De oplossing?

Zoals u weet zijn politici druk bezig om in Kopenhagen afspraken te maken om tot een CO2 (koolstofdioxide) beperking te komen van minimaal 50 procent in 2050 ten opzichte van het jaar 1999.

Nu heb ik überhaupt twijfels aan de haalbaarheid van politieke doelstellingen, gezien het feit dat (en dat geldt niet alleen voor Nederland) projecten die door de overheden worden gelanceerd of mislukken of vele malen duurder uitpakken dan voorzien.

Uit onderstaande berichten (diverse media) zou kunnen blijken dat zij de oplossing gevonden hebben.

In de eerste acht maanden van dit jaar is ruim vier procent minder energie verbruikt dan in dezelfde periode van 2008.

Hierdoor is ook de uitstoot van CO2 gedaald, blijkt uit gepubliceerde cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek. Er is vooral minder aardolie en steenkool verbruikt in Nederlandse fabrieken.

Met de bereikte daling in de eerste maanden van dit jaar komt de gemiddelde jaardoelstelling

in 2009 (min 6 procent) binnen handbereik. De economische crisis helpt dus een beetje mee om de Kyotodoelstelling te realiseren, aldus het CBS.

Nederland in de periode 2008- 2012 volgens het Kyotoprotocol de uitstoot van broeikasgassen gemiddeld per jaar met 6 procent ten opzichte van 19 Nederland er hebben teruggebracht. In 2008 lag de uitstoot 3 procent onder het niveau van 1990.

Het CBS noemt niet alleen de economische crisis als zijnde een extra hulpmiddel om de doelstellingen te halen.

De regeringsleiders van de 27 EU-landen zijn nog steeds verdeeld over de aanpak van de CO2-beperking.

Hier volgt een citaat uit de media.

“De regeringsleiders van de EU-landen hadden in 2007 afgesproken dat ze hun CO2-beperking zouden verhogen van 20 naar 30 procent, zodra andere westerse landen ambitieuze acties ondernemen. Aan die voorwaarde is nog niet voldaan, vindt de Poolse minister van Europese Zaken, Mikolaj Dowgielewicz.

De Britse regering veegt de bezwaren van tafel. Door de recessie is 30 procent reductie makkelijk te halen, stelde de minister van buitenlandse zaken, David Miliband.”

U ziet volgens politici en overheidsinstanties is de oplossing of een onderdeel daarvan, om de recessie zo lang mogelijk te handhaven, want daardoor wordt de reductie van CO2 makkelijker gehaald.

Ook maken internationale organisaties en overheden zich zorgen dat door de klimaatverandering de voedselproductie in gevaar komt.

Als goed manager neem je dan je voorzorgsmaatregelen en probeer je de bestaande landbouwgronden te behouden en zoekt dan naar mogelijkheden om op de bestaande landbouwgronden de productie te verbeteren.

Ook de minister van volkshuisvesting, ruimtelijke ordening en milieubeheer Jacqueline Cramer uitte die bezorgdheid op een bijeenkomst van de club van Rome.

Maar ondertussen is er toestemming gegeven om als compensatie voor het natuurverlies dat door de Westerscheldewerken zou worden veroorzaakt (uitdieping van de Westerschelde), 300 hectare landbouwgrond van de Hedwigepolder in Zeeland wordt “teruggegeven aan de natuur”. Maar dat blijkt slechts de helft te zijn van de compensatieregeling. Er moet dus nog 300 hectaren worden gevonden. (Dus nog een polder onder water zetten?)

Als deze of andere maatregelen wereldwijd door overheden wordt toegepast betekent dit dat de voedselprijzen enorm zullen stijgen.

Is dit ook een onderdeel van de oplossing?

Een andere oplossing is natuurlijk het energieverbruik zwaarder belasten, (extra belastingen die al zijn aangekondigd) waardoor het besteedbaar inkomen van de mensen afneemt, met als gevolg dat de vraag naar producten en daardoor de productie zelf zal afnemen.

En hierdoor zal de recessie verlengd worden.

Volgens de politici is de enige oplossing die ze wereldkundig gemaakt hebben, de handel in emissierechten en compensatiebetalingen aan de zogenaamde Derdewereldlanden.

De handel in emissierechten zie ik als de volgende financiële luchtbel. Niet alleen zal de uitvoering enorme problemen opleveren maar het opent ook de wegen naar frauduleuze handelingen, corrupte ambtenaren en protectionistische maatregelen.

Het enige voordeel voor overheden zal bestaan uit het opleggen van boetes aan bedrijven die hun quotum met betrekking tot CO2-uitstoot hebben overschreden.

En in het opleggen van boetes daar zijn overheden zeer bekwaam in.

De oplossingen voor “het probleem” zal gezocht moeten worden in nieuwe technologieën en niet in de door de internationale gemeenschap en overheden opgelegde dwangmaatregelen.