[HTML1]

Ze denken dat we gek zijn. “Ze” zijn de verdedigers van Obama, die niet begrijpen waarom er zoveel ophef is over de de VS omspannende speech voor schoolkinderen op 8 september van Obama. “Wij” zijn ouders met de ogen wijd open voor het potentieel aan gepolitiseerd misbruik in de klaslokalen.

Vraag maar aan de ouders in Farmington, Utah, die er vorige week achter kwamen dat hun kinderen een Hollywood propagandafilm voorgeschoteld hadden gekregen, waarin de cult rond Obama werd verheerlijkt.

In de clip komt een stoet artiesten voorbij, die plechtig beloven hun toiletten minder door te spoelen, hybride auto’s  te kopen, een einde te maken aan armoede en honger in de wereld, en zich committeren aan “service” voor “verandering”.

Actrice Demi Moore gaat het illustere gezelschap voor in een belofte “een dienaar van onze president te zijn”. Musicus Anthony Kiedis belooft “Barack Obama ten dienst te staan”.

De propagandaclip eindigt met de sterren en sterretjes, die in koor aan de kinderen vragen: “En wat beloof jij?”.

Dezelfde “Doe iets” oproepen infecteerden ook de door het Ministerie van Onderwijs verspreide lesgidsen die de aankondiging van Obama’s speech begeleidden. Tot afgelopen woensdag, toen het Witte Huis een deel van de activistische taal (een oproep aan studenten om “de president te helpen”) eruit verwijderde.

Staatssecretaris van Onderwijs Arne Duncan had het materiaal rechtstreeks aan schoolhoofden door het hele land gedistribueerd, daarmee gekozen schoolbesturen en toezichthouders omzeilend die nu met de volkswoede worden geconfronteerd.

Obama’s bureaucraten kunnen wel de aanstootgevende taal uit de speech-gerelateerde documenten verwijderen, maar de stank van links radicalisme die rond Obama en zijn opleidingsvazallen hangt krijgen ze niet weg.

Een woordvoerder hield vol dat de speech gaat over “de waarde van educatie en het belang van het voltooien van je opleiding, in het kader van Obama’s inspanningen het percentage voortijdige schoolverlaters drastisch te verlagen”. Maar de historische ondertoon is veel minder onschuldig.

In het Chicago Annenberg Challenge initiatief werkte Obama samen met Weather Underground terrorist en buurman Bill Ayers. Het ondergeschikt maken van academische prestaties aan radicaal-links activisme is één van de pijlers van Ayers’ pedagogische filosofie. Obama was de eerste voorzitter van het initiatief, terwijl Ayers het beleid bepaalde.

De twee hadden de supervisie over giften aan de ‘welzijnsrechten’ activisten van Acorn en aan gezworen communist Michael Klonsky – een maatje van Ayers en lid van de militante Students for a Democratic Society. SDS was de voorloper van de gewelddadige Weather Underground organisatie.

Volgens onderzoeksjournalist Stanley Kurtz werkten Klonsy en Ayers samen in de zogenoemde “small schools movement” om schoolkinderen af te leiden van academische kernwaarden in de richting van links politiek activisme aangaande “ongelijkheid, oorlog en geweld”.

Een kader van gelijkgestemde opleiders en service administrators delen dezelfde toewijding en presenteren zich als veranderaars van de maatschappij, in plaats van als verstrekkers van kennis.

De “change” agenda traint studenten om zich slechts te bekommeren om wat zij zouden moeten doen voor Obama – en niet om hoe zijn macht en ambitie zouden kunnen worden ingeperkt.

Drie jaar geleden preekte Ayers zijn educatie-als-“sociale rechtvaardigheid” agenda voor zijn “kameraden” voor het World Education Forum in Caracas, Venezuela:

“Dit is mijn vierde bezoek aan Venezuela, steeds op uitnodiging van mijn kameraad en vriend Luis Bonilla, een briljante leraar en inspirerende vechter voor gerechtigheid. Luis heeft me veel geleerd over de Boliviaanse Revolutie en over de ingrijpende educationele veranderingen die hier in Venezuela woorden doorgevoerd onder het bewind van President (Hugo) Chavez.

