Het natuurrecht is iets dat veel libertariërs na aan het hart ligt.
Bert Post Uiterweer heeft er een uitgebreide studie over gedaan. Daarvan weer een duidelijke samenvatting die hij in acht delen aan de Vrijspreker presenteert. Deze zullen gepubliceerd worden op de komende dinsdagen en vrijdagen. Vandaag het eerste deel. Uw commentaar en vragen zijn welkom.
Inleiding in het natuurrecht
1. Inleiding
We zijn momenteel wederom, en wederom tegen onze wil, verwikkeld in een strijd tegen alle regeringen, organisaties, groeperingen en individuen die tegen elke prijs verhinderen willen dat de mensen hun natuurlijke rechten kunnen uitoefenen. Om hun doel te bereiken schuwen ze geen enkel middel, hoe immoreel dat ook moge zijn.
Deze strijd is een strijd voor de vrijheid. Want onze vrijheid, onze waardevolste bezitting en vaak met bloed bevochten, staat weer op het spel. Deze strijd is ook een strijd tegen de misdaad. Want zij die de mensen hinderen in het uitoefenen van hun natuurlijke rechten en vrijheden kunnen niet anders dan als misdadigers betiteld worden. Deze misdadigers, de politici, hun knechten en aanhangers, hebben dictaturen en totalitaire politiestaten geschapen met het enkele doel de mensen te onderdrukken en ze door middel van het positief recht (het door de mens gemaakte, en dus subjectieve en vaak immorele, wettenrecht) en de steun van hun eigen politie- en militaire machten onder volledige controle te houden.
De uitkomst van de strijd die nu gevoerd wordt bepaalt of we in de toekomst als vrije mensen of als slaven zullen leven. In deze oorlog is het objectieve natuurrecht een machtig wapen in de handen van de strijders vóór, en de verdedigers van, de vrijheid. En wanneer de oorlog voorbij en gewonnen is, zal datzelfde natuurrecht de natuurlijke rechten en vrijheden van het individu en van de volkeren handhaven en beschermen.
De oorlog moet gewonnen worden, want er is geen twijfel dat, wanneer de aanvallen op onze natuurlijke rechten en vrijheden door de verschillende regeringen en ander kwaadaardige instituties, organisaties en individuen worden toegestaan om voort te duren, we spoedig nog maar één ‘natuurlijk’ recht over zullen hebben, en dat is:
Het recht om niet gedood te worden als we onze mond houden
en doen als ons gezegd wordt!
2. De drie belangrijkste normenstelsels
Het is belangrijk om de verschillende normenstelsels en het type van de normen die ze inhouden (zedelijke, ethische of morele) goed van elkaar te onderscheiden:
– Zedelijke normen, waarvan beweerd wordt dat ze van goddelijke oorsprong zijn omdat men hun bron vaak in de zogen. Heilige Boeken vindt, zijn in werkelijkheid óók door de mens gemaakte normen. Zedelijke normen gelden dan ook alleen maar binnen een zekere (vaak religieuze) groep, en zijn alleen voor de leden van die groep bindend. Deze normen zijn vrijheidsbeperkend.
– Ethische normen zijn ook van zuiver menselijke oorsprong en proberen een sturing te geven aan het positief recht (wettenrecht): ze vormen als het ware de kunstmatige hogere norm (die het natuurrecht van nature is), waarnaar de wetgever wordt geacht zich te richten. Omdat ze van menselijke oorsprong, en dus net als het positief recht zelf, subjectief en relatief zijn, falen ze hierin. Ethische normen zijn veranderlijk en ze worden niet door iedereen erkend en daarom ook niet als bindend ervaren. Ook deze normen zijn vrijheidsbeperkend.
– Morele (natuurrechtelijke) normen, daarentegen, zijn noch van menselijke noch van goddelijke oorsprong. Hierdoor zijn ze objectief, universeel en onveranderlijk. Vandaar dat het natuurrecht bindend is: het wordt door de mensen als natuurlijk ervaren en daarom accepteren ze het uit eigen vrije wil. Dit wordt bewezen door het feit dat deze normen de enige normen zijn die door alle mensen in alle tijden gedeeld en erkend zijn. Natuurrechtelijke normen zijn vrijheidsbehoudend en zelfs -verruimend.
Overigens kent de Engelse taal geen aparte termen voor zedelijkheid en moraliteit, maar spreekt van ‘morality in the religious sense’ (zedelijkheid) en van ‘morality in the legal sense’ (moraliteit, natuurrecht). In de algemene spraak wordt geen onderscheid gemaakt en buiten de wetenschappelijk omgeving wordt gewoonlijk alleen ‘morality’ gebruikt. Het is dus belangrijk om de termen ‘morality’ en ‘moral’ in de juiste context te interpreteren (bijvoorbeeld, als iemand in de Amerikaanse Bible Belt spreekt over ‘moral behaviour’, dan bedoelt hij uiteraard zedelijk gedrag en niet moreel gedrag).
