Hoe een land makkelijker in problemen komt dan eruit.

Belgische politici lijken de ernst van de budgettaire ramp nog steeds niet te snappen. PS kopstuk Di Rupo blijft zich verzetten tegen besparingen onder het devies dat hij de “huidige generatie niet wil opofferen voor die van zijn kinderen”.  Nog altijd betwisten socialisten structurele oplossingen voor de Waalse inefficiëntie, de graaicultuur, de wijdverspreide corruptie en voor België’s veel te luxueus “sociaal” hangnet.
 
Di Rupo’s commentaar klonk dan ook als een oorlogsverklaring in de oren van de  generatie Belgische jongeren. Maar ook Luc Coene van de Nationale Bank lacht de budgettaire problemen nog weg met het populisme dat een land niet failliet kan gaan omdat het altijd belastingen kan heffen. En zelfs het ernstige Christendemocratisch kopstuk Marianne Thijssen (CD&V) onderschat de hoogdringendheid voor de sanering van het budget. In een recent radio-interview noemde zij de besparingseisen van haar CD&V jongeren en die van de liberalen dan wel terecht, maar vond ze momenteel niet opportuun.

 Fiscale draagkracht overschreden

Verantwoordelijke beleidslui zouden beter moeten weten. Met name dat Staten wel degelijk kunnen falen  en dat we verkwistingen beter vandaag nog stoppen dan morgen, welke kromme redeneringen Keynesiaanse professoren daarover ook mogen verzinnen.

 Feit is dat het Belgisch overheidsbeslag volgens de laatste OESO raming nu al 53,9% bedraagt en volgend jaar 55,2%.  Vanaf 2012 komt de vergrijzing de budgettaire nood nog aandikken met 6 à 8%, terwijl het overheidsbeslag de limieten van de fiscale draagkracht nu al heeft overschreden. Een overheidsbeslag van 55% op de vrucht ieders arbeid betekent immers niet alleen maar een moreel onrecht. Van groter economisch belang is dat bij zo’n hoge belastingsdruk, belastingsverhogingen door de Laffer-effecten steevast leiden tot lagere belastingsontvangsten, met als gevolg dat de staat en dus de pensioenen, gezondheidszorg en ambtenarenwedden zeer binnenkort onfinancierbaar worden. Immers sedert de Belgen hun monetaire politiek aan de ECB hebben toevertrouwd, kan hun overheid niet meer zelf het nodige geld bijeendrukken, terwijl nieuwe staatsleningen de krapte op hun  geldmarkt nog zouden aanscherpen en hun staatsschuld stilaan kandidaat zouden maken voor een lagere rating met al de gekende risico’s van dien op stijgende rentelasten en een nieuwe rentesneeuwbal. De economen Laffer en Armey hebben jaren geleden al voor die fiscale val gewaarschuwd.

Laffereffecten

Het Belgisch fiscaal stelsel is gekenmerkt door een zeer progressieve belastingsschaal en een laag aandeel consumptiebelastingen. België haalt slechts 28,8% van zijn belastingsopbrengsten uit consumptie. Dit is kleinste aandeel van Europa en maakt hun belastingstelsel niet alleen tot het minst milieuvriendelijke maar vooral ook tot het meest demotiverende. Door de nefaste combinatie van het zwaar overheidsbeslag van 55% en de zeer demotiverende belastingsstructuur zijn de marginale aanslagvoeten veel te zwaar. A fortiori in Vlaanderen, waar de gemiddelde belastingopbrengst per inwoner nog 9,1% boven het rijksgemiddelde ligt. Zelfs modale tweeverdieners zitten al vlug aan een arbeidsontradend marginaal tarief waarbij de netto opbrengst van elke extra inzet negatief wordt. Zeker als men de kosten meetelt en de talloze degressieve sociale tegemoetkomingen zoals ze die kennen in de kinderopvang, bij studiebeurzen, sociale woningen, sociale leningen, renovatiepremies enz.

 
Bron:  Socio-Economische Balans van Vlaanderen – 2007  pag. 60)
(Yves Leterme, Minister-president)

 Zo’n sociaal model met negatieve incentives kan maar kort overeind blijven. Al snel krijgen  veelverdieners de absurditeit van het systeem in de gaten en na verloop van tijd ontdekt zelfs Jan Modaal de vele financiële nadelen die vasthangen aan zijn productieve inzet. Wanneer ook de meest plichtsgetrouwe gezinnen zich realiseren dat twee baan in één gezin nauwelijks loont, of dat zij zich geen dubbele loopbaan meer kunnen veroorloven gaan ook zij hun productieve terugschroeven. Begin der jaren 90 heeft de “sociale modelstaat” Zweden dit scenario al eens meegemaakt. In korte tijd is hun economie toen ingestort, en zijn ze teruggevallen van de vierde welvarendste natie ter wereld tot rang 17 met alle sociale gevolgen van dien.
.