We delen het inzicht dat opleiding de motor van de revolutie is, en ik heb Luis leren waarderen als een grote aanwinst voor zowel de Venozolaanse als de internationale strijd – Ik kijk ernaar uit om te zien hoe hij en jullie allemaal doorgaan met het overwinnen van de mislukkingen van kapitalistisch onderwijs in jullie streven iets waarlijk nieuws en diep menselijks te creëren.”

Ayers vervolgde: “Ik kwam uit de gevangenis meteen in mijn eerste leraarschap – en vanaf die dag zie ik mijzelf als een leraar, maar ik heb ook de band tussen lesgeven en sociale rechtvaardigheid begrepen.

Het is tenslotte zo dat de fundamentele boodschap van een leraar zegt: je kunt je leven veranderen – wie je ook bent, waar je ook vandaan komt, wat je ook gedaan hebt, een andere wereld is mogelijk. We moeten onszelf veranderen als we samenwerken om de wereld te veranderen. Lesgeven nodigt uit tot aanpassingen, het stuurt revoluties klein en groot. La educacion es revolucion!”

Dit is dus waarom geïnformeerde ouders “Opper-Leraar Obama” en zijn kameraden niet vertrouwen. Je kunt Obama wel uit radicaal Chicago halen, maar je kunt Chicago radicalisme niet uit Obama halen.

Dit artikel is een vertaling van “Why Parents Don’t Trust Educator-In-Chief” van Michelle Malkin.

Hattip: Clark Kent, HVV

Met dank aan Loor voor het filmpje.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

13 REACTIES

  1. Ik beloof dat ik nooit meer een cd van de Red Hot Chilli Peppers of een DVD met Demi Whore zal aanschaffen.

    Zo heb ik ook even mijn positieve steentje bijgedragen 🙂

    Kots…….

  2. het is een bekende manipulerende truck. Werd al toegepast in de Koreaanse kampen.

  6. Het lijkt eigenlijk een grap. Die socialistische kleuren en tekenstijl, in de poster aan het begin en einde van de clip. Ik word er echt een beetje naar van, alsof een groot communistisch leider de macht grijpt…

    I pledge to distrust all leaders that use heroic drawings and children to gain popularity.

  10. Al kan ik de bezwaren van Hartman begrijpen, volgens mij verliest Hartman 1 ZEER belangrijk ding uit het oog.
    Zijn die kinderen en ouders werkelijk willoos onderworpen aan dit soort propaganda?
    NEE, dus.
    Elke ouder heeft er de vrijheid zich tegen die propaganda te verzetten.
    Uiteraard maakt de president gebruik van propaganda, maar… in tegenstelling tot in de USSR, kan elke ouder zich onttrekken aan die propaganda, en heeft hij in de VS alle vrijheid om, ook aan zijn kinderen, anti-propaganda voor te zetten!

    Dat libertariers als Hartman deze keerzijdes van de medailles steeds onvermeld willen laten, maakt dat ik hun inzet voor de feiten buitengewoon ben gaan wantrouwen.

    Linksen praatten precies zo over die VS: ze plukten uit die Staten de misstanden die zij konden gebruiken, en lieten andere waarheden onvermeld, om daarmee hun anti-Amerikanisme aan een achterban te helpen.

    pcrs [13] reageerde op deze reactie.

  11. Uit het gelinkte artikel van Loor:

    De Amerikanen hebben de optie gekregen om hun kinderen dinsdag thuis te houden of ze een ik-mag-niet-kijken-van-mijn-ouders briefje mee te geven voor de leerkracht, zodat het griezelige selectieproces helder en gestructureerd zal verlopen. Maar wat zijn de consequenties voor de kinderen die Obama’s toespraak niet mogen zien en een aangepast lesuur in de bibliotheek van de school moeten bijwonen? Of worden thuisgehouden, zoals mijn neefjes? Worden zij daarna alsnog geacht het propagandistische lesprogramma te volgen, of worden zij dan wederom apart gezet? En zullen zij straks met andere ogen worden bekeken door hun klasgenootjes, want op schandalige wijze opgezadeld met een rechts stigma?

  13. @beek [10]:
    In de USSR kon je ook anti propaganda aan je kinderen geven, je werd alleen wel gedwongen de propaganda te financieren en je kinderen naar propaganda centra te sturen, wat het natuurlijk wel een stuk moeilijker maakt.
    Hetzelfde gebeurt in het westen.

Comments are closed.