De man die met veel poeha onder gejuich van veel Europeanen 7 maanden geleden president van de Verenigde Staten werd. De man van: “Yes, we can!”.

Langzamerhand krijgen we meer inzicht waar we nu mee opgescheept zitten. Over alles wat er over de man geschreven wordt, moet je altijd zeer sceptisch zijn. Ook over onderstaand artikel “Obama and Ridistributive Change” van Victor Davis Hanson. We kregen echter zoveel aanbevelingen ervoor, dat we het hieronder in zijn geheel plaatsen.
 
Daaruit komt naar voren dat Obama een “statist” (een staatsaanhanger) is met de overtuiging dat de wijze, machtige staat ons leven beter kan besturen en regelen (afdwingen) dan wij dat zelf kunnen. En met “beter” denkt hij aan “meer gelijk”.
In Nederland (Europa) liggen we mijlenver voor met die “legaliteitsstaat” die Obama wil creëren. Amerikanen zijn daar meer sceptisch over, maar een gelijktijdige crisis, oorlog en een goedgebekte politicus kunnen ook daar grote veranderingen brengen.

Hier volgt het origineel:

By Victor Davis Hanson
Obama and ‘Redistributive Change’

The first seven months of the Obama administration seemingly make no sense. Why squander public approval by running up astronomical deficits in a time of pre-existing staggering national debt?
Why polarize opponents after promising bipartisan transcendence?
Why create vast new programs when the efficacy of big government is already seen as dubious?

But that is exactly the wrong way to look at these first seven months of Obamist policy-making.

Take increased federal spending and the growing government absorption of GDP. Given the resiliency of the U.S. economy, it would have been easy to ride out the recession. In that case we would still have had to deal with a burgeoning and unsustainable annual federal deficit that would have approached $1 trillion.
Instead, Obama may nearly double that amount of annual indebtedness with more federal stimuli and bailouts, newly envisioned cap-and-trade legislation, and a variety of fresh entitlements. Was that fiscally irresponsible? Yes, of course.

But I think the key was not so much the spending excess or new entitlements. The point instead was the consequence of the resulting deficits, which will require radically new taxation for generations. If on April 15 the federal and state governments, local entities, the Social Security system, and the new health-care programs can claim 70 percent of the income of the top 5 percent of taxpayers, then that is considered a public good — every bit as valuable as funding new programs, and one worth risking insolvency.

Individual compensation is now seen as arbitrary and, by extension, inherently unfair. A high income is now rationalized as having less to do with market-driven needs, acquired skills, a higher level of education, innate intelligence, inheritance, hard work, or accepting risk. Rather income is seen more as luck-driven, cruelly capricious, unfair — even immoral, in that some are rewarded arbitrarily on the basis of race, class, and gender advantages, others for their overweening greed and ambition, and still more for their quasi-criminality.

“Patriotic” federal healers must then step in to “spread the wealth.” Through redistributive tax rates, they can “treat” the illness that the private sector has caused. After all, there is no intrinsic reason why an auto fabricator makes $60 in hourly wages and benefits, while a young investment banker finagles $500.
Or, in the president’s own language, the government must equalize the circumstances of the “waitress” with those of the “lucky.” It is thus a fitting and proper role of the new federal government to rectify imbalances of compensation — at least for those outside the anointed Guardian class. In a 2001 interview Obama in fact outlined the desirable political circumstances that would lead government to enforce equality of results when he elaborated on what he called an “actual coalition of powers through which you bring about redistributive change.”

Still, why would intelligent politicians try to ram through, in mere weeks, a thousand pages of health-care gibberish — its details outsourced to far-left elements in the Congress (and their staffers) — that few in the cabinet had ever read or even knew much about?

Once again, I don’t think health care per se was ever really the issue. When pressed, no one in the administration seemed to know whether illegal aliens were covered. Few cared why young people do not divert some of their entertainment expenditures to a modest investment in private catastrophic coverage.
Warnings that Canadians already have their health care rationed, wait in long lines, and are denied timely and critical procedures also did not seem to matter. And no attention was paid to statistics suggesting that, if we exclude homicides and auto accidents, Americans live as long on average as anyone in the industrial world, and have better chances of surviving longer with heart disease and cancer. That the average American did not wish to radically alter his existing plan, and that he understood that the uninsured really did have access to health care, albeit in a wasteful manner at the emergency room, was likewise of no concern.

