De Alomtegenwoordige Leider

Ze willen dat wij “plechtig beloven om dienaar van onze president te zijn”?

Vrijdag had ik de zeldzame eer genoemd te worden in de New York Times, in relatie tot President Obama’s plannen zichzelf elk schoolgebouw in het land in te stralen, in de merkwaardige overtuiging dat Generatie iPod dat een boeiende technische nieuwigheid zou vinden. Times reporters James C. McKinley Jr. en Sam Dillon schreven: “Mark Steyn, een Canadese auteur en politiek commentator, beschuldigde Mr. Obama woensdag in de Rush Limbaugh show ervan te proberen een persoonlijkheidscult te creëren, hem vergelijkend met Saddam Hoessein en Kim Jong Il, de Noord-Koreaanse leider”.

O, jee! “Een Canadese auteur”: Hoezo verdoemen met vage geloofsbrieven. Ik weet niet wat wreder is, het “Canadese” of het onbestemde artikel. Wat de rest betreft, wel, da’s één manier om het te zeggen. Dit is wat ik woensdag zei betreffende goeie ouwe Saddam en Kim: “We praten duidelijk niet over de persoonlijkheidscult op de schaal van Saddam Hoessein/Kim Jong Il.”

Lijkt er genoeg op, voor de Times.

Maar, als de Times het zo wil spelen, kom maar op. De Alomtegenwoordige Leider is traditioneel een karakteristiek aspect van Derde Wereld ‘basket-case’ uitschot: de samensmelting van de man en de staat is expliciet, en overal aanwezig. In 2003, rondrijdend door west Irak een paar weken na de val van het regime, toen scholen haastig alle portretten van Saddam die aan alle klaslokaalmuren hingen neerhaalden, bezocht ik een basisschoolhoofd met een enorme stapel lege fotolijsten op zijn bureau, met niks om erin te doen. Het standaard product van het schoolsysteem vertoonde zich in de vorm van twee kinderen, Hassan en Amal – een soort Irakese Dick en Jane – die trots hun portretten van de grote leider ophielden en de geneugten van het Irakese schoolsysteem toelichtten:

“O, kom, Hassan”, zegt Amal. “Laat ons zingen voor ons vaderland, en onze pennen gebruiken om ‘Onze geliefde Saddam’ te schrijven.”

“Ik kom, Amal,” zegt Hassan. “Ik kom gezwind om te zingen: ‘O, Saddam, onze moedige president, wij zijn allen soldaten die onze grenzen voor u verdedigen, wapens dragend en marcherend naar de overwinning’.”

Pathetisch, niet?

Op vrijdag 28 augustus liet het schoolhoofd van de Eagle Bay Elementary School in Farmington, Utah – uit naam van “educatie” – haar jonge toevertrouwden de “Obama-Pledge” video zien, uitgebracht ten tijde van de inauguratie, waarin Ashton Kutcher en een paar andere grote sterren, waarvan u er twee of drie zelfs nog zou kunnen herkennen, “plechtig beloven om dienaar te zijn van onze president en van de hele mensheid omdat we samen kunnen, samen zijn en samen zullen zijn de verandering waarnaar we streven.”

Allemaal samen nu! Laat ons zingen, en onze pennen gebruiken om te schrijven: “O, geliefde Obama, onze moedige president, wij zijn allen dienaren om de hoop voor u te verdedigen en te marcheren naar verandering”.

En, in tegenstelling tot Irak, hebben we niet als verzachtende omstandigheid dat we een eenmans psycho staat zijn, die na de lunch op een regenachtige middag in 1922 door het British Colonial Office werd uitgevonden.

Elk zichzelf respecterend schoolkind dat door zijn schoolhoofd gelast wordt “dienaar” te zijn van het staatshoofd, zou antwoorden: “Wegwezen, engerd”. En, als ze nog steeds geschiedenisles zouden geven in Amerikaanse scholen, dan zou hij eraan toevoegen: “O, en trouwens, die kwestie was afgehandeld in 1776”.

Ter begeleiding van President Obama’s klaslokaal speech deze week hadden het Witte Huis en Amerika’s “opleiders” wat studiemateriaal samengesteld. Kinderen werd gevraagd brieven aan zichzelf te schrijven waarin ze zeiden wat ze konden doen “om de President te helpen.”

Mijn suggestie: “Niet zeggen wat ik werkelijk denk van dit luizige gezondheidszorg plan.”