 Onwerkzame Verschuivingen
Ook verschuivingen van de belastingsdruk binnen de directe belastingen halen bij een overheidsbeslag van meer dan 50% niets meer uit. Het maakt voor de productieve burger niet uit of hij belasting betaalt op zijn bruto beroepsinkomen dan wel op het netto spaarsaldo dat hij daarvan overhoudt. Integendeel; huur- en spaarbelastingen maken de werkloosheidsval nog dieper omdat ze specifiek de marginale fractie van het inkomen treffen dat overblijft nadat al de gezinslasten zijn betaald. Zo lang de globale directe belastingsdruk niet daalt zijn de stimulansen niet hersteld.

 Gezinnen ervaren belastingen op hun vermogen dat al een loodzware Belgische loon- of winstbelasting heeft ondergaan en door jarenlange inflatie zijn aangevreten ook als een hoogst onrechtvaardige dubbelbelasting. Vermogensbelastingen zijn ook bijzonder pijnlijk voor zelfstandigen en werknemers voor wie het inkomen uit vermogen een onmisbaar supplement is ter aanvulling van een veel te klein pensioen. Vermogensbelastingen dreigen bovendien het precaire evenwicht op de huur- en kapitaalmarkten te verstoren. Nu al kampt België met een chronische krapte op de markt van huurwoningen terwijl de jarenlange negatieve reële rente de spaarzin al dusdanig heeft aangetast dat binnenlandse financiering van de bedrijven in het gedrang komt. De structurele uitverkoop van Belgische sterbedrijven aan buitenlandse groepen is daarvan de meest alarmerende symptoom. Maar ook  het feit dat 56% van onze staatsobligaties nu al in buitenlandse handen zijn is allerminst geruststellend.  

.
Ontvetten, Saneren, en Dereguleren.

Er blijft maar één structurele oplossing voor zo’n hopeloze budgettaire situatie: de staat radicaal ontvetten en zo snel mogelijk van ballast ontdoen. Net zoals een bedrijf in moeilijkheden zijn verlieslatende afdelingen vroeg of laat moet sluiten of afstoten, zal ook onze hooginefficiënte NV België zijn overbodige structuren moeten ontmantelen. Van de zes bestuursniveaus: gemeentes, intercommunales, provincies, regio’s, het nationaal en het Europees niveau, zijn er minstens 3 te veel. Maar ook publieke “diensten” die meer kosten dan de toegevoegde waarde die ze genereren zullen we moeten afschaffen.

 In de omschakeling op “survival mode” zal België geen taboes meer uit de weg kunnen gaan. Ook ziekenfondsen en syndicaten zijn veel te dure en door de technologie achterhaalde doorgeefluiken voor ziekte- en werkeloosheidsuitkeringen. Maar ook de strijd tegen corruptie, normvervaging, sociale misbruiken en willekeurige subsidies kan nog miljarden besparingen opleveren. Er is geen tijd meer voor geklungel in de marge, en al evenmin om de overbodig paperassen te digitaliseren. België moet de bureaucratie en publieke betutteling niet efficiënter maken, maar  structureel uitroeien. Dereguleren dus en privatiseren. zo niet gaat België Zimbabwe achterna.

 Vlaamse Betuttelingsdrang

Ook het Vlaams niveau kan niet ontsnappen aan de noodzakelijke deregulering. De recente wildgroei van het ambtenarenbestand en de overtollige bureaucratie situeert zich immers vooral bij gemeenten en gewesten. Het “Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen” is zo’n frappant voorbeeld van bureaucratische inmenging die Vlaanderen veel meer schade heeft berokkend dan voordeel. De gigantische werkingskost van die mega administratie betekent immers niet alleen een zware belasting voor de gemeentelijke budgetten. De centrale planning en veel te restrictieve zonering heeft vooral een artificieel tekort aan bouw- en industriegrond georchestreerd met als gevolg dat de Vlaamse bouwgrond nu al driemaal zo duur is als de Waalse.

Gemiddelde Bouwgrondprijzen in België ( €/m²) 

Bron: Trends

Vlaanderen kan morgen op eigen initiatief het kunstmatig bouwgrondtekort ongedaan maken, bouwgrond weer betaalbaar maken en meteen de bouwsector de “boost” geven die zo dringend nodig is. Jonge gezinnen nu nog opzadelen met hoge bouwgrondprijzen bovenop de quasi onaflosbare staatschuld van 100% van het BBP en ongedekte pensioenverplichtingen van zo’n 300% betekent een ondraagbare aanslag op hun budget. Deze generatie jongeren moet nu al opdraaien voor het gros van de vergrijzing. Ze zal elk beetje hulp daarbij hard nodig hebben. Willen die productieve generatie in het land houden dan zal Vlaanderen zijn dure betuttelingdrang en zijn contraproductieve bureaucratie moeten afbouwen . Als politici niet bereid zijn die sanering ordentelijk te organiseren, zal geldgebrek hen daartoe dwingen, mogelijks in de grootst denkbare chaos.

Ingezonden door Paul Vreymans
http://workforall.net