De goeden moeten onder kwaden lijden. Of beter gezegd: als de kwaden niet lijden, dan maar de goeden.
Onlangs kwam een rapport in de openbaarheid waarin gesteld werd dat internettaps weinig zinvol zijn. Los van de technische beperkingen kiezen kwaadwillenden namelijk eenvoudig andere routes om te communiceren.
De echt kwaadwillenden vinden hun weg wel maar het grote publiek wordt gestraft met massale privacyschenderij.
Zien we dat niet vaker?
Welke goed nadenkende terrorist gaat met bommen onder zijn trui door de bodyscanner? Waarschijnlijk geen één maar ondertussen staat half vliegreizend Nederland te kijk op de monitor.
Van Dale
pro·por·tie de; v -s evenredigheid, verhouding; afmeting: die reactie is buiten elke ~ niet evenredig met hetgeen waarop wordt gereageerd
Wikihandhaving
Het proportionaliteitsbeginsel houdt in dat een bevoegdheid niet zwaarder mag worden gehanteerd dan redelijkerwijs noodzakelijk is. Kortom: de inzet van de bevoegdheid en de zwaarte waarmee deze wordt toegepast, moet in een redelijke verhouding (in proportie) staan tot het te bereiken doel.
Ik pleit hierbij voor een minister van proportionaliteitszaken.
Deze minister toetst elke beslissing of voorstel van een andere minister op proportie en redelijkheid.
Dit is het enige ministerie wat tijdelijk heel groot mag zijn. Het gaat namelijk op zoek naar de proportionele redelijkheid van elke maatregel, de omvang, de reikwijdte, de kosten, het effect etc.
Aandachtsgebieden waar deze nieuwe minister direct kan scoren:
- het rekeningrijden, buitengewoon disproportioneel, kost miljarden, levert geen kortere files op etc, meteen afgekeurd;
- de inkoop voor 700 miljoen euro van vaccins tegen niet bestaande ziekten, buitengewoon disproportioneel, wordt niet eens behandeld;
- de hoeveelheid regels in Nederland, buitengewoon disproportioneel, remt de economie, veel te bereiken;
- de oorlogsprojecten in het buitenland, disproportionele kosten en menselijk leed;
- de hoeveelheid ambtenaren, buitengewoon disproportioneel, inkoppertje;
- etc.
Dit is geen grap.
Stelt u zich eens voor wat er gebeurt als er serieus een minister van proportionaliteitszaken komt? Eén die minstens zoveel zeggenschap heeft als de minister van financiën.
De wereld zou er heel anders uit zien.
Sen Huwa
Misschien werkt nog beter een proportionaliteit-CZAR die echt veel bevoegdheden krijgt om overheidsmaatregelen af te schaffen.
Ondanks alles heeft Sen Huwa blijkbaar nog steeds een rotsvast geloof in politici.
Zolang het maar ‘zuivere’ politici zijn op ‘zuivere’ ministeries?
Om kort te zijn: de wereld zou er vrijwel TOTAAL NIET ANDERS UIT ZIEN. De overheid blijft namelijk de overheid, en een “proportionaliteit-minister” zou na verloop van tijd net zo goed met “proportionaliteit” omgaan als de VVD met liberalisme omgaat. En net zo goed als de PVDA met verheffing van de arbeider, en emancipatie van vrouw en homo omgaat.
Vreemd daarom, dat Sen nog steeds een pleidooi kan maken voor een soort politicus die wel even tegendraads aan zijn eigen partij, zijn eigen regering, zijn eigen financiële belangen, zijn eigen ambtenarij, zijn eigen lobbyisten, kortom zijn hele eigen natuur en bestaan als politicus zou gaan handelen.
Of zit zo’n minister in een vacuüm t.o.v. de rest van de regering, het parlement en zijn eigen partij?
Wie benoemt zo’n figuur? Zijn partijgenoten terwijl ze in een dronken bui opeens het licht zien en vinden dat een overheid inderdaad fatsoenlijk met geld moeten omgaan?
Het is alsof je van een SGP verwacht dat ze met alle plezier iemand binnen hun partij aanwijzen als ideale minister van atheïsme.
Voorts: wat is in godsnaam “proportionaliteit”, als het niet over de hele linie recht evenredig is?
Volslagen subjectief en arbitrair, dat is het.
En het lijkt me nou niet bepaald wenselijk om een politicus los te laten op weer iets dat volstrekt arbitrair is.
“Proportionaliteit” heb ik altijd al een raar argument gevonden, omdat mensen die voor proportionaliteit zijn, in de praktijk daar bijna nooit blijk van geven.
Bijvoorbeeld in de rechtspraak. Als proportionaliteit zegt dat de doodstraf niet mag voor een moordenaar (want voorstanders van proportionaliteit zijn bijna altijd tegen de doodstraf juist met dat argument van proportionaliteit), gaat men er dus vanuit dat de straf niet hoger of gelijk, maar minder hoog moet zijn. Echter, als iemand een vrouw kidnapt voor een week, raakt hij zelf als straf voor JAREN zijn vrijheid kwijt, wat weer aangeeft dat zijn straf vele malen hoger is dan zijn daad. Een voorstander van proportionaliteit die tegen de doodstraf is (tegen oog om oog, dus) zou dus ook voor een lagere straf voor een kidnapper moeten zijn, dan zijn daad. Hij kidnapt een vrouw voor een week? Dan wordt zijn vrijheid hem voor minder dan een week ontnomen. Maar hoeveel voorstanders van “proportionaliteit” zie je daarvoor pleiten? Volstrekt arbitrair, dus. Het ene moment is de straf VELE malen hoger. Het ander moment lager, omdat “oog om oog” verkeerd is (alhoewel het merkwaardig genoeg JUIST proportioneel zou zijn)
Nu kan iemand allerlei excuses loslaten op waarom het zo zou moeten zijn, maar ik vraag me af welke denkwijze hierbij niet volstrekt arbitrair zou zijn, en in te vullen op elke mogelijke manier door iemand met een goede fantasie en een talent voor drogredeneren.
Proportionaliteit zegt me dus sowieso helemaal niets, totdat iemand een objectieve en logische maatstaf kan aantonen waaraan zaken nu en altijd kunnen worden afgemeten door buitenstaanders.
Comments are closed.