Is er een grens aan de bevoegdheid van de overheid? Dit vroeg ik mij af naar aanleiding van het gedrag van de IJslandse overheid. Deze heeft de bevolking aan onverantwoorde risico’s blootgesteld. En nu wordt de ellende verhaald op de bevolking.

We accepteren dat de overheid ons belastinggeld uitgeeft, geld leent en risico’s neemt. Maar er is een grens aan deze bevoegdheid. En als de overheid over deze grens heengaat dan kunnen de burgers hier niet op aangesproken worden. In dit geval heeft een bank met toestemming van de overheid enorme risico’s genomen. De democratische overheid kan inschatten dat dit zowel niet in het belang van de burgers is als dat het niet de wens van de burgers was. Een
democratische regering is alleen gelegitimeerd de wil van het volk uit te voeren. Of althans die van de meerderheid van de bevolking. Treedt het daarbuiten dan is het overheidsoptreden niet meer gelegitimeerd. Moet een burger zich houden aan de regels van een overheid die buiten haar bevoegdheden opereert.

Als een de democratisch gekozen overheid de bevoegdheid heeft om de wens en het belang van volk te negeren. En als de overheid ook willens en wetens het belang van de burgers schaadt en tegen de wens van de burgers ingaat. Dan kunnen we toch niet meer spreken van een overheid die de wil van het volk uitvoert. Dan kunnen we ook niet meer spreken van een democratie.

Natuurlijk geldt afspraak is afspraak. Maar een contract is alleen geldig als het onder de juiste omstandigheden tot stand is gekomen. De contractpartijen moeten in ieder geval uit vrije wil hebben gehandeld en moeten geïnformeerd zijn over de omstandigheden die van belang waren. Dit geldt niet voor de IJslandse bevolking want deze hebben hier nooit toestemming voor gegeven. Stemmen op de regering is geen argument meer zodra een democratische regering willens en wetens de wil en het belang van het volk negeert.

De spaarders en de bank zijn de direct betrokkenen en daar had het bij moeten blijven. Een spaarder heeft een keuze en kan zijn geld neerzetten waar hij wil. Voor de Nederlanders moet verder ook heel duidelijk zijn dat wij als klein landje ook te klein zijn om het spaardeposito garantiestelsel uit te voeren als één van de grotere banken omvalt. Dit is geen ver van ons bed verhaal. Onze regering stelt op eenzelfde wijze de Nederlandse bevolking aan onverantwoorde risico’s bloot.

Kortom het mandaat van de democratische overheid is beperkt. Zij zijn er om de wil van het volk uit te voeren. Daar waar zij dat niet doen handelen zij dus op eigen titel. En dan is het volk dus ook niet aansprakelijk.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

7 REACTIES

  1. Zoals ik het nu ziet is democratie een illusie! Net zoals vrijheid in onze samenleving, ook een illusie!

  2. ** Voor de Nederlanders moet verder ook heel duidelijk zijn dat wij als klein landje ook te klein zijn om het spaardeposito garantiestelsel uit te voeren als één van de grotere banken omvalt. Dit is geen ver van ons bed verhaal. Onze regering stelt op eenzelfde wijze de Nederlandse bevolking aan onverantwoorde risico’s bloot **

    Maar we moeten wel gewoon betalen als het fout gaat. We hebben de mogelijkheid de regering te bewegen af te zien van het deposito stelsel. We doen dit niet. We zijn juist blij dat Bos dit juist in een periode waarin we risico lopen dat het fout gaat de garantie als tijdelijke maatregel voor een jaar verhoogd heeft naar 1 ton ipv 20k. Kortom, we steken vrolijk ons hoofd in de strop. De regering heeft hier alle mandaat van de kiezer.

    Omdat we een regering met fout beleid kiezen (willens en wetens, we zijn niet handelingsonbekwaam) zullen we als het fout gaat gewoon moeten betalen. Hadden we ons maar op de hoogte moeten stellen van bancaire zaken en monetair beleid. Zoals men gelukkig op deze site kan doen. Hebben we niet gedaan, we geloven liever in collectivistische sprookjes. Daardoor vernietigen we veel vrijheid en welvaart. En lopen we inderdaad soms onacceptabel grote risico’s.

    We kunnen wel zeker worden aangesproken op de gevolgen van onze collectivistische dromerij en naieviteit.

    Hub [3] reageerde op deze reactie.

  3. @HJ [2]:
    “We kunnen wel zeker worden aangesproken op de gevolgen van onze collectivistische dromerij en naieviteit.

    Hier verschillen we wel principieel van mening.
    Als je het principe van PERSOONLIJKE verantwoordelijkheid voor persoonlijke daden laat vallen, dan “anything goes”.

    Voor alles wat een overheid doet, ben je dan verantwoordelijk.
    Bvb ook voor de misdaden die “wij” in Indië begaan hebben.
    Of recent, dat “wij” oorlog voeren in Irak en Afghanistan.

    Marcel Meijer [4] reageerde op deze reactie.
    HJ [5] reageerde op deze reactie.

  5. @Hub [3]:

    Er is een verschil tussen in eerste instantie aangesproken kunnen worden en schuldig zijn. Het voorbeeld van Afghanistan kan ik wellicht verduidelijken met een ander voorbeeld dat er op lijkt.

