Regelmatig hoor je berichten over een tekort aan banen. Men heeft het ook wel over concurrentie om banen. Een bekend voorbeeld is de deeltijd-ww. Hierbij wordt het het zogenaamd beperkte aantal banen verdeeld over de arbeiders. Uit deze uitspraken blijkt dat men banen ziet als een schaars goed. Dat het mogelijk is dat er niet genoeg banen zijn voor iedereen. Maar banen zijn niet schaars want er is werk voor iedereen.
Laten we eenvoudig beginnen met de Crusoë economie. Een economie van een enkel persoon op een onbewoond eiland. Crusoë zou natuurlijk bij de pakken neer kunnen gaan zitten omdat er niemand is die werk voor hem heeft. Maar dit is natuurlijk onzin. Hij zal gaan vissen en kokosnoten uit bomen gaan halen omdat hij honger heeft. En daar is het werk voor Crusoë. Het enige dat nodig was om deze baan te creëren was behoefte en arbeid. Elk persoon heeft behoeftes en kan zijn omgeving gebruiken om te voldoen in deze behoeften.
Als er nu twee mensen op het eiland zijn. Moeten zij dan vechten om die ene baan? Natuurlijk niet, zij gaan gewoon allebei vissen en kokosnoten zoeken. Het enige dat zou kunnen veranderen is dat ze zich specialiseren. De ene gaat vissen en de ander gaat kokosnoten zoeken en aan het einde van dag ruilen ze wat ze zelf niet nodig hebben.
We kunnen steeds mensen blijven toevoegen, maar blijft er dan nog steeds werk voor iedereen? Gaan we verder dan is er steeds verdergaande specialisatie en alle grond en zee is dan in het bezit van iemand. Als er nu iemand bijkomt die wil werken dan kunnen er een aantal complicaties ontstaan. Hij kan immers meer niet zomaar vrij beschikken over de omgeving.
De persoon heeft in ieder bepaalde capaciteiten om werk te verrichten. Stel dat deze persoon een hooggekwalificeerde ingenieur is die goed bruggen kan bouwen. Als hij aan het werk wil als bruggenbouwer dan moet er wel vraag zijn naar bruggen. En dat is niet altijd het geval. Als er wel vraag is naar zijn vaardigheden dan heeft hij ook materialen en gereedschappen nodig voordat hij aan het werk kan. Voor al deze zaken is tijd nodig. In de tussentijd kan hij eenvoudiger werk verrichten, maar dan zal hij wel flink minder verdienen.
Als hij zich aanbiedt als ingenieur dan kan hij natuurlijk zijn salariseisen verlagen todat hij wel een baan krijgt. Maar dan komt een andere ingenieur op straat te staan. Deze zal ook zijn salariseisen verlagen om weer iemand anders te verdringen. De lonen van alle ingenieurs zullen dalen. Hierdoor gaan de loonkosten omlaag en de prijs van bruggen kan dalen. Het is dan goed mogelijk dat er ook meer bruggen gebouwd gaan worden waardoor de werkgelegenheid toeneemt. Maar dit is niet noodzakelijk om werk te vinden voor de ingenieur.
Er zijn eigenlijk twee mogelijkheden. De eerste is dat de werkloze passende arbeid vindt doordat er werk is dat bij zijn talenten past. Er is niet altijd vraag naar bepaalde gespecialiseerde arbeid. Is dit werk er niet dan zal de werkloze een baan aan moeten nemen waarvoor geen vaardigheden nodig zijn. Banen met een laag vaardigheidsniveau zijn er altijd voldoende. Er is altijd wel iemand die zijn huis liever niet zelf schoonmaakt, er moet worden geoogst, er is werk in de bediening en zo zijn er nog heel veel meer banen waarvoor weinig vaardigheden nodig zijn. Nadeel van deze banen is dat de beloning veel lager ligt dan die van gespecialiseerde arbeid.
