Ik wil aan de hand van mijn eerdere betoog, getiteld “Over tijd en interpretatie – wie bepaalt onze standaard?”, [zie gisteren]een verhaal plaatsen dat ik aantrof in het verzamelde werk van Oscar Wilde. Het spreekt van liefde, opoffering en materialisme en is dus door de vele elementen op meerdere manieren op te vatten en op meerdere manieren te gebruiken. De hieronder weergegeven versie is door mijzelf vertaald en ingekort. Ik heb getracht alle elementen uit het oorspronkelijke verhaal te behouden. “Nu is aan u de vraag wat het centrale thema van dit verhaal werkelijk is. Gaat het mogelijk om de rede tegenover gevoelens? Over materialisme tegenover intentie? Over invloed wellicht? Of misschien iets totaal anders?
Wat is volgens u de moraal? Is deze conform de huidige tijd?
“Ze zei dat ze morgen met me naar het bal zou gaan als ik haar een rode roos zou brengen, maar in mijn hele tuin is geen rode roos te vinden. Oh, hoe gelukkig zijn toch afhangt van zulke kleine dingen”, betreurde een jonge student, terwijl hij op het gras in zijn tuin lag. Een nachtegaal hoorde het verhaal van de jongen en besloot hem te helpen. De nachtegaal zag namelijk in de student een ware romanticus, waar de nachtegaal zelf altijd in geloofd had, maar die hij nooit eerder had ontmoet.
Nu was het zo dat er in de tuin wel rozenstruiken stonden. De nachtegaal zei tegen de eerste struik “als ik van jou een rode roos mag, dan zing ik voor jou het mooiste lied.”
“Het spijt me, maar mijn rozen zijn wit”, antwoordde de struik. “Maar mijn broer bij de zonnewijzer kan je misschien helpen.”
De nachtegaal vloog naar deze struik toe en zei: “als ik van jou een rode roos mag, dan zing ik voor jou het mooiste lied.”
“Het spijt me, maar mijn rozen zijn geel,” antwoordde de struik. “Maar mijn broer onder het raam van de student kan je misschien helpen.”
De nachtegaal vloog naar deze struik toe en zei: “als ik van jou een rode roos mag, dan zing ik voor jou het mooiste lied.”
“Mijn rozen zijn rood, maar de winter heeft mijn aderen verkild, de vrieskou heeft mijn knoppen doen krimpen en de storm heeft mijn takken gebroken. Ik heb dit jaar geen rozen.”
“Ik wil maar één rode roos. Er moet toch een mogelijkheid zijn,” riep de nachtegaal uit.
“Er is een mogelijkheid, maar die is zo afschuwelijk…”
Na aandringen van de nachtegaal, vertelde de struik dat de nachtegaal bij maanlicht moest zingen en de roos met zijn eigen bloed rood moest kleuren. “Je moet de hele nacht zingen voor me en mijn doorn moet jouw hart doorboren opdat jouw levensbloed door mijn aderen zal stromen.”
De nachtegaal vliegt naar de student en zingt voor hem dat hij zijn rode roos zal krijgen. De student hoort het gezang van de nachtegaal en merkt op: “Ze is prachtig, maar heeft ze gevoel? Ze is zoals vele artiesten, ze is geheel stijl zonder oprechtheid. Zij zou zich niet opofferen voor anderen en denkt alleen aan muziek.” De student stond op en liep zijn woning binnen.
Die nacht, toen de maan scheen, zette de nachtegaal haar borst tegen een doorn van de rozenstruik en zong naar de maan. Ze zong over liefde tussen een jongen en een meisje, over de geboorte van passie tussen en man en zijn dienstmeid en ze zong over de liefde die zelfs na de dood doorleeft.
Zowaar, uit het maanlicht ontstond een roos en deze roos kleurde rood met het bloed van de nachtegaal. Dezelfde nachtegaal die op aandringen van de struik harder in de doorn drukte en de pijn negeerde om maar die roos voor het ochtendgloren af te krijgen.
Maar het lied van de nachtegaal zwakte af. Een waas verscheen over haar ogen en ze voelde haar keel dichtknijpen. Toch zette ze opnieuw in. De maan hoorde het en bleef aan de hemel staan, de ochtend vergetend.
De rode roos hoorde het en ontknopte in extase.
“Kijk,” riep de boom, “de roos is af.” Maar de nachtegaal gaf geen antwoord, want ze lag dood in het gras, een doorn in haar hart.
De middag kwam en de jongen student keek vanuit zijn raam de tuin in.
“Wat een prachtige roos,” riep hij uit. Hij plukte de roos en nam deze mee naar zijn lief.
“Je zei dat je met me zou dansen als ik je een rode roos bracht. Alsjeblieft, de roodste roos ter wereld. Je zult hem vanavond als wij dansen naast je hart dragen en hij zal je zeggen hoeveel ik van je houd.”
“Ik vrees dat hij niet bij mijn jurk past,” antwoordde het meisje. “Daarbovenop heeft de neef van Chamberlain mij echte juwelen geschonken en iedereen weet dat die meer waard zijn dan bloemen.”
“Wat ben jij ondankbaar,” zei de student boos, en gooide de roos op straat, waar die werd overreden door een passerende koets.
“Ondankbaar? Hoe durf je. Wie ben je nou helemaal. Een student zonder een cent te makken,” antwoordde het meisje terwijl zij opstond en haar huis binnen ging.
“Wat een stom iets liefde is,” zei de student. “Het is niet half zo nuttig als logica. Het bewijst niets, het vertelt alleen over dingen die niet gebeuren en het doet je geloven wat niet waar is. Het is erg onpraktisch en in dit tijdperk is juist praktisch zijn noodzaak.”