    Dienstplichtigen en beroepssoldaten werden toen het rode gevaar nog vooral uit Moskou kwam periodiek losgelaten in Noord Duitsland om aldaar te oefenen. Door deze militaire oefeningen verloren boeren een deel van de oogst. Deze schade werd vastgesteld door schade inspecteurs die in het kielzog van de oefening oprukten. En deze rekening werd vervolgens door de NL staat voldaan. De Duitse boer hoefde niet de betreffende militairen persoonlijk aan te spreken. Maar kon gewoon de organisatie aanspreken. Dat is een algemeen geldend principe. Niet alleen voor de overheid. Als je een product koopt dat niet geheel voldoet hoef je geen onderzoek te doen naar welke fabrieksarbeider nu gefaald heeft, je spreekt gewoon de fabrikant aan. Door dit principe kan een slachtoffer zijn recht halen. Wat zonder dit principe bijna onmogelijk zou zijn.

    Zowel het voorbeeld van de militaire oefening als de productaansprakelijkheid zijn zuur. Het betekent dat de burger dan wel de aandeelhouder uiteindelijk het gelag betaalt. Voor de aansprakelijkheid die gedragen wordt door in het ene voorbeeld de NL staat en in het andere geval de beursgenoteerde onderneming. Het staat de overheid en het bedrijf natuurlijk vrij om indien er verwijtbare fouten gemaakt zijn de schade vervolgens te verhalen op de daders.

    Nogmaals, zonder dit principe wordt het halen van je recht bijna onmogelijk.

    Wat nu als een staat verbintenissen aangaat (zoals het zich garant stellen voor spaartegoeden). Dit is een rechtsgeldige verbintenis. De staat mag dit zolang er geen libertarische grondwet is gewoon doen. De kiezers kunnen indien ze het er niet mee eens zijn de staat aanspreken en gedragsverandering pogen te bewerkstelligen. Dat doen de NL kiezers ook. Maar meestal om de staat meer collectieve regelingen te laten treffen. Is zo’n verbintenis eenmaal aangegaan dan is die rechtsgeldig, of we het er als libertarier nu mee eens zijn of niet. Indien een organisatie het bank default riscio op zich neemt, of het nu middels een verzekering is, ofwel middels een overheid die een deposito garant stelsel in het leven roept, dat maakt niet uit. De verbintenis is geldig en als het fout is moet in het laatste geval de staat dokken. Hoe de staat dit financiert is een volgende vraag, uit reserves, door te lenen, of door extra belastingen. Dat is niet relevant, relevant is dat dit nog steeds een rechtsgeldige verbintenis is. Als er duidelijk mismanagement is of de politici of bankiers hun mandaat hebben overschreden is niet relevant, de staat moet in eerste instantie dokken. Het staat ons overigens wel in dat geval vervolgens vrij de schade te verhalen op de politici dan wel bankiers.

    Daarom is het ook zo belangrijk om een beperkte overheidsvorm te kiezen zodat mensen niet voor de dromerij van anderen moeten betalen.

    NB: voor de goede orde, zoals ik het zie vervalt hierdoor niet de persoonlijke verantwoording voor persoonlijke daden. Wat ik echter meldde: dat we kunnen worden aangesproken klopt inderdaad niet helemaal, de staat wordt in eerste instantie aangesproken, maar de staat moet uiteindelijk wel de rekening betalen. En dat betekent in praktijk dat de burgers en bedrijven mogen betalen.

    En dit is niet meer dan terecht. Want als ik een rechtsgeldige verbintenis heb dient er gewoon geleverd te worden. Deze verbintenis achteraf nietig verklaren omdat het de uit hun collectivistische droom wakker geschudde burgers goed uitkomt is een groter onrecht ten opzichte van de spaarder die dit recht op garantstelling had gekregen. En dit is een recht wat normaal is, veel landen hebben een dergelijk stelsel, dus de spaarder dient erop te vertrouwen dat hij zijn geld krijgt indien het fout gaat.

  6. @Marcel Meijer [4]:

    nu worden ook de mensen die niet hebben gekozen voor dit beleid blootgesteld aan deze risico’s

    Inderdaad, dat is zo. En daarom zou je kunnen betogen dat een niet op liberalistische grondslagen gebaseerde overheid immoreel is. Want de overheid kan rechtsgeldige verbintenissen afsluiten. En zal dus daardoor al snel de dictatuur van 50 procent plus 1 gaan uitoefenen. Zoals in het deposito garantstelling voorbeeld.

    De verbintenis is rechtsgeldig omdat onze grondwet en andere wetten dit garantstellingsprincipe toestaan. Dus zal er indien het fout gaat betaald moeten worden.

    Daarom dient een overheid zeer terughoudend te zijn. Omdat ze zodra ze verder dan haar absolute kerntaken gaat al snel vervalt in dit soort dictatuur van de minderheid onrechtvaardigheden.

  7. Alle overheidsgluurders en soortgelijk ambtenarengespuis moet zich eens met de eigen zaken gaan bemoeien. Binnen de Haagse vierkante kilometer(en ver daar buiten) schijnen ze maar niet te willen snappen, dat een bepaalde mentaliteit wel eens stemmen kan gaan kosten.
    http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=10419

Comments are closed.