Knoestig

Toch wel leerzaam zo’n Partij van de Arbeiders congres maar arbeiders zijn er in geen velden en wegen te bekennen, alleen partij-apparatsjiks met een via de partij geregeld overheidsbaantje of types die nog bezig zijn zulks te ritselen.

Allemaal afgestudeerd in het een of andere dialect van de sociologie, totaal nutteloze quasi-wetenschap dus waar men verder helemaal niks mee kan en om niet te verhongeren is men dan automatisch aangewezen op een zinloos staatsbaantje ergens.

Een samenkomst van linkse intellectuelen dus die op willen komen voor de onderdrukte arbeider, alleen heeft niemand van deze dappere voorvechters ooit een echte arbeider in het wild gezien, ze kennen het verschijnsel uitsluitend uit elkaars publicaties en die beschrijven de arbeider als een knoestige, stoere, zware sjek rokende naar eerlijk arbeiderszweet ruikende bonk met dikke nek en eeltige handen, de mouwen van zijn blauwe overall opgestroopt, eenvoudig en oprecht van karakter terwijl zijn door het vele baren bloedarmoedig geworden vrouw in hun plaggenhut de ganse dag walmende bruine bonen met aardappelen en vetspek  staat te stoken, de obligate smoezelige en ondergescheten arbeidersbaby op de arm en omringd door tien hongerige kleine proleten.

Deze eenvoudige lieden worden uiteraard uitgezogen door de kwaadaardige standaardkapitalist met dikke sigaar en een glimmende cilinderhoed op zijn hoofd en daar moeten deze linkse PvdA- congresgangers de onderdrukte werkman tegen beschermen, tegen een passende beloning uiteraard want de linkse open haard moet ook roken.

In de volksrealistische Sovjetkunst werd de verhouding arbeider –  intellectueel heel treffend weergegeven door afbeeldingen van kameraad Lenin die met een rode hamer & sikkel vlag voorop loopt om het kapitalistische gevaar te trotseren, in blind vertrouwen gevolgd door een stoet strijdbare arbeiders die de onderdrukking zat zijn met vrouw op weg naar de socialistische heilstaat, het collectivistische paradijs waar socialisten altijd naar op weg schijnen te zijn maar er om de een of andere reden nooit aankomen.

Misschien omdat de ideologie toch niet helemaal deugt.

Arbeiders zijn dus eenvoudige en eerlijke mensen die niet echt een taal gebruiken, die hebben ze namelijk niet nodig, ze grommen en grauwen wat tegen elkaar en dat is voldoende voor hun eenvoudige dagelijkse routine maar ze zijn wel gevoelig voor stoere arbeiderstaal die socialistische kopstukken gebruiken om ze te bereiken en daarom doorspekt PvdA-leider Bos in zijn congrestoespraak met het woord “strijd” (“FNV, strijd met ons”), “bondgenoot Pechtold” (=kameraad in de strijd) en fractievoorzitter Hamer met het woord “verdomd” (“dat weten onze coalitiepartners verdomd goed”).

Dat is taal die de arbeider verstaat.