Meten met twee maten

In Nuenen heeft een inbreker zijn poging om een ouder echtpaar te beroven met zijn leven moeten bekopen. De reacties onder het artikel in De Telegraaf dat daarover bericht getuigen in overgrote meerderheid van bijval voor het belaagde echtpaar. Dat deze mensen eventueel rechtsvervolging tegemoet kunnen zien vanwege ‘buitenproportioneel geweld’ wordt in het algemeen als absurd gezien want, zoals een reactie het stelt: “Ondernemers hebben eigen ondernemersrisico. Daar worden zij op aangewezen. Inbrekers hebben dan ook hun eigen risico. Hoezo worden slachtoffers ineens verdachte?”.

Hoewel er ook lieden zijn die daders en slachtoffers door elkaar halen, die de echte slachtoffers als ‘zogenaamd onschuldig’ betitelen, en vinden dat die ‘zwaar gestraft’ moeten worden, ook al zijn ze in hun eigen huis overvallen. Want je aanvaller doden ‘gaat veel te ver’. Alsof het opzet zou zijn. Alsof je in zo’n situatie gewoon je normale zelf zou zijn, alsof deze inbreuk op je privéleven en je bezit, in je eigen veilig gewaande huis, de normaalste zaak van de wereld is. Alsof je eerst moet afwachten welke vorm van geweld je aanvaller wil toepassen, zodat je daar je mate van verzet tegen kunt afwegen. Hoe wereldvreemd kun je zijn? In een land waar een rechter een lastige journalist met een paraplu te lijf gaat moet een overvallene oppassen hoe hij zich verdedigt?

Op wat wel uitermate wereldvreemde opmerkingen na is de teneur deze: “Te zot voor woorden, je mag je eigen spullen niet meer verdedigen. Als iemand ongevraagd in een ander zijn woning komt dan, heeft hij al zijn rechten vergooid en mag je in mijn ogen doen wat nodig is om je eigen spullen te verdedigen.” Helemaal waar, maar tegelijkertijd wel uiterst curieus, want het is meten met twee maten. De meeste mensen vinden het namelijk volstrekt normaal dat men alle gedachten aangaande bescherming van have en goed opgeeft zodra de inbreker ‘overheid’ heet.

Daar waar een overval door een crimineel, zelfs als je meer dan eens overvallen zou worden, tot de incidenten gerekend mag worden, is beroving door de staat een structureel onderdeel van het leven van iemand die de welvaart helpt bevorderen door zich in te spannen op de particuliere markt. Degene die zich aan de overheidsberoving tracht te onttrekken door belastingontduiking (illegaal) of belastingontwijking (legaal) kan rekenen op algemene verkettering door diezelfde mensen die particuliere beroving zo abject vinden. Hij die zich verzet tegen de stelselmatige afpersing door de overheid is ‘asociaal’.

Waar komt deze tweeslachtigheid vandaan? Hebben we dit aan Milton Friedman te ‘danken’? De verlichte econoom die Estland zoveel welvaart bracht maar ook zo ’slim’ was het bronheffings-idee te introduceren? De bronheffing is er de oorzaak van dat de meeste loonslaven niet eens in de gaten hebben hoeveel van hun met hard werken verworven eigendom van hen wordt afgenomen, omdat ze dat geld nooit in hun handen hebben gehad; het wordt al vóór de uitbetaling door de staat bij hun werkgever geconfisqueerd. Als iemand incidenteel 500 euro uit je handen graait doet dat pijn. Maar als je werkgever je stelselmatig iedere maand 1000 euro, twee keer zoveel, minder betaalt dan je verdiend hebt omdat de staat dat bedrag opeist ‘voelt’ dat kennelijk voor de meeste mensen anders, en is het plotseling een abstracte kwestie, die geen verontwaardiging opwekt.

In landen waar geen bronheffing wordt toegepast heeft de belastingheffing precies om deze reden nooit kunnen stijgen tot de ongekend hoge percentages die in landen met bronheffing van toepassing zijn. Om deze reden ook staat de Nederlandse staat niet toe dat prijzen in winkels zonder BTW worden aangegeven, of dat de BTW apart wordt vermeld. Wie wel eens in een Amerikaanse staat is geweest waar sales tax gehanteerd wordt weet dat. Je doet je inkopen waarbij je zoals altijd op de prijzen let. Bij de kassa aangekomen moet je alleen meer afrekenen dan waar je mee gerekend had, omdat je niet gewend bent dat de BTW apart berekend wordt. Elke keer dat je afrekent word je hier mee geconfronteerd. Dus als die tax te hoog wordt ontstaat protest.

Zoniet bij prijzen waar de belasting al in verwerkt is. Dat de staat een hogere marge incasseert dan de fabrikant/distributeur/ondernemer wordt al volstrekt normaal gevonden, terwijl die drie partijen een prestatie hebben moeten leveren en de staat hen slechts met extra administratieve rompslomp opzadelt, waarbij zij nog boetes tegemoet kunnen zien indien zij bij deze branchevreemde onbezoldigde activiteiten fouten zouden maken. Ik vraag me werkelijk af wat er zou gebeuren als auto’s voortaan gewoon voor de nettoprijs bij de dealer zouden staan. En als je dan een leuk karretje van pak ‘m beet 20.000 euro hebt uitgezocht de dealer je doodleuk komt vertellen dat je 45.000 euro dient af te rekenen. Of als de brandstofprijzen netto geadverteerd zouden worden. Of als… vult u maar in.

De bronheffing is het grootste obstakel tegen een algemene belastingstaking, mocht je het al voor elkaar krijgen iets dergelijks op grote schaal te organiseren. De staat heeft het geld eerder in handen dan degene die er voor gewerkt heeft. En ze geeft het nog sneller uit dan degene die er voor gewerkt heeft. Liefst inefficiënt, of aan onzinnige zaken, want het is toch maar andermans geld, en als het op is haalt men gewoon meer… Veel mensen denken dat men in het ergste geval 52% van zijn eigendom kwijtraakt aan de staat, maar wie alle overige heffingen, accijnzen, BTW en ‘rechten’ mee neemt in de berekening ontdekt al snel dat die 52% eerder het minimum is waarvan men beroofd wordt. En men heeft er niets over te zeggen. Wie weigert af te dragen maakt kennis met het machts- en geweldsmonopolie van de overheid. Waarom zou verzet daartegen ‘asociaal’ zijn?

Nederland kent een verre van vrije samenleving. In een vrije samenleving is alle dwang vrijwillig.

Who is John Galt?