Wordt vervolgd.
Ingezonden Bert Post Uiterweer,
Ik zou graag natuurrecht geimplementeerd zien. Om een welles-niets discussie te voorkomen, waarom is het nodig om te zeggen dat het ene subjectief is en het andere objectief? Aangezien mensen een bewustzijn hebben en de werkelijk daardoor ervaren is alles subjectief en relatief. Zelfs natuurwetten bestaan alleen in ons hoofd, behalve misschien zwaartekracht etc, maar ik neem aan dat schrijver het heeft over het recht op behoud van lijf en eigendom e.d..
Als ‘we’ wat we willen beschrijven als een set regels waar we denken blijer en vrijer van te worden, houden we het bij onszelf zonder anderen op te leggen dat er zoiets als een universele, buiten elk individueel mens bestaand, in onze ogen ‘juiste’ moraal bestaat. Wat dan direct impliceert dat ‘ze’ het nu ‘fout’ doen, wat weer weerstand oproept. Waarom in de goed fout discussie blijven? Die is toch niet te winnen.
Oscar [2] reageerde op deze reactie.
@Tim [1]:
Men zou in plaats van subjectief en objectief ook kunnen spreken van negatief recht en positief recht. Niemand anders dan jezelf heeft recht op je nieren, is een voorbeeld van negatief recht (natuurrecht) en iedere school heeft recht op een computer in de klas is een voorbeeld van positief recht. Negatieve vrijheid = natuurrecht. Positieve vrijheid = ‘subjectieve’ moraal.
Eerlijk gezegd geloof ik ook dat er altijd sprake is van een bepaalde mate van subjectiviteit. Maar ik ben wel van mening dat er waardeverschillen zijn in moraal. Hoe universeler, hoe moreler, bijvoorbeeld. Positieve vrijheid en ‘subjectieve’ moraal worden gekenmerkt door een gebrek aan universaliteit. Ook al wordt iets Universele Rechten van de Mens genoemd.
Tsja, welke invalshoek moet je hier kiezen?
A] de rechterlijke macht is medeplichtig aan de huidige vrijheidsbeperkingen van de burger en werkt vrolijk mee aan de legitimering van de huidige overheid en is daardoor mede schuldig aan de toenemende beknotting van de vrijheden van de burger. Ze is niet kritisch genoeg bij telefoontaps, ID plicht etcetera en dreigt daardoor een instrument te worden tegen de burger zoals in zovele dictaturen door een strikt legalistische interpretatie van de wet. Vandaar heeft een theoretische discussie over natuurrecht geen zin. En is zelfs contraproductief omdat dat de discussie verlegt van de grotere dreiging, dat de rechterlijke macht definitief een instrument van de overheid wordt en haar zelfstandigheid verder verliest. (denk ook aan de strafbeschikking, minimum straffen en dergelijke)
B] Als we punt A negeren. Een terugkeer naar natuurrecht is zeer nuttig, alleen dient de sociale revolutie meegenomen te worden om acceptabel te zijn voor de helft plus 1. Dit betekent sociale grondrechten verankeren in de grondwet en derhalve collectivisme voor zover nog niet gebeurd dieper verankeren in de wetgeving dan tevoren. Indien sociale mensenrechten (een foute term volgens mij, maar ja), niet meegenomen worden zal deze terugkeer niet geschieden. En wordt het wel verankerd dan is het maar de vraag of je het natuurrecht kan noemen. Veranker je het niet dan is het ook de vraag of dit als natuurlijk wordt ervaren. We zijn in dit land zo overtuigd van een “rechtvaardige inkomensverdeling” als politiek en maatschappelijk gerechtvaardigd doel, dat dit voor de grote meerderheid een bijna universele norm is geworden die middels de rechterlijke macht dient te worden afgedwongen.
C] De onder A en B vermeldde realiteit ontkennen. Pogen met de huidige legalistisch ingestelde rechters een rationele wetgevings structuur zonder sociale mensenrechten door te voeren. Dit is op dit moment als roeien tegen de stroom in. Een in principe op rationaliteit geschoeide wetgeving vrij van interne tegenstellingen en gelegenheids wetgeving proberen door te voeren is nu kansloos en strikt een theoretische discussie. Dit is om in afgezaagde termen te spreken, een stip aan de horizon zetten waar we ooit naar toe moeten gaan. Het kan richtinggevend zijn voor de toekomst, maar gaat voorbij aan de huidige realiteit.