The issue again was larger, and involved a vast reinterpretation of how America receives health care.  Whether more or fewer Americans would get better or worse access and cheaper or more expensive care, or whether the government can or cannot afford such new entitlements, oddly seemed largely secondary to the crux of the debate.
Instead, the notion that the state will assume control, in Canada-like fashion, and level the health-care playing field was the real concern. “They” (the few) will now have the same care as “we” (the many). Whether the result is worse or better for everyone involved is extraneous, since sameness is the overarching principle.
We can discern this same mandated egalitarianism beneath many of the administration’s recent policy initiatives. Obama is not a pragmatist, as he insisted, nor even a liberal, as charged.

Rather, he is a statist. The president believes that a select group of affluent, highly educated technocrats — cosmopolitan, noble-minded, and properly progressive — supported by a phalanx of whiz-kids fresh out of blue-chip universities with little or no experience in the marketplace, can direct our lives far better than we can ourselves. By “better” I do not mean in a fashion that, measured by disinterested criteria, makes us necessarily wealthier, happier, more productive, or freer.

Instead, “better” means “fairer,” or more “equal.” We may “make” different amounts of money, but we will end up with more or less similar net incomes. We may know friendly doctors, be aware of the latest procedures, and have the capital to buy blue-chip health insurance, but no matter. Now we will all alike queue up with our government-issued insurance cards to wait our turn at the ubiquitous corner clinic.

None of this equality-of-results thinking is new.
When radical leaders over the last 2,500 years have sought to enforce equality of results, their prescriptions were usually predictable: redistribution of property; cancellation of debts; incentives to bring out the vote and increase political participation among the poor; stigmatizing of the wealthy, whether through the extreme measure of ostracism or the more mundane forced liturgies; use of the court system to even the playing field by targeting the more prominent citizens; radical growth in government and government employment; the use of state employees as defenders of the egalitarian faith; bread-and-circus entitlements; inflation of the currency and greater national debt to lessen the power of accumulated capital; and radical sloganeering about reactionary enemies of the new state.

The modern versions of much of the above already seem to be guiding the Obama administration — evident each time we hear of another proposal to make it easier to renounce personal debt; federal action to curtail property or water rights; efforts to make voter registration and vote casting easier; radically higher taxes on the top 5 percent; takeover of private business; expansion of the federal government and an increase in government employees; or massive inflationary borrowing. The current class-warfare “them/us” rhetoric was predictable.

Usually such ideologies do not take hold in America, given its tradition of liberty, frontier self-reliance, and emphasis on personal freedom rather than mandated fraternity and egalitarianism. At times, however, the stars line up, when a national catastrophe, like war or depression, coincides with the appearance of an unusually gifted, highly polished, and eloquent populist. But the anointed one must be savvy enough to run first as a centrist in order later to govern as a statist.

Given the September 2008 financial meltdown, the unhappiness over the war, the ongoing recession, and Barack Obama’s postracial claims and singular hope-and-change rhetoric, we found ourselves in just such a situation. For one of the rare times in American history, statism could take hold, and the country could be pushed far to the left.
That goal is the touchstone that explains the seemingly inexplicable — and explains also why, when Obama is losing independents, conservative Democrats, and moderate Republicans, his anxious base nevertheless keeps pushing him to become even more partisan, more left-wing, angrier, and more in a hurry to rush things through. They understand the unpopularity of the agenda and the brief shelf life of the president’s charm. One term may be enough to establish lasting institutional change.

Obama and his supporters at times are quite candid about such a radical spread-the-wealth agenda, voiced best by Rahm Emanuel — “You don’t ever want a crisis to go to waste; it’s an opportunity to do important things that you would otherwise avoid” — or more casually by Obama himself — “My attitude is that if the economy’s good for folks from the bottom up, it’s gonna be good for everybody. I think when you spread the wealth around, it’s good for everybody.”

So we move at breakneck speed in order not to miss this rare opportunity when the radical leadership of the Congress and the White House for a brief moment clinch the reins of power. By the time a shell-shocked public wakes up and realizes that the prescribed chemotherapy is far worse than the existing illness, it should be too late to revive the old-style American patient.
— Victor Davis Hanson is a senior fellow at the Hoover Institution and a recipient of the 2007 National Humanities Medal. © 2009 Tribune Media Services, Inc.
http://article.nationalreview.com/?q=ZWQ2NWJkN2M3ZmJjYWQwMDZlMWQyM2FjNWI4ZWJkNGI=

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

20 REACTIES

  1. Ik denk dat men Obama te veel eer geeft. Net zoals Bush een onderdeel was van de neo-cons, zo is Obama een onderdeel van de ‘far left’ zoals men het in de VS noemt. Het is meer zo dat de ‘far left’ stroming in de Democraten nu het gevoel krijgt, nu daadwerkelijk hun agenda items door te kunnen drukken. Die beginnen veel herrie te maken.

