Waarheid of consensus? De Culturele Revolutie van het Neo-Marxisme

De Westerse wereld verkeert in een crisis. Niet zomaar een crisis. Nee, het Westen heeft te maken met een morele crisis, een crisis die zijn fundamentele waarden, de grondslagen van de Westerse samenleving bedreigt.

Die crisis uit zich in vier of vijf verschillende vormen tegelijk: een financieel-monetaire crisis, een vertrouwenscrisis, een economische crisis, een institutionele crisis, maar eerst en vooral een culturele crisis. Het Westen, of -nauwkeuriger gezegd-, de zogenaamde Westerse democratieën, zijn voor hun overleving gedwongen hun waarden, hun waardenstelsel tegen het licht te houden.

Als we het over Westerse waarden hebben, denken we vooral aan de mensenrechten. Nu onderscheidt men tegenwoordig twee soorten mensenrechten: klassieke grondrechten en de sociale grondrechten.

Klassieke grondrechten

De klassieke grondrechten vallen samen met de klassiek-liberale vrijheden, zoals deze voor het eerst werden geformuleerd door John Locke in zijn werk “Two treatises of government” (1689). Het gaat hier om z.g. pre-constitutionele rechten ofwel rechten van elk individu, die gebaseerd zijn op natuurlijke vrijheden, rechten waar de Grondwet niet omheen kan (zie Woordenlijst: klassiek-liberale vrijheden).

Deze vrijheden zijn:
– vrijheid van meningsuiting, mits niet wordt opgeroepen tot geweld tegen anderen;
– vrijheid van vereniging en associatie, mits niet gepaard gaan met intimidatie en geweld jegens anderen en niet wordt gesubsidieerd door de overheid;
– vrijheid van religie, mits deze zich niet schuldig maakt aan intimidatie, geweld, of dreiging van geweld;
– vrijheid van beweging, mits deze geen inbreuk vormt op andere individuen;
– vrijheid van bezitsvorming, mits deze rechtmatig is verkregen en geen inbreuk maakt op de vrijheid van bezitsvorming van anderen;
– vrijheid van pers en media; mits deze niet worden gesubsidieerd door de overheid en zich niet schuldig maken aan geweldsopruiing en intimidatie of dreiging met geweld van anderen;
– vrijheid van onderwijs, mits deze niet wordt gesubsidieerd door de overheid, of zich schuldig maakt aan geweld, bedreiging van geweld of intimidatie.

Elke grondwet moet deze vrijheden garanderen.

Deze vrijheden of klassiek grondrechten zijn vooral geformuleerd met het doel het individu te beschermen tegen de overheid. Met andere woorden ze kennen aan de overheid slechts een passieve rol toe in zijn relatie met het individu: de overheid heeft slechts een dienende rol te vervullen om de grondrechten, de individuele vrijheid, te waarborgen.

Sociale grondrechten

Daarentegen, in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (1948) hebben de Verenigde Naties aan klassieke grondrechten een serie andere rechten toegevoegd, de z.g. “sociale grondrechten”. Deze rechten hebben een totaal andere strekking. In tegenstelling tot de klassieke grondrechten kennen zij aan de overheid een actieve rol toe. Daarbij gaat het om “het recht op arbeid en rechtvaardige arbeidsvoorwaarden”, “het recht op vrije tijd en vakantie”, “het recht op een redelijk levensniveau en op sociale voorzieningen” en nog een aantal andere “sociale rechten”. Het betreft hier dus rechten, die voor allerlei interpretaties vatbaar zijn en die nooit daadwerkelijk en onverkort kunnen worden verwezenlijkt door welke overheid dan ook. Bovendien wordt er intussen allerlei andere nationale en internationale wetgeving ingevoerd, waardoor de overheidsinvloed overal ter wereld almaar groeit ten koste van de klassieke grondrechten en ten koste van de bescherming van het individu. Daarmee worden de klassieke grondrechten steeds verder uitgehold.