Niet dat ik tegen stippen aan de horizon ben, maar dit zijn een paar gedachtes die in me opkwamen. Ik ben benieuwd naar de artikelen en de daarin vermeldde overwegingen.
Oscar [4] reageerde op deze reactie.
Hub Jongen [5] reageerde op deze reactie.
@HJ [3]:
“Vandaar heeft een theoretische discussie over natuurrecht geen zin.”
Alle discussies die tot het verkrijgen van meer inzicht leiden kan men zin geven, ook theoretische discussies over natuurrecht. Pas als de opvattingen van mensen veranderen kan de samenleving veranderen.
De rechters, dominees, zedenprekers, mensenrechtenactivisten, politici, opiniemakers, vakbondsmensen en wat dies meer zij dienen bij herhaling gewezen te worden op hun valse moraal en kennis te nemen van het alternatief.
@HJ [3]:
“Een in principe op rationaliteit geschoeide wetgeving vrij van interne tegenstellingen en gelegenheids wetgeving proberen door te voeren is nu kansloos en strikt een theoretische discussie”
Als je aangesteld wordt tot politiecommissaris om de 200 verkrachtingen in de stad te bestrijden, heb je dan als doel dat het er 150 moeten worden? Of moet je doel 0 zijn?
Dat dat moeilijk is, is een onacceptabel argument.
HJ [6] reageerde op deze reactie.
@Hub Jongen [5]:
Dat dat moeilijk is, is een onacceptabel argument.
Het gaat me hier om de meest effectieve inzet van schaarse libertariers. Natuurlijk moeten we streven naar een betere maatschappij. Optie C is voor een Vrijspreker volgens mij de meest logische. Daaraan moet gewerkt worden. Vrijsprekers toetsen volgens mij vaak hun stellingen aan logica. Velen in dit land doen dat niet. Ze laten zich door volgens mij intern inconsistente waardencriteria sturen. (meer asielzoekers toelaten, maar tegen nieuwe woonwijken zijn, en tegen teveel verdichtingsbouw in bestaande wijken en tegen huurverhogingen die een gevolg zijn van de schaarste is zo’n voorbeeld van interne inconsistentie, die voor een groot deel van onze bevolking geen enkel probleem is omdat ze zich door gevoelens en niet de ratio laten sturen). Vrijsprekers denken de discussie gewonnen te hebben op het moment dat ze op basis van logica ondubbelzinnig aantonen gelijk te hebben. Dat is ook zo maar dat wordt door mensen met een inconsistente waardenmatrix niet als zodanig ervaren. Die blijven net als gelovigen lang vasthouden aan hun waarden. Dat de gevoelens “asielzoekers toelaten” en “zorgen voor voldoende woonruimte” en “groen binnen de stad behouden alsmede groen buiten de stad” niet onderling verenigbaar zijn is voor hun een detail, ze zijn ervan overtuigd dat ze volgens deze waarden moeten leven en zullen dan kiezen voor een vorm die de schuld voor het niet kunnen realiseren van hun dromen bij derden legt, bijvoorbeeld de huisjesmelkers. Ondanks dagelijkse signalen dat ze het niet bij het rechte pad hebben. Geloof is hardnekkig.
Het schetsen van een wetgeving zonder interne inconsistenties vind ik zelf een interessant onderwerp. Maar stel dat je er in slaagt de maatschappij te overtuigen dat dit moet. Dus dat stap C tegen mijn verwachtingen in succesvol is en men overtuigd is van de noodzaak van rationaliteit / natuurrecht. Dan treedt de door mij geschetste optie B in werking, inclusief waarschijnlijk een vastlegging van sociale grondrechten als een rechtvaardige inkomensverdeling. Dat is iets wat ik een slechte ontwikkeling vind. En wat mogelijk niet het doel is van de auteur van dit stuk.
Dus logisch redenerend wat het meeste effectief is, zou ik bij A uitkomen. Tegen gaan van ontwikkelingen waarin de rechterlijke macht door te legalistische interpretatie van het recht een instrument wordt in de dictatuur.
Ik heb het wellicht niet helder verwoord. Maar met bovenstaande toelichting begrijpt men hopelijk dat ik dit zeker een interessant onderwerp vind, maar dat indien de bedoeling van de auteur is zo succesvol de tyrannie tegen gaan hij wellicht beter aan optie A had kunnen uitwerken, en dat hij zich van risico B bewust moet zijn.
Desalniettemin lijkt me dit een interessant onderwerp waar ik zelf niet voldoende had nagedacht. Hardop denkend kwam ik tot de opties A, B en C om mijn standpunt in deze te bepalen. Welke ik nu verder heb toegelicht.
Oscar [7] reageerde op deze reactie.