Voor de ingenieur kan dit betekenen dat hij minder dan de helft van zijn oude salaris gaat verdienen. Hij zal zijn leefpatroon radicaal om moeten gooien om zijn uitgaven aan te passen aan het nieuwe budget. Maar er is wel werk voor hem. En hij kan daardoor voor zichzelf zorgen en dus is er geen noodzaak om hem te voorzien van een uitkering.
De centrale vraag is nu niet meer of er wel een baan is voor deze ingenieur. Hij kan werken en hij heeft behoeften en dat is alles wat er nodig is voor een baan. De vraag is nu of deze ingenieur bereid is om een lager salaris aan te nemen. Het verschil in beloning tussen passende arbeid en ongeschoolde arbeid is behoorlijk groot. Indien deze persoon een uitkering krijgt op zeventig procent van het laatstverdiende loon dan zal hij niet veel willen zakken met zijn salaris. Hij zal dan alleen een passende baan aan willen nemen en geen laagbetaalde baan aannemen. Hij zal zeker niet als schoonmaker gaan werken om de tijd naar een betere baan te overbruggen. Dit is een reëel probleem omdat vaak het potentiële salaris onder het laatst verdiende loon ligt.
Stel dat een bankier samen met veel anderen op straat komt staan door de crisis. Deze sector heeft nu te kampen met een grote werkloosheid. En de evenwichtslonen op deze deelmarkt zullen dus dalen. De bankier mag zich gelukkig prijzen als hij nog een baan kan vinden met een salaris dat op driekwart van zijn oude salaris ligt. Maar dat komt dichtbij zijn uitkering. Voor de uitkering hoeft hij geen reis-, en andere werkgerelateerde kosten te maken. Er is dus geen financiële prikkel om weer aan het werk te gaan.
En dan is er nog altijd de mogelijkheid om je eigen baan te creëren. Je kunt jezelf verhuren voor allerlei klusjes. Je kunt gaan glazenwassen of je kan thuiskapper worden of hot dogs verkopen op straat. Misschien klinkt dat niet aantrekkelijk. Maar als je voor jezelf kunt zorgen dan hoef je geen geld te ontvangen. En als je geen geld ontvangt dan zorg je wel dat je voor jezelf kunt zorgen.
Nu we hebben vastgesteld dat er altijd genoeg arbeidsplaatsen zijn voor iedereen kunnen we ook anders kijken naar bepaalde problemen. Kunnen we zeggen dat de Polen de banen van Nederlanders innemen? Op een vrije markt is hier dus zeker geen sprake van, want dan is er voor iedereen een baan. Banen worden dus ook niet ingepikt.
In de huidige situatie is er zeker geen sprake van een vrije markt. Met name het minimumloon is een beperking als je een baan zoekt op een lager niveau. De toestroom van Polen zal het evenwichtsloon laten dalen op bepaalde delen van de arbeidsmarkt. Daalt het evenwichtsloon onder het minimumloon dan ontstaat er wel werkloosheid. De Polen nemen dus inderdaad de banen in van Nederlanders. Maar dit is zeker niet de schuld van de Polen. Hier is het het overheidsingrijpen dat ervoor zorgt dat de Nederlanders zonder werk komen te zitten. Het antwoord is dus dat de overheid een stapje terug moet doen. Maar helaas wordt er al snel geroepen om nog meer maatregelen. De grenzen moeten dicht en er moeten eisen worden gesteld aan de arbeid die Polen verrichten enzovoort. Maar dit maakt de problemen alleen maar erger. Hiermee wordt de situatie niet verbeterd. Het is evident dat dit een verslechtering betekent voor de Polen want hen worden kansen ontnomen. En waarom zou een Nederlander voorrang moeten krijgen op een Pool? Verder verbetert de situatie in Nederland ook niet. De Nederlanders die klagen dat hun banen worden ingepikt hadden ook aan het werk kunnen blijven als de overheid niet had ingegrepen.