De Frankfurter Schule

Ten tijde van de Bolsjewistische Revolutie geloofde men dat deze zou overslaan naar Europa en uiteindelijk naar de V.S. Maar dat gebeurde niet. Rond het einde van 1922 begon de Communistische Internationale (Comintern) zich te realiseren, wat de redenen daarvan waren. Op Lenins initiatief werd een vergadering georganiseerd in het Marx-Engels Instituut in Moskou. Het doel ervan was een concept op te stellen en een concrete aanzet te geven tot een Marxistische culturele revolutie. Daarbij waren o.a. aanwezig: Georg Lukacs (de zoon van een Hongaarse aristocratische bankier, die Communist / Marxist was geworden tijdens WO-1) en de propagandist van de Comintern in Duitsland Willi Münzenberg, die voorstelde “de intellectuelen te organiseren en hen te gebruiken om te zorgen dat de Westerse beschaving zou gaan stinken.

Alleen dan, nadat zij alle Westerse waarden zouden hebben gecorrumpeerd en het leven onmogelijk zouden hebben gemaakt, kunnen we de dictatuur van het proletariaat opleggen.”

Zo moest en moet de Westerse beschaving dus worden uitgehold. Volgens Ralph de Toledano (1916-2007), de conservatieve auteur en mede-oprichter van de “National Review”, “was die vergadering wellicht schadelijker voor de Westerse beschaving dan de Bolsjewistische Revolutie zelf.”

Hoe kan de Westerse beschaving worden vernietigd?

De “School” die ontworpen was om inhoud te geven aan hun revolutionaire programma, werd gestart aan de Universiteit van Frankfurt in het Institut für Sozialforschung. Aanvankelijk waren de School en het Instituut een en dezelfde. In 1923 werd het Instituut officieel gevestigd en gefinancierd door Felix Weil (1898-1975).

De eerste Directeur van het Instituut (van 1923-1929) was Carl Grünberg (* 1861; † 1940). Hij was een toegewijd Marxist, hoewel het Instituut geen officiele binding met de Partij had. Onder zijn leiding had het Instituut nauwe betrekkingen met het Marx-Engels-Instituut in Moskou.

In wezen geloofde de Frankfurter Schule, dat zolang een individu het geloof of de hoop had, dat zijn goddelijke gave van het verstand de sociaal-maatschappelijke problemen kon oplossen, die maatschappij nooit de staat van hopeloosheid, ellende en vervreemding zou bereiken, die zij noodzakelijk achtten om de Communistische Revolutie uit te roepen. Hun taak zou daarom moeten zijn om zo snel mogelijk het Judaeo-Christelijke erfgoed te ondermijnen.

Om dit te realiseren riepen zij op tot de meest destructieve kritiek op elk gebied van het leven die mogelijk was en die erop was gericht de samenleving te destabiliseren en -wat zij zagen als “onderdrukkende orde”- omver te werpen. Daarbij richtte de School zich vooral op de onderwerpen autoriteit, familie, opvoeding, media, sex en popcultuur.

Tegelijk trachtten zij de vooruitgang van hun “stille” Culturele Revolutie te bevorderen zonder hun ideeën over hun toekomstplannen naar buiten toe aan het licht te brengen.

In 1930 nam Max Horkheimer de leiding over. Hij geloofde dat de Marxistische theorie de basis van het onderzoek op het Instituut moest zijn.

Toen Hitler aan de macht kwam werd het Instituut gesloten en vluchtten zijn medewerkers naar de V.S., waar zij op verschillende universiteiten terecht kwamen, zoals Columbia, Princeton, Brandeis en California (Berkeley).

Tijdens zijn ballingschap in de V.S. schreef Horkheimer samen met Adorno “De dialectiek van de Verlichting”, dat als een van de belangrijkste werken van de zogenaamde Kritische (Neo-Marxistische) Theorie geldt. Daarin beschrijven zij, hoe de Verlichting (these)  omslaat in haar tegendeel (anti-these) en hoe natuurdwang wordt gereproduceerd in beheersingsdwang.

Het boek is nog steeds actueel. Zoals de Volkskrant schrijft: “De media, vanaf het laagste niveau van de reclame tot en met de hoogste cultuurpolitiek, zijn haar belangrijkste instrument. Ze dwingen de burger niet alleen een bijna dwangmatige consumptiezucht op, die noodzakelijk is voor het functioneren van het systeem, ze doden ook elke kritische zin in de kiem. En wat meer is: ze weten hem daarbij ook nog een geluksgevoel aan te praten.”