    Op langere termijn denk ik echter dat de meer gematigde Democraten wel orde op zaken zullen stellen. Obama mag dan wel president zijn, maar wel van en minderheidsgroepering. Zowel een minderheid binnen Amerika als binnen de Democraten.

    Ook binnen de ‘health care’ reform blijkt dat, Niet Obama leidt het debat, maar de Democratische congressleden en met name iets conservatievere Democratische senatoren. Die maken namelijk momenteel ontzettende ruzie over bijna alles. Uiteraard houd men de gelederen gesloten voor de pers, maar het is daar geen koek en ei.

    Voorbeelden: Er is gemopper over het zelfs ontbreken van een poging om het budgetterkort te reduceren. De klimaatwet is wederom uitgesteld gisteren. De healthcare reform is opgesplists in vele commissies, die allemaal vertraging kregen en onderling niet verenigbaar zijn qua advies. Obama heeft inmiddels openlijk gespeculeerd om de ‘public option’ te laten vallen omdat er in de senaat geen meerderheid zou zijn omdat veel eigen partijgenoten tegen zouden gaan stemmen.

    In 2010 zijn er verkiezingen, en de verwachting is dat een flink aantal Democraten dan hun biezen mogen pakken. En dat is niet omdat de Republikeinen het nu zo goed doen, maar meer omdat er een golf van slechte publiciteit over het land waait.

    Plus dat een heleboel Amerikanen geschrokken zijn van het Gates schandaal. Obama heeft namelijk in hun ogen nu wellicht wat minder frisse vooroordelen dan vele blanke middenklassers die op hem gestemd hadden vermoede … Obama verliest de glans en is qua populariteit nu niet beter dan Bush was 7 maanden na zijn verkiezing.

    Op zich ook eigen schuld, want veel mensen stemden Obama omdat ze anti-Bush waren. En anti-sentiment is altijd een slechte raadgever.

  2. Obama is in mijn ogen George Bush III. Hij ziet er anders uit, hij (of is het Hij, HIJ?) zegt andere dingen, maar continueert grotendeels het beleid van Sjors Dubbeljoe.

    Er zijn verschillen. Sint Obama benoemde een linxe radikalinski tot rechter in het hooggerechtshof en hij schijnt NLP (Neuro Linguistisch Programmeren) aardig in de hand te hebben. Maar het zijn weinig verschillen, zo ver ik kan nagaan.

    henk [3] reageerde op deze reactie.

  4. Obama kan goed de teleprompter lezen en heeft charisma.
    Er zijn anderen die achter de schermen de touwtjes in handen hebben….

  5. Obama Barack:

    Wolf in schaapskleren met een zacht uiterlijk.
    Je zou bijna zeggen, een kloon ergens van ……..

  7. Het erge vind ik is dat hij zijn beloftes niet nakomt, niets verrassend natuurlijk van een politicus, maar het erge is dat zijn aanhangers dit verkopen als flexibiliteit van Obama. Het past zich aan aan de situatie, kortom, zijn slogan is nu gewoon: no we can’t.

  8. @c-martel [6]:

    ja een gevaarlijke comibinatie angst en manipulerende “leiders”

    ik sta elke keer verbaasd over vriende uit the us. ze weten allerlei excuses tevinden voor de feiten die er staan nu tegen obama. Er zijn er dus heel wat die het blijven steunen en bewust er niet aan willen dat ze er in zijn geluisd. Zijn aanhang wordt kleiner, maar sommigen zullen hem blijven steunen door dik en dun.

    Nou nog een incident als 911 en iedereen stuent hem weer. Hij heeft al aangekondigd dat zo iets warschijnlijk gaat gebeuren de komende maanden.