Het is verhelderend om banen niet als een schaars goed te zien. Veel kwesties worden hierdoor een stuk duidelijker. Veel beleid is gebaseerd op deze misvatting en daardoor is de welvaart alleen maar lager geworden. De werklozen hebben hierdoor minder mogelijkheden om hun situatie te verbeteren. Het zijn juist de mensen met de lagere inkomens die hier het meeste last van hebben. De armsten betalen het meest voor het overheidsingrijpen.
Als de ingenieur ontslagen wordt omdat er geen bruggen meer gebouwd worden en schoonmaker wordt verdringt hij de persoon die eerst schoonmaker was. Die zit voorlopig zonder werk.
Armin [13] reageerde op deze reactie.
Bovendien moeten er steeds nieuwe producten en fucties(!) bedacht worden om de finaciele(!) economie draaiend te houden. Iedereen ter wereld kan morgen immers precies hetzelfde doen (of niet doen) als vandaag, zonder dat er maar 1 eurocent van eigenaar verwisseld. Met een accent op: precies hetzelfde! Maar dan heeft de staat als 1e een probleem…
Crusoë zou tegen Vrijdag zeggen te stoppen met het vissen vangen, omdat hij zojuist al vijf vissen heeft opgegeten en zijn buikje op klappen staat. Vandaag zal Crusoë echter zeggen dat hij de vissen wel in de diepvries legt, zodat hij (als het er erg veel worden) ze nog altijd voor goed geld aan buurman kan verkopen.
Maar omdat Vrijdag veel meer vist dan de feitelijk behoefte, zijn er ook veel meer boten, visnetten, zeilen, vissers, en werktuigdeskundigen nodig. En uiteraard een legertje aan ambtenaren voor de coordinerende werkzaamheden, die zich weer laten betalen in geld d.m.v. afpersing van genoemde groep.
Ondertussen weet de ambtenaar (de staat) drommels goed dat hij zonder geld (valuta) niet kan overleven en niet kan bestaan. Want stel je voor dat een visserman 3.422 kabeljouwen aan de belastingdienst gaat afdragen. En dat de individuele ambtenaar er 25 stuks van mag inpakken, zijnde zijn maandloon.
Bovendien prakkizeert de ambtenaar zich suf waarmee hij zelf de eigen belastingafdracht zal moeten gaan vervullen.
Ik weet het zo net nog niet of er voor iedereen voldoende werk is.
Als een ingenieur zijn salaris verlaagt dan kan het zijn dat hij een ander daardoor op straat schopt, maar…
de vraag is of er genoeg werk is voor ingenieurs? En zoniet of hij dan bijvoorbeeld als loodgieter aan het werk kan na een eventuele omscholing, want komen we die niet overal tekort? En moeten we niet te lang wachten tot er eens een loodgieter op een (kleine) reaparatie afkomt? Maar stel dat dat zo is dan heb je toch al gauw kans dat er teveel loodgieters zijn en er gevochten wordt om een kleine reparatie als er maar brood op de plank komt!
Maar neem nu even de VS waar ontslag wat gemakkelijker gaat dan in Europa. Ik zag deze week de volgende cijfers:
wekelijkse werkloosheidsaanvragen: 484.000 (!) (verwachting 425.000),
doorlopende uitkeringen: 457.750 (verwachting 4583K), + 7500
Nu is het zo dat de echte werkloosheid in de VS groter is omdat je maar een bepaalde (korte) tijd een uitkering krijgt en je daarna niet meer “meetelt” in de statistieken.
Is er dan niet voor al die mensen een baan te vinden? Kunnen ze niet allemaal of een deel van hen loodgieter worden? Het minimumloon zal daar het probleem niet zijn denk ik.
Ik denk dat er behoefte is maar toch de banen niet voor het opscheppen liggen. Gigantisch veel banen zijn naar Azië geëmigreerd. Zet dan iemand aan de lopende band of laat hem de tram besturen? Ook daar komen er al teveel op een baan af.
Nee, misschien gaat je verhaal op voor Europa en dan nog maar deels denk ik, maar niet voor Amerika bijvoorbeeld.