Commentaar:

Een van de belangrijkste, zo niet de belangrijkste evolutionaire stap in de recente menselijke geschiedenis is misschien wel de ontdekking van de rede, het feit, dat de mens de individuele gave van de ratio ontdekte. Deze ontdekking maakte de bevrijding van het individu uit het collectivistische obscurantisme mogelijk. De periode waarin deze ontwikkeling zich afspeelde wordt aangeduid als de periode van de Verlichting. Die ontwikkeling ging gepaard met revoluties op religieus, filosofisch, wetenschappelijk, technisch en sociaal gebied. Ook op staatkundig terrein had zij revolutionaire gevolgen, eerst en vooral in de verhouding tussen individu en staat. Zoals we reeds zagen werden daarbij de klassiek-liberale vrijheden, de grondrechten van het individu, geformuleerd.

Staatkundige ontwikkelingen

De Verlichting heeft zich vooral in de Westerse samenleving afgespeeld en moet dus beschouwd worden als een typisch Westers fenomeen, dat tot een compleet nieuw waardestelsel leidde. Dat waardestelsel werd belichaamd in de opname van de klassiek-liberale vrijheden in de grondwetten van de nieuwe Westerse democratieën. In de Unie van Utrecht kennen wij het “Plakkaat van Verlatinge” uit 1581, in Frankrijk kent men de “Déclaration des Droits de l’Homme et du Citoyen” (1789), in Amerika kwamen zij terecht in “The Declaration of Independence” (1776), waarvoor het Plakkaat van Verlatinge als model had gediend, in Nederland in de “Staatsregeling voor het Bataafsche Volk” in 1798.

Bij de staatsgreep door G.K. Van Hogendorp, van der Duyn van Maasdam en van Limburg Stirum in 1813, wordt de dictatuur van Keizer Napoleon Bonaparte (die Nederland regeerde via zijn broer Lodewijk Napoleon) vervangen door de dictatuur van de despoot Koning Willem I. Deze verkrijgt bijna absolutistische grondwettelijke bevoegdheden, waarmee hij zijn nageslacht het recht van erfopvolging toeschuift. In 1848 voelt Willem II nattigheid en laat uit angst voor het overslaan van de in Europa aan de gang zijnde opstanden, de nep-grondwet bijstellen. Sindsdien zit Nederland opgescheept met een z.g. grondwet, die  voor zover het gaat om de klassieke grondrechten veel beter als bedorven gatenkaas kan worden bestempeld.

Halve waarheden en sociaal-politieke ontwikkelingen

De dialectiek van Horkheimer en Adorno, zoals toegepast in hun boek “De dialectiek van de Verlichting” bevat ongetwijfeld een kern van waarheid. Het probleem is echter, dat het slechts niet meer dan de halve waarheid bevat.  De andere helft van de waarheid is, dat het Neo-marxisme vanwege het revolutionaire doel systematisch -en dus doelbewust- verwarring zaait in een (deels nog) vrije samenleving en daartoe voortdurend poogt een andere of zelfs een tegengestelde inhoud toe te kennen aan allerlei begrippen, waardoor de samenleving het spoor bijster raakt. Een voorbeeld is, dat men in de Kritische Theorie het begrip “waarheid” subjectiveert en vervolgens vervangt door “consensus”.

Dat heeft tot gevolg, dat de (politieke) meerderheid beslist wat in een gegeven geval de absolute onaantastbare waarheid is. Vanaf dat moment wordt elke discussie uitgesloten.

Intermezzo – Voorbeelden

Wij zien de toepassing van deze strategie trouwens op het hele maatschappelijke gebied. Zo wordt het Marxistische beginsel van de “centrale planeconomie” bijvoorbeeld vertaald in het beginsel van de zogenaamde “gereguleerde marktwerking”. Dit stelt de overheid in staat op elk door haar gewenst moment in te grijpen in het marktproces op een wijze, die de overheid goeddunkt. Gereguleerde marktwerking heeft niets met marktwerking te maken, maar alles met centrale planeconomie. De benaming “Centraal Planbureau”, het belangrijkste economisch adviesorgaan van de regering, verwijst al naar een Marxistische economie. Het is een van de weinige uitzonderingen op de regel, dat elke politieke activiteit met geheimzinnigheid en bedrog wordt omgeven.