Zo keerde de student terug naar zijn kamer en dook in een dik, stoffig boek.
———————————
(Volledig verhaal – Wilde, Oscar, “The Nightingale and the Rose” in The Complete Illustrated Works of Oscar Wilde, Bounty Books; London 2004 pp. 163-168. Origineel komt het verhaal uit “The Happy Prince and Other Tales” 1888.)
Ingezonden door Yuki
Zal ik eens een poging wagen, Yuki? 🙂
Het gaat hier om contractbreuk (een ernstig misdrijf).
Om van het gezeur van die verliefde student af te zijn sprak het meisje met hem af dat zij met hem zou dansen als hij haar een rode roos bracht. Zij wist immers dat hij in zijn tuin geen rode rozen had.
Geheel onverwacht kwam hij nu toch met een rode roos aanzetten. Dat was dus even slikken voor het meisje. Zij verzint nu allerlei uitvluchten om haar afspraak niet na te hoeven komen.
De student is uiteraard kwaad, maar laat het er bij en trekt er lering uit. Zo zal het in de praktijk vaak gaan. Voor een kinderverhaaltje zou het opvoedkundig echter beter zijn geweest als de student het meisje deze misdadige streek* betaald had gezet (kinderen genieten daar altijd van).
===
*) Dat het hier beslist niet ging om een leugentje om bestwil (om de verliefde student niet meteen af te wijzen en zijn gevoelens te sparen) blijkt uit de weinig fijngevoelige reactie van het meisje als de student zijn deel van de deal nakomt.
Mooie samenvatting, Yuki, maar wat een treurig verhaal!
Iedereen en alles heeft wat verloren:
. de nachtegaal zijn leven – opgeofferd voor iemand die dat niet eens waard blijkt te zijn;
. het meisje haar geloofwaardigeid;
. de student zijn geloof in de liefde;
. zelfs de roos krijgt een voortijdig einde.
De moraal zou kunnen zijn dat zelfopoffering – ook gedaan met de meest nobele intentie – niet altijd het gewenste resultaat oplevert, en in dit geval zelfs volstrekt zinloos was.
Scrutinizer [7] reageerde op deze reactie.
De grootste fout die is gemaakt, is door de jongen zelf gemaakt, hij had in moeten zien dat zij niet uit op liefde is, maar macht en geld!
PS: Echt contractbreuk kan je het niet noemen, als hij onopgemerkt haar hand vastgepakt had en de roos in de hand gedrukt had, was de deal rond en zou zij met hem naar het bal moeten, dat is niet gebeurd, hij werd boos van haar opmerking en liet het betaalmiddel(de roos) kapotgaan, voordat de overdracht plaats had gevonden.
Peter de Jong [4] reageerde op deze reactie.
@TaLoN.NL [3]:
Dit klopt niet hoor. 😉
In de eerste regel zegt de student: “Ze zei dat ze morgen met me naar het bal zou gaan als ik haar een rode roos zou brengen…”
Het meisje heeft dus wel degelijk een overeenkomst met hem gesloten.
TaLoN.NL [5] reageerde op deze reactie.
@Peter de Jong [4]: Ze zei dat de roos niet bij haar jurk pastte, dat ze de roos niet aan wilde nemen stond niet in de tekst. Als dat het geval was, dan is het idd contractbreuk.
Peter de Jong [6] reageerde op deze reactie.
@TaLoN.NL [5]:
Bij contracten moet je altijd een goede jurist raadplegen. 😉
De afspraak was: “Ze zei dat ze morgen met me naar het bal zou gaan als ik haar een rode roos zou brengen…”
De student biedt haar, precies zoals afgesproken want het ging om “brengen” niet om “overhandigen”, de rode roos aan: “Alsjeblieft, de roodste roos ter wereld”
Op dat moment is de deal al volledig rond en dient het meisje met hem naar het bal te gaan. Het meisje heeft immers een voorwaarde gesteld en de student is die afspraak nagekomen.
Het gaat niet aan dat zij naderhand nog met bezwaren komt, want dan had zij die afspraak niet moeten maken. Of zij vervolgens de roos wel of niet aanpakt doet er helemaal niet toe, zij zit vast aan haar verplichting.
Om dit soort fraude uit te bannen dienen slachtoffers altijd consequent op te treden. De student had het meisje uiteraard voor de rechter moeten slepen en een forse schadevergoeding moeten eisen. Hij moet nu immers kosten maken om een andere date voor het bal te vinden (in het uiterste geval zelfs een escort inschakelen, wat ook niet goedkoop is) en hij heeft recht op smartengeld.
Een redelijke eis lijkt mij de waarde van die echte juwelen die de neef van Chamberlain haar heeft geschonken. Dat zal haar leren. 😉
@Saartje [2]: Nou, die rotvogel kan in elk geval niets meer op mijn auto -euhm, pardon: koets- laten vallen. Bovendien ben ik verlost van zijn lawaaioverlast. Soms wel midden in de nacht!
Verder ging de jongen er ook op vooruit. Door reeds in dit stadium in te zien wat voor kreng die trien was, wordt hem een hoop verdere (kosten en) ellende bespaard. Stel je voor dat hij wat meer centen had en zij “hem” (lees: zijn portemonnee) had gewild en op zijn kosten had gepotverteerd tot hij wellicht berooid was, om er vervolgens met een ander van door te gaan (want zo is ze wel, zoals blijkt), dan was dat nog veel erger geweest.
Comments are closed.