Anders dan in Europa zijn Amerikanen doorgaans wel bereid om op een ander (lager) niveau werk te verrichten, zeker als het ter overbrugging is. Gewoon, omdat de uitkering anders ophoudt!
Nico De Geit [6] reageerde op deze reactie.
Als je wilt werken en geld wilt verdienen, kun je grofweg twee dingen doen:
1. werk creëren (langzame methode, vrijheid, risico’s).
2. bestaand werk zoeken (snelle methode, beperking, veilig);
Het creëren van werk betekent ondernemen. Dit vereist creativiteit, durf en geduld.
Bestaand werk wordt veelal aangeboden in de vorm van een baan. Iemand anders heeft het werk gecreëerd en de werkzoekende kan daarvan profiteren door mee te werken. Deze werknemer is niet vrij maar heeft wel snel inkomen.
Banen zijn mijns inziens wel degelijk schaars, creativiteit is echter nooit beperkt.
Als mensen geen baan kunnen vinden, wil dat niet zeggen dat zij niet kunnen gaan werken. Zij kunnen gaan werken aan hun eigen onderneming.
Indien er onvoldoende banen zijn, worden werkzoekenden gestimuleerd om hun creativiteit op een andere (vrije) manier tot uitdrukking te brengen.
Aangezien een baan direct zicht geeft op inkomen en weinig risico’s met zich meebrengt, zullen velen echter lang gefocused blijven op een baan.
Pas wanneer zij hun horizon verruimen, hun angsten overwinnen en wanneer het water wellicht echt hoog aan de lippen staat, worden zij weer vrij.
Voor de ingenieur kan dit betekenen dat hij minder dan de helft van zijn oude salaris gaat verdienen. Hij zal zijn leefpatroon radicaal om moeten gooien om zijn uitgaven aan te passen aan het nieuwe budget. Maar er is wel werk voor hem. En hij kan daardoor voor zichzelf zorgen en dus is er geen noodzaak om hem te voorzien van een uitkering.
Dat is makkelijk gezegd, maar moeilijk gedaan. Je kan niet zomaar even je woonlasten halveren. En als je als in een negatieve spiraal terecht komt dat werk je alleen nog maar voor je lasten. En alle kosten blijven maar stijgen.
Dat wil geen mens wel ?
De stelling er zijn banen genoeg is ook te makkelijk.
Beide dragen bij aan de wens om onze gemeenschappelijke verworven rijkdom en stelsel steeds verder te verlagen en uit te kleden.
De clou zit hem in de banken, overheid en politiek. Die moeten inleveren en dat gaan ze nooit doen. U gaat meer en meer betalen en het verhaal van de auteur van dit artikel vind dat u uw rijkdom, waarvoor u meerdere malen al heeft betaald verder moet gaan inleveren.
“Maar banen zijn niet schaars want er is werk voor iedereen.”
Werk is iets anders dan een betaalde baan.
“Je kunt gaan glazenwassen of je kan thuiskapper worden of hot dogs verkopen op straat.”
Dat klinkt vrij makkelijk, maar in de praktijk komt er nogal wat bij kijken. Je moet aan allerlei voorschriften voldoen en al snel zal blijken dat je niet de enige kaper op de kust bent. Overal waar wat te halen is is (moordende) concurrentie.
“Met name het minimumloon is een beperking als je een baan zoekt op een lager niveau.”
In Nederland zitten twee miljoen mensen aan de kant. Een belangrijk deel van hen zou aan het werk gaan als het minimumloon lager zou zijn. In Duitsland schijnt het minimumloon zo’n € 850,- per maand te zijn voor een 40-urige werkweek. In Polen zo’n 3 à 400 euro. Op termijn zullen deze lonen mijn inziens naar elkaar toe groeien.
“En waarom zou een Nederlander voorrang moeten krijgen op een Pool?”
Mensen die al vele generaties hebben bijgedragen aan de opbouw van dit land hebben wat mij betreft meer rechten dan een vreemdeling of nieuwkomer.