Daarnaast kennen we in Nederland het verschijnsel van “privatisering”. Deze terminologie heeft betrekking op het een proces van aanpassing van een overheidsmonopolie aan de eisen van de moderne tijd (de EU bijvoorbeeld), waarbij de  zogenaamde “overheidsbelangen” (= de belangen van het overheidsmonopolie), in plaats van daadwerkelijk te worden vermarkt, worden afgeschermd door een of andere privaatrechtelijke constructie.

Uit de na-oorlogse jaren stamt het systeem van de Publiekrechtelijke Bedrijfsorganisatie. Dit zijn bedrijfsorganisaties of sectororganisaties naar publiek recht, die zijn vertegenwoordigd in de SER (als “werkgevers”), waarbij ondernemers  grondwettelijk  worden verplicht belasting te betalen aan een organisatie, waarin ze feitelijk niets te vertellen hebben. De funtionarissen van die organisaties worden uitsluitend benoemd, nooit gekozen. Ondanks allerlei heftige protesten van de ondernemers tieren deze organisaties welig en lijken ze machtiger dan ooit. De “werkgevers” in de SER vertegenwoordigen niemand anders dan zichzelf en het grote bedrijfsleven.

Zo zijn er talloze voorbeelden van te noemen.  Gisteren nog publiceerde Liberty 5-3000 het artikel getiteld “De dood van taal, nieuw newspeak”, waarin hij nog meer voorbeelden van Neo-Marxistische beïnvloeding noemt.

Einde intermezzo.

Politieke en sociaal-maatschappelijke gevolgen

Al met al kan men zeggen, dat de specifiek Westerse culturele waarden, zoals het recht op vrije meningsuiting en het recht op een eerlijk proces, kortom het gehele Westerse waardestelsels op dit moment door het Neo-marxisme van de  politieke elite en hun handlangers frontaal wordt aangevallen.

De maatschappelijke consequenties van een volledige overwinning van het Neo-Marxisme zijn haast onvoorstelbaar. Denk aan onderzoek en publicaties op justitieel, journalistiek, filosofisch en religieus  gebied, aan wetenschappelijk onderzoek in het algemeen (bijvoorbeeld paleontologisch, archeologisch, historisch en medisch onderzoek);  kortom op alle maatschappelijke gebieden. Alle  onderzoek en publicaties zullen slechts zijn voorbehouden aan de politiek correcte proletarische elite en hun adepten. Van onafhankelijk onderzoek en vrije meningsuiting zal geen sprake meer zijn.

In het Neo-Marxistisch scenario zal de gehele samenleving terugvallen op het niveau van de Dark Ages. De Frankfurter Schule functioneert nog steeds, evenals het Institut für Sozialforschung.

Het Westen staat voor de fundamentele keuze.

Ofwel accepteren van de markteconomie, ofwel de bailout, nationalisering en vervolgens internationalisering van door en door verrotte bedrijven (bijv. failliete “systeembanken” als Fannie Mae, Freddy Mac, ING, Fortis-ABNAmro, etc. ), die bestuurd, ondermijnd en uitgehold waren door Neo-Marxisten en hun adepten. Hetzelfde geldt m.m. voor overheidsinterventie op allerlei andere maatschappelijke terreinen, m.u.v. politie, justitie en defensie.

Bronnen:

(1) John Locke, “Two Treatises of Government”, 1689 <http://en.wikipedia.org/wiki/Two_Treatises_of_Government>

(2) Frankfurter Schule,< http://nl.wikipedia.org/wiki/Frankfurter_Schule>

(3) Carl Grünberg,< http://de.wikipedia.org/wiki/Carl_Gr%C3%BCnberg>

Literatuur:

Timothy Matthews, “The Frankfurt School: Conspiracy to corrupt”, March 2009, < http://catholicinsight.com/online/features/article_882.shtml>

Nederland (1813-1830),  http://www.bertsgeschiedenissite.nl/nieuwe%20geschiedenis/19e%20eeuw/eeuw19nederland2.html