DSB overpeinzingen

 
De DSB is failliet verklaard en pers en media staan er al dagen vol van. Een dergelijke gebeurtenis heeft allerlei facetten. Zoals dan vaak gebeurt, betrekken commentaren en beweringen één enkel facet, en wordt dit buiten die context bestreden of verdedigd. Natuurlijk wordt dit mede veroorzaakt door de complexiteit en de vele consequenties van het betrollen geval. Zonder volledig te willen zijn, hier enkele gedachten. 
 
Een facet waar overheid en media weinig of niets over zeggen, is het terrein waarop zich dit DSB-drama afspeelt.
Daarmee bedoel ik dat de gebeurtenissen plaats vinden in de zwaar overheidsgeregelde financiële, bankenwereld. Banken moeten al veel decennialang aan allerlei overheidseisen voldoen en staan ze onder scherpe controle van die overheid.

Als er iets fout gaat, komt dan de natuurlijke overheidsreactie: “Veel controles werken niet. De oplossing is dus nog meer controles”. We kunnen nu al voorspellen dat dit ook niet zal werken.

 Door overheden zijn zo ook de Centrale Banken ontstaan. Gemakkelijk hulpmiddel bij het krijgen van geld door die overheden. Dit ging gepaard met het “normaal maken” en officieel accepteren van “fractionele reserve bankieren”. Voor elke euro ingebracht spaargeld kunnen de banken er 10 tot 20 of meer uitlenen; soms zelfs 40 of meer.
De miljarden aan euro’s die in de wereld circuleren, bestaan dus in feite niet. Het is dunne lucht, krediet, die de economie aan de gang houdt. En in die wereld speelde het DSB-drama. Ook deze bank handelde in dunne lucht.

 Een van de eerste grote klappen tegen de DSB ging over te hoge provisies. Wel 80 %! En Wouter Bos verklaarde breeduit dat deze manier van de DSB volslagen idioot was.
Dit heeft veel negatieve reclame voor de DSB opgeleverd.
Als dan later blijkt dat de andere banken dat ook doen, komt de vraag waarom dan de DSB alleen in een kwaad daglicht stellen? Toeval of opzet?

 Toen klanten hun geld begonnen weg te halen, werd dat heel erg versterkt door de oproep van Lakerman om dat maar snel te doen, en die daar op TV ruimschoots de gelegenheid voor kreeg. Waardoor het ook nog versterkt werd door de pers die (zoals Volkskrant) grote koppen had met “DSB aan een zijden draadje”.

Diverse reddingspogingen mislukten.
Dat de overheid een bedrijf niet gaat redden op kosten of risico van de belastingbetaler vinden wij uiteraard terecht. Alleen komen er dan toch vragen als:

-Waarom werden andere banken wel gered? Zelfs met een veelvoud van de (beweerde) 100 miljoen benodigde euro’s?
-Waar ligt de verantwoordelijkheid van de overheid die de burgers zo geruststelde met zijn controles, toezicht en garanties? (Los daarvan zouden de burgers zich kunnen afvragen hoeveel vertrouwen ze wel in hun overheid moeten hebben!)
-Hoe zit het met de ondergeschiktheid aan de EU? DutchNews publiceerde: “…But under rules from Brussels, the state can only put money into a struggling financial institution if its problems have been caused by the credit crisis. That is not the case with DSB…”

Hoeveel geld gaat dit nu toch aan de belastingbetaler kosten?
Aan uitkeringen WW en bijstand?
Van het ontslagen personeel, maar ook van derde bedrijven die leefden van dat personeel.
Komen er nog schadeclaims?

Er zullen nog wel meer facetten zijn. Het laatste woord is er beslist nog niet over gesproken.