Door de komst van vreemdelingen die overvloedig gebruik maken van de verzorgingsstaat is deze niet langer houdbaar. Nu was ik toch al geen fan van de verzorgingsstaat met DDR-trekjes, maar velen die eraan verslaafd zijn geraakt zullen hard geraakt worden door haar ineenstorting.
“Het is verhelderend om banen niet als een schaars goed te zien.”
Werk is misschien niet schaars, banen zijn dat wel degelijk. Als het minimumloon wordt verlaagd neemt die schaarste aan banen af, door het verlagen van de uitkeringen neemt de schaarste aan banen toe.
@Frankie [3]:
“Kunnen ze niet allemaal of een deel van hen loodgieter worden?”
Werkgevers zoeken technisch personeel, graag goed opgeleid, jong, gezond en voor weinig geld.
De zonen van de loodgieters gaan liever in een belwinkel staan om mobiele telefoons te verkopen. Een goede loodgieter heeft vele jaren ervaring die slecht betaald wordt. Omdat het beroep onaantrekkelijk is – het heeft een statusprobleem – gaat de jeugd liever iets anders doen.
Armin [14] reageerde op deze reactie.
Het onderscheid tussen arbeid en ondernemersschap is niet altijd duidelijk en dat is ook niet nodig. Als iemand tijdelijk gaat glazen wassen dan kun je dat ondernemersschap of een baan noemen. Feit blijft dat hij betaald aan het werk is. En zonder belemmerende regels is er dan ook voor iedereen een baan.
Banen zijn om een andere reden niet schaars. Een baan is de vraag naar arbeid. En de vraag naar goederen of productiefactoren is niet schaars.
Sen Huwa [9] reageerde op deze reactie.
Zullen we ook ambtenaren gaan werven in Polen? Ik denk dat de grenzen dan weer snel dicht gaan!
@Marcel [7]:
“Banen zijn om een andere reden niet schaars. Een baan is de vraag naar arbeid. En de vraag naar goederen of productiefactoren is niet schaars.”
Ik zou zeggen: een baan is vraag naar arbeid in een specifieke vorm.
De vorm is door overheidsingrijpen onaantrekkelijk geworden. De overheid heeft er een te grote marge op gelegd. Er zijn teveel voorwaarden, regels en valkuilen aan verbonden.
Je bedenkt je daarom als ondernemer wel drie keer voordat je een werknemer aanneemt.
Daarom zijn er, ondanks de vraag naar arbeid, minder banen.
De werkelijke mythe is: werkgelegenheid = banen.
Marcel [11] reageerde op deze reactie.
Dit artikel focust eenzijdig op modaliteiten die de beschikbaarheid van betaald werk bepalen. En laat een belangrijke complementaire factor – de prijsvorming – geheel buiten beschouwing. Dat is dus een redenering van niks.
Feitelijk wordt hier de langdurige strijd voor de arbeidersemancipatie (vanaf de industriële revolutie) afgedaan als overbodig. Weinig realistisch, lijkt mij.
Marcel [12] reageerde op deze reactie.
@Sen Huwa [9]: Zonder interventie zou er inderdaad veel meer vraag naar arbeid zijn. En daarmee zouden heel veel mensen geholpen zijn.
@Arjan [10]: De prijsvorming is specifiek genoemd in het artikel dus eerst lezen voordat je gaat roepen.
De langdurige strijd van de arbeiders kan ik steunen voor zover de arbeiders daarbij niet de dwang van de overheid gebruiken. Bijvoorbeeld vakbonden die allerlei regels af laten dwingen door de overheid. Dit is een zaak tussen vakbonden en werkgevers en die moeten dan dan ook maar oplossen.
@Nico de Geit [1]: Die zit voorlopig zonder werk
Daar zit de kern.
Marcel heeft in zijn artikel gelijk, maar vergeet de tijdfactor. De economie herstelt zich altijd, maar dat duurt vaak even. Mensen moeten zich herspecialiseren en markten omvormen, en in de tussentijd heeft men een probleem.