@HJ [6]:
“(meer asielzoekers toelaten, maar tegen nieuwe woonwijken zijn, en tegen teveel verdichtingsbouw in bestaande wijken en tegen huurverhogingen die een gevolg zijn van de schaarste is zo’n voorbeeld van interne inconsistentie,”
Dat hoeft geen inconsistentie te zijn wanneer men wil beogen om de westerse beschaving te ondermijnen.
Van de auteur van ‘Inleiding in het natuurrecht’:
Tim (10-11-09) vraagt “waarom is het nodig om te zeggen dat het ene [recht] subjectief is en het andere objectief?”
Wel nu, de woorden objectief en subjectief moeten uiteraard in een juridische context verstaan worden.
Subjectieve rechten zijn rechten die door de mens gemaakt zijn / worden. Men noemt dat het positief of wettenrecht. Dit recht is slechts het resultaat van de wil van de wetgever gebaseerd (ik wil dat, en mij wil is wet). Omdat die wetgever verschillende (politieke) kleuren kan aannemen is zijn recht ook zijn gelijk en andersom. Maar anderen en kunnen het daar terecht niet mee eens zijn.
Objectieve rechten daarintegen zijn niet door de mens gemaakt, maar aan de mens gegeven. Dat is het natuurrecht, en de daarin vervatte natuurlijke rechten draagt elk mens van nature in zich. Helaas kunnen of willen sommige mensen deze rechten uit eigen belang deze rechten niet kennen.
Voorts gaat het bij het natuurrecht niet om de natuurwet(ten), maar om de natuurlijke rechten. De natuurwet is het recht van de sterkste, terwijl het natuurrecht uitgaat van het sterkste recht. Het is belangrijk om beiden niet te verwarren.
Oscar (11-11-09, 01:25) stelt dat men in plaats van subjectief en objectief ook zou kunnen spreken van negatief recht en positief recht.
Dat is onjuist, want het gaat hier om een andere classificatie. Overigens moeten positieve rechten niet verward worden met het positief recht als systeem.
Positieve rechten zijn rechten die de overheid en de burgers opdragen om bepaalde handelingen uit te voeren (de mensen in iets te voorzien).
Negatieve rechten zijn rechten die de overheid en burgers opdragen om bepaalde handelingen achterwege te laten (de mensen met rust te laten).
Voorbeeld: zowel het natuurrecht als de mensenrechten (positief recht) kennen het recht op leven.
Onder het natuurrecht is dit een negatief recht dat de overheid en burgers opdraagt mij niet te doden.
Onder de mensenrechten is dit een positief recht dat de overheid en de burgers opdraagt om iemand in leven te houden (bijv. via ontwikkelingsgeld).
Mensenrechten zijn overigens geen universele rechten. Ware dat wel het geval, waarom moet dan bijna elke regio in de wereld zijn eigen mensenrechtenverdragen met andere (!) inhoud kennen? De enige universele rechten zijn de natuurlijke rechten, waarvan er maar 3 zijn (leven, vrijheid en (natuurlijke) eigendom), en geen duizenden, zoals bij de zgn. mensenrechten het geval is.
HJ (11-11-09) stelt terecht dat de rechterlijke macht medeplichtig is aan de huidige vrijheidsbeperkingen van de burger, etc.
Onder het positief recht (dat de basis van de dictatuur vormt) zijn de rechters niet onafhankelijk, niet onpartijdig, niet kritisch en dus ook niet rechtvaardig. Ze zijn slechts de instrumenten van de politiek, meer in het bijzonder van de politieke partij waar ze lid van zijn. Ze zijn dus letterlijk partijdig, want ze dragen de ideologie van hun partij uit in hun vonnissen.
Een theoretische discussie over het natuurrecht is uiteraard wel van belang (en die wordt in de VS dan ook volop gevoerd), maar feitelijk is het natuurrecht een praktisch systeem.
Een terugkeer naar het natuurrecht is essentieel om onze vrijheid terug te krijgen. Dat zal waarschijnlijk afgedwongen moeten worden, want het natuurrecht is hier verboden recht, omdat het geen manipulatie en zelfkicken toestaat. Daarom wil geen enkele politicus het natuurrecht aanvaarden (ook Wilders niet!), en daarmee ook niet de democratie (democratie en natuurrecht vormen een twee-eenheid op dezelfde wijze als dictatuur en positief recht dat doen).
@Bert Post Uiterweer. Het begon als een heel interessant ogend artikel, toen ging u verder en legde u, naar mijn mening nogal kunstmatig een verschil tussen zedelijke, ethische en morele normen.
U mag er gerust zo over denken, dat staat u vrij, maar kunt u me misschien uitleggen waarom ik verder zou moeten lezen bij de volgende artikelen nu u dit als basis verkiest?
Comments are closed.