Wel, na de onwelkome media aandacht werd die opdracht haastig geschrapt.

Wat de rest van ons betreft eist de president nog geen schriftelijke overhoringen van volwassenen na zijn speeches, maar dat is vast slechts een kwestie van tijd. De New York Time lukte het mijn punt te missen: In plaats van de president te “beschuldigen” van “proberen een persoonlijkheidsciult te creëren” spendeerde ik veel van mijn zendtijd in Rush’s show vorige week met de president ervan te “beschuldigen” een verbazingwekkende job te leveren om zijn cult persoonlijkheid in een record tijd om zeep te helpen. Obama heeft 111 speeches, interviews en persconferenties gegeven waarin hij sprak over gezondheidszorg, en hoe vaker hij zijn mond open doet, hoe meer Amerikanen walgen van zijn “reforms”. Nu gaat hij een 112e geven – voor een gezamenlijke sessie van het Congres – en deze, zo wordt ons verzekerd, gaat het eindelijk voor elkaar krijgen. Die gloednieuwe Chevy mag dan staan weg te roesten op blokken tegen de tijd dat de koop gesloten wordt, Amerika’s Opper-Autoverkoper zal je uiteindelijk laten tekenen.

De president heeft de fout gemaakt zijn eigen publiciteit te geloven – of, in ieder geval, zijn eigen media uitingen, wat min of meer hetzelfde is. Ze vertelden hem dat hij de grootste spreker was sinds Socrates, maar, helaas, zelfs Socrates zou in de problemen komen met het spelen van zes sets per avond op elke Open Microfoon Nacht in de Soaring Rhetoric Lounge ergens aan Route 127. Zelfs de charmes van Ashton Kutcher zouden verbleken na de 112e speech.

“Mr. Obama,” schreef Pegggy Noonan in de Wall Street Journal, “is saai geworden.” Verbazingwekkend maar waar. Hij is hopeloos saai, en hij is dat in zeer korte tijd geworden. Zijn waarderingscijfers zijn ingestort – en niet alleen bij de Republikeinen, niet alleen bij de onafhankelijken en niet alleen bij de senioren, die tenslotte vooraan staan bij de death panels. Maar ze zijn ingestort bij de jongeren – the twinkelogende leden van de HopeyChangey Generatie die in de betoverende gigantische “O” van zijn logo staarden en het nieuwe Otopia zagen. Volgens de laatste Zogby poll is Obama’s greep op de jongeren verdwenen: 41 procent waardeert hem nog, 41 procent moet hem niet meer. Zogby definiëert “jongere” als onder de 30, dus de kleuterschool adepten in zijn publiek zijn deze week misschien nog op zijn hand, maar ik zou er niet om durven wedden.

De presidentiële strategie op 20 januari was om alle transformatieve spaghetti tegen de muur te gooien – stimulus, autonationalisatie, cap’n’trade, gezondheidszorg – en het te laten blijven plakken enkel en alleen op basis van het charisma van zijn persoonlijkheid. Helaas vindt het Amerikaanse volk het helemaal niet zo charismatisch, en begint men in de gaten te krijgen welk een gapende kloof er bestaat tussen de post-partisan hopeychangey rhetoriek en de budgetverslindende welvaartsbeknottende toekomsttappende big-government politiek.

Geen wonder dat de arme jongen zonder materiaal komt te zitten. Op het moment dat ik dit schrijf is één van zijn oefeningen voor Amerikaanse schoolkinderen om suggesties te doen voor wat hij zou moeten doen bij zijn volgende speech. Hier is de mijne: Meld u ziek, meneer. U zult het presidentsschap er een plezier mee doen.

De president is niet onze leider maar onze vertegenwoordiger, een burger-uitvoerder gekozen uit het volk. Het is onbetamelijk voor een zichzelf besturende republiek om van schoolkinderen te eisen (om een andere testvraag te citeren) om de drie belangrijkste woorden uit de presidentiële speech te benoemen.

Maar, als we dat dan toch moeten, ga je gang, kind, ik daag je uit: “Da’s alles, mensen”!”

O, wacht. Je moet de drie belangrijkste woorden op importantie rangschikken:

1) Probeer
2) Iets
3) Anders

Dit artikel is een vertaling van Mark Steyn’s The Omnipresent Leader, zoals verschenen op zaterdag 5 september 2009 op National Review Online.

Afsluitend een toepasselijke cartoon van Political Cartoons:

[HTML1]