Dat is geen pleidooi tegen de vrije markt, maar bepleiters van een vrije markt moet wel eerlijk zijn over deze dynamiek. De vrije markt heeft namelijk per definitie schaarste, dus ook schaarste in banen. Altijd! Er zijn dus altijd te veel of te weinig banen of niet passende banen. Zonder schaarste werkt het prijsmeganisme namelijk niet.
De vrije markt heeft dus altijd (kort durende) werkloosheid!
@Nico De Geit [6]: Werkgevers zoeken technisch personeel, graag goed opgeleid, jong, gezond en voor weinig geld.
De zonen van de loodgieters gaan liever in een belwinkel staan om mobiele telefoons te verkopen. Een goede loodgieter heeft vele jaren ervaring die slecht betaald wordt. Omdat het beroep onaantrekkelijk is – het heeft een statusprobleem – gaat de jeugd liever iets anders doen.
Zeer goed punt.
Toch lost dat zich vanzelf op.
Loodgieters worden nu namelijk helemaal niet meer zo slecht betaald. Laat er maar eens eentje voorrijden … 🙂
Het stereotipe dat men altidj jong en goedkoop wil, is trouwens grotendeels ook een stereotiep. Natuurlijk wil iedereen het schaap met de 5 poten, maar dat kan niet. En dat weet men ook wel.
Werkgevers die een groep onervaren goedkope lieden de bouwplaats opsturen krijgen dat keihard terug bij de oplevering. Maar iemand die alleen maar duur en soms ook overbetaalde ouderen de bouwplaats opstuurt verliest bij de aanbesteding.
Ouderen klagen dat jongeren hun banen nemen, maar die jongeren krijgen weer te horen dat ze te weinig ervaring hebben. Plus ze krijgen variabele en korte termijn contracten, terwijl ze de ouderen met vaste contracten zien rondlopen.
Het gras is altijd groener aan de andere kant 🙂
Veel problemen tussen jong en oud hebben te maken met kunstmatige en natuurlijke mechanismen (zoals het loon niet willen verlagen na je 55e tot niveau 45) die de dynamiek afremmen. Die dynamiek is vaak pijnlijk, maar op lange termijn ook voor de getroffenen beter.
In Somalie (en eigenlijk in heel Afrika) is de werkeloosheid heel wat hoger dan in Europa of Amerika. Toch hebben ze daar geen minimumloon en/of uitkering.
Verklaar dat eens met je libertaire dogma.
Marcel [16] reageerde op deze reactie.
@paulv [15]: Willekeurig voorbeelden geven is makkelijk dat kan ik ook. Kijk eens naar Azerbaijan of Thailand die zijn nog niet erg ontwikkeld en hebben toch een lage werkloosheid. Het is beter om de principes te volgen en die zijn correct toegepast dus weet je dat het in de praktijk ook zo zal werken. Dat wil niet zeggen dat je in alle gevallen ook dit resultaat zal zien omdat veel andere factoren ook een rol spelen.
De problemen in Afrika concetreren zich vooral rond de corruptie en de burgeroorlogen. Om te kijken wat er in die situatie gebeurt op een vrije markt is zeker de moeite waard. Maar dan spelen er zoveel factoren een rol dat je niet kan zeggen dat het invoeren van een minimumloon of uitkering hier de zaak zou verbeteren.
Armin [17] reageerde op deze reactie.
@Marcel [16]: Plus dat de meeste Afrikaanse landen geen vrije markt hebben.
Dat ze geen stabiele regering hebben, wil niet zeggen dat er kapitalisme heerst. Sterker nog, veel Afrikaanse landen hebben juist sterke socialistische wetgeving. Denk aan etiopie, dat nog steeds geen eigendomsrecht kent.
Veel beter is te kijken naar een land als Taiwan. Nog geen 25 jaar geleden maakte we grapjes over ‘Made in Taiwan’. Kijk eens hoe ver dat land in minder dan een generatie gekomen is!
Comments are closed.