er ook naar op zoek willen gaan.
Vrijspreker gaat (nog meer) zweven.
Geluk via de ratio.
Die ratio toch: garant voor geluk, zo schijnt het. Waarom mensen met het syndroom van Down dan toch gelukkig kunnen wezen??
Dat men een Mollyneus nodig heeft om geluk bereikbaar te maken, is al een lachertje op zich.
Want allang voordat Mollyneus was geboren, wisten miljarden al dat geluk beslist een aangename toestand was.
Maar ‘geluk’ is een verschrikkelijk vrijblijvend woord.
Sommigen waren als nazi gelukkig.
Anderen waren als ueber-kameraad ook gelukkig.
Ambtenaren kunnen veel geluk ervaren, als anderen hun doen en laten heerlijk voorschrijven.
Machtshebberds schijnen ook erg gelukkig te kunnen zijn met al hun privileges.
Bedrijverds van wreedheden schijnen daar ook geluk bij te ervaren.
Nee, geluk als maatstaf: een doodlopende weg, als men ook nog moraal wil includeren.
De libertarier Molyneux toont aan hoe je als libertarier in een onvrije wereld een gelukkig leven kan leiden.
Beek suggereert, dat inbreuk op libertarische beginselen door niet-libertariers in deze onvrije wereld duurzame gelukservaring zou kunnen genereren, althans niet in de weg staat. Daarbij telt de (on)gelukservaring van de onderdrukten bij hem niet mee. Integendeel zulke systemen “rechtvaardigen” de onderdrukking (vrijheidsbeperking) van een deel van de samenleving.
Molyneux benoemt die systemen: het zijn religies en niet-libertarische politieke ideologieën die individuen in hun rechten hun eigen geluk na te streven, belemmeren en zodoende (een deel van) de samenleving onderdrukken, m.a.w. onvrijheid creëren.
In zulke systemen profiteert in wezen de een ten koste van de ander, waarbij de onderdrukking door de heersende moraal gerechtvaardigd dan wel aangemoedigd wordt.
Dat is in strijd met de libertarische ethiek, volgens welke elk individu het recht heeft zijn eigen geluk na te streven.
Het is dan ook frappant, dat men soms wel eens hoort zeggen: “Jezus was een libertarier”. Maar dat zal beek dan wel niet zijn.
Ik dank beek voor zijn reactie, dat het betoog van Molyneux mooi illustreert, waarmee hij als niet-libertarier voorbeeldig aantoont, hoe de vork in de steel zit.
Comments are closed.