  9. ik mag hem wel, ineens breekt er meer vrede uit, de man is gezien in de derde wereld tot aan Rusland en China aan toe, weg uit Irak eindelijk, voor ook arme mensen wil hij een ziektekosten regeling, de banken gered,en eerlijk is eerlijk samen met Bush II, soort nieuwe Kenndy ergens .
    Hij zit er nog geen jaar, laat staan 4 jaar dus echt beoordelen is lastig nu,maar het begin is er en dat was goed.
    O ja, hij wil met Cuba er ook uit komen zelfs Chavez mag hem,nou dan moet je wel wat meenemen als Amerikaan als een Chavez je ziet zitten, wees eerlijk !-:)

    Herr Flick [11] reageerde op deze reactie.

  10. “het begin is er en dat was goed”

    Jawohl, klopp !!

    “zelfs Chavez mag hem”

    Dan moet bij iedereen met méér dan 1 hersencel toch een alarmlicht aangaan – aber nicht bei Herr Anno. So ein Scheisse..

  12. Is het uberhaupt mogelijk om als president iedereen tevreden te stellen?

    Ik vind ook dat ie het wel aardig doet, hij bouwt echt wel bruggen en zorgt voor meer respect in de wereld naar elkaar toe.

    Dat Chavez hem mag betekent eigenlijk niet zoveel. Als Obama Chavez gaat steunen in zijn beleid dan word het kwalijk. Maar Chavez mag Obama gewoon omdat Obama niet als een olifant door de porseleinkast dendert.

    Wat betreft de zorgshit. Ik denk dat het beter zou zijn voor America. Het zou het in ieder geval humaner maken, waarschijnlijk niet goedkoper. Tip: stop eens een oorlog dan kan je veel in het land zelf bekostigen. (Ook voor onze regering een tip)
    Dat er te weinig draagvlak onder de bevolking is is ook te wijten aan de rechtse nieuwmachines die op de een of andere manier mensen weten te overtuigen dat Obama SOCIALIST CHANGES brengt. Oh SOCIALISM=COMMUNISM=AAAH. Te dom voor woorden.

    Ik vind het knap wat ie tot nu toe bereikt. Jammer van sommige van zijn beloften die hij niet nakomt. Maar het zou goed kunnen dat er pressie is uit verschillende hoeken waar wij geen weet van hebben…

    henk [13] reageerde op deze reactie.
    Andre [14] reageerde op deze reactie.
    R. Hartman (NI) [16] reageerde op deze reactie.

  15. @Andre [14]:

    Nee, ik heb al redelijk wat anti-healthcare dingen gezien en steeds gaat het over niet zo heel veel. Dat het communistisch is, dat je niet meer kan kiezen, dat je niet meer betere zorg kan kopen als je rijk bent etc etc.

    Feit is dat er veel mensen onverzekerd zijn en dat 3e wereld organisaties nu in Amerika helpen. Laatst Sicko ook gezien en al die private verzekeringsdingen werken niet. Ze proberen vooral mensen uit te persen.

    Dat soort dingen moet je wat mij betreft gewoon in handen van de overheid houden. Uiteraard mogen mensen, als ze het geld hebben, naar een privekliniek.

  17. als Dat links is wat Obama wil dan is links rechts en rechts links of zoiets,ik weet trouwens niet eens wat men er mee zeggen wil.
    Geen ziektekosten regeling is duurder dan wel een ziektekostenregeling ,want als 40% geen zorg krijgt moeten ze toch geholpen worden door wellfare en dat is duurder dan dat er een premie voor betaald wordt, de zultkoppen hier kunnen niet rekenen, maar dat was me al eerder opgevallen.
    Geen oorlogen en ruzies is ook goedkopen dat wel ellende,wat ik al zei,ze kunnen niet alleen niet rekenen maar ook niet denken………

    henk [18] reageerde op deze reactie.

  19. @henk [18]:

    er is altijd wel wat aan de hand, Midden Oosten is standaard en Afghanistan ook inmiddels,dan is er Afrika nog en de war on drugs, eigenlijk ook een vaste prik van ellende.
    Niets aan te doen, dat hoort er bij gewoon ,een deel van de mensheid zoekt het in oorlogen/onderlinge stammen twisten en misdaad, ik vind het ook vervelend.

    henk [20] reageerde op deze reactie.

  20. @Anno Zijlstra [19]:
    Alleen val het wel op dat er wel erg veel oorlog is waar Engeland of amerika een vinger in de pap hebben.

    dan spreek ik over het midden Oosten, africa en zeker de war on drugs.

    En onder obama is dat net zo erg of zelfs erger dan ervoor.

Comments are closed.